Κυρία μου, έχετε συναίσθηση τι λέτε;;;

  

Την ακούσαμε να το ξεστομίζει και δεν πιστεύαμε στ’ αυτιά μας… Για την κυρία Παπαευαγγέλου ο λόγος. Της Επιτροπής. Που το ένα μέλος της μας είπε ότι… “δεν μπορούμε να γεννήσουμε λεωφορεία”, αλλά που εκτός των υπολοίπων, δουλειά του και υποχρέωσή του – εν μέσω πανδημίας – είναι να φωνάζει και να πιέζει κι αυτός για περισσότερα λεωφορεία και καλύτερα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Που ο άλλος μας είπε ότι καλύτερα που αυξήθηκαν τα παιδιά στις σχολικές αίθουσες γιατί έτσι… περιορίζουμε τις εστίες μετάδοσης του ιού. Και τώρα αυτό: 

Ρωτήθηκε, λοιπόν, η κυρία “έχουμε θανάτους και εκτός ΜΕΘ”; Πότε ρωτήθηκε; Τη στιγμή που δεκάδες άνθρωποι χρειάζονται ΜΕΘ στην Αττική, αλλά δεν υπάρχουν ΜΕΘ. Πότε ρωτήθηκε; Τη στιγμή που δεκάδες άνθρωποι είναι διασωληνωμένοι εκτός ΜΕΘ και περιμένουν. Και τι απάντησε η κυρία; Ορίστε (στο βίντεο από το 33.45 και μετά): 

Κατά την κυρία, όπως ακούσαμε, “προφανώς υπάρχουν και θάνατοι εκτός ΜΕΘ, πάντα υπήρχαν, είναι πολύ μικρό το ποσοστό, όμως, αυτών που χάνουν την ζωή τους εκτός ΜΕΘ, πολύ μικρό, 20% νομίζω”!!!

Για τις ΜΕΘ που λείπουν αφού η κυβέρνηση εδώ και ένα χρόνο δεν έχει φροντίσει να τις φτιάξει, δεν είχε ποσοστό η κυρία Παπαευαγγέλλου.

Η αναμονή για ΜΕΘ που δεν υπάρχουν για την γιατρό της επιτροπής είναι κάτι σαν μια φυσική εξέλιξη. 

Δεν ξέρουμε σε ποιο σημείο του όρκου του Ιπποκράτη είναι γραμμένο αυτό. 

Δεν ξέρουμε σε ποια διατριβή Ιατρικής υπολογίζονται τα ποσοστά των νεκρών για ΜΕΘ που δεν υπάρχουν.

Δεν ξέρουμε τι ποσοστό ευθύνης αναλογεί σε αυτούς που επιδίδονται στον κυνισμό του στατιστικού “αλάθητου” για να δώσουν άλλοθι σε μια πολιτική που άφησε το ΕΣΥ γυμνό μέσα στην πανδημία. 

Ξέρουμε, πάντως, ότι κατά την κυρία το να πεθαίνει 1 στους 5 ανθρώπους εκτός ΜΕΘ είναι “πολύ μικρό ποσοστό”. Αλλά για ποιόν είναι “πολύ μικρό” το ποσοστό; Γι’ αυτόν που εντάσσεται στο ποσοστό; Για τους δικούς του ανθρώπους; Η’ μήπως γι’ αυτούς που δεν έχουν φροντίσει να υπάρχουν ΜΕΘ ώστε όσοι τις χρειάζονται να δέχονται τις υπηρεσίες που απαιτεί η μάχη που δίνουν; Αυτό δεν το διευκρίνισε η κυρία.

Πιστεύουμε, δε, πως αυτό που θα θέλαμε να ρωτήσουμε – αν υπάρχει τσίπα, δηλαδή – ούτε αυτό θα το διευκρίνιζε. Οπότε περιοριζόμαστε να ρωτήσουμε κάτι παραπλήσιο και το θέτουμε με την κομψότητα που απαιτεί η κομψότητα της κυρίας Παπαευαγγέλου: Κυρία μου, έχετε συναίσθηση τί λέτε;     

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