Αυτό που φοβάται η αστική τάξη δεν θα το γλυτώσει

Διανύουμε τον τέταρτο μήνα της πανδημίας του κορονοϊού, με την ανησυχία και την αγωνία να κορυφώνεται.

Η επόμενη ημέρα, είναι το ζητούμενο για δύο διαφορετικές κοινωνίες, από τη μια ο κόσμος της εργασίας και από την άλλη ο κόσμος του κεφαλαίου.


Δυο διαφορετικές αγωνίες. Οι εργαζόμενοι νοιάζονται για τη ζωή, οι καπιταλιστές νοιάζονται για τα κέρδη.

Οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές και καπιταλιστικές χώρες, (ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία) από ότι φαίνεται δεν μπορούν να διαχειριστούν εύκολα την πανδημία.

Θεμελιώδεις νόμοι της καπιταλιστικής οικονομίας, όπως ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης τείνουν να ανατραπούν.

Μειώνεται η προσφορά, επειδή οι εταιρείες, μικρές επιχειρήσεις, ελεύθεροι επαγγελματίες κλείνουν ή μειώνουν την εργασία τους. Μειώνεται και η ζήτηση, από το γεγονός, ότι οι άνθρωποι είναι κλειδωμένοι στα σπίτια τους. «Εάν οι άνθρωποι φοβούνται - σημειώνουν οι οικονομικοί αναλυτές - ή τους απαγορεύεται να πάνε σε εστιατόρια ή σε δημόσιες εκδηλώσεις εξαιτίας της πιθανότητας να μολυνθούν, η διαχείριση της προσφοράς και της ζήτησης ακυρώνεται από την άποψη, ότι το κυρίαρχο και πρωτεύον είναι η προστασία της δημόσιας υγείας».

Απ' ότι σημειώνουν ειδικοί αναλυτές, ένα τμήμα της αστικής τάξης, προωθεί την ιδέα για την επόμενη ημέρα της πανδημίας, το μοντέλο στην επιστροφή στη φυσική και αυτάρκη - οικονομία. Δεν απαντούν όμως, στο τι θα κάνουν με τα εκατομμύρια. Πιθανά οι καπιταλιστές να αξιοποιήσουν τα τεχνολογικά επιτεύγματα της 4^ης βιομηχανικής επανάστασης, με την πληροφορική και τεχνολογίες αυτοματισμού και της ρομποτικής, και το βέβαιο είναι ότι ένα πολύ μεγάλο τμήμα εκατομμυρίων εργαζομένων θα οδηγηθεί στην εξαθλίωση και την βίαιη εξόντωση, εν ονόματι της επανεκκίνησης και της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Εδώ τεκμηριώνεται η ανωτερότητα των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής, όπου η εργασία είναι δικαίωμα και κοινωνικό αγαθό, σε αντίθεση με τον καπιταλισμό, όπου η εργασία, διέπεται από τις αρχές της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Αυτό είναι το πραγματικό δίλημμά της επόμενης ημέρας, ποιός δηλαδή θα πρέπει να είναι ο δρόμος που θα επιλέξουν οι εργαζόμενοι για να δουν τη ζωή και την εργασία τους να μακροημερεύει.

Όσο εντείνεται η κρίση, θα οξύνεται η αντίθεση ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο και αναπόφευκτα θα διαμορφώνονται νέα δεδομένα για την αναγκαιότητα της ενίσχυσης των ταξικών δυνάμεων, προκειμένου να διαμορφώσει ένα άλλο πλαίσιο εξόδου από την κρίση, κοινωνικό, πολιτικό με όρους εργατικής εξουσίας.

Αυτό το σάπιο σύστημα, ξέρει την σαπίλα του και τρέφεται από την υγεία της εργατικής τάξης, τόσο όσο της είναι αναγκαίο. Πέραν της ανάγκης του κέρδους της, η αστική τάξη δεν αναγνωρίζει τίποτε για την εργατική τάξη, και υπό αυτές τις συνθήκες θα είναι αμείλικτη για τους λαούς της όλης της γης.

