Το «τελευταίο αντίο» στον σ. Αντώνη Σκυλλάκο είπαν χθες το απόγευμα στη Λάρισα, μέσα σε κλίμα συγκίνησης και θλίψης, συγγενείς, δεκάδες σύντροφοι από τις Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στη Θεσσαλία, άνθρωποι που τον γνώρισαν ως στέλεχος και βουλευτή του ΚΚΕ.
Η πολιτική τελετή αποχαιρετισμού έγινε στο Λόφο Μεζούρλου στη Λάρισα, τόπο εκτελέσεων εκατοντάδων αγωνιστών και κομμουνιστών της ΕΑΜικής Αντίστασης και του ΔΣΕ.
Παρευρέθηκε πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον ΓΓ της ΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, όπως και αντιπροσωπεία του ΚΣ της ΚΝΕ.
Οι σύντροφοι και φίλοι του, αποχαιρέτησαν τον Αντώνη Σκυλλάκο, που σε όλη την οργανωμένη του ζωή, για πάνω από τέσσερις δεκαετίες, διακρίθηκε για τη σεμνότητα, τη λαϊκότητα, αλλά και την ανιδιοτέλειά του στην υπεράσπιση των θέσεων, των σκοπών και των αξιών του ΚΚΕ.
του Μάκη Μαΐλη, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο να διαφωνεί κάποιος με το Πρόγραμμα που ψήφισε το 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ και να το λέει, αποτελεί δικαίωμά του και συνιστά μία επιλογή. Λαθεμένη, αλλά μία επιλογή. Εξάλλου, οι σελίδες του «Ριζοσπάστη» είναι εξαιρετικά φιλόξενες. Δημοσιεύουν - γιατί έτσι πρέπει - και άρθρα εργαζομένων στο «Ριζοσπάστη» που καταφέρονται κατά του ΚΚΕ. Κάτι αντίστοιχο δεν θα μπορούσαν οι συγκεκριμένοι συντάκτες ούτε να διανοηθούν, αν εργάζονταν σε οποιαδήποτε άλλη εφημερίδα.
Όμως, το να διαφωνεί κάποιος με το Πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου και τώρα να εμφανίζεται ως διαπρύσιος υπερασπιστής του, κατακεραυνώνοντας τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο ότι δήθεν το παραβιάζουν, είναι κάτι που δεν το θέλει ούτε ο θεός, ούτε ο διάβολος. Και δυστυχώς, αυτή τη στάση κρατούν και διατυπώνουν δημοσίως ορισμένα κομματικά μέλη μπροστά στο 19ο Συνέδριο. Ας σταθούμε σε δύο παραδείγματα.
Στον προσυνεδριακό διάλογο για το 15ο Συνέδριο, ο Α. Σκυλλάκος τοποθετήθηκε σαφέστατα υπέρ των αποφάσεων του 10ου Συνεδρίου, καθώς και υπέρ του 11ου και του 12ου, σημειώνοντας ότι το σχέδιο Προγράμματος για το 15ο Συνέδριο «δεν πρωτοτυπεί» σε σχέση με τα παραπάνω Συνέδρια! Έγραψε στον προσυνεδριακό διάλογο για το 15ο Συνέδριο: «Δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε την ιδέα της "ενιαίας επαναστατικής πορείας" που είχαμε στο 10ο, 11ο, 12ο Συνέδριο» («Ριζοσπάστης» 29/4/1996)!
Άλλα αντ' άλλων... Γιατί το 15ο κινούνταν σε τελείως αντίθετη κατεύθυνση, αφού ήταν το Συνέδριο που καθόρισε ότι η επανάσταση στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική και ότι η πάλη των τάξεων κατευθύνεται στη λύση της βασικής αντίθεσης κεφάλαιο - εργασία. Αυτό είναι το θεμελιακό που ψήφισε το 15ο Συνέδριο. Σε αυτό στέκονται ακλόνητα και οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο, όπως στέκονταν και οι αποφάσεις των προηγούμενων Συνεδρίων.
Κατά το δοκούν εκτίμηση των αποφάσεων του 15ου Συνεδρίου κάνει με το άρθρο του και ο Β. Καλαματιανός, διαστρεβλώνοντας τις αποφάσεις του 15ου Συνεδρίου. Έγραψε: «Σε αντίθεση με την πείρα του διεθνούς κινήματος και του ΚΚΕ που πάντα έβαζε τακτικούς στόχους (...) η ΚΕ προβάλλει σαν άμεση μοναδική λύση την εξουσία της εργατικής τάξης, όπως γίνεται και με τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο» («Ριζοσπάστης» 23/2/2013).
Από ποιο σημείο των αποφάσεων του 15ου Συνεδρίου προκύπτει ότι το ΚΚΕ έβαζε άλλον στόχο, πέρα από αυτόν της εργατικής εξουσίας; Θα είχε ενδιαφέρον, όσοι επικαλούνται κάτι τέτοιο, να το αποδείξουν με βάση τα ντοκουμέντα του 15ου Συνεδρίου. Αλλά τέτοια ντοκουμέντα δεν υπάρχουν. Υπάρχει μόνο η διαφωνία ως προς τη στρατηγική που χάραξε το 15ο Συνέδριο. Θεμιτό; Θεμιτό. Αλλά να λέγεται και όχι να παρερμηνεύονται τα ντοκουμέντα, προκειμένου να «αποδειχθεί» η προσωπική αντίθετη άποψη.
