Και τώρα τι κάνετε γαλονάδες μου;

Πολλά μπορεί να διακινδυνεύονται αυτόν τον καιρό. Παντού κι εδώ οι άνθρωποι παίζονται στα ζάρια, από τα εμβόλια, τις συντάξεις, τους μισθούς, την εργασία, ως την υγεία, τα νιάτα και την ελπίδα αυτή καθαυτή. Ειδικά τα νιάτα έχουν γίνει κι αντιμετωπίζονται πια ως μέλλον ήδη βαθιά υποθηκευμένο, και μια μάζα που πρέπει να εκπαιδευτεί στην υπακοή, την εκβιασμένη συναίνεση και μια μεταμοντέρνα αισθητική και κριτική ικανότητα να μην αντιδρά, να μην εξεγείρεται, να μην αντιστέκεται στην ιεράρχηση των άθλιων τρεχουσών κυρίαρχων επιλογών, με τις οποίες κυβερνά στη Δύση η τυχάρπαστα νεόπλουτη αστική τάξη. Ετσι σιγά σιγά πήζουμε στα νομότυπα κι αληθοφανή παραμύθια, με τα οποία αντικαθίσταται εκείνος ο κλασικός τίτλος «ιστορίες καθημερινής τρέλας».

Κι επειδή οι ιστορίες στρατιωτικής καθημερινής τρέλας, με τα φιτίλια του πολέμου αναμμένα απ' άκρου εις άκρο στον πλανήτη και κυρίως στη γειτονιά μας, δεν μπορούν να καλυφθούν από εμπορικές επιτυχίες τύπου «Λούφα και Παραλλαγή», όταν έρχεται στην επιφάνεια η καλά κρυμμένη ένστολη και γαλονάτη «ακροδεξιοσύνη», τότε ένας νέος μπορεί εύκολα να μαρκαριστεί όπως τα βόδια των γελαδάρηδων καουμπόηδων. Αυτών που εσχάτως απέκτησαν ράντσα βάσης απ' τη Θράκη ως την Κρήτη.

Η ιστορία μπορεί να 'ναι και γνωστή ήδη, αλλά οφείλει να μείνει και αξέχαστη, και μάλιστα με τέλος διαφορετικό απ' αυτό που της επιφυλάσσουν οι συγγραφείς ύπουλων σεναρίων.

Ο φαντάρος του 644 Μηχανοκίνητου Τάγματος Πεζικού παρουσιάζεται για να υπηρετήσει τη θητεία του. Πανδημίας μεσούσης. Εχει και μεγάλη μυωπία, έχει και μυαλό και άποψη για τη ζωή, κι επαρκή εντιμότητα να μη λουφάρει εκεί απάνω ψηλά στην Αλεξανδρούπολη. Εχει χαρακτηριστεί τυπικά Ι3, διά λόγους εξόφθαλμα οφθαλμολογικούς. Βεβαίως ο νέος βλέπει. Ακόμα κι αυτά που δεν πρέπει. Οπως την έλλειψη των απαραίτητων μέτρων για να προληφθεί η μετάδοση του κορονοϊού στο στρατόπεδο, κι ο κίνδυνος για την υγεία των φαντάρων, της γενιάς του δηλαδή, που επέλεξαν τη θητεία χωρίς να φανταστούν ότι μπορεί να ήταν και καλύτερα με αναβολή και κορονοπάρτι η ζωή τους. Κι επειδή όλοι μας πια μάθαμε ότι οι νέοι είναι συχνότατα ασυμπτωματικοί, τα δε τεστ εφ' άπαξ ή σπάνια στα στρατόπεδα, βλέπει την ολότελα επικίνδυνη κι ανθυγιεινή αντιμετώπιση κρούσματος, και ως όφειλε και στην αναφορά βγαίνει, και μαζί με άλλους διαμαρτύρεται, και γράφει, και μιλάει, κι απαιτεί μέτρα προστασίας της φανταρίας απ' αυτόν τον ορατό αόρατο εχθρό.

Και τότε πέφτει η καμπάνα, και δε χτυπάει απλώς, γιατί είναι πολύ να ζητάς να εκτελείς τη θητεία σου με αξιοπρέπεια, ασφάλεια και σωματική και ψυχική ακεραιότητα. Παραπέμπεται για εξέταση τυπικά, ουσιαστικά όμως τιμωρητικά από το διοικητή, που δεν ανέχεται εκτός των άλλων να εκτίθενται στη δημοσιότητα οι ελλείψεις και οι παραλείψεις των ενεργειών τους απέναντι σε στρατιώτες φορείς του Covid. Και πάει στην επιτροπή, ο νέος που αρνείται να έχει εκτός από μυωπία, και μυωπική κρίση και μυωπικό ενδιαφέρον για τη ζωή και την υγεία των συστρατιωτών του, μ' έναν μόνο παρόντα, τον πρόεδρο. Και τιμωρείται. Απειλούμενος με υποχρεωτική αναβολή ως ψυχικώς πάσχων. Διαμαρτύρεται νομίμως, επιμένει και θέλει να ολοκληρώσει τη θητεία του, οπότε του κάνουνε τη «χάρη» σταμπάροντάς τον. Και μ' ένα δεύτερο, ανυπόστατο στην ουσία, Ι3 ως και ψυχικά πάσχων!!!

Ο φαντάρος έχει κάνει ένσταση, που υποθέτω βάσιμα ότι θα κερδίσει, αλλά έγινε αιτία κι αφορμή για ν' αποκαλυφθεί το μεγάλο κι όχι το μικρό κάδρο. Οποιος διαμαρτύρεται κι αντιστέκεται και δη υπέρ τρίτων, πάσχει ψυχικά, ειδικά μάλιστα άμα φοράει και στολή με το εθνόσημο, όπως οι φαντάροι. Κι επειδή δεν είμαστε καλά, προφανέστατα ως κοινωνία και σύστημα, καταθέτω εδώ στο Πατριδογνωμόνιό μου, ένα ερώτημα προς απάντηση από αρμόδιους, ανωτέρους, κατώτερους και ίσους με τον φαντάρο:

Αντε κι απολύεται ο στρατιώτης. Η επιστήμη προχωράει και μετά από καιρό το οφθαλμολογικό του πρόβλημα θεραπεύεται. Το στίγμα του ψυχικά άρρωστου πώς θα θεραπευτεί, αν μείνει στα χαρτιά του προς γνώση οποιουδήποτε αυριανού εργοδότη, που δε θα θέλει στη δούλεψή του ανθρώπους που με ή χωρίς μυωπία, όχι απλώς βλέπουν αλλά και παλεύουν κι αντιστέκονται για δικαιώματα στην υγεία και ασφάλεια νέων, και όχι μόνον, πολιτών; Κι επειδή δε φοράω στολή, αλλά οι καλοί κι έντιμοι αξιωματικοί που ξέρω λένε πως οφείλουν να αντιμετωπίζουν τα παιδιά μας σα δικά τους, τους καλώ να μου πουν πώς διεκδικούν τον επιβαλλόμενο αποχαρακτηρισμό του φαντάρου ως «τρελού» από συναδέλφους τους, που έχουν πάρει διαζύγιο και απ' τα νιάτα κι απ' την ελπίδα. Και τώρα τι κάνετε γαλονάδες μου;

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