Ταμείο...

Λίγες μέρες μετά το «ταμείο» που έκανε η κυβέρνηση για το αντιλαϊκό της έργο το 2020, με τον πρωθυπουργό να «διαφημίζει» στο υπουργικό συμβούλιο τα 113 νομοσχέδια και τις «δεκάδες τολμηρές μεταρρυθμίσεις» που δρομολόγησαν μέσα στη χρονιά, ο χτεσινός ανασχηματισμός, με το «καλημέρα» του 2021, σηματοδοτεί την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να κλιμακώσει αυτήν την επίθεση, με τις νέες αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που έχει ήδη προαναγγείλει.

Ο λαός όμως πρέπει να οργανώσει έγκαιρα την αντεπίθεσή του, καθώς την «τόλμη» της κυβέρνησης και τη διαρκή ενίσχυση του αντιλαϊκού οπλοστασίου όλων των προκατόχων της τις βιώνει ήδη στο πετσί του, εκτεθειμένος στην πανδημία και στην επίθεση στο εισόδημα και τα δικαιώματά του.

Οι «νέες προκλήσεις και ανάγκες» που επικαλέστηκε στις ανακοινώσεις του χτες ο νέος κυβερνητικός εκπρόσωπος, είναι οι ανάγκες του κεφαλαίου στις συνθήκες της πανδημίας και της νέας οικονομικής κρίσης, η ικανοποίηση των οποίων προϋποθέτει ένταση της επίθεσης σε βάρος των εργαζομένων και του λαού. Η πανδημία αξιοποιείται ακριβώς για την επιτάχυνση αυτού του αντιλαϊκού μπαράζ, για την ικανοποίηση πάγιων αξιώσεων των επιχειρηματικών ομίλων που σήμερα γίνονται ακόμα πιο επιτακτικές.

Καθόλου τυχαία, μαζί με τον σχεδιασμό για τα κονδύλια του «Ταμείου Ανάκαμψης» της ΕΕ και την κατεύθυνση της συντριπτικής πλειοψηφίας τους για τη στήριξη του μεγάλου κεφαλαίου, στο επίκεντρο του «επιθετικού προγράμματος μεταρρυθμίσεων» που έχει προαναγγείλει η κυβέρνηση, βρίσκονται οι νέες αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στα Εργασιακά, στο Ασφαλιστικό, στη συνδικαλιστική οργάνωση και δράση των εργαζομένων, σε όποια μέτρα προστασίας των ανέργων έχουν απομείνει, οι νέες ανατροπές στην Υγεία, στην Παιδεία, στο Περιβάλλον κ.ο.κ.

Στον πυρήνα των «μεταρρυθμίσεων» βρίσκεται η μετατροπή της χώρας σε μια απέραντη «ειδική οικονομική ζώνη», με ακόμα πιο φθηνή εργατική δύναμη, με ακόμα πιο λυμένα χέρια στο κεφάλαιο για να εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους όποτε, όπου, όπως και για όσο θέλει, απαλλαγμένο από οποιαδήποτε εργατικά δικαιώματα και οποιουσδήποτε περιορισμούς.

Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, ιεραρχείται ψηλά το νομοσχέδιο - έκτρωμα με τις νέες βάρβαρες ανατροπές στα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, το οποίο συμπληρώνοντας τις αντεργατικές ανατροπές όλων των προηγούμενων χρόνων έρχεται να νομοθετήσει τη 10ωρη εργάσιμη μέρα και τις απλήρωτες υπερωρίες, την απαγόρευση ουσιαστικά της απεργίας σε μεγάλους και κρίσιμους για το κεφάλαιο κλάδους και χώρους δουλειάς, το συνολικότερο χτύπημα των συνδικάτων και των συλλογικών διαδικασιών των εργαζομένων, πρόσθετα μέτρα που οδηγούν σε παραπέρα απογείωση της «ευελιξίας», μείωση του μέσου μισθού κ.ά. Αντίστοιχα, με ολοένα και πιο πυκνές παρεμβάσεις κυβερνητικών στελεχών, προετοιμάζεται εντατικά το έδαφος για το σχέδιο ιδιωτικοποίησης των συντάξεων, ξεκινώντας από τις επικουρικές, οδηγώντας σε τζογάρισμα των εισφορών των εργαζομένων για να αυγατίσουν τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου.

Ολες οι παραπάνω αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που δικαιολογημένα έχουν χαρακτηριστεί από τα συνδικάτα «ανατροπές του αιώνα», αποτελούν ταυτόχρονα μία προς μία συνέχεια της επίθεσης όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, των μέτρων που φορτώθηκαν στην πλάτη του λαού από την προηγούμενη κρίση, με την καθοριστική συμβολή και της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος βγαίνει σήμερα τάχα στα κεραμίδια... Από το νόμο Κατρούγκαλου στην ιδιωτικοποίηση των επικουρικών, από την απεργοκτόνα διάταξη Αχτσιόγλου στα τωρινά νέα χτυπήματα στη συνδικαλιστική δράση, από τη διατήρηση και ενίσχυση του πλαισίου της «διευθέτησης» του χρόνου εργασίας από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στη σημερινή προώθηση του 10ωρου από τη ΝΔ - για να αναφέρουμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα - επιβεβαιώνεται ότι η αντιλαϊκή πολιτική για την υπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου είναι ενιαία, όσο και αν παρφουμαρίζεται με «προοδευτικά» και «κοινωνικά» πρόσημα.

Απέναντι σε αυτό το ενιαίο σχέδιο του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων και των κομμάτων του, απάντηση δίνει μόνο η ενίσχυση του εργατικού - λαϊκού κινήματος, η δική του σχεδιασμένη δράση για την αντιμετώπιση της αντιλαϊκής επίθεσης, για να μπουν στο προσκήνιο οι σύγχρονες ανάγκες του λαού. Η σημαντική πείρα από την πάλη μέσα στις δυσκολίες της πανδημίας φανερώνει τις μεγάλες δυνατότητες, φωτίζει ακόμα πιο πλατιά την ανάγκη για δυνάμωμα του αγώνα με κατεύθυνση τη συνολική ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.

Οι «νέες προκλήσεις και ανάγκες» που επικαλέστηκε στις ανακοινώσεις του χτες ο νέος κυβερνητικός εκπρόσωπος, είναι οι ανάγκες του κεφαλαίου στις συνθήκες της πανδημίας και της νέας οικονομικής κρίσης, η ικανοποίηση των οποίων προϋποθέτει ένταση της επίθεσης σε βάρος των εργαζομένων και του λαού. Η πανδημία αξιοποιείται ακριβώς για την επιτάχυνση αυτού του αντιλαϊκού μπαράζ, για την ικανοποίηση πάγιων αξιώσεων των επιχειρηματικών ομίλων που σήμερα γίνονται ακόμα πιο επιτακτικές.

Καθόλου τυχαία, μαζί με τον σχεδιασμό για τα κονδύλια του «Ταμείου Ανάκαμψης» της ΕΕ και την κατεύθυνση της συντριπτικής πλειοψηφίας τους για τη στήριξη του μεγάλου κεφαλαίου, στο επίκεντρο του «επιθετικού προγράμματος μεταρρυθμίσεων» που έχει προαναγγείλει η κυβέρνηση, βρίσκονται οι νέες αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στα Εργασιακά, στο Ασφαλιστικό, στη συνδικαλιστική οργάνωση και δράση των εργαζομένων, σε όποια μέτρα προστασίας των ανέργων έχουν απομείνει, οι νέες ανατροπές στην Υγεία, στην Παιδεία, στο Περιβάλλον κ.ο.κ.

Στον πυρήνα των «μεταρρυθμίσεων» βρίσκεται η μετατροπή της χώρας σε μια απέραντη «ειδική οικονομική ζώνη», με ακόμα πιο φθηνή εργατική δύναμη, με ακόμα πιο λυμένα χέρια στο κεφάλαιο για να εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους όποτε, όπου, όπως και για όσο θέλει, απαλλαγμένο από οποιαδήποτε εργατικά δικαιώματα και οποιουσδήποτε περιορισμούς.

Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, ιεραρχείται ψηλά το νομοσχέδιο - έκτρωμα με τις νέες βάρβαρες ανατροπές στα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, το οποίο συμπληρώνοντας τις αντεργατικές ανατροπές όλων των προηγούμενων χρόνων έρχεται να νομοθετήσει τη 10ωρη εργάσιμη μέρα και τις απλήρωτες υπερωρίες, την απαγόρευση ουσιαστικά της απεργίας σε μεγάλους και κρίσιμους για το κεφάλαιο κλάδους και χώρους δουλειάς, το συνολικότερο χτύπημα των συνδικάτων και των συλλογικών διαδικασιών των εργαζομένων, πρόσθετα μέτρα που οδηγούν σε παραπέρα απογείωση της «ευελιξίας», μείωση του μέσου μισθού κ.ά. Αντίστοιχα, με ολοένα και πιο πυκνές παρεμβάσεις κυβερνητικών στελεχών, προετοιμάζεται εντατικά το έδαφος για το σχέδιο ιδιωτικοποίησης των συντάξεων, ξεκινώντας από τις επικουρικές, οδηγώντας σε τζογάρισμα των εισφορών των εργαζομένων για να αυγατίσουν τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου.

Ολες οι παραπάνω αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που δικαιολογημένα έχουν χαρακτηριστεί από τα συνδικάτα «ανατροπές του αιώνα», αποτελούν ταυτόχρονα μία προς μία συνέχεια της επίθεσης όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, των μέτρων που φορτώθηκαν στην πλάτη του λαού από την προηγούμενη κρίση, με την καθοριστική συμβολή και της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος βγαίνει σήμερα τάχα στα κεραμίδια... Από το νόμο Κατρούγκαλου στην ιδιωτικοποίηση των επικουρικών, από την απεργοκτόνα διάταξη Αχτσιόγλου στα τωρινά νέα χτυπήματα στη συνδικαλιστική δράση, από τη διατήρηση και ενίσχυση του πλαισίου της «διευθέτησης» του χρόνου εργασίας από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στη σημερινή προώθηση του 10ωρου από τη ΝΔ - για να αναφέρουμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα - επιβεβαιώνεται ότι η αντιλαϊκή πολιτική για την υπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου είναι ενιαία, όσο και αν παρφουμαρίζεται με «προοδευτικά» και «κοινωνικά» πρόσημα.

Απέναντι σε αυτό το ενιαίο σχέδιο του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων και των κομμάτων του, απάντηση δίνει μόνο η ενίσχυση του εργατικού - λαϊκού κινήματος, η δική του σχεδιασμένη δράση για την αντιμετώπιση της αντιλαϊκής επίθεσης, για να μπουν στο προσκήνιο οι σύγχρονες ανάγκες του λαού. Η σημαντική πείρα από την πάλη μέσα στις δυσκολίες της πανδημίας φανερώνει τις μεγάλες δυνατότητες, φωτίζει ακόμα πιο πλατιά την ανάγκη για δυνάμωμα του αγώνα με κατεύθυνση τη συνολική ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.