Κανένα συμπέρασμα δεν έχουν βγάλει - οι παραπάνω και άλλοι - από την αντεπανάσταση του 1989 - 1991. Και επιχειρούν (ανεπιτυχώς) με άρθρα - καρμπόν να αντικρούσουν τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο (και όχι μόνο αυτές, αλλά και τις αποφάσεις του 18ου και των άλλων συνεδρίων, αλλά και τις αποφάσεις του 15ου σε τελευταία ανάλυση). Κανένα συμπέρασμα για τον εκφυλισμό που οδήγησε δεκάδες κομμουνιστικά κόμματα η στρατηγική των σταδίων ή των «μεταβατικών κυβερνήσεων» ή όπως αλλιώς θέλει να τις ονομάσει καθένας. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Έτσι, από τα άρθρα - καρμπόν απουσιάζει και η παραμικρή αναφορά στην πολιτική των ΚΚ (π.χ. της Δυτικής Ευρώπης) και το τεράστιο μερίδιο ευθύνης τους για το πού οδηγήθηκε το εργατικό κίνημα σε αυτές τις χώρες. Ταυτόχρονα αποσιωπάται πλήρως το γεγονός ότι η πολιτική του ΚΚΕ έχει επιβεβαιωθεί σε όλα τα ζητήματα (καπιταλιστική κρίση, ΕΕ, τι κίνημα χρειάζεται σήμερα, κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης κ.ά.). Και επιπλέον σε αυτή την επιβεβαιωμένη πολιτική εκτοξεύουν κατηγορίες με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα! Κάνουν δηλαδή το ίδιο που κάνουν τα Μέσα του κεφαλαίου, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Την ίδια στιγμή:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑποδίδουν στην τότε (σωστή όπως λένε) στρατηγική των ΚΚ την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας σε σειρά χωρών της Ευρώπης μετά από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, παραγνωρίζοντας τον καθοριστικό ρόλο του Κόκκινου Στρατού και γενικά της Σοβιετικής Ένωσης, που χάρη στην ισχύ της έγειρε η πλάστιγγα υπέρ των εργατικών δυνάμεων. Ας θυμηθούμε τι είπε σχετικά ο Β. Μ. Μολότοφ στην εναρκτήρια ομιλία του προς το 19ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ:
«Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος τέλειωσε με την ήττα των φασιστών επιδρομέων, πράγμα που απελευθέρωσε από πολλές απόψεις τις δυνάμεις του λαϊκο-απελευθερωτικού κινήματος της Ευρώπης και της Ασίας. Στις νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν, ιδιαίτερα χάρη στον αποφασιστικό ρόλο της Σοβιετικής Ένωσης σ' αυτόν τον πόλεμο, έγινε δυνατή η στροφή που έκαναν στη μεταπολεμική περίοδο μια σειρά χώρες από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης στο νέο δρόμο, το δρόμο της δημιουργίας και της ανάπτυξης λαϊκοδημοκρατικών κρατών. Έτσι μπήκε η αρχή για ένα νέο στάδιο στην ανάπτυξη του διεθνούς σοσιαλισμού» (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, 1949 - 1968, Β΄ τόμος, σελ. 95).
Κατά την άποψη του Α. Σκυλλάκου, για την τραγωδία στη Χιλή έφταιξε ο Αλιέντε (!) και όχι η στρατηγική του ΚΚ Χιλής, που ήταν και στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Έγραψε στο «Ριζοσπάστη» της 1/3/2013: «Η ήττα στη Χιλή δεν οφειλόταν στο ότι από τη φύση της η συνεργασία ήταν θνησιγενής, αλλά γιατί ο Αλιέντε δεν πήρε τα κατάλληλα μέτρα για να περάσει στα χέρια της κυβέρνησης η πραγματική εξουσία»! (σημείωση Μ. Μ.: Μήπως είναι καιρός να ψάξουμε για έναν... καλύτερο Αλιέντε;).
Για τα λάθη του ΚΚΕ στην Κατοχή έφταιξε γενικώς η ηγεσία του. Καμία σχέση δεν είχε μ' αυτά η στρατηγική του Κόμματος...
