Τέλος αυτό ήταν….

«Να ζεις, να τολμάς, να προχωράς - Για την κοινωνία της πραγματικής ελευθερίας, τον σοσιαλισμό»

 Ξεπέρασε κάθε προσδοκία η προσέλευση του λαού και της νεολαίας στις 3ήμερες εκδηλώσεις του 47ου Φεστιβάλ ΚΝΕ – «Οδηγητή», στη Θεσσαλονίκη, καθιστώντας το μεγαλύτερο των τελευταίων δεκαετιών.

Στην κεντρική σκηνή το καλλιτεχνικό συγκρότημα των πολιτικών προσφύγων της Τασκένδης «Μπουζούκι» ξεσήκωσε τους χιλιάδες επισκέπτες με τα τραγούδια του. Οι Τζουλιέτα Παπαδοπούλου, η Ανθή Τατσιούλη, ο Δημήτρης Τριανταφυλλίδης και ο Ανδρέας Καρακότας, ερμήνευσαν τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη και δύο ρώσικα τραγούδια τους «Γερανούς» και την «Κατιούσα».

Από το βήμα έγινε αναφορά στην ίδρυση του συγκροτήματος την περίοδο που στην Ελλάδα βρίσκονταν σε εξέλιξη ο αντιδικτατορικός αγώνας. Και τονίστηκε πως «αν τότε με τα τραγούδια του Μίκη στηρίξαμε τους αγώνες στην Ελλάδα, σήμερα είναι επίκαιρο όσο ποτέ, εμείς οι απόγονοι των μαχητών του ΔΣΕ να αναδείξουμε την ανωτερότητα του σοσιαλισμού».

Η νεανική σκηνή ξεκίνησε το πρόγραμμά της με Pop-rock ήχους από τους «Odd Waves», και το πρόγραμμα θα συνεχιστεί με τα νεανικά συγκροτήματα, «Unmute Us» και «Στηλίτες» που αναμένεται να προσθέσουν έναν πιο rock τόνο στο πρόγραμμα. Το πρόγραμμα της νεανικής σκηνής θα κορυφωθεί με μεγάλη συναυλία, παρέα με τις αγαπημένες δημιουργίες του Φοίβου Δεληβοριά.

Με τα λόγια «στο χαμό του Μίκη εμείς οι μουσικοί χάσαμε τον πατέρα μας» ξεκίνησαν το αφιέρωμά τους με τίτλο «Στη μεγάλη Οθόνη…» οι Μαρία Φραγκούλη, Βασίλης Πρατσινάκης και Νίκος Ταλέας. Με ιδιαίτερη έμφαση στις δημιουργίες του μεγάλου μας συνθέτη, το πρόγραμμα περιλαμβάνει αφιέρωμα στα κινηματογραφικά έργα μεγάλων Ελλήνων συνθετών, όπως του Χατζηδάκι και του Ξαρχάκου. Τη σκυτάλη θα αναλάβει για ένα μεγάλο λαϊκό γλέντι ο Γιώργος Μαργαρίτης.

Την ίδια ώρα, ένα ξέφρενο πάρτι βρίσκεται εξέλιξη στον παιδότοπο, όπου οι μικροί φίλοι του φεστιβάλ χορεύουν ασταμάτητα σε ρυθμούς Zumba. Παραδίπλα, στο μαθητικό στέκι πραγματοποιείται workshop παραγωγής hip-hop beats, μαζί με τον Hak των Urban Pulse που ξεκίνησε με σύντομη αναδρομή στην εξέλιξη του ήχου του hip hop ήχου.

Mεγάλες συναυλίες

Και οι τρεις σκηνές του «Καρατάσιου» είναι γεμάτες ταυτόχρονα. Η συγκλονιστική και μαζική συμμετοχή του κόσμου, είναι τέτοια που σχολιάστηκε και από τους καλλιτέχνες.

