Να ανοίξουν άμεσα τα κλειστά Νοσοκομεία «Λοιμωδών» και «Παναγία»

Αγαπητοί συνάδελφοι /σες,

Δυστυχώς οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί με την πανδημία ρίχνουν το βάρος τους, καθοριστικά στη σημερινή μας διάσκεψη.

Θα επιτρέψετε να ξεκινήσω με ορισμένα από τα συμπεράσματα που εξάγουμε από τον τρόπο που διαχειρίστηκε την κατάσταση η κεντρική κυβέρνηση, συμπεράσματα που νομίζουμε ότι μπορούν να ενισχύσουν θετικά τον προβληματισμό σε καθένα που παρακολουθεί τις εξελίξεις, περισσότερο όμως αφορούν καίριες πλευρές για μια σειρά από τα ζητήματα που απασχολούν σήμερα το σώμα - όπως αυτά αποτυπώνονται στα σχετικά εισηγητικά κείμενα.

Γνωρίζετε συνάδελφοι, ότι ένα από τα ερωτήματα που απασχολούν ευρύτερα το λαό της Θεσσαλονίκης αλλά και ένα από τα κυρίαρχα αιτήματα αυτήν την περίοδο στην περιοχή μας, είναι η επαναλειτουργία των Νοσοκομείων “Παναγία” και “Λοιμωδών”.

Ιδιαίτερα το δεύτερο, Νοσοκομείο Ειδικών Παθήσεων Θεσσαλονίκης (Ν.Ε.Π.Θ.) – Λοιμωδών όπως είναι ο πλήρης τίτλος του, είχε επανειλημμένα στο παρελθόν αξιοποιηθεί ως κέντρο αναφοράς για μεταδοτικές ασθένειες, αυτή ήταν η ευρύτερη “αποστολή” του και διέθετε αναγκαίους χώρους και υποδομέςαιχμής και για τη σημερινή συγκυρία.

Αντίστοιχα και για το “Παναγία”, ο καθένας καταλαβαίνει πως θα μπορούσε ποικιλότροπα να αξιοποιηθεί στο μέτωπο της πανδημίας.

Θυμίζουμε ότι τα εν λόγω νοσοκομεία, μαζί με άλλα σε άλλες περιοχές της χώρας, “έκλεισαν” με κυβερνητική απόφαση το 2013:ήταν ένα ακόμα μέτρο που στόχευε την περιστολή “περιττών” -όπως τις έκριναν - δαπανών από τον κρατικό προϋπολογισμό και εκεί πρέπει να βρει κανείς και την αιτία, που η παραμικρή ουσιαστικά πρωτοβουλία δεν έχει αναληφθεί από το Μάρτιο για την επαναλειτουργία και αξιοποίηση αυτών των μονάδων.

Αυτές οι πολιτικές αποφάσεις τότε είχαν βέβαια αιτιολογηθεί ως ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας, καθώς ήθελε και θέλει όλες τις υπηρεσίες υγείας συγκεντρωμένες σε λίγα νοσοκομεία, με λιγότερους εργαζόμενους.

Το αποτέλεσμα έγινε άμεσα χειροπιαστό και σήμερα φτάσαμε το σημείο, στο να ψάχνουμε κρεβάτια ΜΕΘ και να μη φτάνουν, να τρέμουν οι γιατροί στο ενδεχόμενο να χρειαστεί να διαλέξουν ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει.

 Και ας είναι ένα αίτημα, αυτονόητο, που απαντά στα καθήκοντα που βάζει η σημερινή συγκυρία, που έχει συνειδητοποιηθεί και το απαιτεί πλήθος φορέων, εργατικά και λαϊκά σωματεία, ευρύτερα αιρετοί και προσωπικότητες.

Δεν είναι ένα θέμα κακής διαχείρισης μιας έκτακτης συγκυρίας, η κάποιας ιδεολογικής ή πολιτικής εμμονής.

Το δημόσιο σύστημα υγείας που έχουμε είναι ανήμπορο να ανταποκριθεί στις ανάγκες του λαού, γιατί η στελέχωση των νοσοκομείων με ιατρικό, νοσηλευτικό και βοηθητικό προσωπικό, ο εξοπλισμός τους με σύγχρονες τεχνολογικές υποδομές και μέσα, είναι “κόστος αντιπαραγωγικό”, “κόστος” που δεν ευνοεί την επιχειρηματικότητα, δεν προσφέρει μεγάλα κέρδη.

Το συγκεκριμένο παράδειγμα, συμπυκνώνει αν θέλετε την κυρίαρχη πολιτική λογική, των πολλών τελευταίων δεκαετιών, που συνίσταται στην εμπορευματοποίηση κοινωνικών δικαιωμάτων και λαϊκών αναγκών.

Τα αποτελέσματα είναι η διαρκής υποβάθμιση του επιπέδου ζωής για την πλειοψηφία του πληθυσμού.

Κύριοι συνάδελφοι, Ασφαλώς η πραγματικότητα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι πολιτικές που διορίζαν “μάνατζερ” στα νοσοκομεία κι αντιμετωπίζουν με επιχειρηματική λογική τη δημόσια υγεία έχουν αποτύχει.

Παρ’ όλ’ αυτά συζητούμε σήμερα το ενδεχόμενο να περιέλθει η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας - η υποτυπώδης επιτρέψτε μας - στην ευθύνη των Δήμων.

Αλήθεια, μετά τα τραγικά αποτελέσματα της συρρίκνωσης του δημοσίου συστήματος υγείας, ο κατακερματισμός του παραπέρα, σε τι θα βελτιώσει τα πράγματα?

Όταν ομολογείται από παντού η έλλειψη και η ανάγκη για κεντρικό σχεδιασμό στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας, με όλο το αναγκαίο επιστημονικό, τεχνικό, εργατικό προσωπικό, με σύγχρονες υποδομές, με εξασφάλιση των αναγκαίων προμηθειών, πόσο σύγχρονη είναι λοιπόν η βούληση να επιστρέψουμε σε κέντρα υγείας που θα βρίσκονται στην ευθύνη και θα λειτουργούν όπως - όπως ανάλογα με τις δυνατότητες κάθε Δήμου?

Τι θα εξυπηρετήσει επί της ουσίας τη δημόσια υγεία μία ακόμα μετακύλιση από το κράτος, μίας ακόμα ευθύνης του?

Εξάλλου ξέρουμε πως ότι εξοικονομηθεί από τον κρατικό προϋπολογισμό, προνόμια και φοροαπαλλαγές στην πλουτοκρατία θα φέρει..

Επιμείναμε σ’ αυτά συνάδελφοι επειδή μπορεί ο καθένας και η καθεμιά να διακρίνει ότι είναι ο κοινός παρονομαστής της πολιτικής των κυβερνήσεων και στην τοπική διοίκηση.

Διαβάζουμε στην εισήγηση που έχουμε σήμερα για τα οικονομικά θέματα ότι “Το Προσχέδιο του Κρατικού Προϋπολογισμού 2021 προβλέπει ότι δεν θα υπάρξει αύξηση αλλά μείωση των ΚΑΠ η οποία αναμένεται να κυμανθεί στα 280- 300 εκατ. €”.

Πώς αλήθεια λοιπόν θα αντιμετωπιστούν οι επιβαρυμένες από τη συγκυρία, ανάγκες στη σχολική στέγη - ειδικότερα στους μεγάλους δήμους, που είναι ήδη οξυμένο το πρόβλημα - που δεν μπορούν να δημιουργηθούν τμήματα 15μελή όχι απλώς επειδή είναι αναγκαίο εκπαιδευτικά αλλά και για να λειτουργήσει η κοινωνική αποστασιοποίηση όπως καλούν οι επιστημονικοί φορείς.

Στη δίχρονη προσχολική, στους βρεφονηπιακούς. Ή αν θέλετε, πώς θα δημιουργηθούν οι όροι για επέκταση του ελεύθερου χώρου στις πόλεις - ακόμα μια ανάγκη που η δεδομένη έλλειψή της συνειδητοποιείται ακόμα πιο πολύ σήμερα και αντιμετωπίστηκε με τη στοχοποίηση της νεολαίας..

Και είναι η πολλοστή μείωση στους ΚΑΠ αυτή την τελευταία δεκαετία..

Συνάδελφοι, Είναι δεδομένη η κατεύθυνση των όσων προετοιμάζονται για τα επόμενα χρόνια, είναι η συνέχεια της ίδιας πορείας που έχει μέχρι σήμερα χαραχτεί: οι δήμοι με τον Καλλικράτη συνενώθηκαν για να μεγαλώσει το οικονομικό τους αντικείμενο.

Το οποίο βέβαια καρπώνονται διάφοροι ιδιώτες, εργολάβοι κλπ. στους οποίους θέλοντας και μη καταφεύγουν οι Δήμοι καθώς οι ΚΑΠ μειώνονται, και το προσωπικό δε φτάνει.

Τώρα μάλιστα με τις Αναπτυξιακές, τρώνε οι Δήμοι άλλη μια σπρωξιά για τον πάτο ,και αυτό σύντομα θα το διαπιστώσουμε πικρά.

Ασφαλώς θα ξανακούσουμε για τα νέα εργαλεία χρηματοδότησης - τα ίδια δηλαδή, όνομα μόνο μπορεί να αλλάζουν.

Το ερώτημα είναι, και έχει και αυτό απαντηθεί, προσφέρονται αλήθεια για την λύση των καταγεγραμμένων προβλημάτων που πχ οι υπηρεσίες κάθε δήμου, δεν αμφιβάλλουμε, με τεκμηριωμένες εκθέσεις διαπιστώνουν από καιρό σε καιρό?

Μπορεί κανείς να ιεραρχήσει και να προτεραιοποιήσει πλήρως ότι είναι αναγκαίο για την περιοχή του, τις λαϊκές ανάγκες σε έργα υποδομής, σε ζητήματα αντισεισμικής θωράκισης, αντιπλημμυρικής - αντιπυρικής προστασίας κλπ. στηριζόμενος στα διάφορα προγράμματα ή τον αδειάζει η επιλεξιμότητα των έργων και η κατεύθυνση των χρηματοδοτήσεων?

Να γιατί δεν βρίσκονται στις αρμοδιότητες της τοπικής διοίκησης και των φορέων της οι σχεδιασμένες και πόσο μάλλον οι εκτεταμένες παρεμβάσεις σ’ αυτούς τους κρίσιμους τομείς πχ της πολιτικής προστασίας.

Για τους ίδιους λόγους και ημεταφορά της Πρωτοβάθμιας Φ.Υ. στους Δήμους στην πραγματικότητα θα σημάνει την εγκατάλειψη της.

Συνάδελφοι, δεν απαξιώνουμε τη δουλειά που γίνεται για την περιγραφή της κατάστασης, τον εντοπισμό των προβλημάτων, πολλές επισημάνσεις που γίνονται στις εισηγήσεις είναι εύστοχες.

Τυχαίνει να παρακολουθούμε τις διαδικασίες στην ΠΕΔΚΜ από το ’11 και δεν έλειψε ποτέ η τεκμηρίωση.

Η πολιτική βούληση έλειψε.

Η διάθεση να συγκρουστούμε με μια πολιτική που διαρκώς γιγαντώνει τον πλούτο για τους ελάχιστους και γενικεύει, βαθαίνει τη φτώχεια για τους περισσότερους. Πολιτική που θέλει τους δήμους να είναι οι κρίσιμοι ιμάντες της.

 Ασφαλώς γνωρίζουμε ότι δεν έχουμε τις ίδιες πολιτικές αντιλήψεις με όλους, μπορούμε όμως να παλέψουμε για τη διεύρυνση της κρατικής χρηματοδότησης, για τη λύση καθημερινών πρακτικών προβλημάτων.

Θα μας επιτρέψετε όμως να επιμένουμε ότι κανένα μερικότερο πρόβλημα δεν θα λύνεται όσο δε λύνεται το μεγάλο πρόβλημα - η κατοχή των μέσων παραγωγής από τους λίγους που μπαίνει εμπόδιο στην πρόοδο της κοινωνίας.

Να αλλάξουμε γραμμή επομένως: πρέπει να πάψουμε να “καμαρώνουμε” για τα όποια κοινωνικά προγράμματα.

Να παλέψουμε για να μην υπάρχει ανάγκη για κοινωνικά προγράμματα.