Παρακάτω: Ποια συμπεράσματα βγαίνουν από τις εξελίξεις στην Κύπρο ιδιαίτερα από το Νοέμβρη 2012 και ποια γραμμή επιβεβαιώνεται; Εκείνη που υποστηρίζουν ή η θέση του ΚΚΕ για το ότι είναι αδύνατο να ασκηθεί φιλολαϊκή πολιτική, ανεξάρτητα από προθέσεις, όταν τα μέσα παραγωγής ανήκουν στους καπιταλιστές και η εξουσία είναι αστική; Κουβέντα δεν έχει γραφτεί για τις εξελίξεις στην Κύπρο στα άρθρα - καρμπόν. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Ακόμα: Ποια συμπεράσματα βγάζουν από τον λεγόμενο κοινοβουλευτικό δρόμο «για το πέρασμα στο σοσιαλισμό», που χαντάκωσε τελείως τα ΚΚ, δρόμο που προτείνουν, υπεραμυνόμενοι και σήμερα της «μεταβατικής κυβέρνησης» που κατά τη γνώμη τους πρέπει το ΚΚΕ να επιδιώξει; Απλούστατα, δεν βγάζουν κανένα συμπέρασμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κατηγορία προς το ΚΚΕ ότι ακολουθεί σεχταριστική πολιτική, από τη μία είναι για γέλια, ενώ από την άλλη αποκαλύπτει ότι ο στόχος τους είναι να υπάρχει ένα ΚΚΕ που η εμβέλειά του δεν θα βγαίνει από το πλαίσιο της αστικής διαχείρισης. Γιατί το ΚΚΕ και τις όποιες κοινοβουλευτικές δυνατότητες αξιοποιεί και στα πιο αντιδραστικά συνδικάτα δουλεύει. Γιατί το ΚΚΕ όχι μόνο δεν θέτει ως όρο για τη συσπείρωση δυνάμεων τη συμφωνία τους με τη συνολική πολιτική του, αλλά οι κομμουνιστές παλεύουν μαζί με τους άλλους εργαζόμενους και αυτοαπασχολούμενους ακόμα και για ένα επιμέρους ζήτημα.
Η συμμαχία των κοινωνικών δυνάμεων που έκανε λόγο το ΑΑΔΜ και την οποία το 15ο Συνέδριο εκτιμούσε ως το κύριο είναι η ίδια ακριβώς με εκείνη που περιέχεται και στη Λαϊκή Συμμαχία. Όμως, το ΚΚΕ είναι υποχρεωμένο να τονίζει και να δουλεύει με στόχο αυτή η συμμαχία να κατευθύνει τη δράση της προς την εξουσία. Ως προς αυτό η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της θα πεισθούν με την ίδια τους την πείρα ότι είναι ανάγκη έτσι αυτή να προχωρήσει. Η Λαϊκή Συμμαχία έχει αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο, γιατί ο μονοπωλιακός καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός είναι έννοιες ταυτόσημες, ανεξάρτητα από το μέγεθος της Α ή της Β χώρας και τη θέση της στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.
Όμως, το πρόβλημα που έχουν οι αρθρογράφοι είναι η επιδίωξη για συμμαχία με τμήματα της αστικής τάξης, ιδιαίτερα με τη σοσιαλδημοκρατία. Αυτή η επιδίωξη αναδύεται μέσα από την αρθρογραφία τους. Γι' αυτό και επί της ουσίας είναι αντίθετοι με την πάλη για τη διαμόρφωση εκείνου του κινήματος που έχει ανάγκη η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Είναι προσηλωμένοι σε ένα κίνημα που θα στηρίζει συμμαχίες με αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα, ένα κίνημα που θα αγωνίζεται για να αναδειχθεί η «μεταβατική κυβέρνηση» και θα τη στηρίζει.
Αν δεν είναι έτσι, τότε ποια η έννοια της αναφοράς διαφόρων στον αμυντικό πόλεμο σε αντίθεση με τον επιθετικό και επομένως στη διαφορετική στάση που κατά την άποψή τους θα πρέπει να κρατήσει το ΚΚΕ στην πρώτη περίπτωση, σε αντίθεση με τη δεύτερη; Αν δεν είναι έτσι, ποια η έννοια της εμμονής τους σε χώρα προτεκτοράτο (τα ίδια λένε και όλοι του λεγόμενου αντιμνημονιακού φάσματος), σε υποτελή ελληνική αστική τάξη, όταν η τελευταία συμμετέχει με πλήρη τη θέλησή της σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και πολέμους, για να ισχυροποιεί περισσότερο τη θέση της;
Τα πράγματα είναι καθαρά και από τα ομολογημένα και από τα ανομολόγητα. Όμως το ΚΚΕ στην 95χρονη Ιστορία του έχει βιώσει τα πάντα και έχει βγάλει συμπεράσματα αμετάκλητα.
Αναδημοσιεύεται από τον «Ριζοσπάστη» της Παρασκευής 29 Μάρτη 2013.https://www.902.gr/eidisi/politiki/13009/arthra-karmpon-me-omologimena-kai-anomologita-plin-fanera ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Το άρθρο του Λένιν ... «Κάτω απο ξένη σημαία» ... γράφτηκε κάπου μέσα στο 1915 αλλά δημοσιεύτηκε τον Μάρτη του 1917 μετά την έκρηξη της επανάστασης του Φλεβάρη. Μέχρι τότε το είχε καταχωνιάσει η τσαρική λογοκρισία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΉδη ενώ οι λαοί της Ευρώπης καίγονταν στις φλόγες του πρώτου παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου ... διάφορα «αριστερά» φυντάνια της εποχής στο όνομα του μαρξισμού και του διεθνισμού ... έθεταν το κρίσιμο ερώτημα, ευθέως. «Ποιάς εμπόλεμης πλευράς πρέπει να εύχεται κανείς πιό πολύ την επιτυχία» ?? ... και απαντούσαν μόνοι τους οτι ... «καθένας πρέπει να εύχεται την επιτυχία της μιάς πλευράς και συγκεκριμένα της δικής του πλευράς» !!!
