18/06/1812
Οι ΗΠΑ κηρύσσουν τον πόλεμο στη Βρετανική Αυτοκρατορία. Ο πόλεμος κράτησε 32 μήνες (έως τον Φεβρουάριο του 1815) και έληξε χωρίς αλλαγές στα σύνορα των ΗΠΑ. Βασικοί χαμένοι του πολέμου υπήρξαν οι αμερικανικές φυλές, που στη μεγάλη τους πλειοψηφία τάχθηκαν με το πλευρό των Βρετανών.
18/06/1815
Η αποφασιστική μάχη του Βατερλό (στο σημερινό Βέλγιο) μεταξύ των Γάλλων (υπό το Ναπολέοντα) και των Βρετανών, Γερμανών, Ολλανδών, κ.α. (υπό τον δούκα του Ουέλινγκτον) λήγει με την ήττα των πρώτων.
Οι δεύτεροι, αφού προήλασαν έως το Παρίσι, αποκατέστησαν στο θρόνο τον βασιλιά Λουδοβίκο τον 18ο, σηματοδοτώντας την προσωρινή νίκη επί της Γαλλικής αστικής Επανάστασης.
18/06/1918
Γεννιέται ο Ιταλός οικονομολόγος Φράνκο Μοντιλιάνι, βραβευμένος με Νόμπελ το 1985.
18/06/1929
Γεννιέται ο Γερμανός κοινωνιολόγος και φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας.
18/06/1935
Βρετανία και ναζιστική Γερμανία υπογράφουν συμφωνία για τους ναυτικούς εξοπλισμούς, με την οποία επιτρεπόταν στη δεύτερη να συγκροτήσει πολεμικό στόλο σε αναλογία 35% της πρώτης (σύμφωνα με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών δεν επιτρεπόταν έως τότε στην Γερμανία να διατηρεί πολεμικό ναυτικό).
Οι Ναζί χαιρέτισαν τη συμφωνία ως πράξη συμμαχίας των δύο χωρών απέναντι στην Γαλλία και την Σοβιετική Ένωση.
18/06/1943
Ιδρύονται τα Τάγματα Ασφαλείας. Σκοπός τους ήταν η βίαιη καταστολή του ένοπλου λαϊκού κινήματος, που φούντωνε μέσα στη φωτιά του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.
18/06/1944
Ο Γενικός Γραμματέας του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος Παλμίρο Τολιάτι καλεί το λαό σε ένοπλη εξέγερση κατά των φασιστών.
18/06/1946
Τίθεται σε ισχύ το περιβόητο Γ’ Ψήφισμα «Περί εκτάκτων μέτρων αφορώντων την Δημοσίαν τάξιν και ασφάλειαν». Το Γ’ Ψήφισμα όριζε μεταξύ άλλων πως: «Όστις θέλων αποσπάση εν μέρος εκ του όλου της Επικρατείας ή να ευκολύνη τα προς τούτο το τέλος τείνοντα σχέδια, συνώμοσεν ή διήγειρε στάσιν ή συνεννοήθη με ξένους ή κατήρτισεν ενόπλους ομάδας ή έλαβεν μετοχήν εις τοιαύτας προδοτικάς ενώσεις τιμωρείται με θάνατον».
Το Ψήφισμα στρέφονταν ξεκάθαρα κατά του ένοπλου αγώνα του λαού. Τα Έκτακτα Στρατοδικεία άρχισαν να ξεφυτρώνουν σε όλες τις μεγάλες πόλεις, ενώ οι πρώτες θανατικές καταδίκες κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών δεν άργησαν.
Γ’ Ψήφισμα «Περί εκτάκτων μέτρων αφορώντων την Δημοσίαν τάξιν και ασφάλειαν»
18/06/1953
Στον απόηχο της Αιγυπτιακής επανάστασης του 1952 που στόχο είχε την κατάλυση της μοναρχίας και την ανεξαρτησία της χώρας από τη Βρετανία, η Αίγυπτος ανακηρύσσεται Δημοκρατία, με πρώτο της Πρόεδρο τον στρατηγό Ναγκίμπ.
18/06/1954
Πραξικόπημα στην Γουατεμάλα ανατρέπει τον πρόεδρο Γκούζμαν και εγκαθιδρύει στρατιωτική χούντα. Το πραξικόπημα θα μείνει γνωστό ως «πραξικόπημα της Μπανάνας», αφού πραγματοποιήθηκε από την CIA προκειμένου να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των Αμερικανικών μονοπωλίων και ιδιαίτερα της United Fruit Company, που ήλεγχε το 42% της καλλιεργήσιμης γης της χώρας.
Το πραξικόπημα οργανώθηκε αφού η κυβέρνηση της Γουατεμάλας ψήφισε νόμο για την αναδιανομή της γης που ανήκε σε ξένες πολυεθνικές στους αγρότες της χώρας.
18/06/1971
Ο δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος με επιστολή του προς τον πρόεδρο της Κύπρου Μακάριο απειλεί με τη λήψη εναντίον του «οσωνδήποτε πικρών μέτρων» χρειαστούν, εάν δεν υποχωρούσε σε διάφορα θέματα που συζητούσε με τους Τούρκους για λύση του Κυπριακού ζητήματος.
18/06/1974
Πεθαίνει ο στρατάρχης της Σοβιετικής Ένωσης Γκεόργκι Ζούκοφ, ένας από τους σημαντικότερους πρωταγωνιστές του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου (1941-1945) και βασικούς στρατιωτικούς παράγοντες της Νίκης.
Ο Ζούκοφ εντάχθηκε στο Κόμμα των Μπολσεβίκων με την έκρηξη της Επανάστασης του 1917, μαχόμενος με τον Κόκκινο Στρατό στα διάφορα μέτωπα κατά των δυνάμεων της αντεπανάστασης. Μεταξύ άλλων, διετέλεσε μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΣΕ (1956-1957), καθώς και υπουργός Άμυνας της ΕΣΣΔ (1955-1957).
18/06/2010
Πεθαίνει ο Πορτογάλος συγγραφέας Ζοζέ ντε Σόζα Σαραμάγκου (βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, 1998).
18/06/1943
ΑπάντησηΔιαγραφήΙδρύονται τα Τάγματα Ασφαλείας. Σκοπός τους ήταν η βίαιη καταστολή του ένοπλου λαϊκού κινήματος, που φούντωνε μέσα στη φωτιά του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα........Είχε προηγηθεί η συντριβή των Γερμανών Καπιταλιστών στο Στάλινγκραντ και ακολουθούσε το Κούρσκ με τον πόλεμο να αλλάζει πορεία και να παίρνει καταστροφική μορφή για το Καπιταλιστικό σύστημα. Για αυτό και έφτιαξαν τα τάγματα με τους δυτικούς καπιταλιστές να συμφωνούν. Απο την άλλη μεριά διαλύσαμε την Κ.Δ και την ΟΚΝΕ μετατρέποντας το ΚΚΕ σε ...ομόσπονδο.... και εγκλωβίσαμε τον ΕΛΑΣ στο ΣΜΑ κάτω απο την σημαία του Ελληνικού και Αγγλικού Ιμπεριαλισμού. Απο την μία μεριά καθαρά ΤΑΞΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ και απο την άλλη μεριά Ευρωκομουνιστικά παραμύθια για ...ανθρώπινο καπιταλισμό.... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
18/06/1944
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Γενικός Γραμματέας του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος Παλμίρο Τολιάτι καλεί το λαό σε ένοπλη εξέγερση κατά των φασιστών....... Με την στροφή στο ...Σαλέρνο μπήκαν σε κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού ανέλαβε υπουργός δικαιοσύνης και υπόγραψε την αμνηστία των συνεργατών του Μουσολίνι δηλαδή των δολοφόνων του Ιταλικού λαού και του σ.Α.ΓΚΡΑΜΣΙ. Στο 20ο αντεπαναστατικό συνέδριο του ...ΚΚΣΕ... πρώην Μπολσεβίκων το 1956 κατηγορούσε τον ...χρουτσόφ.... γιατί καθυστερεί την ...αποσταλινοποίηση..... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
18/06/1935
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρετανία και ναζιστική Γερμανία υπογράφουν συμφωνία για τους ναυτικούς εξοπλισμούς, με την οποία επιτρεπόταν στη δεύτερη να συγκροτήσει πολεμικό στόλο σε αναλογία 35% της πρώτης (σύμφωνα με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών δεν επιτρεπόταν έως τότε στην Γερμανία να διατηρεί πολεμικό ναυτικό).
