Το «σκάμμα» μέσα στο οποίο πρέπει να βρεθούν οι λαϊκές ανάγκες για να κάνει «άλμα» δεκαετίας η κερδοφορία του κεφαλαίου περιέγραψε μιλώντας την περασμένη Κυριακή στο «Βήμα της Κυριακής» ο πρωθυπουργός, Κυρ. Μητσοτάκης.
Σε κάθε πλευρά που αναφέρθηκε στη συνέντευξή του, αναπτύσσοντας τους άξονες της στρατηγικής της αστικής τάξης, επιβεβαίωσε πως αυτοί βρίσκονται στον αντίποδα των αναγκών των εργαζομένων, του λαού.
Είπε ο πρωθυπουργός: «Είχα πει ότι για να φύγει η οικονομία μας μπροστά πρέπει να πληρούνται τρεις βασικοί όροι: Πρώτον, να αλλάξει το μείγμα της δημοσιονομικής πολιτικής. Κάτι που άλλαξε εκ των πραγμάτων (...) Προϋπόθεση δεύτερη, οι διαρθρωτικές αλλαγές που θα κάνουν την Ελλάδα πιο ελκυστικό προορισμό για επενδύσεις. Και αυτό γίνεται (...) Και τρίτη προϋπόθεση, η εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος μέσα από τη γρήγορη μείωση των "κόκκινων" δανείων (...) Αρα, υπάρχουν ήδη οι προϋποθέσεις για ένα άλμα (...) δεκαετίας κι όχι μια προσωρινή εκτίναξη του ΑΕΠ».
Αυτά που παρουσιάζει η κυβέρνηση ως προϋποθέσεις για το άλμα δεκαετίας για τα καπιταλιστικά κέρδη είναι ταυτόχρονα νέα «ωρολογιακή βόμβα» για τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες.
Ο λαός μας έχει πείρα: Η «αλλαγή στο μείγμα της δημοσιονομικής πολιτικής», για την οποία μιλάει ο πρωθυπουργός και «αποθεώνει» ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει και ούτε βέβαια η Ελλάδα αποτελεί κάποια εξαίρεση αφού σε όλη την ΕΕ, όπως και στις ΗΠΑ, προκρίνεται σε αυτήν τη φάση η λεγόμενη «δημοσιονομική επέκταση». Το κεφάλαιο διασφαλίζει έτσι φτηνό χρήμα, «εργαλεία» για να θωρακίσει την κερδοφορία του στην καπιταλιστική κρίση, επιπλέον φοροαπαλλαγές κ.ά.
Για να κάνει αυτό το «άλμα» το κεφάλαιο έχει για «πάτημα»: Νέα κρατικά δάνεια που στην αμέσως επόμενη στροφή πληρώνει ο λαός με σκληρά μέτρα «για να επανέλθει η δημοσιονομική ισορροπία».
Οι «μειώσεις φόρων», για τις οποίες μιλάει η κυβέρνηση, όχι μόνο δεν αλλάζουν αλλά επιδεινώνουν την αναλογία: Εργαζόμενοι και λαϊκά στρώματα πληρώνουν πάνω από το 95% των φορολογικών εσόδων για να απολαμβάνει φοροασυλία το κεφάλαιο.
Την «ελάφρυνση» των ασφαλιστικών εισφορών του κεφαλαίου οι εργαζόμενοι την πληρώνουν και με νέες τρύπες στα ασφαλιστικά τους ταμεία, που μεταξύ άλλων αξιοποιούνται και για την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης.
Ενώ οι «μεγάλες επενδύσεις», στις οποίες προχωράει το αστικό κράτος, από τα ματωμένα πλεονάσματα του λαού, σε καμία περίπτωση δεν γίνονται με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες. Ο λαός άλλωστε έχει πείρα όταν ακούει την κυβέρνηση να χαρακτηρίζει «άλλο ένα ΕΣΠΑ» το «Ταμείο Ανάκαμψης». Ξέρει πόσο το... υπάρχον ΕΣΠΑ αξιοποιήθηκε π.χ. για υποδομές αντισεισμικής, αντιπυρικής, αντιπλημμυρικής προστασίας κ.ά και πώς μαζί λειτούργησε ως «μοχλός» για να ξηλωθούν εργασιακά δικαιώματα, να προωθηθούν τα προγράμματα μερικής απασχόλησης, όπως π.χ. στους δήμους, να περικοπούν μια σειρά από κοινωνικές και άλλες δαπάνες.