Ωραιότατα λοιπόν, έφτασαν τον μαρξισμό στο τέρμα του ... «προλετάριοι όλων των χωρών σφαχτείτε μεταξύ σας !!!» Μάλιστα για να φτάσουν στο συμπερασμά τους χρησιμοποίησαν τον Μάρξ και τον Ενγκελς.
Να πως. Στον ιταλικό πόλεμο του 1859 ... όταν ο Ναπολέοντας ο Γ κήρυξε τον πόλεμο στην Αυστρία, τάχα για να «απελευθερώσει» την Ιταλία (και όχι για να την υποδουλώσει) ... η πιό αντιδραστική μοναρχία της Ευρώπης, η Αυστρία που καταπίεζε την Ιταλία, βρέθηκε σε πόλεμο με τον αρχιαντιδραστικό Γάλλο αυτοκράτορα. Τότε λοιπόν ο Μάρξ εκτίμησε πως ... η επέμβαση της Πρωσσίας ενάντια στον Ναπολέοντα θα ήταν κίνητρο για να ξεσπάσει ένα εθνικό λαϊκό κίνημα στην Γερμανία. Απο αυτό πιάστηκαν οι «υπεραριστεροι μαρξιστές» της εποχής του Λένιν και ξεσάλωσαν ... «αφού ο Μάρξ τότε, παρά την αντιδραστικότητα των κυβερνήσεων και των δύο εμπόλεμων πλευρών, πήρε θέση, και σήμερα είμαστε υποχρεωμένοι να πάρουμε θέση !!!».
Η πρώτη απάντηση που δίνει ο Λένιν στο άρθρο του είναι ... «ο Μάρξ το 1859 το πρόβλημα «ποιάς πλευράς πρέπει να εύχεται κανείς πιό πολύ την επιτυχία» το έλυσε σαν ισοδύναμο με το πρόβλημα «ποιάς αστικής τάξης πρέπει να εύχεται κανείς πιό πολύ την επιτυχία». Ο Μάρξ έλυσε το γνωστό πρόβλημα τότε που υπήρχαν - κι´ όχι μόνο υπήρχαν, μα και βρίσκονταν στο προσκήνιο του ιστορικού προτσές στα σπουδαιότερα κράτη της Ευρώπης - αναμφισβήτητα προοδευτικά αστικά κινήματα. Στις μέρες μας θα ήταν γελοίο και να σκεφτεί κανείς για προοδευτική αστική τάξη και για προοδευτικό αστικό κίνημα προκειμένου για τέτοιες αναμφισβήτητα κεντρικές και σπουδαιότερες φιγούρες της ευρωπαϊκής «συναυλίας», όπως είναι λογουχάρη η Αγγλία και η Γερμανία. Η παλιά αστική «δημοκρατία» αυτών των κεντρικών και σπουδαιότατων μεγάλων κρατών έγινε αντιδραστική.»
Στα μέσα του 19ου αιώνα ήταν η εποχή που ακόμα ο καπιταλισμός πάλευε με τα φεουδαρχικά υπολείμματα για να επικρατήσει οριστικά σε μιά διαδικασία γέννησης των εθνικών κρατών ενάντια στην πολυδιάσπαση της φεουδαρχίας. Ήταν η εποχή που η αστική τάξη είχε ακόμα προοδευτικό ρόλο στην ιστορία ... την καταστροφή της φεουδαρχίας ... άσχετα εάν σε πολλές περιπτώσεις και για μεγάλα χρονικά διαστήματα απεμπολούσε τον προοδευτικό της ρόλο προσπαθώντας να «συμφιλιώσει» τον φεουδάρχη με τον καπιταλιστή σε μιά κοινή κρατική εξουσία ενάντια στην ανερχόμενη τάξη του προλεταριάτου. Αυτή η αντικειμενική κατάσταση μέσα στην καρδιά της Ευρώπης ... έδινε γέννεση αλλού ... σε υπεραντιδραστικές κρατικές οντότητες και αλλού ... σε ελπίδες ανάπτυξης δημοκρατικών εθνικών κινημάτων και προώθησης της αστικοδημοκρατικής επανάστασης και της οριστικής καταστροφής της φεουδαρχίας. Ας παρακολουθήσουμε τον Λένιν ... «Τότε οι συλλογισμοί του Μάρξ ήταν πρώτο για το εθνικό κίνημα (της Γερμανίας και της Ιταλίας), με την έννοια οτι το κίνημα αυτό θα μπορούσε να αναπτυχθεί πάνω απο τα κεφάλια των «εκπροσώπων του μεσαίωνα» και δεύτερο, συλλογισμοί για το «κύριο κακό» των αντιδραστικών μοναρχιών (της Αυστρίας, του Ναπολέοντα κτλ), μέσα στην ευρωπαϊκή συναυλία. [...] ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
[...] Τότε υπήρχαν και στην Ιταλία και στη Γερμανία λαϊκά κινήματα εθνικοαπελευθερωτικού τύπου που διαρκούσαν ολόκληρες δεκαετίες. Τότε δεν ήταν η αστική τάξη της Δύσης εκείνης που υποστήριζε οικονομικά ορισμένα άλλα μεγάλα κράτη, μα αντίθετα, τα μεγάλα αυτά κράτη αποτελούσαν πραγματικά το «κύριο κακό». [...] Τότε, το 1859, το αντικειμενικό περιεχόμενο του ιστορικού προτσές στην ηπειρωτική Ευρώπη δεν ήταν ο ιμπεριαλισμός, αλλά τα αστικοεθνικά απελευθερωτικά κινήματα. Κύριο ελατήριο ήταν το κίνημα της αστικής τάξης ενάντια στις φεουδαρχικές απολυταρχικές δυνάμεις.»
