23/03/1749
Γεννιέται ο Γάλλος μαθηματικός, φυσικός και αστρονόμος Πιερ Σιμόν Λαπλάς, του οποίου οι μελέτες πάνω στη μηχανική του αστρονομικού συστήματος έδωσαν τεράστια ώθηση στην έρευνα του διαστήματος.
23/03/1821
Παπαφλέσσας και Κολοκοτρώνης καταλαμβάνουν την Καλαμάτα
23/03/1821
Το Πατριαρχείο, επιφορτισμένο από το οθωμανικό καθεστώς με το καθήκον του τοποτηρητή της ευταξίας στους υπ’ ευθύνη της πληθυσμούς και εχθρικό προς τα φιλελεύθερα - αστικά ιδεώδη που έφερε η Επανάσταση του 1821, επιστρατεύει το όπλο του αφορισμού (όπως είχε πράξει και στο παρελθόν στα Ορλωφικά, στις εξεγέρσεις του 1807, του 1808, κλπ.).
Στον αφορισμό του ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄ χαρακτήριζε την Επανάσταση ως «αχαριστία […] συνοδευμένη και με πνεύμα κακοποιόν και αποστατικόν εναντίον της κοινής ημών ευεργέτιδος και τροφού, κραταιάς και αηττήτου βασιλείας», που «εμφαίνει και τρόπον αντίθεον»! Τους δε «ασεβείς πρωταίτιους», Μ. Σούτσο και Α. Υψηλάντη, τους καταδίκαζε ως «συμπράκτορες φιλελεύθερους», οι οποίοι, «επιχείρησαν έργον μιαρόν, θεοστεγές και ασύνετον» και καλούσε τους πιστούς «να τους μισήτε και να τους αποστρέφεσθε».
Το κείμενο διαβάστηκε από άμβωνος σε όλους τους χριστιανικούς πληθυσμούς, κάνοντας μεγάλη ζημιά στην υπόθεση του Αγώνα (ιδιαίτερα μεταξύ των αγροτικών πληθυσμών). Την ίδια στιγμή προκάλεσε την κατακραυγή σημαντικού μέρους των καταπιεζόμενων λαών, που μέσα τους έκαιγε η φλόγα της Επανάστασης.
23/03/1842
Πεθαίνει ο Γάλλος συγγραφέας Μαρί Ανρί Μπέιλ (Σταντάλ). Έργα του, «Το μαύρο και το κόκκινο», «Το μοναστήρι της Πάρμας», κ.α.
23/03/1903
Οι αδερφοί Ράιτ καταθέτουν αίτηση ευρεσιτεχνίας για την εφεύρεσή τους «Ιπτάμενη Μηχανή», δηλαδή το αεροπλάνο.
23/03/1910
Γεννιέται ο Ιάπωνας σκηνοθέτης Ακίρα Κουροσάβα. Ανάμεσα στις πιο γνωστές ταινίες του, «Οι επτά Σαμουράι», «Όνειρα», «Γιοτζίμπο», κ.α.
23/03/1918
Το γερμανικό κανόνι «Βέρθα», τελευταίο επίτευγμα του μονοπωλιακού κολοσσού «Κρουπ», αρχίζει να βομβαρδίζει το Παρίσι από απόσταση 75 μιλίων (Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος).
Ο πόλεμος μπορεί να στοίχισε εκατομμύρια ζωές από κάθε ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, εξασφάλισε όμως ταυτόχρονα και τεράστια κέρδη για τα αντίστοιχα μονοπώλια.
23/03/1919
Συγκροτείται στο Μιλάνο της Ιταλίας το φασιστικό κόμμα του Μπενίτο Μουσολίνι, που αρχικά φέρει την ονομασία «Πυρήνες του Αγώνα» (Fasci de Combattimento).
Στην πρώτη του απόπειρα να εκλεγεί στο Κοινοβούλιο, το κόμμα του Μουσολίνι αποτυγχάνει παταγωδώς. Ωστόσο η δράση του στη διάρκεια των μεγάλων απεργιακών αγώνων στην Ιταλία το 1920-1921 ενάντια στους εργάτες (με την οργάνωση εκστρατειών «τιμωρίας» κατά απεργών, συνδικαλιστών, κλπ.) κέρδισε την εύνοια και την ενεργό στήριξη των βιομηχάνων.
