Όταν συνάντησα τον θεατή μου

Γράφει η Ρωξάνη

Τις προάλλες συνάντησα το θεατή μου

Σ΄ ένα σκονισμένο δρόμο

Να κρατά ένα κομπρεσέρ στις γροθιές του

Για ένα δευτερόλεπτο


Σήκωσε πάνω τα μάτια του. Εκεί έστησα τότε γρήγορα το

θέατρό μου,

Ανάμεσα στα σπίτια. Αυτός

Κοίταξε με προσδοκία

Μέσα στη μπυραρία

Τον συνάντησα ξανά. Στεκόταν στην μπάρα

Λουσμένος στον ιδρώτα, έπινε. Στη γροθιά του

Ένα χοντρό κομμάτι ψωμί. Έστησα γρήγορα το θέατρό μου.

Αυτός

Κοίταξε με κατάπληξη.

Σήμερα

Τον πέτυχα ξανά. Μπροστά στο σταθμό του τρένου

Τον είδα να παρασύρεται από τα κοντάκια

Μέσα στο θόρυβο απ’ τα τύμπανα, προς τον πόλεμο

Στο μέσον του πλήθους

Έστησα το θέατρό μου. Πάνω απ’ τον ώμο του

Κοίταξε προς τα δω

Έγνεψε.

 Μπέρτολντ Μπρέχτ

Έρχεται κάποια στιγμή, που αναπόφευκτα πρέπει να κοιτάξεις τον θεατή σου κατάματα και να αναρωτηθείς. Ποιος είναι, τι δουλειά κάνει, πώς ζει, πόσα παιδιά έχει, πως περνάει τη ζωή του, είναι ευτυχισμένος, νιώθει πλήρης, νιώθει αδικημένος. Γιατί έρχεται στο θέατρο; Γιατί δεν μπορεί να έρθει στο θέατρο; Τι περιμένει από μένα, τι θέλει να ακούσει, τι θέλει να δει, τι θέλει να του πω; Ποιος είναι ο δικός μου ρόλος τελικά, πόση ευθύνη φέρω, εγώ γι’ αυτόν. Είναι δική μου μόνο η ευθύνη; Είναι μόνο δική του; Ή μήπως  ένα «υπέρτατο όν», μας εξουσιάζει και εμείς σιωπηλά αναμένουμε τη σωτηρία μας από αυτό; Σε ένα σύστημα, που  αφήνει  μεγάλα ερωτηματικά, για την έννοια της δικαιοσύνης, της ατομικής ελευθερίας, της ισότητας, το λόγο της ύπαρξής μας.

Φοβάμαι ότι οι παλιοί «παλιώσαμε» και οι νέοι δεν πρόλαβαν ακόμα….. Φοβάμαι ότι έρχεται το «Μέλλον».

Όχι με σημαίες και  με ταμπούρλα …..Φοβάμαι μήπως ο θεατής μου δεν με αναγνωρίσει. Και δεν μου γνέψει….Γιατί θα έχει κουραστεί, μόνος να παλεύει ,δίχως ένα βλέμμα πάνω του. Και έτσι, μείνω μόνη και 'γω, να αναρωτιέμαι πότε θα έρθει ο πιο κοντινός φίλος, το πιο οικείο πρόσωπο, που κοιτώντας το στα μάτια, θα διηγηθώ τη δική του, τη δική μας κοινή ιστορία.

Φοβάμαι μη και τον φόβισα με τα δικά μου και μόνο θέλω

Φοβάμαι μη και δεν τον άκουσα κάτω από  τα ουρλιαχτά των δικών μου ιαχών

Φοβάμαι μη και δεν τον αγάπησα

Φοβάμαι μη και τον κορόιδεψα

Φοβάμαι μη και κατάλαβε την απληστία μου

Φοβάμαι μη και είδε την ανυπαρξία μου

Μα πάνω απ' όλα φοβάμαι τώρα που εγώ κατάλαβα μη και δεν τον ξαναβρώ!

Και φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, μόνο μ' εμένα….

Για σένα όμως θεατή, θα γυρίσω τον κόσμο ανάποδα, θα τον βουτήξω από τα πόδια και θα του δείξω το δρόμο που μαζί πρέπει να περπατήσουμε, μαζί να πετάξουμε από πάνω μας ότι μας βαραίνει και ότι είναι ανοίκειο προς εμάς, ακόμα και όταν η συνείδηση μας θέλει το δικό της χρόνο για να μας ξυπνήσει. Ακόμα και αν μέσα από τα λάθη μας, τις επιπόλαιες «αντιδραστικές κινήσεις» μας και το φόβο μιας σουρεαλιστικής έκθεσης μας, μας αποκαλύψει για πολλοστή φορά ότι έχουμε περισσότερα κοινά που μας ενώνουν παρά που  διχάζουν την έμφυτη αλληλέγγυα αγωνιστική μας διάθεση απέναντι στον κοινό για όλους μας εχθρό. Ένα σκιάχτρο  που στέκεται, μεταμορφώνεται και διαμορφώνεται από τα γεγονότα και μας καθιστά ανήμπορους να τα αντιμετωπίσουμε. Δώστε στον εχθρό ό,τι όνομα θέλετε, ωραιοποιήστε τον, οικειοποιηθείτε τον, αλλά ας μη ξεχνάμε ότι πάντα θα είναι ένα σκιάχτρο. Εγώ και εσύ και ο άλλος και αυτός και εκείνος, μπορούμε να φτιάξουμε κάτι, πέρα από δεισιδαιμονίες, προκαταλήψεις, ταμπού, ταμπέλες, τσιτάτα, με κοινό στόχο την αγωνία του ανθρώπου να μην είναι αναλώσιμος και εκμεταλλεύσιμος από κανέναν.