Η καραμέλα της «ατομικής ευθύνης» και οι πραγματικές αιτίες

Μέρα με τη μέρα αποκαλύπτεται από τα ίδια τα γεγονότα ότι το προπαγανδιστικό μπαράζ της κυβέρνησης με επίκεντρο την «ατομική ευθύνη» έχει ως στόχο να ρίξει τις ευθύνες για την αναμενόμενη έξαρση των κρουσμάτων του κορονοϊού στον ίδιο το λαό. Οι επιπτώσεις από την ανευθυνότητα της κυβέρνησης φαίνονται ανάγλυφα όχι μόνο από τον αριθμό των κρουσμάτων αλλά και από το γεγονός ότι τα κρούσματα σχετίζονται όλο και περισσότερο με το «άνοιγμα» του Τουρισμού και των Μεταφορών.

Την ίδια στιγμή, λοιπόν, που συνεχίζει να επικαλείται την «ατομική ευθύνη», προηγουμένως:

-- Εχει πάρει απόφαση να ταξιδεύουν με πληρότητα 100% τα αεροπλάνα. Θυμίζουμε ότι μέσα στις τρεις πρώτες βδομάδες του Ιούλη ελέγχθηκε για κορονοϊό μόνο το 13,9% όσων ταξιδιωτών εισήλθαν στη χώρα.

-- «Χαλάρωσαν» τα υγειονομικά πρωτόκολλα στα χερσαία σύνορα, με αποτέλεσμα να υπάρξει άνοδος κρουσμάτων στη Βόρεια Ελλάδα. Θυμίζουμε ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα μετά από διαμαρτυρίες των μεγαλοξενοδόχων και των μεγαλοεπιχειρηματιών στον τουρισμό ο έλεγχος στον Προμαχώνα ήταν εντελώς τυπικός και έπρεπε να γίνει το «μπαμ» στη Σερβία για να μπουν περιορισμοί.

-- Ταυτόχρονα κατ' απαίτηση του τουριστικού κεφαλαίου ανοίγουν οι πύλες της χώρας σε τουρίστες από χώρες όπου σημειώνεται άνοδος των κρουσμάτων (π.χ. Βρετανία).

-- Με απόφαση της κυβέρνησης καταργήθηκε η χρήση μάσκας στα μεγάλα εμπορικά κέντρα τύπου «Mall», μετά βεβαίως από απαίτηση των ιδιοκτητών τέτοιων επιχειρήσεων. Επίσης, με απαίτηση πάλι των μεγάλων επιχειρήσεων στην εστίαση «χαλάρωσαν» και εκεί τα μέτρα προστασίας.

-- Με κατεύθυνση της ΕΕ χαλαρώνουν τα - ήδη σχεδόν ανύπαρκτα - μέτρα προστασίας σε εργασιακούς χώρους και βιομηχανίες αφού σύμφωνα με αυτήν την κατεύθυνση ο κορονοϊός δεν αποτελεί απειλή υψηλού κινδύνου για τους εργαζόμενους!

-- Για χάρη των εφοπλιστών και ενώ ο κορονοϊός βρίσκεται ήδη σε έξαρση αποφασίζεται η αύξηση της πληρότητας των πλοίων από 65% σε 85%.

-- Αποτέλεσμα της πολιτικής υποχρηματοδότησης, των μεγάλων ελλείψεων σε προσωπικό και μεταφορικά μέσα, χιλιάδες εργαζόμενοι καθημερινά στοιβάζονται σαν σαρδέλες ο ένας πάνω στον άλλο στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.

Είναι ενδεικτικό ότι τα πετσοκομμένα υγειονομικά πρωτόκολλα για το «άνοιγμα» του Τουρισμού αποτελούν υλοποίηση των όρων που επιβάλλουν οι μεγαλοξενοδόχοι, οι μεταφορικές εταιρείες και οι tour operators. Ετσι, αντί να διενεργούνται καθολικοί προληπτικοί έλεγχοι σε όλους τους επισκέπτες πριν ξεκινήσουν το ταξίδι τους, όπως και συχνοί έλεγχοι σε εργαζόμενους και κατοίκους τουριστικών περιοχών, σε συνθήκες μάλιστα που καθημερινά καταγράφονται νέα ρεκόρ κρουσμάτων παγκοσμίως, η πρόληψη από την πλευρά του κράτους περιορίζεται τελικά σε μερικούς δειγματοληπτικούς ελέγχους στις αφίξεις από το εξωτερικό, με τα αποτελέσματα ακόμα και γι' αυτούς τους ελέγχους να γνωστοποιούνται αφού πρώτα τα κρούσματα έχουν διασκορπιστεί σε όλη τη χώρα!