Έτσι, το 1921 το κόμμα μετονομάζεται σε Εθνικό Φασιστικό Κόμμα και τον Οκτώβρη του 1922 στον απόηχο της περιβόητης «Πορείας προς τη Ρώμη» 100.000 μελανοχιτώνων, ο βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ’ ορίζει τον Μουσολίνι Πρωθυπουργό, παραδίδοντας έτσι την εξουσία στην ανοιχτή δικτατορία του κεφαλαίου.
23/03/1929
Δημοσιεύεται στον Ριζοσπάστη τηλεγράφημα του Αλβέρτου Αϊνστάιν προς την κυβέρνηση Βενιζέλου. Ο μεγάλος επιστήμονας, που ήταν και μέλος της Επιτροπής Αμύνης των Θυμάτων της Λευκής (αστικής) Τρομοκρατίας στα Βαλκάνια, διαμαρτύρονταν για την αποβολή φοιτητών από το Πανεπιστήμιο για πολιτικούς λόγους, απαιτώντας την ελευθερία της σκέψης των φοιτητών.
23/03/1937
Έπειτα από 15 μέρες σκληρών μαχών οι δυνάμεις της Δημοκρατικής Ισπανίας συντρίβουν τις υπέρτερες δυνάμεις του στρατηγού Φράνκο και της φασιστικής Ιταλίας στη Γκουανταλαχάρα (Ισπανικός Εμφύλιος).
Ο Λαϊκός Στρατός της Δημοκρατικής Ισπανίας μετρούσε μόλις 20.000 μαχητές έναντι 50.000 του αντιπάλου (εκ των οποίων οι 35.000 Ιταλοί). Ακόμα μεγαλύτερη ήταν η διαφορά σε πολεμικό υλικό. Σημαντική ωστόσο υπήρξε η συνδρομή των σοβιετικών αρμάτων μάχης, που παρά το εμπάργκο των αγγλογάλλων, οι Σοβιετικοί κατάφεραν να περάσουν στη Δημοκρατική Ισπανία.
Σημαντική υπήρξε επίσης η συμβολή των Διεθνών Ταξιαρχιών, στις οποίες πολέμησαν και πολλοί Έλληνες εθελοντές (λόχος «Νίκος Ζαχαριάδης»).
23/03/1948
Η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση αποφασίζει να πάρει μέτρα για την προστασία των παιδιών. Οι συνθήκες που επικρατούσαν στις εμπόλεμες περιοχές υπήρξαν ιδιαίτερα σκληρές για τα παιδιά, όπου πέρα από το θάνατο εξαιτίας των συγκρούσεων, απειλούνταν από την πείνα, τις αρρώστιες, αλλά και τα γκέτο της Φρειδερίκης. Ακολούθως, η ΠΔΚ απευθύνθηκε για τη διάσωσή τους στις Λαϊκές Δημοκρατίες, οι οποίες δέχτηκαν και φιλοξένησαν περίπου 25.000 παιδιά, όλα με τη συγκατάθεση των γονιών τους. Το Μάη του 1948 συστάθηκε και ειδική Επιτροπή Βοήθειας στο Παιδί (ΕΒΟΠ) με επικεφαλής τον Πέτρο Κόκκαλη και μέλη της την Έλλη Αλεξίου, τον Γιώργη Αθανασιάδη, τον Γιώργη Ζωίδη κ.ά.
Η διάσωση τόσων χιλιάδων παιδιών και η φροντίδα για τη ζωή και τη μόρφωσή τους, που επέδειξαν τα κράτη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αποτελούσε έμπρακτη εφαρμογή των αρχών του προλεταριακού διεθνισμού και ανιδιοτελή διεθνιστική αλληλεγγύη προς τον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό. Το αστικό στρατόπεδο, από τη μεριά του, φρόντισε να εκμεταλλευτεί προπαγανδιστικά το γεγονός, συκοφαντώντας, διαστρεβλώνοντας και αντιστρέφοντας την πραγματικότητα. Τα περί «παιδομαζώματος» αποτελούν τμήμα της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας μέχρι τις μέρες μας.
