Γιλέκα

    Πολλά θα μπορούσε να σχολιάσει κανείς για τα «κίτρινα γιλέκα», ένα από τα πολλά «κινήματα» που ξεπήδησαν τα τελευταία χρόνια, πατώντας πάνω στη μεγάλη δυσαρέσκεια από την αντιλαϊκή πολιτική, που εφαρμόζεται ενιαία σε όλη την ΕΕ, ανεξάρτητα από μνημόνια.     Οι συγκρίσεις εξάλλου με αντίστοιχα «κινήματα», όπως των «αγανακτισμένων» και των «πλατειών», που εμφανίστηκαν και εξαφανίστηκαν με τον ίδιο «πάταγο», δεν μπορεί παρά να γίνονται αυθόρμητα.

      Όπως αποδείχτηκε, πίσω από την έχθρα όλων αυτών των «κινημάτων» για το οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα και τις διακηρύξεις περί «ακομμάτιστων», ξεπρόβαλε ο πραγματικός χαρακτήρας τους ως οχήματος για «ανακατατάξεις» στο αστικό πολιτικό σκηνικό, αλλά και για «ξεκαθάρισμα» των λογαριασμών ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα, μονοπώλια και πάει λέγοντας.  
    Ούτε όμως μπορεί να μείνει ασχολίαστη η αντίδραση της γαλλικής κυβέρνησης (Μακρόν), που έδωσε τις προηγούμενες μέρες ρεσιτάλ καταστολής, ενώ με μεγάλη ευκολία ανακοίνωσε ότι εξετάζει και την κήρυξη της χώρας σε κατάσταση «έκτακτης ανάγκης», την επιβολή ουσιαστικά στρατιωτικού νόμου.
    Αυτές και άλλες τέτοιες δυνάμεις παρουσιάζει η κυβέρνηση ως «προοδευτικές» και με αυτές λέει ότι θα δώσει τη «μάχη» για τη «δημοκρατία ενάντια στην ακροδεξιά», που η πολιτική τους θεριεύει. Είναι κι αυτό αποκαλυπτικό για τη μεγάλη παγίδα και απάτη που κρύβεται πίσω από τα καλέσματα στο λαό να στοιχηθεί στα «προοδευτικά» μέτωπα, όσο και για το πώς «το 'να χέρι νίβει τ' άλλο» και τα δυο το σάπιο σύστημα που υπηρετούν.

Από τον Ριζοσπάστη