Η «επόμενη μέρα»

Το ιμπεριαλιστικό έγκλημα που συνεχίζεται στο Αφγανιστάν επιταχύνει διεργασίες στο έδαφος των ανταγωνισμών που οξύνονται ανάμεσα στα ισχυρότερα ιμπεριαλιστικά κέντρα και κράτη. Ενα ακόμα σκοτεινό κεφάλαιο ανοίγεται για τους λαούς της περιοχής, πρώτα απ' όλα για τον αφγανικό, που συνεχίζει να ζει στον πόλεμο και την εξαθλίωση, με τους Ταλιμπάν να διαδέχονται τα αμερικανοΝΑΤΟικά στρατεύματα, που αιματοκύλησαν τη χώρα για μια εικοσαετία.

Η προσπάθεια να «ξεπλυθεί» η ιμπεριαλιστική επέμβαση, κάτω από τον τίτλο «η αποτυχία της Δύσης να αποκαταστήσει τη δημοκρατία στο Αφγανιστάν», είναι χυδαία και φανερώνει ότι ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» παραμένει προκάλυμμα για τις αμερικανοΝΑΤΟικές επεμβάσεις που έγιναν και εκείνες που θα γίνουν.

Αλλωστε, η απόφαση των ΗΠΑ για αποχώρηση από το Αφγανιστάν ήταν προειλημμένη και μετατοπίζει το κέντρο βάρους της αντιπαράθεσης με την Κίνα στην περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού, όπου ενισχύουν και στρατιωτικά την παρουσία τους, σε συνεργασία με Ινδία, Ιαπωνία και Αυστραλία, το λεγόμενο «ασιατικό ΝΑΤΟ».

Η «επόμενη μέρα» τούς βρίσκει όλους να παίρνουν θέση απέναντι στη νέα κατάσταση που διαμορφώνει η αναδιάταξη των ευρωατλαντικών δυνάμεων, με τα «απόνερα» να γίνονται τώρα πιο φανερά στην περιοχή και στη χώρα μας.

Για παράδειγμα, η ΕΕ επιταχύνει τη συγκρότηση ετοιμοπόλεμων μονάδων του Ευρωστρατού, διεκδικώντας αναβαθμισμένο ρόλο στις εξελίξεις, για λογαριασμό των μονοπωλιακών της ομίλων.

Επεκτείνει την Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας, με συμμετοχή και της Ελλάδας, προετοιμάζοντας νέες επεμβάσεις στα «ανοιχτά μέτωπα» των ανταγωνισμών.

Αναβαθμίζεται ταυτόχρονα ο ρόλος των ΝΑΤΟικών περιφερειακών «συνεργασιών» ως εμπροσθοφυλακής του ευρωατλαντικού σχεδιασμού.

Η συμμετοχή της Ελλάδας σ' αυτόν, με αναβάθμιση της ελληνοαμερικανικής «στρατηγικής συνεργασίας» και των «τριμερών» με το Ισραήλ, τα κράτη του Κόλπου και άλλους, είναι απόδειξη ότι η ιμπεριαλιστική εμπλοκή βαθαίνει επικίνδυνα.

Με τη συναίνεση των κομμάτων του «ευρωατλαντικού τόξου» και σε συνέχεια όλων των προηγούμενων, η κυβέρνηση αναλαμβάνει επικίνδυνες αποστολές, που «κουμπώνουν» με τα συμφέροντα της αστικής τάξης, ενώ οξύνεται ο ανταγωνισμός και με τη «σύμμαχο» Τουρκία.

Η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τον αφγανικό λαό και τους πρόσφυγες, την ίδια ώρα που καλούν την ΕΕ «να αναλάβει ενεργότερο ρόλο στις περιφερειακές κρίσεις» και πρωτοστατούν για την υλοποίηση των ευρωατλαντικών σχεδίων στην περιοχή.

Βάζουν πλάτη σ' έναν νέο γύρο εξοπλισμών και επεμβάσεων, με τη συμμετοχή και της Ελλάδας, που ευθύνονται και για την έξαρση του Προσφυγικού.

Προπαγανδίζουν με θράσος ότι η ενεργότερη εμπλοκή στα ευρωατλαντικά σχέδια είναι «εγγύηση» για την «ασφάλεια» και τη «σταθερότητα» της περιοχής, όταν μπροστά στα μάτια του ο λαός διαπιστώνει το ακριβώς αντίθετο.

Ποια «ασφάλεια» και «σταθερότητα» κέρδισαν οι λαοί σε Αφγανιστάν, Συρία, Λιβύη, Ιράκ, από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο;

Καθησυχάζουν για «ήρεμα νερά» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, όταν στο παρασκήνιο και με ΝΑΤΟικό «καπέλο» συνεχίζεται το παζάρι για διευθετήσεις στην περιοχή, που γίνονται ακόμα πιο σύνθετες και επικίνδυνες για τους λαούς κάτω από το φως των ραγδαίων εξελίξεων.

Οι σκηνές με χιλιάδες κόσμου να συνωστίζονται μπροστά από τις ρόδες των αεροπλάνων στο αεροδρόμιο της Καμπούλ, με μανάδες να αποχωρίζονται τα παιδιά τους για να τα σώσουν και Αφγανούς να κρέμονται σαν τα τσαμπιά από τα φτερά των μεταγωγικών, αναζητώντας δρόμο διαφυγής, είναι η άλλη όψη της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας που έζησε ο λαός αυτής της πολύπαθης χώρας από το 2001, όταν έγινε στόχος της «αντιτρομοκρατικής» επέμβασης των ΗΠΑ και των «πρόθυμων» συμμάχων τους.

Εκατοντάδες χιλιάδες είναι οι πρόσφυγες την τελευταία αυτή εικοσαετία, πολλοί απ' αυτούς και στη χώρα μας.

Οι ευθύνες όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων και των κομμάτων που στηρίζουν τα ευρωατλαντικά σχέδια, είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση, ούτε παραγράφονται ούτε μπορούν να κρυφτούν.

Και η μεγαλύτερη αλληλεγγύη στον αφγανικό και στους άλλους λαούς είναι να δυναμώσει η πάλη σε κάθε χώρα - και στη χώρα μας - ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τις επεμβάσεις, ενάντια στο ίδιο το σύστημα που γεννά πολέμους, φτώχεια, προσφυγιά.