23/03/1956
Το Πακιστάν ανακηρύσσεται η πρώτη Ισλαμική Δημοκρατία
...«Δεν είναι ρεαλιστικό να ανατραπούν οι στρατηγικές επιλογές του καπιταλισμού χωρίς να έχουν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις επαναστατικής κατάστασης», γράφεται στις θέσεις του 21ου Συνεδρίου του ΚΚΕ. Αν δεν είμαστε, δηλαδή, σε προεπαναστατική κατάσταση, όλα είναι μάταια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφού οι αγώνες δεν μπορούν να ανατρέψουν τους νόμους που προωθούν τις στρατηγικές επιλογές του συστήματος, τότε δεν υπάρχει λόγος να σπαταλούνται δυνάμεις.
Αφού το εργατικό κίνημα δεν μπορεί να νικά στις ενδιάμεσες μάχες αλλά μόνο στην τελική που θα καθορίσει τον πόλεμο, γιατί να θέτει στόχους ανατροπής της κυβερνητικής πολιτικής;
Αφού οι αγώνες δεν νικούν, γιατί να εξαντλούνται οι μορφές πάλης, «να χάνουν οι εργαζόμενοι χρήματα σε απεργίες», χωρίς να μπορούν να ακυρώσουν την κυβερνητική πολιτική;https://antigeitonies3.blogspot.com/2021/03/blog-post_58.html.......... Η ..πασοκάρα... με ότι όνομα και να εμφανίζεται σε απόγνωση με τους Κομμουνιστές που δεν εγκλωβιζόμαστε στην εναλλαγή κυβερνήσεων στο έδαφος του καπιταλισμού το ρίξανε στις αρλούμπες. Οι αγώνες έχουν νόημα στο να διεκδικήσει ο λαός όσο περισσότερα μέτρα σωτηρίας και ανακούφισης μπορεί που πάντα στον καπιταλισμό είναι προσωρινά. Ο Αγώνας για να έχει αποτέλεσμα πρέπει να γίνεται με όχημα την κοινωνική συμμαχία που συσπειρώνει τον λαό αποκλειστικά σε ταξική βάση και δεν παίρνει ποτέ χαρακτηριστικά πολιτικού μετώπου. Ταυτόχρονα διεξάγεται ιδεολογική πάλη και ζύμωση που βάζουμε την πρόταση εξουσίας για Εξοδο απο την Ε.Ε Κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής ξήλωμα του καπιταλιστικού κέρδους και δικτατορία του προλεταριάτου. Αυτός ο αγώνας Τάξη απέναντι σε Τάξη μπορεί να έχει θετικό αποτέλεσμα για τον λαό και είναι ο μόνος που μπορεί να οδηγήσει στην νίκη και τον Σοσιαλισμό. Δικαιολογημένη λοιπόν η αντικομουνιστική λύσσα της ...πασοκάρας... που της χαλάμε την δουλειά θέλοντας τους κομμουνιστές εγκλωβισμένους στον καπιταλισμό και πάντα να μεσολαβεί ένα ...στάδιο... Το Δ.Κ.Κ και το ΚΚΕ έχει πληρώσει με πολύ αίμα αυτό το παραμύθι που οι φορείς όλων των οπορτουνιστικών απόψεων το υπηρετούν συνειδητά σε ρόλο 5ης Φάλαγγας. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
23/03/1919
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγκροτείται στο Μιλάνο της Ιταλίας το φασιστικό κόμμα του Μπενίτο Μουσολίνι, που αρχικά φέρει την ονομασία «Πυρήνες του Αγώνα» (Fasci de Combattimento).
Στην πρώτη του απόπειρα να εκλεγεί στο Κοινοβούλιο, το κόμμα του Μουσολίνι αποτυγχάνει παταγωδώς. Ωστόσο η δράση του στη διάρκεια των μεγάλων απεργιακών αγώνων στην Ιταλία το 1920-1921 ενάντια στους εργάτες (με την οργάνωση εκστρατειών «τιμωρίας» κατά απεργών, συνδικαλιστών, κλπ.) κέρδισε την εύνοια και την ενεργό στήριξη των βιομηχάνων.