Στην Κεντρική Σκηνή, το κοινό συνοδεύει με μια φωνή, τα αγαπημένα τραγούδια του Μίλτου Πασχαλίδη, ο οποίος κατά την διάρκεια της συναυλίας του, αφιέρωσε τον «Ακροβάτη» στον Παύλο Φύσσα.

Στην Νεανική Σκηνή, ο Φοίβος Δεληβορίας, τραγουδά μπροστά σε ένα ενθουσιώδες κοινό, ταξιδεύοντας το, με τους στοίχους και τις μουσικές του. Ο Φοίβος Δεληβοριάς ευχαρίστησε την ΚΝΕ, για την πρόσκλησή του να συμμετάσχει στο Φεστιβάλ και τόνισε ότι η βραδιά είναι ξεχωριστή, γιατί συμπίπτει τόσο με την επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, όσο και με τον αποχαιρετισμό στον μεγάλο Μίκη Θεοδωράκη.

Στην λαϊκή σκηνή, ο Γιώργος Μαργαρίτης, ανεβαίνοντας στην σκηνή, είπε ότι παίρνει δύναμη βλέποντας την μαζική συμμετοχή της νεολαίας και ευχήθηκε καλούς αγώνες. Ο Γιώργος Μαργαρίτης, ανάβει το γλέντι το οποίο αναμένεται να κρατήσει για πολύ...

Εργατικό Στέκι

 Οι εργασιακές σχέσεις σκλαβιάς που διαμορφώνονται από τους αντεργατικούς νόμους στο επίκεντρο της μαζικής εκδήλωσης στο Εργατικό Στέκι

Με μαζική συμμετοχή νέων εργαζομένων πραγματοποιήθηκε απόψε η συζήτηση στο  Εργατικό Στέκι με θέμα τις εργασιακές σχέσεις που διαμορφώνονται μέσα από μια σειρά νόμους που καταργούν δικαιώματα και κατακτήσεις και επαναφέρουν τις παλιές ξεπερασμένες σχέσεις σκλαβιάς.

Στη συζήτηση, στις ερωτήσεις των εργαζομένων απάντησαν η Στέλλα Καινουργιάκη και Αλέξης Γουσόπουλος, μέλη της Επιτροπής Περιοχής Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ και ο Άλκης Πλίτσης, μέλος του Συμβουλίου Περιοχής Κεντρικής Μακεδονίας της ΚΝΕ.

Μέσα από τη συζήτηση παρουσιάστηκαν αναλυτικά οι αλλαγές που προκύπτουν στις εργασιακές σχέσεις με το νέο νόμο - έκτρωμα, παραδείγματα που επιβεβαιώνουν ότι αυτές οι αλλαγές δεν γίνονται μόνο στη χώρα μας, αλλά αποτελούν στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου και εφαρμόζονται σε μια σειρά άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Επίσης απαντήθηκε το παραμύθι ότι δήθεν θα ωφεληθούν και  οι εργαζόμενοι από την ανάπτυξη και τις επενδύσεις που σχεδιάζονται στην περιοχή της Κεντρικής Μακεδονίας.

Τέλος, παρουσιάστηκε η πρόταση του ΚΚΕ για σταθερή δουλειά και μείωση του χρόνου εργασίας, η δυνατότητα να εφαρμοστεί στο παρόν και η ανάγκη οι εργαζόμενοι να μπουν μπροστά στον αγώνα για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. 

Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στον εργάσιμο χρόνο, που όπως αναφέρθηκε, δεν είναι απλά μαθηματικά που προσθέτεις και αφαιρείς κάποιες ώρες!

Όπως είπε ο Αλέξης Γουσόπουλος, «το μεγαλύτερο κομμάτι της εργάσιμης μέρας είναι απλήρωτο και σε αυτό παράγεται η υπεραξία, δηλαδή το κέρδος για τον καπιταλιστή. Η βασική ουσία του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος είναι ότι ο μισθωτός, ανεξάρτητα από το είδος της δουλειάς του, με μερική ή πλήρη σύμφωνα με το νόμο απασχόληση, με ατομική, επιχειρησιακή, ακόμα και με κλαδική σύμβαση, πάντα δουλεύει έναν ελάχιστο μόνο χρόνο για τις στοιχειώδεις ανάγκες του, ανάλογα με τη χρονική περίοδο και με τη δυναμική της ταξικής πάλης. Στο μεγαλύτερο μέρος της εργασίας του γίνεται νόμιμη κλοπή από τους καπιταλιστές και το κράτος τους.

Πολύ περισσότερο με τη λεγόμενη διευθέτηση. Οι δύο επιπλέον ώρες στο 10ωρο αποτελούν επιπλέον απλήρωτο χρόνο εργασίας για την επιχείρηση, άρα το απλήρωτο κομμάτι της εργάσιμης μέρας μεγαλώνει. Το μέτρο αυτό ικανοποιεί τις επιχειρήσεις, ώστε να απασχολούν τους εργαζόμενους όποτε τους έχουν ανάγκη.  Οι συνέπειες για τον εργαζόμενο θα είναι η συσσωρευμένη φθορά της υγείας του από τα απανωτά 10ωρα, η πλήρης απορρύθμιση της οικογενειακής και κοινωνικής του ζωής, που κανένα ρεπό και καμιά μείωση του χρόνου εργασίας κάποια άλλη μέρα (πιθανόν ύστερα από πολλές εβδομάδες εξαντλητικής δουλειάς) δεν μπορεί να αποκαταστήσει ή να αντισταθμίσει.

Ιδιαίτερα στους νέους και τις νέες, ο νέος εργασιακός νόμος δεν νομιμοποιεί απλά τη ζούγκλα, που ήδη ζουν όσοι δουλεύουν. Διαμορφώνει το ακόμα χειρότερο επόμενο στάδιο της δουλειάς χωρίς κανένα δικαίωμα, ούτε στην ανάπαυση, ούτε στην ψυχαγωγία και την ξεκούραση, πολύ περισσότερο στην οργανωμένη διεκδίκηση. Το γεγονός ότι οι σημερινοί νέοι και νέες ζουν και δουλεύουν με όρους πολύ χειρότερους από τους γονείς τους, με την ανασφάλεια να κυριαρχεί, δεν είναι μοιραίο. Είναι κι αυτή μία σημαντική πλευρά τού τι σημαίνει πρόοδος για το σημερινό εκμεταλλευτικό σύστημα. Παρά τα μεγάλα λόγια για νομοσχέδιο που θα δώσει "δύναμη στον εργαζόμενο", η πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ δεν απαντάει στις ανησυχίες των νέων για την εργασιακή τους προοπτική, για το αν θα βρουν δουλειά στο αντικείμενο που σπουδάζουν και με τι όρους. Αντίθετα, όσα προβλέπει το νομοσχέδιο, η απελευθέρωση των απολύσεων, τα ωράρια - λάστιχο, θέτουν επιπρόσθετα εμπόδια στην εύρεση εργασίας με δικαιώματα.

Από την επιδείνωση των όρων εργασίας δεν ξεφεύγουν ούτε οι απόφοιτοι Τμημάτων που συνδέονται με "δυναμικούς" κλάδους της οικονομίας, όπως το Φάρμακο, τα logistics, η Πληροφορική κ.ά. Το νομοσχέδιο προβλέπει για αυτούς τους κλάδους κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, για να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων.

Το παραμύθι των "καλοπληρωμένων θέσεων εργασίας με δικαιώματα" για τους εργαζόμενους σε δυναμικούς κλάδους της οικονομίας, που προβάλλεται έντονα μέσα στα πανεπιστήμια από καθηγητές - στελέχη επιχειρήσεων και κομμάτων, καταρρέει με πάταγο, αφού η καπιταλιστική ανάπτυξη προϋποθέτει ένταση της εκμετάλλευσης, του απλήρωτου χρόνου εργασίας, αύξηση της ψαλίδας μεταξύ μισθού και παραγωγικότητας της εργασίας.

Είναι ψέμα επομένως ότι απ' αυτήν τη ρύθμιση εργοδοσία και εργαζόμενοι βγαίνουν εξίσου κερδισμένοι. Και είναι πρόκληση να ισχυρίζεται η κυβέρνηση ότι νομοθετώντας το 10ωρο "προστατεύει" (!) το 8ωρο και ότι το κάνει για να διευκολύνει τους εργαζόμενους».

Σημαντικά απασχόλησε και το πως ο νόμος - έκτρωμα Χατζηδάκη για τα εργασιακά «θα μείνει στα χαρτιά». Δηλαδή, με οργανωμένη απειθαρχία και κλιμάκωση του αγώνα στους χώρους δουλειάς, τους κλάδους, τις λαϊκές γειτονιές και να απλωθεί πανελλαδικά σε ένα ενιαίο κίνημα κοινωνικών δυνάμεων και των φορέων τους που έχουν κοινά συμφέροντα και προσδοκίες, όπως είπε η Στέλλα Καινουργιάκη. Και πρόσθεσε: «Με οργάνωση, ταξική ενότητα, κοινωνική συμμαχία και αλληλεγγύη λοιπόν! Έτσι μένουν στα χαρτιά τέτοιοι νόμοι. Έτσι πετιούνται στα σκουπίδια της ιστορίας και οι εμπνευστές τους. Τον τελευταίο λόγο τον έχουν όλοι αυτοί, η πλειοψηφία του λαού, που αν συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους, τη δύναμη του συλλογικού ανυποχώρητου αγώνα, μπορούν όχι μόνο να αχρηστεύσουν το νόμο, αλλά μπορούν να πάρουν και τη ζωή τους στα χέρια τους, να διεκδικήσουν σύγχρονα δικαιώματα στη δουλειά και τη ζωή».

Αναφέρθηκε ακόμη στην αναντικατάστατη συμβολή των γυναικών στο εργατικό κίνημα και είπε: «Δε μπορούμε να μιλάμε για το εργατικό λαϊκό κίνημα αφήνοντας απ' έξω τις γυναίκες που είναι μια σημαντική δύναμη κρούσης, που βιώνουν στο πετσί τους τη διπλή καταπίεση και εκμετάλλευση. Επιβεβαιώνεται και από τα ίδια τα στοιχεία η χαμηλή συμμετοχή των γυναικών στο εργατικό κίνημα πράγμα που εκφράζει το γεγονός ότι η γυναίκα εργαζόμενη αντικειμενικά έχει να ξεπεράσει περισσότερα εμπόδια σε σχέση με τον άνδρα για να μπει στη μάχη.

Πολλές οι αιτίες: έλλειψη ελεύθερου χρόνου, έλλειψης χρόνου και διάθεσης για μελέτη, πίεση από το οικογενειακό περιβάλλον, μακροχρόνια επίδραση αντιδραστικών απόψεων για το ρόλο της γυναίκας.

Δεν πρόκειται για εμπόδια που ξεπερνιούνται εύκολα. Απαιτείται συστηματική προσπάθεια και από εμάς τους κομμουνιστές και ενασχόληση των ίδιων των σωματείων και σε επίπεδο διεκδικήσεων και σε επίπεδο μέτρων διευκόλυνσης συμμετοχής των γυναικών στη ζωή του σωματείου. Ήδη πολλά σωματεία στήνουν ή προσπαθούν να στήσουν επιτροπές γυναικών. Και από αυτό εδώ το βήμα λοιπόν εμείς καλούμε τις εργαζόμενες να πρωτοστατήσουν με τη συμμετοχή τους στο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, να συναντηθούν με τους γυναικείους συλλόγους, να συναντηθούν με τα σωματεία τους, να βάλουν τους προβληματισμούς τους, να συζητήσουν, να πρωτοστατήσουν και στους χώρους δουλειάς για να μείνει και αυτός ο νόμος στα χαρτιά.

