Χειρότερος από το Τζήμερο

Ο Χρήστος Χωμενίδης ειρωνεύεται το έργο του Θάνου Μικρούτσικου

Θέλει πολύ μεγάλο κόπο για να ξεπεράσεις σε αθλιότητα το Θάνο Τζήμερο, ο οποίος, προσπαθώντας απεγνωσμένα να κερδίσει την προσοχή, διαμαρτύρονταν για τη δημοσία δαπάνη κηδεία του Θάνου Μικρούτσικου και έκανε ανόητα αντικομμουνιστικά αστειάκια με αφορμή παλιότερη τηλεοπτική εμφάνιση του συνθέτη, όπου έβαλε κατά του καπιταλισμού.


Αυτό τον άθλο λοιπόν τον πέτυχε ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης, επιτιθέμενος με ανοίκειο τρόπο στον εκλιπόντα συνθέτη, πράγμα που βέβαια δεν έκανε όσο ήταν εν ζωή, παρουσιάζοντάς τον περίπου ως έναν γραφικό τύπου που “βροντούσε το πιάνο φορώντας κασκέτο καπετάνιου”.

Βαρώντας μια στο καρφί και μια στο πέταλο, ο συγγραφέας από τη μια αναγνώρισε ότι ο Μικρούτσικος πέτυχε “το πιο σημαντικό, να φωτίσει, να αναδείξει τον στίχο, ενίοτε να ξεκλειδώσει και κρυφά νοήματά του. Να εξοικειώσει προσέτι τους ακροατές με ένα ιδίωμα ναυτικό, γεμάτο άγνωστες λέξεις”, από την άλλη όμως ειρωνεύτηκε την απήχηση που έχουν τα τραγούδια του Μικρούτσικου στον κόσμο, ενοχοποιώντας τα για “μαζική παραίσθηση” που “οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στη χρεωοκοπία του κράτους αλλά και της κοινωνίας”. Πρόσθεσε επίσης πως, “Όσο απομακρύνονταν οι Έλληνες από τον γενάρχη τους Οδυσσέα, «τον άντρα τον πολύτροπο», και βούλιαζαν στην τρυφηλή ζωή των διορισμών και των επιδοτήσεων, τόσο μεράκλωναν με τον “Σταυρό του Νότου”.

Ως “Μαζί τα φάγαμε ακούγοντας Μικρούτσικο” θα μπορούσε να συνοψιστεί η ουσία της ανάρτησης του συγγραφέα, που φαντασιώνεται σινιέ αστούς ακροατές να ξεπαρκάρουν τσερόκι ως “αριστεροί με δεξιές τσέπες” για να “ανατρέψουν τον καπιταλισμό”. Αυτό που ενοχλεί το Χωμενίδη και τον κάθε ομοϊδεάτη του που μπορεί να σκέφτεται τα ίδια, αλλά αυτοσυγκρατήθηκε για λόγους στοιχειώδους ευπρέπειας να τα εκφράσει με νωπό το χαμό του συνθέτη, είναι ότι έγραφε πολιτικό τραγούδι, και συγκεκριμένα ανερυθρίαστα κόκκινο τραγούδι, με επιτυχία τεράστια και διαχρονική, που άντεξε και αντέχει ακόμα και στους σημερινούς αντεπαναστατικούς καιρούς.

Είναι ακριβώς το γεγονός πως η μουσική του Μικρούτσικου έσπαζε τη μαζική παραίσθηση της δήθεν ευμάρειας, που εκ των υστέρων χρησιμοποιήθηκε για να ενοχοποιήσει τον ελληνικό λαό από τους ίδιους που την καλλιεργούσαν, αυτό που δεν αντέχει ο φιλελέ συγγραφέας. Κυρίως όμως βγάζει φλύκταινες επειδή το έργο του συνθέτη έδινε την πραγματική προοπτική, εκείνη της κόκκινης γης, αντέχοντας πολύ παραπάνω από τα σουξέ μιας χρήσης που κυριάρχησαν ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες. Ο ίδιος εξάλλου δεν κρύβει ποια είναι η επιθυμία του για την πρόσληψη των τραγουδιών του Μικρούτσικου: “Τα τραγούδια του μένει να βρουν την αληθινή τους σημασία, το γνήσιο νόημά τους. Να λειτουργούν στο εξής όχι σαν παρηγοριές και σαν φαντασιώσεις. Αλλά ως εγερτήρια.” Εγερτήρια για να σταθούμε σούζα στο σύστημα προφανώς. Δηλαδή, καλός ο Μικρούτσικος, αρκεί να είναι αποστειρωμένος από πολιτικά νοήματα, ή απλά να διαβάζει κανείς στα τραγούδια του ό,τι νόημα τον βολεύει, ως καλός μεταμοντέρνος ακροατής.

Σε κάθε περίπτωση, συνιστούμε στο Χρήστο Χωμενίδη ψυχραιμία και ακρόαση ασμάτων αποκλειστικά από διαπρύσιους κήρυκες της ευρωπαϊκής ιδέας και του φιλελευθερισμού, όπως ο συμπαθής κατά τα λοιπά Σάκης Ρουβάς.