Έτσι, το 1921 το κόμμα μετονομάζεται σε Εθνικό Φασιστικό Κόμμα και τον Οκτώβρη του 1922 στον απόηχο της περιβόητης «Πορείας προς τη Ρώμη» 100.000 μελανοχιτώνων, ο βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ’ ορίζει τον Μουσολίνι Πρωθυπουργό, παραδίδοντας έτσι την εξουσία στην ανοιχτή δικτατορία του κεφαλαίου...................
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ
Όπως και στις περισσότερες χώρες της ευρωπαϊκής ηπείρου, έτσι και στην Ιταλία, ο Α΄ Παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός Πόλεμος και η Οκτωβριανή Επανάσταση είχαν διαμορφώσει συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, επιδρώντας καταλυτικά στη ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής τάξης. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα, ένα κόμμα μαζικό (που στις εκλογές του 1919 ήρθε πρώτο σε ψήφους με 32,3%, δίχως ωστόσο να σχηματίσει κυβέρνηση), εμφάνιζε διαφοροποιήσεις από τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της εποχής, καθώς ήταν από τα ελάχιστα εκείνα τα οποία τάχτηκαν κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου - αν και η στάση που κράτησε ήταν μια μεσοβέζικη στάση που συνοψιζόταν στο σύνθημα «ούτε συμμετοχή, ούτε σαμποτάζ», δηλαδή ούτε υπέρ, αλλά ούτε κι ενεργά κατά του πολέμου. Σημειώνεται πως στην αστική τάξη της Ιταλίας είχαν εκδηλωθεί τότε δύο διαφορετικές τάσεις, μ’ ένα τμήμα της (κυρίως αυτό που συνδεόταν με τις βιομηχανίες της μεταλλουργίας και της μηχανουργίας) να τάσσεται υπέρ της συμμετοχής στον πόλεμο με το μέρος της Αντάντ κι ένα άλλο να τάσσεται υπέρ της ουδετερότητας.
Η ιδεολογικοπολιτική διαπάλη, που ενυπήρχε και διατηρούνταν στο κόμμα λόγω της μη οργανωτικής ρήξης, της μη αποβολής των οπορτουνιστικών-συμβιβαστικών στοιχείων από τις γραμμές του, συνεχίστηκε και τα αμέσως επόμενα χρόνια, οδηγώντας -σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο- σε μια αντιφατική πορεία, χαρακτηριζόμενη από ταλαντεύσεις που θ’ απέβαιναν καθοριστικές. «Αν και ύστερα από τον πόλεμο το κύρος των ρεφορμιστών στις εργατικές μάζες έπεσε», αναφέρει η «Παγκόσμια Ιστορία» της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ, «και στο σοσιαλιστικό κόμμα οι ρεφορμιστές ήταν μειοψηφία, ωστόσο, όπως και πριν έτσι και τώρα, κρατούσαν στα χέρια τους την κοινοβουλευτική ομάδα και μαζικές οργανώσεις όπως ήταν η Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας και η Εθνική Ένωση των Συνεταιρισμών. Οι ρεφορμιστές ηγέτες κατείχαν και ηγετικές θέσεις σε πολλούς δήμους. Με στήριγμα τις οργανώσεις αυτές και με τη σημαντική πολιτική τους πείρα οι ρεφορμιστές επηρέαζαν πολλές φορές αποφασιστικά την πολιτική του σοσιαλιστικού κόμματος».1
Τον Αύγουστο-Σεπτέμβρη του 1920 ξέσπασε στη χώρα ένα μεγάλο απεργιακό κύμα που ξεκίνησε από τους εργάτες στη μεταλλουργία κι επεκτάθηκε αστραπιαία σ’ όλα τα βιομηχανικά κέντρα. Το ιταλικό προλεταριάτο ξεσηκώθηκε, κατέλαβε εκατοντάδες εργοστάσια (τα οποία διηύθυνε πλέον το ίδιο), συγκρότησε ένοπλα τμήματα (κόκκινες φρουρές) κ.ο.κ.