Οι Ναζί χαιρέτισαν τη συμφωνία ως πράξη συμμαχίας των δύο χωρών απέναντι στην Γαλλία και την Σοβιετική Ένωση....... Η Δυτικοί καπιταλιστές ενίσχυαν τους Γερμανούς Καπιταλιστές του Χίτλερ στον κοινό Αντικομουνιστικό τους στόχο για την καταστροφή της ΕΣΣΔ σε συνδυασμό με την επικράτηση του Οπορτουνισμού στην Κ.Δ την ίδια χρονιά και την συνωμοσία ΜΠΟΥΧΑΡΙΝ ΤΡΟΤΣΚΙ ΖΗΝΟΒΙΕΦ στον Κόκκινο Στρατό σε συνεργασία με ΧΙΤΛΕΡ ΙΑΠΩΝΙΑ για την ανατροπή των Μπολσεβίκων. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Η δική μας ατομική ευθύνη
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτη Θέση 43 για το 20ό Συνέδριο διαβάζαμε: «Και για το επόμενο διάστημα μέχρι το 21ο Συνέδριο, παραμένει ως πυρήνας της ιδεολογικής δουλειάς η βαθιά αφομοίωση του Προγράμματος του Κόμματος». Σήμερα, στα 3 κείμενα, με το πρώτο οδηγό στη μελέτη του 2ου και του 3ου κειμένου, εντοπίζονται αδυναμίες, ο πυρήνας των οποίων εστιάζει στη λειψή αφομοίωση του Προγράμματος, άρα και της στρατηγικής του. Αδυναμίες που λειτουργούν στην πράξη ως τροχοπέδη στο κεντρικό ζητούμενο του 21ου Συνεδρίου και αφορούν (Θέση 9) τον διακριτό ρόλο του Κόμματος στις μάζες. Της πειστικής, δηλαδή, ικανότητας προπαγάνδας της δικής μας πρότασης. Είναι ανάγκη να γίνει συνείδηση πως στη διαλεκτική σχέση θεωρίας - πράξης τον πρώτο λόγο έχει η θεωρία, που εξοπλίζει για να μπορείς να προβλέπεις, να εξειδικεύεις, να προσαρμόζεις γρήγορα τη τακτική σου σε απότομες καμπές. Να μη χάνει η πράξη το ταξικό επαναστατικό περιεχόμενο. Γιατί η ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης χωρίς το Κόμμα της δεν μπορεί να εκπληρωθεί. Και αυτόν «τον ρόλο του πρωτοπόρου αγωνιστή μπορεί να τον εκπληρώσει μόνο ένα Κόμμα που καθοδηγείται από πρωτοπόρα θεωρία». Ετσι καθόριζε ο Λένιν τη σπουδαιότητα της θεωρίας για την ταξική πάλη της εργατικής τάξης. Η επανάσταση δεν είναι αυθόρμητο γεγονός. Διέπεται από νομοτέλειες, που ο κομμουνιστής/-στρια οφείλει να τις ερμηνεύει επαναστατικά.
