Η δική μας φωνή…

Το σύστημά τους είναι πολύ επίμονο. Δε σταματά ποτέ να επιδεικνύει την απαίσια όψη του, τον εκμεταλλευτικό του χαρακτήρα, τα αποτρόπαια εγκλήματα που διαπράττει, για να εξασφαλίσει την κυριαρχία του. Γίνεται όλο και πιο σκληρό, όλο και πιο αδίστακτο. Έτσι και το κράτος τους είναι συνεπές στον ρόλο του, με προτεραιότητες που επιβάλλει το σύστημα που το έφτιαξε: Επιλεκτικά αποτελεσματικό για τα συμφέροντα των λίγων και πάντα εχθρικό στις ανάγκες του λαού και της νέας γενιάς.

Η πραγματικότητα είναι τόσο σκληρή που αποκαλύπτει αυτή ακριβώς την αλήθεια και η ταξική προσήλωση επιβολής των συμφερόντων των λίγων μετατρέπεται σε μία ασφυκτική θηλιά στον λαιμό του λαού. Γίνεται μία αποκρουστική πραγματικότητα που γεννά τραγωδίες και πόνο. Όμως, μέσα σε αυτή την εγκληματική πολιτική του κέρδους, μέσα στη φρίκη των εγκλημάτων του συστήματος, μπορείς να ξεχωρίζεις το «εμείς» από το «αυτοί». Λάμπει μέσα στο σκοτάδι τους η άβυσσος που μας χωρίζει. Έρχεται εκκωφαντικά στο προσκήνιο, επιβεβαιώνεται ξανά και ξανά: Μόνοι τους και όλοι μας!

Η δική μας φωνή είναι η φωνή των κατοίκων του Παλαμά Καρδίτσας, της Λάρισας, των Τρικάλων, του Πηλίου και των γύρω περιοχών που μέσα στα άγρια μεσάνυχτα φώναζαν «θέλουμε χέρια, μη σταματάτε».

Η δική μας φωνή είναι η κραυγή «μακάρι να το σώσουμε» των Λαρισαίων που μεταφέρουν χώμα με τα χέρια τους…

Η δική μας φωνή είναι η φωνή των επιβατών του «Blue Horizon», που ούρλιαζαν «σώστε τον, τι κάνετε εκεί, θα τον σκοτώσετε».

Οι δικοί μας άνθρωποι είναι όσοι -ανήμποροι να σώσουν τον Αντώνη- με τη στάση τους, την ώρα του εγκλήματος, ισοπέδωσαν τα fake news του «έπεσε στην θάλασσα» και τις αθλιότητες πως «δε φέρει ευθύνη η εταιρεία».

Αυτή τη φωνή δεν την πνίγει το νερό, δεν τη λερώνει η λάσπη, δεν τη μαυρίζει η στάχτη. Αυτή τη φωνή τη δυναμώνει η αλληλεγγύη, την ενισχύει ο αγώνας, την αναδεικνύει η συλλογική διεκδίκηση απέναντι στην κυβέρνηση, το κράτος, τις περιφερειακές και δημοτικές αρχές. Αυτή η φωνή πνίγει τα ψέματα, τις φθηνές δικαιολογίες, τα «θα» που ψελλίζουν δειλά οι υπηρέτες της βαρβαρότητας με τα σαπισμένα παράσημα: Έβρος, Πάρνηθα, Εύβοια, Φθιώτιδα, Θεσσαλία, Αγχίαλος, Τέμπη, Μάτι, Μάνδρα…

Γι’ αυτό, αυτή η φωνή ακούγεται δυνατά παντού:

Στα Τέμπη αυτή η φωνή κάλυψε όλη την Ελλάδα για να βρουν δικαίωση τα θύματα της τραγωδίας. Ήταν η δική μας φωνή που έκανε ξεκάθαρο ότι το έγκλημα αυτό δε θα ξεχαστεί, ότι δεν είναι ανεκτό το «πάμε κι όπου βγει»...