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην διαλεκτική ανάλυση του Μάρξ για μιά άλλη εποχή ... οι οπορτουνιστές της εποχής του Λένιν ... απλά επιχειρούσαν να την μεταφέρουν αυθαίρετα στην εποχή του ιμπεριαλισμού για να μπορέσουν άνετα και κυρίως με την σφραγίδα του μαρξισμού να γίνουν οι πιστοί υπηρέτες της αστικής τάξης. Γράφει ο Λένιν ... «Η σημερινή αστική τάξη (η γερμανική, λογουχάρη, αν και όχι μόνο αυτή), ξεκινώντας απο ιδιοτελείς σκοπούς, υποδαυλίζει την ιδεολογία των εθνικών κινημάτων και προσπαθεί να τη μεταφέρει στην εποχή του ιμπεριαλισμού, δηλ. σε μιά εντελώς διαφορετική εποχή. Στην ουρά της αστικής τάξης σέρνονται, όπως πάντα, οι οπορτουνιστές. [...] Οταν τη θέση των των αντιδραστικών φεουδαρχών την κατέλαβαν οι εξομοιωμένοι με αυτούς μεγιστάνες του χρηματιστικού κεφαλαίου της γερασμένης αστικής τάξης [...] οι οπορτουνιστές θέλουν να κρίνουν τις διεθνείς συγκρούσεις απο την άποψη της αστικής τάξης και όχι της νέας τάξης.» Να πως τελειώνει ο Λένιν με τις λαθροχειρίες στον Μάρξ που επιχειρούσαν τα φυντάνια της εποχής του με μοναδικό σκοπό να στρέψουν τον ένα λαό ενάντια στον άλλον και συνεπώς να εξυπηρετήσουν την αστική τους τάξη ...
Ο Λένιν για να συνεχίσει την αναλυσή του, κάνει μιά μαρξιστική περιοδολόγηση των ιστορικών εποχών. «Η συνηθισμένη διαίρεση των ιστορικών εποχών, που έχει γίνει πολλές φορές στην μαρξιστική φιλολογία, είναι η παρακάτω: 1) 1789-1871. 2) 1871-1914. 3) 1914-; Εννοείται οτι εδώ, όπως και παντού στη φύση και στην κοινωνία, τα όρια είναι συμβατικά και κινητά, σχετικά και όχι απόλυτα. [...] Η πρώτη εποχή, απο τη μεγάλη γαλλική επανάσταση ως τον γαλλοπρωσσικό πόλεμο (και την παρισινή Κομμούνα), είναι η εποχή της ανόδου της αστικής τάξης, της ολοκληρωτικής νίκης της. Είναι η ανοδική γραμμή της αστικής τάξης, η εποχή των αστικοδημοκρατικών κινημάτων γενικά, των αστικοεθνικών ειδικά, η εποχή της γρήγορης συντριβής των απολυταρχικών θεσμών που έφαγαν τα ψωμιά τους. Η δεύτερη εποχή είναι η εποχή της ολοκληρωτικής κυριαρχίας και της παρακμής της αστικής τάξης, η εποχή του περάσματος απο την προοδευτική αστική τάξη στο αντιδραστικό και αντιδραστικότατο χρηματιστικό κεφάλαιο. [...] Η τρίτη εποχή που μόλις αρχίζει βάζει την αστική τάξη «στην ίδια κατάσταση» που βρίσκονταν οι φεουδάρχες την πρώτη εποχή. Είναι η εποχή του ιμπεριαλισμού και των ιμπεριαλιστικών κλονισμών, καθώς και των κλονισμών που απορρέουν απο τον ιμπεριαλισμό.» ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Με λίγα λόγια ο Λένιν λέει οτι τα αστικοεθνικά κινήματα του σχηματισμού των εθνικών κρατών της εποχής του Μάρξ ήταν «οι «σπασμοί» της αστικής κοινωνίας που απελευθερώνονταν απο την φεουδαρχία». Εκείνη την εποχή η μοναδική τάξη που μπορούσε «να παλεύει με συντριπτική δύναμη ενάντια στους φεουδαρχικούς-απολυταρχικούς θεσμούς ήταν η αστική τάξη.» Μιά τάξη για την εποχή «προοδευτική και κάποτε (λογουχάρη ένα μέρος της ιταλικής αστικής τάξης το 1859) και επαναστατική» επειδή «ο αγώνας της ενάντια στην φεουδαρχία δεν είχε ακόμα φτάσει στον σκοπό του, δεν είχε τερματιστεί.» Σε εκείνες λοιπόν τις συνθήκες ήταν απόλυτα φυσικό ο Μάρξ να απαντά στο ζήτημα ... ποιάς συγκεκριμένα αστικής τάξης πρέπει κάποιος να εύχεται την επιτυχία. Το λαϊκό κίνημα στις εμπόλεμες χώρες εκείνης της εποχής ήταν αστικοδημοκρατικό «στο οικονομικό και ταξικό του περιεχόμενο. Είναι απόλυτα φυσικό οτι τότε δεν μπορούσε να θέσει κανείς άλλο ζήτημα εκτός απο το ζήτημα ποιάς αστικής τάξης η επιτυχία, με ποιό συνδυασμό, με την αποτυχία ποιάς απο τις αντιδραστικές δυνάμεις (τις φεουδαρχικές-απολυταρχικές που συγκρατούσαν την άνοδο της αστικής τάξης) υπόσχεται ευρύτερο πεδίο δράσης για την σύγχρονη δημοκρατία.»