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος, επιφυλακτική έως και τρομαγμένη από τις επαναστατικές διαθέσεις του ιταλικού προλεταριάτου, έσπευσε ν’ αναλάβει το ρόλο του πυροσβέστη της επαναστατικής πυρκαγιάς που αμφισβητούσε την εξουσία της αστικής τάξης. Το επαναστατικό κίνημα καταλάγιασε και οι εργάτες επέστρεψαν με συντετριμμένο ηθικό στις δουλειές τους. Οι υποσχέσεις που έλαβαν οι σοσιαλδημοκράτες γύρω από τη θεσμοθέτηση δήθεν του εργατικού ελέγχου στις επιχειρήσεις δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ - και ούτε ήταν δυνατό να πραγματοποιηθούν. Οι όποιες μικρές αυξήσεις στους μισθούς εξανεμίστηκαν γρήγορα από την όξυνση της ακρίβειας και της ανεργίας. Το πιο σημαντικό όμως: Δόθηκε στην αστική τάξη ο απαραίτητος χρόνος ώστε να περάσει στην αντεπίθεση. Την επιβολή της «εργασιακής ειρήνης και τάξης» ανέλαβαν οι συμμορίες του Μπ. Μουσολίνι, πρώην στελέχους του Σοσιαλιστικού Κόμματος, ο οποίος διαγράφτηκε το 1914, ιδρύοντας στη συνέχεια την πρώτη φασιστική οργάνωση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο ίδιο το Σοσιαλιστικό Κόμμα, οι εξελίξεις απέδειξαν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο την ανάγκη ύπαρξης ενός επαναστατικού, μαρξιστικού-λενινιστικού κόμματος, επιδρώντας αποφασιστικά ως προς τον οριστικό ιδεολογικό κι οργανωτικό διαχωρισμό των επαναστατικών δυνάμεων από τους ρεφορμιστές. Έτσι, στις 21 Γενάρη 1921 πραγματοποιήθηκε το Ιδρυτικό Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος, το οποίο προσχώρησε στη Γ΄ Διεθνή.2
Την ίδια περίοδο, ο Μουσολίνι, διαβλέποντας δυνατότητες συνεργασίας μεταξύ φασισμού και σοσιαλδημοκρατίας, είχε τονίσει σχετικά: «Στον τομέα της κοινωνικής νομοθεσίας και της βελτίωσης του επιπέδου ζωής των εργατικών τάξεων, οι σοσιαλιστές μπορούν να βρουν απροσδόκητους συμμάχους στα πλαίσια του φασισμού. Η σωτηρία της χώρας δεν μπορεί να εξασφαλιστεί με την καταστολή της αντίθεσης ανάμεσα στο φασισμό και τον σοσιαλισμό, αλλά με τη συνδιαλλαγή τους μέσα στο κοινοβούλιο. Είναι πολύ πιθανή μια τέτοια συνεργασία με τους σοσιαλιστές, ιδιαίτερα σε μεταγενέστερο στάδιο, μετά το ξεκαθάρισμα των ιδεών και των τάσεων, βάσει των οποίων δουλεύει τώρα το σοσιαλιστικό κόμμα. Είναι φανερό ότι η συνύπαρξη των αδιάλλακτων και ρεφορμιστών σοσιαλιστών στο ίδιο κόμμα θα γίνει ανέφικτη με τον καιρό. Από τη συμμετοχή στις ευθύνες της εξουσίας απορρέει είτε επανάσταση είτε μεταρρύθμιση»3. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
https://www.komep.gr/m-article/07cefc4a-f42a-11e9-95d7-3ed1504937da/ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://www.902.gr/eidisi/istoria/253917/sti-mnimi-tis-kommoynas ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή...Στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο του «επιτελικού κράτους» οι άσπρες μπλούζες δεν είναι …απαραίτητες την επόμενη μέρα της πανδημίας. Στον αντίποδα για τους κυβερνώντες πρωταρχική σημασία έχει η ενίσχυση των καταναγκαστικών μηχανισμών επιβολής της κυρίαρχης πολιτικής τους αστικού κράτους…https://www.imerodromos.gr/proslamvanoyn-1-000-epaggelmaties-stratiotes-tin-ora-poy-ta-nosokomeia-stenazoyn-apo-elleipseis-giatron-kai-nosileyton/ Τα ίδια συμβαίνουν με Σοσιαλδημοκρατικές Οπορτουνιστικές και Νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις. Είναι ο Καπιταλισμός Ηλίθιε σε όλες του τις εκφάνσεις.... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή