Το ροζ και το ... τιμόνι

Την ώρα που το metoo και το μισοελεγχόμενο από το σύστημα γυναικείο κίνημα στην Αμερική αλλά και τη Δύση γενικώς έμοιαζε να φτάνει στο απόγειό του, το αστικό εκκρεμές των συμφερόντων βρήκε το κουμπί αναστροφής του κλίματος και το πάτησε. Ενταφίασε κυριολεκτικά την αρχική γυναίκα Barbie πίσω ξανά στο ροζ της χρώμα, παρά τα σπαράγματα των ψυχαναλυτικά επαναστατικών μονολόγων της ταινίας. Ετσι ζούμε πέρα από την απίστευτη εισπρακτική επιτυχία της ομώνυμης ταινίας και την απίστευτη επίσης χειραγώγηση μαζών γυναικών.

Η αγορά μπορεί να είναι γένους θηλυκού, αλλά γελάνε τα μουστάκια της γιατί με τόνους ροζ ξεπέρασε, σκέπασε και μένει να δούμε αν διέλυσε κιόλας, την επανάσταση των εργαζομένων στο Χόλιγουντ, που συνδικαλίστηκαν και σήκωσαν κεφάλι για να μην υποκατασταθούν από την Barbie της τεχνολογίας που είναι η Τεχνητή Νοημοσύνη.

Το 'χω γράψει και πει πολλές φορές και επιμένω πως η παρακολούθηση της χολιγουντιανής παραγωγής έχει βαθιά πολιτική στρατηγική αξία εδώ κι έναν αιώνα, και περισσότερο από ποτέ σήμερα. Από το «MATRIX» και το «GATTACA», δεκαετίες πριν προφητικά σενάρια και ταινίες, έως την «Barbie» που εγκαινιάζει τη νέα συντηρητική αντίληψη για τον ρόλο της γυναίκας χρησιμοποιώντας το νεοφεμινιστικό κίνημα ως μπούμερανγκ εναντίον των γυναικών, δεν γίνεται να μη μελετήσει κανείς το φαινόμενο Barbie σε κοινωνιολογικό παραλληλισμό και πολιτική διαλεκτική με την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ περί αμβλώσεων, που αφαίρεσε το δικαίωμα της γυναίκας στο σώμα της, κερδισμένο από τις αρχές της δεκαετίας του '70. Εκτός κι αν μου πει κάποιος ότι δεν χρήζει τουλάχιστον παρατήρησης το γεγονός ότι στη Νότια Αμερική των κυρίως μελαχρινών, παχουλών και μετρίων σε ύψος γυναικών, η υστερία για το barbie ροζ είναι πολλαπλάσια της Βόρειας Αμερικής με τις πολλές φυσικές Barbie. Και γράφω ενταφιάστηκε, γιατί εκεί στη Νότια Αμερική των έντονων χρωμάτων κάνουν θραύση τα φέρετρα σε ροζ γυαλιστερό χρώμα με χρυσά μπαρόκ χερούλια, που αγοράζονται «για να αναπαυθούν ως Barbie» οι πεθαμένες Μεξικανές και Σαλβαδοριανές. Οι οποίες στην ταινία, που δεν έχω δει, εκπροσωπούνται από την καταγωγής Ονδούρας ηθοποιό Αμέρικα Φερράρα, που ξεσπάει σε μονόλογο για το πόσο οδυνηρό της είναι να μην είναι σαν την Barbie.

Δεν είναι τυχαίο που το ροζ αναισθητικό σπρέι το οποίο σκορπίστηκε στη δυτική κοινωνική ατμόσφαιρα, είχε στόχο να κρύψει τη συνδικαλιστική αφύπνιση στις ΗΠΑ. Εκεί φαίνεται ότι συντελείται μια επανάσταση της εργατικής συνείδησης, που ίσως αύριο γίνει και της τάξης. Τρεις δεκαετίες, από το '50 έως το '70, στον ιδιωτικό τομέα το ένα τρίτο των εργαζομένων ήταν οργανωμένο στα συνδικάτα. Σήμερα είναι μόνο το 6 τοις εκατό. Κι όμως μετά την «Amazon», τους ηθοποιούς, τα «Starbucks», οι εργαζόμενοι στην Αμερική φαίνεται πως αρχίζουν να οικοδομούν την εργατική τάξη του εικοστού πρώτου αιώνα. Στην κολοσσιαία μεταφορική UPS, που στήθηκε το 1907 και θησαύρισε στην πανδημία, η απεργία, που στήριξε και το ΠΑΜΕ, της πρώτης Αυγούστου καρποφόρησε θεαματικά. 340.000 συνδικαλιστές εργαζόμενοι πέτυχαν: 30 δισ. δολάρια σε αυξήσεις μισθών για όλους, και τους μερικώς απασχολούμενους. Κατάργηση αμοιβών δύο επιπέδων. Πληρωμένη δεύτερη Πρωτομαγιά την ημέρα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Κατάργηση της αναγκαστικής υπερωρίας σε προγραμματισμένες άδειες οδηγών. Αλλά, και κυρίως θα έλεγα εγώ, μαζί με τα οικονομικά και ποιοτικά αιτήματα ζωής, ασφάλειας και αξιοπρέπειας. Με 140 τραυματισμούς κι έναν θάνατο τα τελευταία οχτώ χρόνια, από τη θερμοκρασία στις καρότσες των φορτηγών που φτάνει συχνά 49 βαθμούς Κελσίου, απαίτησαν και πήραν κλιματισμό στο πίσω μέρος σε όλα τα καινούρια, ανεμιστήρες και αεραγωγούς στα παλιά, αλλά και κατάργηση της κάμερας στην καμπίνα του οδηγού φορτηγού. Μαζί με τους εργαζόμενους στην UPS, άλλοι τόσοι σε άλλους κλάδους προχώρησαν σε απεργίες. Και για πρώτη φορά στην Αμερική ο υπουργός Εργασίας επί Κλίντον και καθηγητής, Ράιχ (τι ειρωνεία το επίθετο αυτό) παραδέχεται δημόσια και μάλιστα ενθαρρυντικά ότι οι εργαζόμενοι είναι περισσότεροι από τους δισεκατομμυριούχους, και απευθυνόμενος στους Αμερικανούς εργαζόμενους καταλήγει να γράψει «παιδιά, μην υποτιμάτε ποτέ τη δύναμη και τη σημασία των εργατικών συνδικάτων».

Καλό καλοκαίρι σε όσους μ' ένα σινεμά και μια πετσέτα κινδυνεύουν να ξεχάσουν και τη λέξη συνδικάτο...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