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην εποχή όμως του Λένιν (στην τρίτη εποχή) οι διεθνείς συγκρούσεις έχουν αποκτήσει διαφορετικό «κοινωνικό και ταξικό περιεχόμενο». Η αντικειμενική ιστορική κατάσταση έχει αλλάξει ριζικά. «Ο αγώνας ενάντια στη φεουδαρχία που διεξήγαγε το ανερχόμενο κεφάλαιο για την εθνική του απελευθέρωση αντικαταστάθηκε απο την πάλη του αντιδραστικότατου, ξεπερασμένου απο τη ζωή, χρηματιστικού κεφαλαίου.» Στις νέες συνθήκες του 20ου αιώνα «δεν έχει απομείνει κανένα φεουδαρχικό φρούριο πανευρωπαϊκής σημασίας» που να «αναγκάζει» το εργατικό κίνημα να υποστηρίξει κάποια τάχα προοδευτική ακόμα αστική τάξη. Η εκμετάλλευση προς όφελος του εργατικού επαναστατικού κινήματος, των συνθηκών των ιμπεριαλιστικών διεθνών συγκρούσεων «δεν πρέπει να στρέφεται ενάντια σε ορισμένα χωριστά εθνικά χρηματιστικά κεφάλαια, αλλά ενάντια στο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο. [...] Η αστική τάξη απο ανερχόμενη πρωτοπόρα τάξη έγινε τάξη που τραβάει τον κατήφορο, τάξη σε παρακμή, εσωτερικά νεκρή, αντιδραστική.»
Κι΄όμως, εκατό χρόνια απο τότε που ο Λένιν έκανε αυτή την ανάλυση των ιστορικών περιόδων του καπιταλισμού, το ιμπεριαλιστικό χρηματιστικό κεφάλαιο παρότι συνεχίζει «ακάθεκτο» στην παρακμή του ... ακόμα καλά κρατεί την εξουσία του. Σαπίζει αλλά δεν γκρεμοτσακίζεται. Και όχι μόνο αυτό. Κατάφερε ο μονοπωλιακός καπιταλισμός (ο ιμπεριαλισμός δηλαδή), για λόγους που δεν είναι του παρόντος να αναλυθούν, στην διάρκεια του 20ου αιώνα ... να βγεί «νικητής» απο την αναμέτρησή του με τον σοσιαλιστικό κόσμο. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως η λενινιστική θεωρία ... δεν «βγήκε» στην πράξη. Παρότι στην διάρκεια του 20ου αιώνα (της τρίτης εποχής στην μαρξιστική-λενινιστική περιοδολόγηση) ο ιμπεριαλισμός «απώλεσε» τον αποικιοκρατικό του χαρακτήρα ... μπόρεσε να επιβιώσει. Μήπως μπήκαμε σε μιά «τέταρτη» εποχή με διαφορετικό ταξικό και κοινωνικό περιεχόμενο και δεν το έχουμε καταλάβει ?? Μήπως μπροστά μας δεν έχουμε τον ... ιμπεριαλισμό, αλλά κάτι άλλο ?? Η απάντηση εδώ είναι απλή. Η αστική τάξη παρά τις προσαρμογές της στον 20ο αιώνα ... δεν μετακινήθηκε καθόλου απο την οριστικά αντιδραστική της ιστορική, κοινωνική και ταξική θέση που περιέγραφε ο Λένιν για αυτήν. Τίποτα δεν συνέβη που να την κάνει να αποκτά ιστορικά προοδευτικό χαρακτήρα ούτε στο ελάχιστο. Αντίθετα για να αποτρέψει το μοιραίο ... κατέσφαξε την οικουμένη σε όλη την διάρκεια του 20ου αιώνα. Και αν δεν υπήρχε, όσο υπήρξε, ο σοσιαλιστικός κόσμος, το δημιούργημα της Οχτωβριανής επανάστασης ... ο φασιστικός μεσαίωνας θα ήταν εδώ προ πολλού. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
«Η απαλλοτρίωση των άμεσων παραγωγών συντελείται με τον πιό αμείλικτο βανδαλισμό ... η ατομική ιδιοκτησία που αποκτήθηκε με την δουλιά του ιδιοκτήτη (του αγρότη, του βιοτέχνη) και που στηρίζεται , μπορεί να πεί κανείς, στην σύμφυση του χωριστού ανεξάρτητου εργαζόμενου ατόμου με τους όρους της δουλιάς του, εκτοπίζεται απο την καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία που στηρίζεται στην εκμετάλλευση ξένης, μα τυπικά ελεύθερης εργασίας ... Εκείνος που πρέπει να απαλλοτριωθεί τώρα δεν είναι πιά ο εργάτης που διευθύνει μόνος το νοικοκυριό του, αλλά ο καπιταλιστής που εκμεταλλεύται πολλούς εργάτες. Αυτή η απαλλοτρίωση συντελείται με το παιχνίδι των εσωτερικών νόμων της ίδιας της καπιταλιστικής παραγωγής, με την συγκεντροποίηση των κεφαλαίων. Ο κάθε καπιταλιστής ξεκάνει πολλούς άλλους καπιταλιστές. Χέρι με χέρι με αυτή την συγκεντροποίηση ή με την απαλλοτρίωση πολλών καπιταλιστών απο λίγους αναπτύσεται, σε διαρκώς αυξανόμενη κλίμακα, η συνεργατική μορφή του προτσές εργασίας, η συνειδητή τεχνική εφαρμογή της επιστήμης, η σχεδιασμένη εκμετάλλευση γής, η μετατροπή των μέσων εργασίας σε μέσα εργασίας τέτοια, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο από κοινού, η πραγματοποίηση οικονομιών σε όλα τα μέσα παραγωγής με τη χρησιμοποιησή τους σαν μέσων παραγωγής συνδυασμένης κοινωνικής εργασίας, το μπλέξιμο όλων των λαών στο δίχτυ της παγκόσμιας αγοράς και μαζί με αυτό ο διεθνής χαρακτήρας του καπιταλιστικού καθεστώτος.»
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρκεί όμως η παγκοσμιοποίηση του ιμπεριαλισμού για να τον κάνει τόσο ανθεκτικό όσο τον βρίσκουμε εμείς σήμερα ?? Τι είναι αυτό που κρατάει τον ιμπεριαλισμό ζωντανό ??
Ο 20ος αιώνας ξεκίνησε ... με τον πρώτο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο της τρίτης εποχής, τον οποίο οι αστικές εξουσίες προσπάθησαν να τον διεξάγουν με εθνικιστικούς όρους μεταφερμένους απο την πρώτη εποχή ... και την διεθνιστική απάντηση του εργατικού κινήματος στον εθνικισμό της αστικής τάξης που κατέληξε στην πρώτη εργατική επανάσταση. Ο κίνδυνος εξάπλωσης ενός επαναστατικού κύματος σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο ανακόπηκε με την αντιδραστικοποίηση και τον εκφασισμό κάθε αστικής εξουσίας σε όλον τον καπιταλιστικό κόσμο και την επικράτηση του ανοιχτού φασισμού σε ένα μεγάλο τμήμα του την ώρα που ο καπιταλισμός μαστίζονταν απο την σοβαρότερη κρίση της ιστορίας του ... ταυτόχρονα με την ραγδαία ανάπτυξη των σοσιαλιστικών σχέσεων στην Σοβιετική Ένωση. Η «συναστρία» αυτή μας «απέδωσε» το αποτέλεσμα του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Μετά απο αυτόν τον πόλεμο ... κάτω απο το βάρος του αντίπαλου δέους, ο καπιταλιστικός κόσμος αναγκάζεται να καταφύγει στις αναγκαίες «ρυθμίσεις» κοινωνικής και πολιτικής μορφής, που παρά τα άμεσα κέρδη για τους λαούς, γέννησε μέσα τους τις φρούδες ελπίδες της ειρηνικής ταξικής συνύπαρξης, της άμβλυνσης της πάλης των τάξεων και ακόμα χειρότερα τις ελπίδες του ειρηνικού «μαγικού» περάσματος στον σοσιαλισμό !!! Ταυτόχρονα στον σοσιαλιστικό κόσμο ... οι ίδιες ιδέες περι διεθνούς ειρηνικής συνύπαρξης και ειρηνικής άμιλλας των ταξικών αντιπάλων οδήγησαν στην ανακοπή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και αναπόδραστα στην αντιδραστική επιστροφή σε προσοσιαλιστικές μορφές με το γνωστό αποτέλεσμα. Την επικράτηση του παγκοσμιοποιημένου ιμπεριαλισμού στον 20ο αιώνα. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
https://antivaro-for-marx-and-lenin.blogspot.com/2018/02/blog-post.html Καλή χώνεψη Μανιαδάκη άλλαξε καλσόν και έλα πάλι πρόσεχε μόνο μη πέσεις...χαχαχαχαχαχα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχετικά με τον Χίτλερ και την άνοδό του στην εξουσία:
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Τρότσκι, εξόριστος στην Τουρκία, στην Πρίγκηπο, έκανε διαρκώς εκκλήσεις (1928 - 1933) προς το γερμανικό προλεταριάτο:
«Ενωθείτε πάνω στη βάση του Ενιαίου Μετώπου εργάτες της Γερμανίας σοσιαλδημοκράτες και κομμουνιστές, γιατί διαφορετικά θα νικήσει ο Χίτλερ και θα περάσει σαν οδοστρωτήρας πάνω από την Ευρώπη, αν όχι πάνω από την ανθρωπότητα».
Από την Ευρώπη πέρασε.
Μέχρι τότε ο Τρότσκι δεν έβαζε ζήτημα επαναστατικής ανατροπής της γραφειοκρατίας με την πολιτική επανάσταση, ούτε ζήτημα νέας Διεθνούς. Περιοριζότανε στη μεταρρύθμιση λέγοντας:
«Αν επιτευχθεί το Ενιαίο Μέτωπο, θα νικήσει ο σοσιαλισμός στη Γερμανία. Και τότε θα απελευθερωθεί η ΕΣΣΔ από την ιμπεριαλιστική περικύκλωση και θα επανέλθουνε τα κόμματα και η Διεθνής στο δρόμο του μαρξισμού».https://www.rizospastis.gr/story.do?id=11231881 Ο Πουλιόπουλος με τον Τρότσκι λέγανε τα ίδια με την Οπορτουνιστική Κ.Δ μετά το 1935. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Η 3η Ολομέλεια του 1930 υιοθέτησε προγραμματικά το παραπάνω τελευταίο σημείο της απόφασης του 6ου Συνεδρίου της ΚΔ, ότι δηλαδή η επανάσταση στην Ελλάδα θα ήταν προλεταριακή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠερίπου δύο μήνες μετά από την Εκκληση της ΚΔ και την εκλογή του Νίκου Ζαχαριάδη ως Γραμματέα της ΚΕ, συνήλθε στη Χαλκίδα η 4η Ολομέλεια (δεύτερο δεκαπενθήμερο του Δεκέμβρη του 1931)16, που τοποθετήθηκε με το ίδιο περιεχόμενο σχετικά με τη στρατηγική του ΚΚΕ: «Με την εργατική τάξη και τα εκμεταλλευόμενα λαϊκά στρώματα της πόλης και του κάμπου, με όλα τα τμήματα της ΚΔ που βαδίζουν επικεφαλής της πάλης κατά του καπιταλισμού [...] εμπρός στην πάλη για την επαναστατική διέξοδο από την κρίση, για τον κόκκινο Οχτώβρη στην Ελλάδα, για το σοσιαλισμό»17.
Εχει σημασία ν’ αναφερθεί ότι η 4η Ολομέλεια έκανε λόγο για «ελληνικό ιμπεριαλισμό που συμμετέχει στις πολεμικές προετοιμασίες για το μοίρασμα της λείας» και για «επαναστατική διέξοδο απ’ την κρίση»18. Με βάση την παραπάνω γενική γραμμή κινήθηκε το ΚΚΕ και το επόμενο διάστημα.
Το Δεκέμβρη του 1932 συνήλθε στη Χαλκίδα η 5η Ολομέλεια της ΚΕ, μερικούς μήνες μετά από τη 12η Ολομέλεια της ΕΕΚΔ (Αύγουστος-Σεπτέμβρης 1932). Η τελευταία είχε καθορίσει ως εξής τα καθήκοντα της πάλης των ΚΚ: «…1) ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου 2) ενάντια στο φασισμό και την αντίδραση 3) ενάντια στον επερχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και ενάντια στην επέμβαση κατά της Σοβιετικής Ενωσης»19.Εχει καταγραφεί, για παράδειγμα, η μαρτυρία του Φρανς Ζούπκα, μέλους της ΚΕ του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας, συγκρατούμενου του Ζαχαριάδη στο Νταχάου, ο οποίος έγραψε αργότερα σε έκθεσή του προς το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ: «Θυμάμαι, με πολλή περηφάνια μιλούσε πάντα για τους αγώνες των Ελλήνων ανταρτών και τους έθετε πάνω από όλους. Ηταν πεπεισμένος ότι στην Ελλάδα η εργατική τάξη είναι ικανή μόνη της να νικήσει και ότι στην Ελλάδα μετά την ήττα του φασισμού μπορεί να γίνει μόνο δικτατορία του προλεταριάτου. Δεν θεωρούσε αναγκαίο και ούτε πίστευε στη δυνατότητα δημιουργίας πλατειού αντιφασιστικού μετώπου όλων των προοδευτικών δυνάμεων»26.https://www.komep.gr/m-article/I-STRATIGIKI-TOY-KKE-ME-GG-TIS-KE-TON-NIKO-ZAXARIADI-1931-1956/ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