Το καλοκαίρι μας

Δεν ξέραμε τι σημαίνει να βάζει κανείς όρια το καλοκαίρι. Ποτέ μας δεν θελήσαμε να μάθουμε. Από μικρά παιδιά, τότε που παίζαμε σε κακοτράχαλους χωματόδρομους και τα πόδια μας γεμίζανε με πληγές, μέχρι που μεγαλώσαμε, αποκτήσαμε αυτονομία και μάθαμε να φεύγουμε και να χανόμαστε για μέρες με φίλους και καινούργιους έρωτες.

Το καλοκαίρι μας ξεκινούσε με μια βουτιά με φόντο την ανατολή του ηλίου και συνέχιζε με ατέλειωτες συζητήσεις, ποτά και καρδιοχτύπια, μέχρι το ηλιοβασίλεμα.


Φέτος είναι αλλιώς. Η ψυχολογία μας έχει μεταβληθεί, όσο κι αν προσπαθούμε να το κρύψουμε, νομίζοντας πως έτσι θα καταφέρουμε να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας και τους ανθρώπους γύρω μας.

Τους άλλους τούς κουμαντάρουμε όσο να ’ναι, αλλά ο εαυτός μας είναι αδυσώπητος, δεν καταλαβαίνει από τερτίπια και τεχνάσματα.

Αυτό που ζούμε δεν είναι το δικό μας καλοκαίρι, είναι αλλιώτικο, σίγουρα περίεργο, απρόβλεπτο, περισσότερο αγχωτικό. Βουτάμε στη θάλασσα και λοξοκοιτάμε στην επιφάνεια για να σιγουρευτούμε πως μπορούμε να βγούμε ξανά επάνω, πως μας επιτρέπεται. Φοβόμαστε πως κάτι θα συμβεί, πως κάτι επικίνδυνο επιπλέει, και πρέπει να καθίσουμε κάτω στο βυθό για μέρες. Χωρίς οξυγόνο, τροφή, μα κυρίως χωρίς ζεστασιά και φροντίδα.

Αντιλαμβανόμαστε πως δεν μπορούμε να το κάνουμε, πως έχουμε ανάγκη αυτές τις μικρές, συνήθως ανεπαίσθητες στιγμές αποφόρτισης, για να οπλιστούμε με δύναμη και θάρρος και να τα βγάλουμε πέρα τον χειμώνα. Δύσκολα θα βγούμε αλώβητοι, αλλά πρέπει να παλέψουμε για να έχουμε όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες.

Κάθε χρόνο, οι παραστάσεις του καλοκαιριού είναι αυτές που μας κρατούν και δεν λυγίζουμε. Από εκεί αντλούμε το κουράγιο, από μια ωραία συζήτηση σε ένα ταβερνάκι δίπλα στη θάλασσα, από εκείνο το καλαμαράκι που κουβαλάμε σε τάπερ στην παραλία, από τις μπύρες που δίνουμε ο ένας στον άλλον χέρι με χέρι – γελάμε όταν συνειδητοποιούμε πως όλο αυτό μοιάζει με μια ανεστραμμένη σκυταλοδρομία, μια μορφή διελκυστίνδας χωρίς να χωριζόμαστε σε ομάδες, χωρίς νικητή.

Αν και φέτος, το να χωριστούμε σε ομάδες είναι η μόνη επιλογή που έχουμε. Σπάσαμε τις παρέες.

Λέμε στους φίλους να έρθουν εναλλάξ στο σπίτι, ενώ έξω που βγαίνουμε φτιάχνουμε πολλούς και διαφορετικούς συνδυασμούς για να μπορούμε να βλεπόμαστε όλοι μεταξύ μας. Λέμε ξανά τα ίδια πράγματα σε όσους δεν τα έχουν ακούσει και προσποιούμαστε πως όλα είναι όπως πρώτα.

Μόνο φωτογραφίες που δεν βγάζουμε. Δεν είναι το ίδιο, όταν δεν κολλάει ο ένας πάνω στον άλλον, όταν δεν στριμωχνόμαστε για να χωρέσουμε όλοι μαζί στο κάδρο.

Το καλοκαίρι φέτος δεν προσφέρεται για ανθρώπινες επαφές, είναι περισσότερο απρόσωπο, απόμακρο και ακανθώδες, παγερό και αμήχανο. Ανατρέχουμε στις περσινές φωτογραφίες της καλοκαιρινής ραστώνης και παλεύουμε να ενσωματώσουμε κάτι από εκείνη τη ζεστασιά στο φετινό ραχάτι.

Να, εδώ είναι η φωτογραφία που ο μικρός κάνει για πρώτη φορά μπάνιο χωρίς μπρατσάκια, εκεί είμαι εγώ με το βιβλίο που δεν πρόλαβα να τελειώσω τον χειμώνα, πιο κάτω ο κολλητός που καπνίζει.

Δεν ζητάγαμε ποτέ πολλά, απλά πράγματα, απλώς φέτος νιώθουμε πως δεν έχουμε το δικαίωμα να ζητάμε ούτε αυτά, πως ακόμα και το τσιπουράκι στο καφενείο στο χωριό δεν είναι εύκολη υπόθεση. Προϋποθέτει ευθύνη, προσοχή και φυσικά χωροταξική οργάνωση.

Υπακούμε – σωστά – στα μέτρα και τους επιστήμονες, έχοντας ωστόσο συναίσθηση πως είμαστε οι μόνοι που το κάνουν. Είμαστε οι μόνοι που νοιαζόμαστε για το καλοκαίρι μας. Οι άλλοι το μετρούν κι αυτό με αριθμούς. Το προσμετρούν στα έσοδα και τα έξοδα, στον προϋπολογισμό που, απ’ ό,τι μαθαίνουμε, και πάλι δεν θα βγαίνει.

Φέτος όμως δεν βγαίνει και το καλοκαίρι μας. Απ’ ό,τι μαθαίνουμε, και πάλι δεν τους νοιάζει…

Παναγιώτης Κολέλης