Ρηνανία... όπως Μάνδρα

Η τεράστια καταστροφή από τις πλημμύρες στη Γερμανία και σε άλλες χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, με εκατοντάδες νεκρούς και αγνοούμενους, χιλιάδες ανθρώπους ξεσπιτωμένους και άλλους τόσους χωρίς ρεύμα και πόσιμο νερό, με κατεστραμμένα σπίτια, αυτοκινητοδρόμους και άλλες υποδομές, επιβεβαιώνει ότι οι λαοί και στις πιο ανεπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες μένουν εκτεθειμένοι, αφού τα μέτρα για την προστασία της ζωής τους δεν χωράνε στη λογική «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο και τα κέρδη του.

Κάθε μέρα που περνά, καθώς προστίθενται νέα στοιχεία για την τραγωδία αλλά και υπενθυμίσεις από «προειδοποιήσεις» του παρελθόντος, «βγάζουν μάτι» και σε αυτήν την περίπτωση η απουσία ολοκληρωμένων αντιπλημμυρικών έργων, η τεράστια υποστελέχωση των υπηρεσιών πολιτικής προστασίας, οι συνέπειες της εμπορευματοποίησης της γης και της δόμησης με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος.

Επαναλαμβάνεται το ίδιο έργο που έχουμε ξαναδεί, στη χώρα μας, στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, με τους λαούς εκτεθειμένους σε πλημμύρες, πυρκαγιές, σεισμούς, παρά τις τεράστιες δυνατότητες που προσφέρουν για την προστασία της ανθρώπινης ζωής η επιστήμη και η τεχνολογία.

Απέναντι στις πλημμύρες στη Γερμανία, ολόκληρες πόλεις και περιοχές αποδείχθηκαν ανοχύρωτες, ακριβώς γιατί και εκεί τα έργα αντιπλημμυρικής θωράκισης δεν φέρνουν ικανοποιητικά κέρδη για το κεφάλαιο, δεν μπορούν να λειτουργήσουν «ανταποδοτικά» και για τους ίδιους λόγους δεν είναι «επιλέξιμα» για χρηματοδότηση από ευρωενωσιακά κονδύλια.

Την ίδια ώρα, στην πιο ισχυρή καπιταλιστική οικονομία της ΕΕ, προχτεσινό ρεπορτάζ της «Ντόιτσε Βέλε» παραδέχεται ότι η μεγάλη πλειοψηφία στις υπηρεσίες διάσωσης (Πυροσβεστική και Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Τεχνικής Ανακούφισης) στελεχώνεται από εθελοντές, γιατί «είναι ακριβή η διατήρηση υπηρεσιών πλήρους απασχόλησης»...

Ο δε ευρωενωσιακός μηχανισμός RescEU, που υποτίθεται διασφαλίζει την «αλληλεγγύη» σε επίπεδο ΕΕ σε ζητήματα Πολιτικής Προστασίας, αποδείχθηκε ξανά ότι αποτελεί εργαλείο «νομιμοποίησης» της «γύμνιας» και των τεράστιων περικοπών σε κρατικά μέσα αντιμετώπισης καταστροφών, υπό το πρόσχημα της διάθεσης ορισμένων περιορισμένων μέσων από άλλες χώρες κατόπιν εορτής, με σημαντική καθυστέρηση για επιχειρήσεις που απαιτούν άμεση επέμβαση.

Ολα τα παραπάνω επιχειρείται και αυτές τις μέρες να μείνουν στο σκοτάδι, ενώ στην κατεύθυνση αυτή αξιοποιούνται επίσης επαναλαμβανόμενες τοποθετήσεις αξιωματούχων και αναλύσεις για τα «σημάδια της κλιματικής αλλαγής» και την ανάγκη «να επιταχύνουμε τις δράσεις μας».

Συσκοτίζουν το γεγονός ότι και στην περίπτωση της Γερμανίας τα έντονα καιρικά φαινόμενα δεν ήρθαν από το πουθενά, σαν ένας κεραυνός αν αιθρία. Πλημμυρικά φαινόμενα καταγράφονται συστηματικά εδώ και δεκαετίες στην ευρύτερη περιοχή γύρω από τους μεγάλους ποταμούς της χώρας, ενώ ήδη από το 2014 το Ομοσπονδιακό Γραφείο Διατήρησης Φυσικών Πόρων σημείωνε ότι η Γερμανία έχει χάσει το 80% των φυσικών αναχωμάτων στις κοίτες των ποταμών, κυρίως λόγω του τρόπου που επεκτεινόταν συνεχώς η οικοδόμηση, η βιομηχανική και γεωργική εκμετάλλευση...

Καταγράφοντας αντίστοιχα φαινόμενα, όπως τον καύσωνα και τις πυρκαγιές στις ΗΠΑ και τον Καναδά, τις υψηλές θερμοκρασίες στη Σιβηρία κ.ά., τα ίδια επιτελεία μιλούν γενικά για την κλιματική αλλαγή, συσκοτίζοντας το ότι όλη η υποβάθμιση του περιβάλλοντος φέρει ατόφια τη σφραγίδα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσής του, τη μεγαλύτερη κερδοφορία μονοπωλιακών ομίλων. Για αυτό εξάλλου και τα ίδια τα μέτρα που προωθούνται σήμερα στο όνομα της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής, δεν αφορούν την ολοκληρωμένη προστασία των λαών, αλλά τη διάνοιξη νέων πεδίων κερδοφορίας για το κεφάλαιο μέσω της «πράσινης» ανάπτυξης, με εκμεταλλεύσεις που συχνά έχουν νέες σοβαρές συνέπειες στο περιβάλλον, όπως π.χ. με τα «δάση» ανεμογεννητριών σε ορεινούς όγκους.

Αυτό που αποδεικνύεται είναι ότι από τη Μάνδρα της Αττικής μέχρι την Ρηνανία - Βεστφαλία της Δυτικής Γερμανίας, η ανθρώπινη ζωή, οι λαϊκές περιουσίες μπαίνουν στο ζύγι του «κόστους - οφέλους», ότι παντού ο αντίπαλος είναι ο ίδιος, όχι ο «κακός μας ο καιρός», αλλά ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης.

Απέναντι λοιπόν στα κάλπικα δίπολα για το ποια δύναμη είναι περισσότερο ή λιγότερο «πράσινη», ανάλογα με τα τμήματα του κεφαλαίου που υπηρετεί περισσότερο, για το ποιος είναι «ικανός» ή «ανίκανος» για τη διαχείριση μεγάλων καταστροφών, η λαϊκή πάλη πρέπει να βάλει στο στόχαστρό της την ίδια την αιτία τους, την καπιταλιστική εκμετάλλευση, που είναι ασυμβίβαστη με την προστασία της ανθρώπινης ζωής και του περιβάλλοντος.