Τις ίδιες προτεραιότητες του κεφαλαίου εξυπηρετούν η απόφαση κυβέρνησης και ΕΕ για 100% πληρότητα στα αεροπλάνα, με συνωστισμό επιβατών σε πολύωρες πτήσεις, η αντίστοιχη «χαλάρωση» των προληπτικών μέτρων στην ακτοπλοΐα, αλλά και οι αποφάσεις χαλάρωσης των μέτρων προστασίας στους χώρους δουλειάς. Ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι σε αυτούς τους κλάδους, μαζί με τους αυξημένους κινδύνους για την υγεία τους, αντιμετωπίζουν είτε το ξεζούμισμα, το πετσόκομμα μισθών και δικαιωμάτων όσοι δουλεύουν, είτε την επιβίωση με ανεπαρκή επιδόματα ή ακόμα και χωρίς αυτά, όσοι έχουν μείνει άνεργοι.

Πριν...

Εξι σχεδόν μήνες μετά την εμφάνιση του ιού στη χώρα, μετά από δύο και πλέον μήνες αυστηρών περιοριστικών μέτρων, βρισκόμαστε ξανά «στο ίδιο έργο θεατές». Το χαρτί της «ατομικής ευθύνης» η κυβέρνηση το έπαιξε από την πρώτη στιγμή. Από τον περασμένο Μάρτη, όταν ανακοινώθηκε το γενικό lockdown. Αν θυμηθούμε βήμα βήμα πώς ακριβώς διαχειρίστηκαν η κυβέρνηση, το αστικό κράτος την κατάσταση, ποιο ήταν το κριτήριο για κάθε μέτρο που πάρθηκε, θα δούμε ότι αυτό δεν ήταν η προστασία της υγείας του λαού, αλλά το πώς θα βγει αλώβητο το σύστημα από την υγειονομική κρίση και πώς θα εξασφαλιστούν η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων και ο περιορισμός των επιπτώσεων της πανδημίας στην οικονομία. Με αυτό το κριτήριο άλλωστε πάρθηκαν τα μέτρα καθολικού εγκλεισμού, ώστε να μην καταρρεύσει το υποχρηματοδοτούμενο και υποστελεχωμένο σύστημα Υγείας. Με το ίδιο κριτήριο πάρθηκαν και τα μέτρα «χαλάρωσης» μπροστά στο τουριστικό άνοιγμα, προσαρμόζοντας τα επιστημονικά δεδομένα στην εγκληματική λογική του «κόστους - οφέλους». Και το αποτέλεσμα το βλέπουμε, τώρα. Και είναι ακόμα νωρίς...

Δηλαδή, η ευθύνη που οφείλει να αναλαμβάνει το κράτος για την προστασία του λαού, απλά δεν υπάρχει. Και αποσιωπάται ακριβώς γιατί, για παράδειγμα, στον τομέα της Υγείας, η τραγική ανεπάρκεια του συστήματος που αναδείχτηκε με μεγαλύτερη ένταση στην πανδημία δεν διορθώνεται. Και δεν διορθώνεται γιατί για το κράτος οι παροχές Υγείας είναι «δαπάνη», η λογική της εμπορευματοποιημένης Υγείας, του «κόστους - οφέλους», των νέων «υγειονομικών πρωτοκόλλων - κόφτες παροχών» δεν επιτρέπει μια ουσιαστική, αποφασιστική και γενναία ενίσχυση του συστήματος υγείας (βλέπε αναλυτικά άρθρο σελ. 13). Μέσω της «ατομικής ευθύνης» επιδιώκουν να κρύψουν τις ευθύνες των κυβερνήσεων, των οποίων ο στρατηγικός σχεδιασμός όλα αυτά τα χρόνια οδηγεί σε πλήρη αποδιάρθρωση του δημόσιου συστήματος Υγείας, ενισχύει τη γιγάντωση του ιδιωτικού τομέα, προωθεί την εμπορευματοποίηση της Υγείας και τελικά την παράδοσή της στο ιδιωτικό κεφάλαιο, ως αποδοτικό πεδίο για επενδύσεις υψηλής κερδοφορίας.

Η εμπειρία του προηγούμενου διαστήματος είναι αποκαλυπτική. Τη στιγμή που υπήρχε ανάγκη για εκτεταμένους ελέγχους για την έγκαιρη και έγκυρη διάγνωση του ιού, οι δημόσιες δομές στερούνταν τα μέσα αυτά, σε αντίθεση με μεγάλα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα που διενεργούσαν τις αντίστοιχες δοκιμασίες, με το αζημίωτο βέβαια. Οι εναπομείνασες δομές του δημόσιου συστήματος Υγείας έφτασαν στα όριά τους. Την ίδια ώρα, οι μεγάλοι όμιλοι στην Υγεία συνέχιζαν τη λειτουργία τους απρόσκοπτα και η κυβέρνηση αρνήθηκε επανειλημμένα το αίτημα των υγειονομικών για επίταξη του ιδιωτικού τομέα για την κάλυψη των αναγκών σε συνθήκες πανδημίας.

Και μετά...

Οι πρωθυπουργικές κορόνες, όταν ανακοινώθηκε η άρση του lockdown, ότι «απέναντι στην πανδημία ορθώθηκε μια αποτελεσματική Πολιτεία που προστάτεψε τους Ελληνες, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη τους», ότι «στο πεδίο της πολιτικής αμβλύνθηκαν οι επιφυλάξεις και η παλιά καχυποψία» και ότι «αυτοί οι δεσμοί εμπιστοσύνης πρέπει να διατηρηθούν άρρηκτοι», δεν μπορούν να κρύψουν το γεγονός ότι ένας λόγος που ο λαός εφάρμοσε μέτρα αυτοπροστασίας είναι ότι έχει αντίληψη - εκ πείρας - της άσχημης κατάστασης στο σύστημα Υγείας, παρ' όλη την αυτοθυσία των υγειονομικών και των εργαζομένων στα νοσοκομεία. Η λογική που προβάλλεται είναι οι εργαζόμενοι να έχουν τυφλή εμπιστοσύνη στο κράτος ακόμα και αν οι αποφάσεις του είναι αντιφατικές στη διαχείριση μιας υγειονομικής κρίσης. Το μήνυμα της «επόμενης μέρας» ήταν να βγει ο κόσμος από το σπίτι, αλλά ότι είναι δική του ευθύνη αν τα πράγματα δεν πάνε καλά.

Αλλωστε, η κυβέρνηση όλο αυτό το διάστημα προσπαθούσε και προσπαθεί να δικαιολογήσει ή και να συγκαλύψει ότι τον «χρόνο που κέρδισε» δεν τον αξιοποίησε για να θωρακίσει το σύστημα Υγείας, αλλά για να διαμορφώσει καλύτερες προϋποθέσεις διαχείρισης της οικονομικής κρίσης προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων παρέχοντάς τους πλήθος αντεργατικών - αντιλαϊκών εργαλείων. 

Η πανδημία αξιοποιήθηκε για επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.

Είναι φανερό ότι ο λαός, από την ίδια του την πείρα, αντιλαμβάνεται πως δεν μπορεί να εμπιστευθεί μια κυβέρνηση, ένα κράτος που τζογάρει την υγεία του για να παίξει το παιχνίδι των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Ενα κράτος που δηλώνει ανίκανο να παρέχει στο λαό ένα δημόσιο δωρεάν σύστημα Υγείας ικανό να αντιμετωπίσει μια υγειονομική κρίση και φορτώνει την ευθύνη στο λαό, την ίδια ώρα που είναι ικανότατο στο να διαμορφώνει το περιβάλλον προστασίας της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων βάζοντας στο περιθώριο εργατικά δικαιώματα και ανάγκες. Ενα κράτος που λέει ότι είναι αποκλειστικά ατομική ευθύνη, όχι συλλογικό δικαίωμα, η προστασία της υγείας.

Ομως, ο λαός που έχει ήδη πικρή πείρα από το τι εννοούν οι κυβερνήσεις όταν μιλάνε για «ατομική ευθύνη», με πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτό της προστασίας από τις συνέπειες των φυσικών καταστροφών, για να απαλλαγεί το κράτος από την υποχρέωση για υποδομές αντιπλημμυρικής, αντιπυρικής, αντισεισμικής προστασίας, πρέπει να πάρει τα μέτρα του. Ο λαός μας έδειξε μεγάλη υπευθυνότητα την περίοδο του πρώτου κύματος, τήρησε μέτρα αυτοπροστασίας και περιορισμού παρ' όλες τις επιφυλάξεις που μπορεί να είχε ή αμφιβολίες για το πως αυτά θα αξιοποιηθούν, δεν τον χαρακτηρίζουν ορισμένες μεμονωμένες ανεύθυνες συμπεριφορές που αξιοποιεί η κυβέρνηση. Από τις ίδιες τις εξελίξεις επιβεβαιώνεται ότι η μεγαλύτερη «ευθύνη» που έχουν οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, συνολικά τα λαϊκά στρώματα είναι να παλέψουν, να αγωνιστούν μαζί με τα σωματεία, τα συνδικάτα, τους φορείς του λαϊκού κινήματος για μέτρα προστασίας της υγείας, για υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους.