Λογαριασμοί και επιταγές...

 

Προσδοκίες για «έκρηξη» επενδύσεων που θα φέρουν την ανάκαμψη καλλιεργεί η κυβέρνηση, την ώρα που ο λαός βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στις συνέπειες της πανδημίας και της οικονομικής κρίσης, έχοντας από πάνω να αντιμετωπίσει την ανασφάλεια και τους ασφυκτικούς περιορισμούς, επειδή το κράτος δεν μπορεί και δεν θέλει να πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα προστασίας της υγείας και της ζωής του.

Κάνοντας έναν απολογισμό από την έναρξη της πανδημίας και παρά το γεγονός ότι φως δεν φαίνεται «στην άκρη του τούνελ» για τους εργαζόμενους και το λαό, τα αστικά επιτελεία επιχειρούν αυθαίρετα και προκλητικά να ταυτίσουν τις προσδοκίες των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων για την ανάκαμψη της κερδοφορίας τους, με τη δικαιολογημένη λαχτάρα του λαού να βγει επιτέλους από αυτήν την αποπνιχτική κατάσταση.

Να πάψει να φοβάται για την υγεία, ακόμα και για τη ζωή του, εξαιτίας της κρατικής «ανευθυνότητας», της διαχείρισης δηλαδή της πανδημίας με κριτήριο το «κόστος - όφελος» για το κεφάλαιο, που τα φορτώνει όλα στην ατομική ευθύνη του λαού.

Ειδικά το τελευταίο διάστημα πυκνώνουν οι δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών και οι παρεμβάσεις αστικών επιτελείων που προβλέπουν ότι το «σκοτάδι» της πανδημίας θα ακολουθήσει το «φως» μιας «επενδυτικής έκρηξης», από την οποία όλοι τάχα θα βγουν κερδισμένοι.

Κουνάνε μάλιστα το δάχτυλο στο λαό και του λένε να κάνει υπομονή, να μη διαμαρτύρεται, να μη διεκδικεί, αλλά να συμβιβαστεί με όσα έφερε μαζί της η πανδημία, για να μην υπονομευτεί η (αβέβαιη ούτως ή άλλως) «ανάκαμψη» της οικονομίας, που παρουσιάζεται απ' όλα τα αστικά κόμματα ως «εθνική υπόθεση».

Ομως, το ξεδοντιασμένο σύστημα Υγείας και οι εξαντλημένοι υγειονομικοί, οι χιλιάδες νεκροί από τον κορονοϊό, οι ακόμα περισσότεροι ασθενείς που αναζητούν αλλά δεν βρίσκουν γιατρειά στα νοσοκομεία και στα Κέντρα Υγείας μιας νόσου είναι συμπτώματα και όχι «ανεπιθύμητες παρενέργειες» της πολιτικής στήριξης των επενδύσεων για τα κέρδη των ομίλων, σε ανάπτυξη και κρίση, που συνθλίβει τα δικαιώματα και τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες.

Ετσι και τώρα, η «επάρκεια των πόρων» που η κυβέρνηση καυχιέται πως εξασφάλισε για το κεφάλαιο από το ευρωπαϊκό «Ταμείο Ανάκαμψης» είναι προσημειωμένες επιταγές αιματηρών φόρων και περικοπών σε κρατικές δαπάνες που αφορούν ακόμα και τα πιο στοιχειώδη για τα λαϊκά νοικοκυριά.

Οι «ευνοϊκοί χρηματοδοτικοί όροι» για τις επενδύσεις συσσωρευμένων κεφαλαίων είναι η «αναγνώριση» από τις τράπεζες και τις διεθνείς «αγορές» των αντιλαϊκών επιδόσεων της σημερινής και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, που αφήνουν το λαό χωρίς νοσοκομεία, ΠΦΥ και ΜΕΘ, στο όνομα των «αντοχών της οικονομίας».

Οσο για το «ελεγχόμενο μισθολογικό κόστος» και τις «ελκυστικές αποδόσεις σε επενδύσεις» που εγγυάται η κυβέρνηση στους ομίλους, δεν είναι τίποτα περισσότερο από το αποτέλεσμα των 120 και πλέον νόμων που ψήφισε στη διάρκεια της πανδημίας, ως «πανωσήκωμα» στο αντεργατικό - αντιλαϊκό οικοδόμημα όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, μεταξύ αυτών και του ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλωστε, και αυτός στο αναπτυξιακό του σχέδιο, τα ίδια «εργαλεία» προτείνει για την προσέλκυση επενδύσεων και μάλιστα στους ίδιους «δυναμικούς» τομείς που ξεχωρίζει το κεφάλαιο, όπως οι ΑΠΕ, οι μεγάλες υποδομές και ο λεγόμενος «ψηφιακός μετασχηματισμός».

Με το ένα χέρι λοιπόν υπογράφουν νέες υποσχετικές στο κεφάλαιο και με το άλλο στέλνουν το λογαριασμό στο λαό, που καλείται να πληρώνει ξανά την κρίση και την πανδημία. Εκεί αποσκοπεί η προετοιμασία εδάφους, με κυβερνητικές διαρροές ότι ο προϋπολογισμός του 2021 «έχει ήδη εκτροχιαστεί», λόγω των ελάχιστων εσόδων και των μεγάλων δαπανών για τη χρηματοδότηση των μέτρων διαχείρισης της πανδημίας, ότι οι χαμηλές εισπράξεις ασφαλιστικών εισφορών απειλούν τη βιωσιμότητα των Ταμείων και ότι γενικά «δωρεάν χρήμα από την ΕΕ δεν υπάρχει».

Στο χέρι του λαού είναι να τους χαλάσει τα σχέδια, λογαριάζοντας το δικό του συμφέρον. Παίρνοντας πάνω του τη διεκδίκηση ουσιαστικών μέτρων προστασίας της υγείας, των δικαιωμάτων και της ζωής του, φέρνοντας στο προσκήνιο του αγώνα τις δικές του σύγχρονες ανάγκες.