Στις στάχτες που αφήνει πίσω της η έλλειψη πρόληψης, η εμπορευματοποίηση της γης και του περιβάλλοντος, βρήκε απέναντί της τη συγκινητική προσπάθεια εθελοντών και κατοίκων να μείνουν πίσω και να σώσουν τα σπίτια τους, τα χωριά τους, τις περιουσίες τους, τα ζώα.

Στη γέφυρα που κατέρρευσε στην Πάτρα, η ενορχηστρωμένη προσπάθεια προπαγάνδας της κυβέρνησης να ρίξει τις ευθύνες στα θύματα, που είχε πρωταγωνιστές και διάφορα φασιστοειδή τσιράκια του κεφαλαίου, έπεσε στο κενό όταν τα εργατικά συνδικάτα ανέδειξαν την αλήθεια. Ξεγύμνωσαν κράτος και εργοδοσία, που σε συνθήκες καύσωνα, ημέρα Κυριακή, έκαναν ακόμα ένα έγκλημα.

Στην Πύλο των ναυαγών που σαπίζουν στον πάτο της θάλασσας, στον Έβρο των καμένων στο δάσος και των κυνηγημένων από "σερίφηδες", όπου αντικατοπτρίζεται η φρίκη και το μίσος τους για τους πιο αδύναμους…

Στην πλημμυρισμένη Θεσσαλία, που, ενώ όλα τα σκέπαζε το σκοτάδι, ο φόβος, η αγωνία, η αποτυχία του κράτους να προστατεύσει τον λαό, υπήρχαν κι αυτοί που με πίστη, με αλληλεγγύη, με δύναμη από την αγάπη για τον άνθρωπο βγήκαν μπροστά, με τις τσάπες και τις γαλότσες να σωθεί ό,τι σώζεται. Να φτιαχτούν σακιά από άμμο, χέρι με χέρι να δοθεί ένα μπουκάλι νερό σε κάποιον ξεχασμένο από το κράτος, να ενισχυθεί το ανάχωμα, να αδειάσει ένα σπίτι από τις λάσπες, να μεταφερθούν κατάκοιτοι.

Με αυτούς είμαστε, με αυτούς ενώνονται οι φωνές μας, για να αποκτήσουν φωνή κι αυτοί που δεν έχουν, για να ακουστούν δυνατά και αυτοί που δεν ακούγονται καθόλου.

Τα καθημερινά εγκλήματα αυτού του σάπιου κράτους μάς γεμίζουν οργή. Για την ανεπάρκεια, την επιλεκτική ανικανότητα, τον χαρακτήρα του συστήματός τους και την παρακμή του, που πλέον έχει γίνει επικίνδυνη. Είναι ανάγκη, όλα αυτά που μας ξεχωρίζουν από αυτούς, να μεγαλώσουν το ρήγμα αμφισβήτησης απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική. Να μετατραπούν σε οργανωμένο αγώνα και η φωνή μας να δυναμώνει από το δίκιο, την αλληλεγγύη και να σκεπάσει οριστικά τη φρίκη που προκαλούν.

Αυτή η φωνή θα ακουστεί δυνατά στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή» σε όλη την Ελλάδα, που μετατρέπονται σε μαχητικές συγκεντρώσεις διεκδίκησης και αλληλεγγύης!

Αυτή τη φωνή έχουμε την ευκαιρία να δυναμώσουμε κι άλλο στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, στις 8 Οκτωβρίου, στηρίζοντας τους υποψήφιους με τη «Λαϊκή Συσπείρωση», γνωστούς για τους αγώνες και την κοινωνική τους δράση, αγωνιστές και αγωνίστριες που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή απέναντι στην επίθεση που εξαπολύουν η κυβέρνηση της ΝΔ και η ΕΕ και όχι υποψήφιους «βιτρίνας», αποκομμένους από τα προβλήματα του λαού και την πάλη του για να ζήσει καλύτερα.

«Ο»