Να μην ξεχάσουμε και το μνημείο του Ντικ

 ναι, ναι, του σκύλου μας του Ντικ,..

Παγκόσμια μέρα των ζώων σήμερα και στο νου έρχεται εκείνος ο σκύλος , ο Ντικ, "που τον σκοτώσαν οι χωροφυλάκοι γιατί αγάπαγε πολύ τους εξορίστους".

 Τον παρέδωσε στην αιωνιότητα ο Γιάννης Ρίτσος 

Ο ΝΤΙΚ

Η πέτρα σταυρωμένη απ' τον άνεμο -
ο άνεμος, η σιγαλιά -
δεν ακούγεται τίποτα
μόνο το καρδιοχτύπι της πέτρας
κι η πέτρα της καρδιάς που δουλεύεται
με το θυμό και με τον πόνο
βαριά, σιγά και σταθερά.

Μπόλικη πέτρα
μπόλικη καρδιά
να χτίσουμε τις αυριανές μας φάμπρικες
τα λαϊκά μέγαρα
τα κόκκινα στάδια
και το μεγάλο μνημείο των ηρώων της Επανάστασης.

Να μην ξεχάσουμε και το μνημείο του Ντικ -
ναι, ναι, του σκύλου μας του Ντικ,
της ομάδας του Μούδρου,
που τον σκοτώσαν οι χωροφυλάκοι
γιατί αγάπαγε πολύ τους εξορίστους.

Ένα μνημείο για τον Ντικ-
ένας πέτρινος σκύλος
με φαρδιά καπούλια,
με δυό σταγόνες αφοσίωση στα μάτια
μ' ανασηκωμένο το πάνω του χείλι
δείχνοντας το ζερβί του δόντι
έτοιμος να δαγκάσει
τον αστράγαλο της νύχτας
ή τη σκιά του χωροφύλακα
ή τη στενόμακρη παύση του κλεφτοφάναρου
πούβαζε μια πλάκα σιωπή
ανάμεσα στα λόγια και στα χέρια μας.

Να μην ξεχάσουμε, σύντροφοι, τον Ντικ,
το φίλο μας τον Ντικ
που γαύγιζε τις νύχτες στην αυλόπορτα άντικρυ στη θάλασσα
κι αποκοιμιόταν τα χαράματα
στα γυμνά πόδια της Λευτεριάς
με τη χρυσόμυγα του αυγερινού
πάνω στο στυλωμένο αυτί του.

Τώρα ο Ντικ κοιμάται στη Λήμνο
δείχνοντας πάντα το ζερβί του δόντι.

Μπορεί μεθαύριο να τον ακούσουμε πάλι
να γαυγίζει χαρούμενος σε μια διαδήλωση
περνοδιαβαίνοντας κάτου απ' τις σημαίες μας
έχοντας κρεμασμένη στο ζερβί του δόντι
μια μικρή πινακίδα "κάτω οι τύραννοι".

Είταν καλός ο Ντικ -
να μην ξεχάσουμε, σύντροφοι που σκοτώθηκε στις γραμμές μας
το φίλο μας τον Ντικ που τον σκότωσαν
γιατί αγάπαγε πολύ τους συντρόφους μας.

Γιάννης Ρίτσος Πέτρινος Χρόνος - Μακρονησιώτικα, Κέδρος, Αθήνα 1976, 4η έκδοση

...και διαφύλαξε τη μνήμη του ο Θάνος Μικρούτσικος με τη μουσική του και τις συγκλονιστικές ερμηνείες των Σάκη Μπουλά και Μαρίας Δημητριάδη.

 ofisofi