Αντίστοιχα, «διαρθρωτικές αλλαγές», σαν τον καταιγισμό που προωθεί η κυβέρνηση εδώ κι έναν χρόνο με τα πάνω από 100 νομοσχέδια και αυτά που περιλαμβάνονται στα «προαπαιτούμενα» του «Ταμείου Ανάκαμψης», έχουν δει με τη σέσουλα οι εργαζόμενοι και ο λαός όλα τα τελευταία χρόνια: Πάνω από 1.000 τέτοιες περιλάμβαναν τα τρία διαδοχικά μνημόνια ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, της τελευταίας δεκαετίας, εκατοντάδες τέτοιες πέρασαν και τα προηγούμενα χρόνια, για τους εκάστοτε «εθνικούς» στόχους της αστικής τάξης, την «προσέλκυση επενδυτών», την «εξωστρέφεια» της καπιταλιστικής οικονομίας, πιο πριν για την ένταξη στην ΟΝΕ κ.ο.κ.
Τι αποδείχτηκε; Οτι οι αναδιαρθρώσεις αυτές όχι μόνο δεν μπορούν να δώσουν κάποιες υποτιθέμενες «στέρεες βάσεις» στην καπιταλιστική οικονομία, για τις οποίες μιλάει η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, όχι μόνο δεν μπορούν να την απαλλάξουν από τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα που βρίσκονται στο DNA της, αλλά την οδηγούν σε όλο και μεγαλύτερα αδιέξοδα, σε όλο και πιο βαθιές καπιταλιστικές κρίσεις που πληρώνει ο λαός.
Το κυριότερο, δεν μπορούν ποτέ και πουθενά να αλλάξουν τον χαρακτήρα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που είναι ανάπτυξη για το κεφάλαιο, «κόλαφος» για τους εργαζόμενους, το λαό.
Κάθε «άλμα» άλλωστε στην καπιταλιστική κερδοφορία είναι ένα «άλμα» μεγαλύτερης εκμετάλλευσης: Τα «ρεκόρ» κερδοφορίας πριν από την προηγούμενη καπιταλιστική κρίση, η αναιμική ανάκαμψη πριν από αυτήν την κρίση χτίστηκαν πάνω στα πλήγματα στους μισθούς, στις ΣΣΕ, στο σταθερό χρόνο εργασίας. Ενώ το σημερινό «άλμα» η κυβέρνηση «οραματίζεται» να το χτίσει πάνω στις «ανατροπές του αιώνα» στα Εργασιακά, με την κατάργηση του 8ωρου, το χτύπημα στη συνδικαλιστική οργάνωση, την ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης. Αλλωστε, και μόνο το γεγονός ότι το «όραμα» που είχε να παρουσιάσει στους νέους ο πρωθυπουργός είναι... να μη λείπουν ποτέ από τη δουλειά τους - μέσω της τηλεργασίας - όποτε και όταν τους χρειάζεται η εργοδοσία, μιλάει από μόνο του.
Αλλά και για την τρίτη «προϋπόθεση», τη «μείωση των "κόκκινων" δανείων», που προκάλεσαν οι προηγούμενοι γύροι της καπιταλιστικής ανάπτυξης, «ακούραστα» δούλεψαν όλα αυτά τα χρόνια οι κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, που έφτασε να κάνει ιδιώνυμο αδίκημα την πάλη ενάντια στους πλειστηριασμούς.
Για το κεφάλαιο όντως αποτελεί ένα μεγάλο «βαρίδι»: Για να δανειστεί ξανά φτηνά, «σβήνοντας απ' τα τεφτέρια» τα παλιά «δανεικά κι αγύριστα», για τη νέα «επέλαση» στα «πράσινα» και «ψηφιακά» πεδία κερδοφορίας.