Από εδώ προκύπτει η άμεση ανάγκη για ανασυγκρότηση και αντεπίθεση του εργατικού κινήματος, τώρα και όχι την επόμενη μέρα, σήμερα. Εδώ βρίσκεται το μεγάλο πεδίο των κοινωνικών συμμαχιών για το αύριο, χωρίς αυταπάτες ότι τα μπαλώματα του αστικού συστήματος που γεννά της κρίσης της συμφοράς, την πείνα και την εξαθλίωση, θα σώσουν το λαό.

Σήμερα η αστική τάξη, με την εξατομίκευση της ευθύνης, αποποιείται την ενοχή της. Μεταθέτει έξυπνα, το βάρος στους εργαζόμενους.

Σήμερα μπροστά στον κίνδυνο να τα χάσει όλα η αστική τάξη, κλείνει στα σπίτια δισεκατομμύρια ανθρώπους με το φόβο του θανάτου, υποτάσσοντας έτσι τους λαούς να αποδεχθούν τις επιλογές της, για την επόμενη σήμερα.

Φοβάται η αστική τάξη τους εργαζόμενους που χάνουν την δουλειά τους και δεν έχουν τίποτα για να στηριχθούν, οι οποίοι συχνά στερούνται ακόμη και ασφάλισης υγείας.

Φοβάται η αστική τάξη την οργή των εργαζόμενων που θα ξεσπάσει επάνω της, μιας και δεν θα μπορούν να πληρώσουν λογαριασμούς τους, φως, νερό, τηλέφωνο, ενοίκιο, δαπάνες διατροφής, δαπάνες για την υγεία.

Φοβάται η αστική τάξη τους εργαζόμενους που θα μείνουν απελπισμένοι, άνεργοι και χωρίς περιουσιακά στοιχεία και θα μπορούσαν οργανωμένα να στραφούν εναντίον της.

Εμείς, οφείλουμε να τους οδηγήσουμε σε σωστή κατεύθυνση και όχι στο χάος. Γιατί στο χάος, σε παραβατικές συμπεριφορές, κανιβαλισμό και λεηλασίες, επιδιώκει να τους παρασύρει, εκτονώνοντας τις κοινωνικές αντιδράσεις για το συμφέρον της, η αστική τάξη.

Για το λόγο αυτό οι κυβερνήσεις της αστικής τάξης, μπροστά στο φόβο, γενικότερων ανατροπών, προτάσσει τα πρωτοφανή κατασταλτικά μέτρα, πολλές φορές προσχηματικά. Από σήμερα για να καταφύγει αύριο στις στοχεύσεις της, ενάντια στην συγκροτημένη ταξική πάλη και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Διαφαίνεται ότι η αστική τάξη ανασυντάσσεται. Ο μοναδικός στόχος της οικονομικής πολιτικής της σήμερα, είναι η προάσπιση της πολιτικής της κατάρρευσης. Προσπαθεί με όλα τα μέσα, πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά, προπαγανδιστικά να διατηρήσει τους κοινωνικούς συσχετισμούς ισχυρούς σε όφελός της, παρά την πίεση που δέχεται από τις κοινωνικές επιπτώσεις της πανδημίας παγκοσμίως.

Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις, οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να φοβηθούν τίποτε.
Άλλωστε ο βρεγμένος τη βροχή δεν την φοβάται.

Παρά τις δυσκολίες, το βέβαιο είναι, ότι χωρίς τους εργαζόμενους γρανάζι δεν γυρνά και εφόσον αυτό είναι δεδομένο, αυτό που μένει είναι να γυρίσει το γρανάζι της ιστορίας ούτως ώστε η επόμενη ημέρα να τον βρει νικητή, στέλνοντας στα σκουπίδια, την σαπίλα της αστικής τάξης, που κακοφόρμισε τη ζωή του, τη ζωή της οικογένειας του, για να ζούνε πέντε κηφήνες και οι εργαζόμενοι εξαθλιωμένοι, εγκαταλελειμμένοι, εν μέσω πανδημίας να αποχαιρετούν την ζωή μόνοι, χωρίς καν το τελευταίο χάδι των δικών τους ανθρώπων.

Οφείλουμε να είμαστε δυνατοί, όχι σιωπηλοί, προετοιμάζοντας την επόμενη ημέρα μαζί

Θα βγούμε δυνατοί και νικητές! 




Του Αεροπεζοναύτη