Το ίδιο κράτος

Στο ίδιο έργο θεατής είναι για άλλη μια φορά φέτος ο λαός, βλέποντας με οργή εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα δάσους να γίνονται παρανάλωμα του πυρός, περιουσίες να καταστρέφονται, ανθρώπους να κινδυνεύουν.

Τα μεγάλα λόγια της κυβέρνησης για την καλύτερη τάχα αντιπυρική προετοιμασία όλων των εποχών μεγαλώνουν την πρόκληση και τον εμπαιγμό πάνω στις στάχτες. Το κράτος αποδείχθηκε για μία ακόμα φορά επιλεκτικά ανίκανο να προστατεύσει τα δάση και τον λαό, επιβεβαιώνοντας ότι είναι εχθρικό προς το περιβάλλον και τις λαϊκές ανάγκες επειδή υπηρετεί το κεφάλαιο και τα συμφέροντά του.

Κανείς δεν ξεχνάει άλλωστε ότι οι πυρκαγιές ανάβουν στο «έδαφος» της πολιτικής που αντιμετωπίζει το δάσος και συνολικότερα τη γη ως εμπόρευμα, αφήνοντάς τα απροστάτευτα, χωρίς ουσιαστική πρόληψη και ολοκληρωμένη διαχείριση, απέναντι στα σχέδια ισχυρών οικονομικών συμφερόντων, τα οποία ενθαρρύνουν οι δασοκτόνοι νόμοι όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων.

Δεν είναι όμως μόνο οι φωτιές. Η πανδημία που βρίσκεται ξανά σε έξαρση αποτελεί κραυγαλέα απόδειξη της εγκληματικής πολιτικής που βάζει στο ζύγι του «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο τα δικαιώματα και τις ανάγκες του λαού, με τραγικές συνέπειες. Και όχι μόνο αυτό, αλλά αξιοποιεί τον ιό ως «ευκαιρία» για να προωθήσει νέα αντιλαϊκά μέτρα, που στηρίζουν την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Και στην περίπτωση της πανδημίας αποδείχθηκε η εγκληματική απουσία οποιασδήποτε ουσιαστικής πρόληψης από το ξεδοντιασμένο - με νόμους όλων των κυβερνήσεων - δημόσιο σύστημα Υγείας. Επί ενάμιση χρόνο ζούμε την προπαγάνδα του «άγνωστου εχθρού» που «ξεπερνάει» οποιονδήποτε κρατικό μηχανισμό και σύστημα Υγείας, όπως για τις πυρκαγιές «φταίνε» πάντα τα ακραία καιρικά φαινόμενα και η κλιματική αλλαγή, που αξιοποιούνται ως άλλοθι για να σκεπάζονται οι κρατικές - κυβερνητικές ευθύνες.

Απέναντι στα δίκαια αιτήματα συνδικάτων και φορέων για ουσιαστική στήριξη του δημόσιου συστήματος Υγείας, για μέτρα προστασίας σε χώρους δουλειάς, σχολεία, Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, η απάντηση κράτους - κυβέρνησης είναι ότι αυτά κοστίζουν, ότι η οικονομία πιέζεται, ότι τίποτα δεν είναι τζάμπα και ότι χρήμα δεν περισσεύει. Τα ίδια επικαλούνται όμως και στις φυσικές καταστροφές, όπου αναγκαία μέσα και υποδομές αντιπυρικής, αντισεισμικής, αντιπλημμυρικής προστασίας είναι εκτός σχεδιασμού, επειδή δεν είναι ανταποδοτικά για το κεφάλαιο.

Αντί γι' αυτά, οι κυβερνήσεις και ο κρατικός μηχανισμός αποθεώνουν την «ατομική ευθύνη». Το ζούμε με την πανδημία, το ζούμε και σε κάθε καταστροφή, όπου το «τρεχάτε να σωθείτε» είναι το βασικό «μέτρο» στη διαχείριση μιας πυρκαγιάς ή μιας πλημμύρας. Αντίστοιχα, αποκλειστικό μέτρο της «επιτυχίας» για τον κρατικό μηχανισμό, γίνεται το αν και πόσες ανθρώπινες ζωές χάθηκαν, προεξοφλώντας ότι ο λαός θα χάσει το σπίτι του, το βιος του, το δάσος, αν θέλει να μη χάσει τη ζωή του.

Πάνω στους χιλιάδες νεκρούς της πανδημίας και στους ακόμα περισσότερους αποκλεισμένους από το σύστημα Υγείας της μίας νόσου, η κυβέρνηση επιταχύνει τα σχέδιά της για το «νέο ΕΣΥ» και ετοιμάζεται να κλείσει νοσοκομεία και κλινικές, κλιμακώνοντας την πολιτική της ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης που μας έφερε ως εδώ.

Με τον ίδιο τρόπο, στα αποκαΐδια των καταστροφικών πυρκαγιών βγαίνουν από τα συρτάρια επιχειρηματικά σχέδια που «ωριμάζουν» στο πλαίσιο του Ταμείου Ανάκαμψης και των «πράσινων» επενδύσεων, αλλά και σχεδιασμοί για νέα δομή στην Πολιτική Προστασία, με μεγαλύτερη εμπλοκή των ιδιωτών, διεύρυνση της επιχειρηματικής δραστηριότητας, στο όνομα της προστασίας τάχα των δασών, και άλλα παρόμοια. Με την πολιτική τους ρίχνουν «λάδι στη φωτιά» όλων των πραγματικών αιτιών που μας καίνε το καλοκαίρι και μας πνίγουν τον χειμώνα.

Αποδείχθηκε όμως και κάτι άλλο την περίοδο της πανδημίας: Η οργανωμένη δράση και διεκδίκηση, στην οποία πρωτοστάτησαν οι κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές μέσα από συνδικάτα και φορείς, έσπασε το τείχος της σιωπής, τσαλάκωσε την αθλιότητα της ατομικής ευθύνης, έδωσε θάρρος και κουράγιο στον λαό, έβαλε εμπόδια σε κυβέρνηση και εργοδοσία. Αποκάλυψε τη γύμνια του κράτους, που με κριτήριο το κέρδος, εκθέτει σε κίνδυνο ακόμα και την ίδια τη ζωή.

Ετσι και τώρα με τις πυρκαγιές, η δίκαιη οργή πρέπει να γίνει οργανωμένη δύναμη αγώνα και διεκδίκησης. Η λαϊκή πρωτοβουλία μέσα στη λαίλαπα των πυρκαγιών, απέναντι στη γύμνια του κρατικού μηχανισμού, επιβεβαιώνει ότι μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό. Και αυτό το συμπέρασμα είναι σημαντικό για το σήμερα, αλλά και για το αύριο.