Αυτό που «κερδίζουν» τα λαϊκά στρώματα, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι επαγγελματίες από το ξεκαθάρισμα αυτό, είναι: Οι πλειστηριασμοί και οι εκβιασμοί, ώστε τράπεζες, funds και αστικό κράτος να «βγάλουν από τη μύγα ξίγκι». Το «δικαίωμα» - στην καλύτερη περίπτωση - να γίνουν νοικάρηδες στα σπίτια τους όπως προβλέπει ο νέος Πτωχευτικός Κώδικας, αλλά και μια «δεύτερη ευκαιρία» να ξεζουμιστούν «απαλλαγμένοι από τα χρέη» που τους φόρτωσαν η φοροληστεία και οι ληστρικοί όροι των τραπεζών, τα πανωτόκια κ.ο.κ. Τα «κανόνια» που πληρώνουν οι εργαζόμενοι των χρεοκοπημένων επιχειρήσεων για να έχουν οι καπιταλιστές πολλές ακόμα ευκαιρίες να τους ξεζουμίσουν.
Είπε ο πρωθυπουργός: «(στην πανδημία) διαλύθηκε και το στερεότυπο του "ανάλγητου" ιδιωτικού τομέα (...) Κάποια στιγμή, λοιπόν, πρέπει να αντιληφθούμε ότι το δημόσιο δεν ταυτίζεται με το κρατικό. Αλλά με το εθνικό, το οποίο υπηρετούν όλες οι δυνάμεις μας».
Πραγματικά προκαλούν, παρουσιάζοντας το φαρμάκι ως φάρμακο, όταν ο μόνος μύθος που καταρρέει εδώ κι έναν χρόνο είναι αυτός της «αρμονικής συνύπαρξης» δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και μάλιστα με τον πιο σκληρό τρόπο, με πάνω από 7.000 νεκρούς, με τις σοκαριστικές εικόνες από τα ασθενοφόρα στον «Ευαγγελισμό», με το σύστημα Υγείας σε κατάρρευση.
Να ποια είναι η περιβόητη «συνεργασία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα» που προώθησαν η μία πίσω από την άλλη οι κυβερνήσεις τις τελευταίες τουλάχιστον δυο δεκαετίες, που βρίσκεται στον πυρήνα τόσο της κυβερνητικής πολιτικής που προωθείται με «πάτημα» και την πανδημία, όσο και του «νέου ΕΣΥ» που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η «συνύπαρξη» είναι που απαξίωσε κι έκλεισε νοσοκομεία, όπως π.χ. τα Λοιμωδών και Θώρακος που θα έσωζαν σήμερα εκατοντάδες ζωές. Που έκλεισε Κέντρα Υγείας, άφησε τις δομές Υγείας χωρίς προσωπικό, ΜΕΘ, υλικά. Που υπέσκαψε κι άλλο τις ανάγκες του λαού στην Υγεία, με τα «συγκοινωνούντα δοχεία» του εμπορευματοποιημένου δημόσιου συστήματος Υγείας, με τους «κόφτες» και τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια λειτουργίας, ώστε να έχουν πελατεία τα μεγαθήρια της ιδιωτικής Υγείας που δημιουργήθηκαν και γιγαντώθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, και σήμερα θησαυρίζουν εν μέσω πανδημίας από το «σύστημα μιας νόσου».
Ο «ευαίσθητος» ιδιωτικός τομέας που η κυβέρνηση την ώρα που ο κόσμος πεθαίνει αρνείται να τον επιτάξει, μήπως χάσουν οι μέτοχοί του κανένα ευρώ. Κι αντίθετα, βρίσκει τρόπο να τον «χρυσώσει» ξανά, με τις επιτάξεις - «μαϊμού» μετ' αποζημίωσης (του είδους δηλαδή που προτείνει και ο ΣΥΡΙΖΑ), με ασθενείς... αναρρωμένους και γιατρούς από το Δημόσιο!
