Ξένος καβγάς

Ο καβγάς ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στον «ξένο αχυρώνα» του δημόσιου συστήματος Υγείας, το οποίο από κοινού υπονόμευσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, καθώς και στο πεδίο που αφορά τη διαχείριση των οικονομικών και άλλων συνεπειών από την πανδημία, καμία σχέση δεν έχει με τα συμφέροντα του λαού.

Δεν αφορά ούτε τα επείγοντα μέτρα που απαιτούνται για την ενίσχυση του συστήματος Υγείας, ούτε το αίτημα για επίταξη του ιδιωτικού τομέα που από κοινού απορρίπτουν, ούτε τα αιτήματα των εργαζομένων για να ληφθούν με ευθύνη της εργοδοσίας όλα τα μέτρα στους χώρους δουλειάς, για τα οποία και οι δυο «σφυρίζουν αδιάφορα».

Πρόκειται για καβγά απέναντι στα λαϊκά συμφέροντα, ακριβώς επειδή στον πυρήνα του έχει το πώς θα «μείνουν όρθιες» η καπιταλιστική κερδοφορία και η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, ποιος καλύτερα μπορεί να υπηρετήσει τους στόχους αυτούς.

Γι' αυτό ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ «πλειοδοτούν» σε μέτρα και πακέτα στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων, ομονοούν σε ό,τι αφορά το «επεκτατικό» μείγμα που χρειάζεται να εφαρμοστεί με πακτωλούς από «ζεστό» χρήμα, κρατικές εγγυήσεις για φτηνότερο δανεισμό, φοροαπαλλαγές, εισφοροαπαλλαγές και άλλες διευκολύνσεις στο κεφάλαιο, και διαφωνούν στα δευτερεύοντα: Στο αν αυτές πρέπει να έρθουν όλες μαζί και από την αρχή ή πιο σταδιακά, στο αν πρέπει να πειραχτεί η «προίκα» που άφησε για το κεφάλαιο ο ΣΥΡΙΖΑ από τη φοροληστεία του λαού και τις περικοπές κ.ά.

Η κυβέρνηση της ΝΔ διεκδικεί, στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής ένωσης της ΕΕ, περισσότερα για τους εγχώριους επιχειρηματικούς ομίλους, όπως π.χ. με την περίπτωση του κορονο-ομολόγου και ο ΣΥΡΙΖΑ την επιβραβεύει γιατί, όπως λέει, «βρίσκεται στη σωστή πλευρά» της διαμάχης.

Η ΝΔ ζητάει να μη διαταραχθεί η «κουλτούρα πληρωμών» κατά τη διάρκεια της πανδημίας, «ζυγίζει» με βάση την «ευστάθεια» των τραπεζικών ομίλων και αρνείται να προχωρήσει π.χ. στη νομοθέτηση της απαγόρευσης των πλειστηριασμών, στο πάγωμα όλων των χρεών, και ο ΣΥΡΙΖΑ καταθέτει μέτρα για την «αποφυγή δημιουργίας νέου ιδιωτικού χρέους», με... ρυθμίσεις χρεών μετά το τέλος της πανδημίας.

Αποκαλυπτικά άλλωστε είναι και τα όσα επιφυλάσσουν τα σχέδιά τους για τους εργαζόμενους: Η κυβέρνηση της ΝΔ με το πρόσχημα της «διάσωσης» των θέσεων εργασίας - αφού πρώτα έκανε πλάτες στις πάνω από 100.000 απολύσεις των πρώτων ημερών - έλυσε τα χέρια της εργοδοσίας ώστε να ξεσαλώσει στους χώρους δουλειάς με αλλαγές στις συμβάσεις, περικοπές, υποχρεωτικές άδειες, παραπέρα «ευελιξία» και μέσω τηλεργασίας και τόσα άλλα μέτρα που ήρθαν για να μείνουν.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ, επίσης με το πρόσχημα της «προστασίας της εργασίας» και του εισοδήματος ώστε να τονωθεί η «ζήτηση», ζητά το κράτος να αναλάβει εξολοκλήρου τη μισθοδοσία και τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων, ξελαφρώνοντας ακόμα περισσότερο τη μεγαλοεργοδοσία, όπως προβλέπουν και τα αντίστοιχα προγράμματα της Κομισιόν, στέλνοντας έτσι από άλλο δρόμο το λογαριασμό στα λαϊκά στρώματα.

Δεν πρόκειται για κάποια υπόθεση εργασίας: Και οι δύο έχουν κριθεί, έχουν διαχειριστεί από κυβερνητικές θέσεις την πρόσφατη καπιταλιστική κρίση, ψηφίζοντας και εφαρμόζοντας τρία απανωτά μνημόνια και εκατοντάδες αντιλαϊκά μέτρα, με τα οποία φόρτωσαν τα σπασμένα στις πλάτες του λαού.

Οπως βέβαια έχουν κριθεί και σε ό,τι αφορά το σύστημα Υγείας, το οποίο τώρα δεσμεύονται τάχα ότι θα ενισχύσουν από την επόμενη μέρα: Οι κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ έκλεισαν νοσοκομεία και μονάδες και ο ΣΥΡΙΖΑ τα κράτησε κλειστά, οι κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ απέλυσαν γιατρούς και νοσηλευτές κι ο ΣΥΡΙΖΑ διατήρησε την υποστελέχωση και ενίσχυσε τις «ελαστικές» σχέσεις εργασίας στο ΕΣΥ, ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαινίασε το πρώτο «νοσοκομείο ΑΕ» στη Σαντορίνη, πατώντας πάνω στα «χνάρια» της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης των προηγούμενων και πάει λέγοντας. Ενώ και οι σημερινές διακηρύξεις τους περί ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος Υγείας, με βάση τα ίδια κριτήρια, του «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο, γίνονται.

Ο λαός μας έχει πείρα, που μπορεί και πρέπει να αξιοποιήσει για να αχρηστεύσει και τις νέες παγίδες εγκλωβισμού του, για να μη δεχτεί να πληρώσει τα σπασμένα και της νέας καπιταλιστικής κρίσης, των νέων «εθνικών» στόχων του κεφαλαίου. Δεν έχει να περιμένει τίποτα για τις δικές του ανάγκες από τα παζάρια και τους καβγάδες των καπιταλιστών, των κυβερνήσεων και των κομμάτων τους. 

Αυτές μπορεί να τις ικανοποιήσει μόνο σε σύγκρουση μαζί τους, περνώντας στην αντεπίθεση.