Η Κεντρική Επιτροπή με θάρρος καταγράφει αδυναμίες που πρέπει να καταπολεμηθούν. Πυξίδα οι κανόνες του λενινιστικού Κόμματος Νέου Τύπου, που αναφέρουν: «Η στάση ενός πολιτικού κόμματος απέναντι στα λάθη του είναι ένα από τα σπουδαιότερα και ασφαλέστερα κριτήρια για τη σοβαρότητα του Κόμματος». Ολο το 1ο κείμενο διαπνέεται από το τσιτάτο αυτό του Λένιν. Να λες με τόλμη τις αδυναμίες σου δεν είναι επικίνδυνο. Επικίνδυνο είναι ο φόβος να τις πεις και να μη βγάζεις από αυτές τα σωστά συμπεράσματα. Για το Κόμμα της επανάστασης, η κριτική και αυτοκριτική είναι δύναμη. Είναι όπλο γερό που βοηθά στην κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση, στο ξεπέρασμα αδυναμιών και δυσκολιών. Ξέρουμε ότι «οι μαρξιστές δεν κρύβουν τις προθέσεις τους» (Λένιν).
Σε γραπτά - ελάχιστα μεν, υπαρκτά δε - στον διάλογο, δεν γίνεται αυτό. Η ατεκμηρίωτη - απαξιωτική προσέγγιση των Θέσεων στοχεύει στη στρατηγική του Κόμματος, χωρίς να έχουν το έντιμο θάρρος να το πουν. Τι στόχο έχει άραγε το αφελές (;) ερώτημα σε γραπτό «...μήπως στις ίδιες τις "επεξεργασίες" βρίσκεται η ρίζα των "συγχύσεων", των "λαθών τακτικής" και των αδυναμιών Μελών και Στελεχών μας»; 'Η ότι «...για ακόμα μια φορά το πρόβλημα εστιάζεται στη σχέση Τακτικής - Στρατηγικής και σε μια αέναη διαδικασία "εξειδίκευσης" γεμάτη αντιφάσεις...». Εννοώντας τι; Αλλο η τακτική, άλλο η στρατηγική; Να μην υποτάσσεται η τακτική στη στρατηγική; Και χωρίς να το λέει, διαπιστώνει «...ως (το) πρόβλημα σε κάθε πτυχή της Κομματικής μας ζωής».
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλήθεια, πόσο προσπαθούμε στη μελέτη της διαλεκτικής - υλιστικής αντίληψης της κίνησης της Ιστορίας και της κομμουνιστικής, επιστημονικής ερμηνείας αυτής της κίνησης; Αλλο γραπτό λέει «...η ιστορική πείρα διδάσκει ότι κανένας αγώνας Σωματείου μεγάλος δεν ξεκίνησε έχοντας βάλει εξαρχής το ζήτημα της αμφισβήτησης του Καπιταλιστή ή του Κράτους του», χωρίς να εξηγεί την ιστορική πείρα που το διδάσκει. Συνεχίζει: «...ναι, μας λείπουν οι μεγάλοι μαζικοί αγώνες. Πριν από όλα όμως μας λείπουν οι μικροί καθημερινοί αγώνες (...) σε αυτούς να πρωτοστατήσουν πρέπει οι Κομμουνιστές (...) και για να το κάνουν αυτό δε χρειάζεται να ξέρουν το Μαρξισμό - Λενινισμό, να περιμένουν να μάθουν για να δράσουν». Η συμμετοχή στη δράση διδάσκει μόνο όταν αυτή έχει ταξικό πρόσημο. Αλλιώς είναι «άσφαιρη» και γίνεται βολική για το σύστημα. Ομως εδώ έχουμε και έναν αβασάνιστα επιπόλαιο διαχωρισμό της σχέσης θεωρίας - πράξης και οικονομίας - πολιτικής. Είναι η αποθέωση των μεταρρυθμίσεων, της αντιδιαλεκτικής ερμηνείας της σχέσης μεταρρύθμιση - επανάσταση και της αφομοίωσης της λενινιστικής αντίληψης για το κράτος. Είναι η σταδιοποίηση της εργατικής εξουσίας. Βαρίδια που υπάρχουν ακόμα και μας βαραίνουν. Αξίζει να διαβαστεί απόσπασμα του Μαρξ, γραμμένο το 1865, το οποίο αποτυπώνει το περιεχόμενο του κάθε αγώνα. Εγραφε ο Μαρξ: «Η εργατική τάξη δεν πρέπει να υπερβάλλει την τελική αποτελεσματικότητα των καθημερινών αυτών αγώνων. Δεν θα πρέπει να ξεχνά ότι παλεύει ενάντια στα αποτελέσματα και όχι ενάντια στις αιτίες των αποτελεσμάτων (...) ότι χρησιμοποιεί καταπραϋντικά φάρμακα που, όμως, δεν γιατρεύουν την αρρώστια (...) Θα πρέπει η εργατική τάξη να καταλάβει ότι μαζί με όλες τις αθλιότητες που της επιβάλλει το σημερινό σύστημα, εγκυμονεί ταυτόχρονα και τους υλικούς όρους και τις κοινωνικές μορφές που είναι απαραίτητες για έναν οικονομικό μετασχηματισμό της κοινωνίας».
Να λοιπόν ποιο είναι το καθήκον του κομμουνιστή/-στριας. Να αξιοποιήσει τις «αθλιότητες» που «επιβάλλει» το σύστημα, χωρίς καμία κατηγοριοποίηση των αγώνων, αλλά με το τι περιεχόμενο δίνει σ' αυτούς. Χρειάζεται η διαπάλη, ακόμα και η σκληρή, στο Κόμμα; Ναι, και είναι ωφέλιμη όταν στοχεύει στο να μεγαλώσει το μπόι του. Οταν η διαπάλη αμφισβητεί τη στρατηγική και τα Οργανα που τη διαμορφώνουν, τότε γίνεται εχθρική και υπονομεύει τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του Κόμματος. Αυτά προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ξέρουμε: Το δικό μας θεωρητικό - ιδεολογικό αδυνάτισμα σημαίνει δυνάμωμα της αστικής ιδεολογίας. Το εργαλείο της μαρξιστικής - λενινιστικής σκέψης πρέπει να χρησιμοποιείται στη πολιτική μας δράση παντού! Γιατί όσο η σημερινή πιεστική κατάσταση στη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης από το αστικό κράτος θα μεγαλώνει, τόσο θα εντείνεται και ο αυταρχικός κατασταλτικός μηχανισμός. Θα μεγαλώνει, όμως, και η σοσιαλδημοκρατική - ρεφορμιστική - οπορτουνιστική - εθνικιστική πίεση στο Κόμμα της επανάστασης. Η επιτακτική υποχρέωση που θέτουν οι Θέσεις για το ποιοτικό «άλμα» σε θεωρία - ιδεολογία δεν είναι μόνο η ανάγκη να ανταποκριθούμε στη ζωντανή εκλαΐκευση της πολιτικής μας πρότασης στις μάζες. Είναι η προϋπόθεση το Κόμμα να θωρακίζει τον επαναστατικό του χαρακτήρα. Να αναπτύσσεται και να λειτουργεί ως Κόμμα Νέου Τύπου.
Για να συγκρουστούμε αποφασιστικά με τις αδυναμίες μας, πρέπει το κομματικό μέλος και ο καθοδηγητής να αφιερώσουν για τον στόχο της επανάστασης «.όχι μόνο τα ελεύθερα βράδια τους αλλά όλη τους τη ζωή» (Λένιν). Τότε θα βρουν δικαίωση του ποιητή τα λόγια: «Ετσι θαρρώ μονάχα θα καλυτερέψουμε σύντροφοι. Και τότες τα ακατόρθωτα θα τα καταφέρουμε τόσο φυσικά και τόσο σίγουρα». Για να μην αναφερθούν ίδιες αδυναμίες στο 22ο Συνέδριο, οι Αποφάσεις του Συνεδρίου πρέπει να γίνουν τα εφόδια εκείνα που θα μας κάνουν να περάσουμε στην πιο μεγάλη ιδεολογικοπολιτική επιθετικότητα, που απαιτεί όμως συμμετοχή και μαχητικότητα, αυταπάρνηση και αυτοθυσία. Εμείς να γεμίσουμε τις κομματικές μας αποσκευές με αντοχές και μπόλικη θυμωμένη απόφαση. Αυτή να είναι η δική μας ατομική ευθύνη.
Χ. Προυσανίδης
ΚΟΒ Αργυρούπολης Αττικής του ΚΚΕ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