Τι είναι αυτό που τους ενώνει;

Σχεδόν όλοι ασχολήθηκαν τις προηγούμενες μέρες με τα γεγονότα που εμφανίστηκαν ως “πρωτοφανείς αντικυβερνητικές διαδηλώσεις” στην Κούβα.

Φιλοκυβερνητικά κανάλια και εφημερίδες που δεν χάνουν ευκαιρία να συκοφαντήσουν κάθε απεργία και κινητοποίηση στη χώρα μας, που πριν λίγες μέρες έσκιζαν τα ρούχα τους για την “ταλαιπωρία των πολιτών” από τις απεργίες ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο και λίγο πριν για τις “κορονοδιαδηλώσεις που διασπείρουν τον ιό”, έγιναν ξαφνικά οι μεγαλύτεροι υπέρμαχοι των “διαδηλώσεων του κουβανικού λαού ενάντια στην κομμουνιστική καταπίεση”.

Έτσι ονόμασαν τις προβοκάτσιες που αποδεδειγμένα ενορχήστρωσαν οι ΗΠΑ σε συνεργασία με την αντικουβανική μαφία που δρα στο έδαφός τους, καθώς και δυνάμεις μέσα στην Κούβα, που στηρίζουν ανοιχτά τα σχέδιά τους.

Οι ίδιοι που πάντα μιλάνε για “μειοψηφίες που βγαίνουν στους δρόμους”, επιστράτευσαν εικόνες από την Αίγυπτο, την Καταλωνία και το Μαϊάμι, μιας και οι εικόνες από την Κούβα δεν εξυπηρετούσαν το αφήγημα των “χιλιάδων αντικυβερνητικών διαδηλωτών”. Όσο για τους χιλιάδες Κουβανούς που βγήκαν στους δρόμους μετά από κάλεσμα του ΚΚ Κούβας για να υπερασπιστούν την επανάσταση και τις κατακτήσεις της, είτε εξαφανίστηκαν, είτε παρουσιάστηκαν και αυτοί ως αντικυβερνητικοί, ακόμα και από το πρωτοσέλιδο της δήθεν πιο σοβαρής αστικής εφημερίδας της χώρας…

Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν χάνει ευκαιρία να ανοίξει πόλεμο με τον μηχανισμό της ΝΔ στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης για κάθε σημαντικό και ασήμαντο θέμα, έκανε “το παγώνι” για τρεις μέρες παρά το γεγονός ότι δεχόταν και ο ίδιος επίθεση, κατά την προσφιλή τακτική της ΝΔ να του αποδίδει χαρακτηριστικά που δεν έχει.

Τελικά έβγαλε μια ανακοίνωση του τμήματος Διεθνών Σχέσεων και Εξωτερικής Πολιτικής και όχι του Γραφείου Τύπου του. Εκεί καταδικάζει το εμπάργκο και αναφέρει την πρόσφατη ψηφοφορία στον ΟΗΕ, όπου σχεδόν όλες οι χώρες ψήφισαν για ακόμη μία φορά υπέρ του τερματισμού του, αλλά δεν λέει ποιες ήταν οι δύο μοναδικές χώρες από ολόκληρο τον πλανήτη που καταψήφισαν (καλά μαντέψατε, οι αγαπημένες του ΗΠΑ και Ισραήλ...).

Η όποια στήριξη στην Κούβα πάει περίπατο στην αμέσως επόμενη παράγραφο της ανακοίνωσης, όπου βαφτίζει τις προβοκάτσιες ως “διαμαρτυρίες κουβανών πολιτών” που “αντανακλούν υπαρκτά προβλήματα και πρέπει να αντιμετωπιστούν με σεβασμό στην ελευθερία της έκφρασης και χωρίς την προσφυγή στη βία”, αναπαράγοντας όλα τα προσχήματα των ιμπεριαλιστών.

Αντίστοιχα και το Μέρα25 περιορίστηκε σε ένα δελτίο τύπου 5 σειρών, όπου ζητάει να τερματιστεί το εμπάργκο. Είναι λογική η αμηχανία του ΣΥΡΙΖΑ και του Μέρα25 απέναντι σε ένα ζήτημα που κάνει να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος το παραμύθι που πουλούσαν αυτές οι δυνάμεις, ότι η εκλογή Μπάιντεν θα έφερνε “προοδευτική στροφή στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ”.

Παρόμοια… νωχελικότητα επέδειξαν και δυνάμεις του οπορτουνισμού, όπως το ΝΑΡ, που έκαναν επίσης τρεις μέρες να βγάλουν ανακοίνωση (μήπως περίμεναν να δουν πού θα “κάτσει η μπίλια”, για να τοποθετηθούν αναλόγως…;), ενώ οι οργανώσεις που συνεργάζονται διεθνώς μιλούσαν για “λαϊκή εξέγερση στην Κούβα”.

Για το τέλος κρατήσαμε ιστοσελίδα του “αντιεξουσιαστικού χώρου” που επέλεξε να δημοσιεύσει ως πρώτο θέμα μια απίθανη ανακοίνωση κάποιας αναρχικής συλλογικότητας από το… Μαϊάμι (την έδρα της αντικουβανικής μαφίας, όλως τυχαίως) σχετικά με τη… “λαϊκή εξέγερση στην Κούβα”. Εκεί διατυπώνουν την εκτίμηση – πόθο ότι “εάν οι λαϊκές διαμαρτυρίες στην Κούβα συνεχίσουν να εξελίσσονται προς μια πιο γενικευμένη εξέγερση, το σημερινό κουβανικό κράτος και το Κομμουνιστικό Κόμμα Κούβας (PCC) ενδέχεται να εισέλθουν στο τελικό τους στάδιο”.

Αλήθεια, έχει κάποιο νόημα να σχολιάσουμε ότι πρέπει να πάσχει κανείς από σοβαρή τρικυμία εν κρανίω και αθεράπευτο τυχοδιωκτισμό για να βλέπει (για μία ακόμα φορά…) λαϊκές εξεγέρσεις εκεί που “παίζουν μπάλα” το κράτος και οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και οι διάφοροι μαφιόζοι; Έχει κάποιο νόημα να πούμε ότι ο… “πόλεμος στον πόλεμο των αφεντικών” δεν εξυπηρετείται και τόσο όταν εύχεσαι να ξαναπάρουν την εξουσία τα αφεντικά στη μοναδική χώρα του δυτικού ημισφαιρίου που την έχασαν ποτέ; Μάλλον δεν έχει κανένα νόημα και όλα εξηγούνται πολύ πιο απλά…

Τελικά αυτό που τους ενώνει όλους, όσο διαφορετικοί και αν μοιάζουν και όσο και αν τρώγονται μεταξύ τους για άλλα ζητήματα, δεν είναι κάτι άλλο από τον αντικομμουνισμό, από την αποδοχή, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, ότι δεν υπάρχει τελικά άλλος δρόμος πέρα από αυτόν της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που βιώνουν σήμερα οι λαοί.

Αν στα παραπάνω προσθέσουμε και την ισχυρή “επιρροή” της αμερικάνικης Πρεσβείας, δένει το γλυκό...

 Οδηγητής