Αυτή είναι η «αρμονική συνεργασία» δημόσιου - ιδιωτικού και η «συνύπαρξη» που υπηρέτησαν όλοι τους: Και η ΝΔ, και το ΚΙΝΑΛ, και ο ΣΥΡΙΖΑ φυσικά.
«(για) διαχωριστική γραμμή (...) εγώ προτιμώ το ζεύγος "πρόοδος - καθήλωση". Γιατί το ζητούμενο σήμερα δεν είναι, απλά, η δίκαιη κατανομή του πλούτου. Αλλά η μεγέθυνσή του, που θα φέρει και τον ισότιμο επιμερισμό του. Δεν μπορεί, συνεπώς, να αποκαλείται προοδευτικός όποιος εμμένει στην αδράνεια».
Αυτό το κάλπικο δίλημμα περί «προόδου - καθήλωσης» ανέσυρε ο πρωθυπουργός, απαντώντας στις προτάσεις για «μορατόριουμ» και στις χρεοκοπημένες διαχωριστικές γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ, που μιλάει για «πρόοδο - συντήρηση», με τους δυο να διαγκωνίζονται για το ποιος μπορεί να εξασφαλίσει καλύτερους όρους ανάκαμψης για τους επιχειρηματικούς ομίλους και ταυτόχρονα την «κοινωνική ειρήνη και συνοχή».
Ολα αυτά τα χρόνια κάθε άλλο παρά... έλειψαν τα ψεύτικα και εκβιαστικά διλήμματα ούτε βέβαια οι συστάσεις για να «λογαριαστεί ο λαός μετά» με την αντιλαϊκή πολιτική, πότε στο όνομα του «να μπούμε στο κλαμπ των ισχυρών» και να «στεριώσει» η «ανάπτυξη» και πότε για «να βγούμε απ' τα τούνελ» των καπιταλιστικών κρίσεων.
Για το κεφάλαιο, την εκάστοτε κυβέρνηση αυτό σήμαινε και σημαίνει: Κερδισμένος χρόνος για να περνάει η στρατηγική τους με τις λιγότερες δυνατές απώλειες, γα να φέρνουν κι άλλα αντιλαϊκά μέτρα.
Για το λαό σημαίνει να βάλει μόνιμα στον πάγο τις ανάγκες του. Η πείρα μιλάει: Η «πίτα» όλα αυτά τα χρόνια έχει μεγαλώσει κατά δεκάδες κι εκατοντάδες φορές, από τη δουλειά των εργαζομένων. Οχι μόνο δεν μεγάλωσε το κομμάτι που πήραν οι εργαζόμενοι, ο λαός, αλλά αντίθετα αυτό μίκρυνε σε σχέση με τη συνολική πίτα, δείχνοντας έτσι την «ψαλίδα» που όλο και μεγαλώνει ανάμεσα στα όσα οι ίδιοι παράγουν και στα όσα απολαμβάνουν.
Αλλωστε, μπορεί ο καθένας να καταλάβει και τι είδους «δίκαιη» ανάπτυξη είναι εκείνη με τέτοια απέχθεια και φόβο για τις λαϊκές διεκδικήσεις, σαν εκείνη που βγάζει η κυβέρνηση, με τον πρωθυπουργό να βαφτίζει «υγειονομικό και κοινωνικό σαμποτάζ» τις διαδηλώσεις, επιστρατεύοντας έναν άθλιο «κοινωνικό αυτοματισμό» περί του δικαιώματος στην εργασία, που - όπως λέει - είναι πιο σημαντικό από το δικαίωμα στη διαμαρτυρία.
Για το λαό, λοιπόν, τα ψευτοδιλήμματα και τα καλέσματα σε «μορατόριουμ» σημαίνουν να κάνει πίσω από το πραγματικά σύγχρονο και προοδευτικό, που είναι η πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες του, για την «Ελλάδα των πολλών» και όχι των λίγων που έχει ζήσει και ζει «από την καλή και την ανάποδη». Αυτή η οργανωμένη δράση, η πάλη με «πυξίδα» τις σύγχρονες ανάγκες του είναι που πρέπει να κάνει άλμα από σήμερα και τα επόμενα χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου