Ως εδώ!

 

Ποιον νομίζει ότι κοροϊδεύει η κυβέρνηση με τη νέα επίθεση στο Ασφαλιστικό, λέγοντας στους νέους ασφαλισμένους ότι τους περιμένουν μεγαλύτερες επικουρικές συντάξεις και στους παλιότερους ότι δεν έχουν κανένα λόγο να μπλεχτούν σε ξένα χωράφια, επειδή τίποτα δεν αλλάζει τάχα γι' αυτούς; Οτι πρέπει όλοι να στηρίξουν, αντί να ξεσηκωθούν ενάντια στο νομοσχέδιο;

Η «αγωνία» της κυβέρνησης για τη «βιωσιμότητα» δεν αφορά τα Ταμεία και τις συντάξεις, αλλά την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Γι' αυτό το Ασφαλιστικό αντιμετωπίζεται απ' όλες διαχρονικά τις κυβερνήσεις ως δημοσιονομικό ζήτημα και ως «κόστος» για την εργοδοσία, όχι ως εργατικό - λαϊκό δικαίωμα και ανάγκη.

Αλλωστε, το επιχείρημα της βιωσιμότητας, σε συνάρτηση με το δημογραφικό, παραμένει ίδιο τα τελευταία 30 τουλάχιστον χρόνια, απ' όταν δηλαδή η κατάσταση στα Ταμεία ήταν πολύ καλύτερη.

Ο πυρήνας των αλλαγών που προωθεί η κυβέρνηση, σε συνέχεια όλων των προηγούμενων, επιβάλλεται από την ανάγκη στήριξης των κερδών του κεφαλαίου και του στόχου της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Από τη μια, η σύνταξη, η Υγεία, η Πρόνοια μετατρέπονται ολοένα και περισσότερο σε ατομική υπόθεση, ανάλογα με το εισόδημα κι από το αν έχει κάποιος δουλειά ή όχι.

Σαν να πρόκειται δηλαδή για ανάγκες που δεν υφίστανται καθολικά και στον ίδιο βαθμό για όλους, αλλά μπορούν να κατακερματίζονται και να διαφοροποιούνται με κριτήρια «κόστους - οφέλους»!

Από την άλλη, στόχος τους είναι να διευρύνεται ο «δημοσιονομικός χώρος» που θα αξιοποιεί το κράτος για νέες επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές και μειώσεις ασφαλιστικών εισφορών στην εργοδοσία, να μειώνεται το λεγόμενο «μη μισθολογικό κόστος» για να αυξάνονται η ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη, να μετατρέπονται οι εισφορές των ασφαλισμένων σε «επενδυτικό κομπόδεμα» για τις μεγάλες επιχειρήσεις, να ανοίγουν νέα πεδία κερδοφόρας επένδυσης συσσωρευμένων κεφαλαίων στην ιδιωτική Ασφάλιση και Υγεία.

Πρόκειται λοιπόν για έναν ακόμα «εκσυγχρονισμό» που κοιτάει προς τα πίσω, αν αναλογιστεί κανείς τις τεράστιες δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα για εργαζόμενους και αυτοαπασχολούμενους, με τη ραγδαία ενσωμάτωση της τεχνολογίας στην παραγωγή και την αύξηση της παραγωγικότητας, να δουλεύουν λιγότερες ώρες τη μέρα για λιγότερα χρόνια, να απολαμβάνουν ικανοποιητικές συντάξεις και ελεύθερο χρόνο στο τέλος του εργάσιμου βίου. Οχι να βγαίνουν στη σύνταξη ένα βήμα πριν από τον τάφο, με συντάξεις πείνας.

Η κυβέρνηση προκαλεί όταν λέει σε παλιούς και νέους ασφαλισμένους πως είναι καλύτερο να ιδιωτικοποιηθούν οι επικουρικές συντάξεις και να ρισκάρουν στον τζόγο, από το να τις ρουφήξει η χοάνη των ελλειμματικών Ταμείων. Στην πραγματικότητα, τους βάζει το εξής δίλημμα: «Διαλέξτε πώς θα χάσετε: Από την απόσυρση κράτους και εργοδοσίας από την Ασφάλιση, ή από το τζογάρισμα των εισφορών σας;».

Είναι επίσης αθλιότητα να υπόσχεται μεγαλύτερες συντάξεις σε 40 χρόνια, όταν η εμπειρία γενιών και γενιών επιβεβαιώνει το ακριβώς αντίθετο κι όταν οι αβεβαιότητες της καπιταλιστικής οικονομίας διαψεύδουν τις προβλέψεις των αστικών επιτελείων ακόμα και για τα επόμενα λίγα χρόνια!

Το ίδιο ισχύει και για τον ΣΥΡΙΖΑ, που υιοθετεί τη στρατηγική της βιωσιμότητας και της μείωσης του «μη μισθολογικού κόστους» για τις επιχειρήσεις, ως προϋπόθεση για την καπιταλιστική ανάκαμψη. Στηρίζει τον πυλώνα της ιδιωτικής Ασφάλισης, υλοποίησε ως κυβέρνηση τη στρατηγική της ΕΕ για τις συντάξεις και κατ' εφαρμογή της έχει ψηφίσει τον νόμο Κατρούγκαλου, που αποτελεί ορόσημο της στρατηγικής του κεφαλαίου σε Ασφάλιση - συντάξεις.

Οι παλιότεροι ασφαλισμένοι δεν πρέπει να πατήσουν την μπανανόφλουδα ότι το νομοσχέδιο δεν τους αφορά. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να ορθώσει κάλπικα τείχη ανάμεσα σε παλιούς και νέους δεν πρέπει να περάσει. Οπως και η λογική του ΣΥΡΙΖΑ, που βάζει από την πίσω πόρτα ζήτημα αναλογίας διανεμητικού - κεφαλαιοποιητικού, ιδιωτικού και δημόσιου στο σύστημα της Ασφάλισης, στηρίζοντας στην πράξη την προοπτική των τριών πυλώνων.

Η απάντηση εργαζομένων, βιοπαλαιστών ΕΒΕ κι αγροτών, παλιών και νέων ασφαλισμένων, πρέπει να είναι «ως εδώ»! Παίρνοντας τη σκυτάλη από τους αγώνες ενάντια στο νόμο - έκτρωμα για τα Εργασιακά, να αποτελέσει αυτό το νομοσχέδιο έναν νέο σταθμό στην εργατική - λαϊκή πάλη για σύγχρονα δικαιώματα στην Ασφάλιση, στην Υγεία, στην εργασία. Στην οργάνωση της αντεπίθεσης, με νέα, σταθερά βήματα οργάνωσης της εργατικής τάξης και των αγώνων της στους χώρους δουλειάς.