Ο λαός κερδίζει όταν σπάει τα «κοινωνικά συμβόλαια»

«Εχουμε ανάγκη τη μέγιστη δυνατή κοινωνική συναίνεση, ένα νέο συμβόλαιο μεταξύ του κόσμου της εργασίας, της παραγωγής, της πολιτικής»: Η παραπάνω ατάκα επαναλήφθηκε με διάφορες παραλλαγές από κυβερνητικά χείλη την περασμένη βδομάδα, με αφορμή την παρουσίαση του «Πορίσματος Πισσαρίδη», του σχεδίου δηλαδή που καταθέτει η ΝΔ για να πάρει τα πακέτα χρηματοδότησης από το υπό διαμόρφωση «Ταμείο Ανάκαμψης» της ΕΕ.

Και μόνο το γεγονός ότι η επίκληση για ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» μεταξύ εργαζομένων - επιχειρηματικών ομίλων - αστικών κομμάτων γίνεται με αφορμή το σχέδιο αυτό, που περιλαμβάνει νέες αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις, κάνει καθαρό ότι ράβεται το αντιλαϊκό κουστούμι για να ανακάμψουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι. Πόσο μάλλον αν αναλογιστεί κανείς ότι αυτές οι ...συστάσεις πάνε μαζί με τις διαπιστώσεις της κυβέρνησης και του ίδιου του πρωθυπουργού ότι τα δύσκολα είναι μπροστά, ότι ο χειμώνας θα είναι ζόρικος...

 

Τι σημαίνει όμως «μέγιστη συναίνεση» του λαού σε αυτούς τους σχεδιασμούς;

Σημαίνει καταρχήν να δεχτεί αδιαμαρτύρητα νέες θυσίες για να ανοιχτούν πεδία κερδοφορίας για το κεφάλαιο, για να πετύχει το «σχέδιο ανάκαμψης και ανθεκτικότητας» των επιχειρηματικών ομίλων.

Να αναμένει τον «λευκό καπνό» στα παζάρια ανάμεσα στα κράτη - μέλη της ΕΕ, για μια συμφωνία που θα φέρει την παγίωση όλων των αντεργατικών αλλαγών και την προσθήκη νέων, με εργαλεία που θεσπίζονται για να «εκταμιεύονται» οι «πόροι». Δηλαδή ένα σκηνικό παρόμοιο με αυτά που έχει ξαναζήσει με τις εκταμιεύσεις των δόσεων και τις μνημονιακές «αξιολογήσεις».

Πρόκειται για σχέδιο από το οποίο ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει, κάτι που το επιβεβαιώνουν οι προβλέψεις που περιλαμβάνει για το Ασφαλιστικό (βλ. σελ. 15), για τους ανέργους, για τη χρηματοδότηση των πράσινων μπίζνες της «απολιγνιτοποίησης» που προσθέτουν ακόμα περισσότερα βάρη στα εργατικά - λαϊκά στρώματα.

Η συναίνεση μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ γύρω από την κατάρτιση αυτού του σχεδιασμού βγάζει μάτι, με τον ΣΥΡΙΖΑ να ανησυχεί για την επιτυχία του και να μη χάνει την ευκαιρία να δηλώνει ότι ο ίδιος πιστεύει πολύ περισσότερο από τη ΝΔ σε αυτήν τη στρατηγική, της παροχής ζεστού κρατικού και κοινοτικού χρήματος στους μονοπωλιακούς ομίλους. Μια προσηλωμένη αντιπαράθεση, η οποία ξεδιπλώνεται άλλωστε και σε κάθε σχετικό νομοσχέδιο που συζητιέται στη Βουλή για την παροχή διευκολύνσεων στο κεφάλαιο, με τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να δηλώνουν ότι είναι «μέτρα που τα είχαν έτοιμα αλλά δεν πρόλαβαν».

 

Η «συστράτευση» στην οποία καλεί η ΝΔ, περιλαμβάνει και την προσπάθεια να μην αμφισβητηθεί η πολιτική της, που εξακολουθεί να αφήνει αθωράκιστο το σύστημα Υγείας, χωρίς κανέναν ουσιαστικό σχεδιασμό για ένα νέο κύμα πανδημίας. Κι εδώ ο όποιος σχεδιασμός για «αυστηροποίηση μέτρων» γίνεται με κριτήριο τη θωράκιση των κερδών των τουριστικών ομίλων. Κι ενώ επιλέγουν να κάνουν «λάστιχο» τα πρωτόκολλα των μετακινήσεων από το εξωτερικό, κουνάνε το δάχτυλο στο λαό για «αδικαιολόγητη χαλάρωση», προειδοποιούν με πρόστιμα και καταστολή, την ίδια στιγμή που στη νέα έξαρση πλειοψηφούν τα «εισαγόμενα κρούσματα», αποτέλεσμα της διαφύλαξης του «τουριστικού προϊόντος».

 

Η συναίνεση όμως που πασχίζει να αποσπάσει από το λαό η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό, δεν εξαντλείται στα μέτρα για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Το «αφήγημα» της «εθνικής υπόθεσης», στην οποία τάχα «δεν χωράνε παραφωνίες», έχει κεντρικό του πυλώνα τη στοίχιση με τις επικίνδυνες ιμπεριαλιστικές διευθετήσεις στην περιοχή. Κι εδώ η κυβέρνηση και τα κόμματα του κεφαλαίου δεν ζητούν απλά τη «συναίνεση» του λαού, αλλά τη «συστράτευση» στους σχεδιασμούς που μυρίζουν μπαρούτι. Επιδίωξή τους είναι όχι απλά να μην αμφισβητείται, αλλά να θεωρείται και «λυτρωτική» μια διευθέτηση με τη σφραγίδα των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στα Ελληνοτουρκικά, στο όνομα της ΝΑΤΟικής σταθερότητας στην περιοχή, που πατάει στο μόνιμο πια γκριζάρισμα ολόκληρων ζωνών.

Πόσο πιο καθαρό να το κάνουν άλλωστε οι «σύμμαχοι», όπως η ΕΕ, που φτάνει να κάνει λόγο για «διαφιλονικούμενα ύδατα στην Ελλάδα», ότι τα κυριαρχικά δικαιώματα μπαίνουν στον ντορβά των παζαριών για να μείνει η Τουρκία στο «δυτικό στρατόπεδο»; Πόσο πιο καθαρό μπορεί να γίνει ότι η Ελλάδα, από τη μία, με τις δεκάδες ΝΑΤΟικές βάσεις γίνεται μαγνήτης επιθέσεων και, από την άλλη, η στρατηγική του «γεωπολιτικού μεντεσέ» σημαίνει παζάρια, συνεκμετάλλευση και νέα κλιμάκωση των ανταγωνισμών; Ειδικά οι εξελίξεις της τελευταίας βδομάδας, με την απόφαση Ερντογάν να μετατρέψει σε τζαμί την Αγία Σοφία, επιβεβαιώνουν ότι η κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας ενθαρρύνεται από τους ίδιους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, από τη στρατηγική των ΗΠΑ στην περιοχή.

Κι αν η «μέγιστη συναίνεση» που παλεύει να κατοχυρώσει η κυβέρνηση είναι η μία όψη, η άλλη όψη έχει το μαστίγιο της καταστολής. Εδώ εντάσσεται άλλωστε και ο πρόσφατος κατάπτυστος νόμος της ΝΔ για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, για τη θωράκιση του αστικού κράτους απέναντι στον «ριζοσπαστισμό», σύμφωνα με τις σχετικές κατευθύνσεις της ΕΕ.

 

Ο λαός, όμως, μπορεί να βγει κερδισμένος, όχι όταν δένεται χειροπόδαρα με «κοινωνικά συμβόλαια», αλλά όταν αποφασίζει να τα σπάσει, όταν στέλνει το μήνυμα ότι δεν σκοπεύει να φορέσει νέες αλυσίδες. Αυτό καταδεικνύουν άλλωστε και οι όποιες κατακτήσεις είχαν οι εργαζόμενοι, οι οποίες ξηλώνονται από την αστική τάξη και τα κόμματά της. Ο δρόμος που δείχνουν τα αστικά κόμματα και οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις στους εργαζόμενους είναι ο δρόμος της βαρβαρότητας, του τσακίσματος των εργατικών - λαϊκών αναγκών, της εμπλοκής σε σχέδια που ματώνουν όλη την περιοχή μας. Εκεί οδηγεί η όποια ανοχή, η «συναίνεση» στην πολιτική του κεφαλαίου.

Υπάρχει και ο άλλος δρόμος: Της ενίσχυσης της πάλης «από τα κάτω», σε γραμμή αντιπαράθεσης με αυτήν τη στρατηγική. Του αγώνα μέσα από τα σωματεία, με ένταξη νέων δυνάμεων στις μάχες για το μεροκάματο, για την προστασία της ζωής και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, για να μην πληρώσει ο λαός την κρίση.

Υπάρχει ο δρόμος που προτείνει το ΚΚΕ, ο μόνος ρεαλιστικός για να μπορέσει η κοινωνική πλειοψηφία να ζήσει με βάση τις δυνατότητες της εποχής. Ο δρόμος της εργατικής εξουσίας. Γιατί όπως λέει και το σύνθημα του φετινού Φεστιβάλ της ΚΝΕ: «Σοσιαλισμός, για να μπορούμε να "ανασαίνουμε", για να νικήσει η ζωή!».