Σε κάθε περίπτωση, είναι αναντικατάστατη η συμβολή των κομμουνιστριών που με τον πρωτοπόρο ρόλο και παράδειγμα τους θα ανοίξουν δρόμο και στις συναδέλφισσές τους.

Μεγάλο βάρος πέφτει και στους νέους εργαζόμενους. Από ότι φαίνεται η αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης θα είναι οι πρώτοι που θα έρθουν σε επαφή με τις νέες εξελίξεις που δίκαια χαρακτηρίστηκαν από τους εργαζόμενους ως έκτρωμα. Ένα μεγάλο ζήτημα που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι η απειρία των νέων ανθρώπων από μαζικούς αγώνες, κατακτήσεις του κινήματος, την ίδια τη συνδικαλιστική δράση. Γιατί όταν λέμε ότι το νομοσχέδιο θα μείνει στα χαρτιά δεν είναι απλά μια έκφραση αλλά ότι οι ίδιοι εργαζόμενοι μέσα από την οργανωμένη πάλη τους θα το επιβάλλουν και χωρίς τη συμβολή των νέων εργαζομένων που αποτελούν κομμάτι της εργατικής τάξης τα πράγματα θα είναι αρκετά δύσκολα. Από την άλλη πλευρά η νεολαία παρακολουθεί για το τι της ετοιμάζουν και έχει αυξημένα αντανακλαστικά. Χρειάζεται να αναδείξουμε τη δύναμη που έχουν οι ίδιοι εργαζόμενοι, να σπάσουμε στην πράξη το ιδεολόγημα ότι με τους αγώνες δε πετυχαίνουμε και κάτι, όλοι το ίδιο είναι τσουβαλίαζοντας τις ξεπουλήμενες συνδικαλιστικές ηγεσίες με τους πραγματικούς αγωνιστές.

Η επίμονη δουλειά των μελών της ΚΝΕ και άλλων αγωνιστών είναι αυτή που μπορεί να δώσει πνοή και να ενισχύσει το κίνημα με άλλες εφεδρείες. Είναι δύσκολο καθήκον αλλά δεν θα ξεμπερδέψουν τόσο εύκολα με την εργατική τάξη και τα παιδιά της». 

Στη σοσιαλιστική προοπτική, την κοινωνία που ο εργάτης, ο υπάλληλος, ο μισθωτός επιστήμονας, δε θα βγαίνει στη ζούγκλα της αγοράς εργασίας για να αναζητήσει που θα πουλήσει την εργατική του δύναμη αλλά θα έχει απελευθερωθεί εξαρχής από αυτά τα δεσμά, αναφέρθηκε ο Άλκης Πλίτσης, «Μια κοινωνία στην οποία είμαστε αφεντικά του εαυτού μας, μας ανήκει συλλογικά όλος ο πλούτος που υπάρχει γύρω μας και κατοχυρώνουμε μόνιμη σταθερή δουλειά και ένα πολύ ανώτερο επίπεδο ζωής (Υγεία, Παιδεία κλπ), καθώς και τις δυνατότητες να αυξηθεί ο ελεύθερος χρόνος, να αναβαθμιστεί το δημιουργικό περιεχόμενο της εργασίας και το γενικό μορφωτικό επίπεδο των εργαζομένων.

Σε αυτό το στέρεο έδαφος της εργατικής εξουσίας και της κοινωνικοποίησης, ο κεντρικός επιστημονικός σχεδιασμός της οικονομίας, μπορεί να διασφαλίσει ένα πολύ ανώτερο επίπεδο κάλυψης των κοινωνικών αναγκών. Το τι θα παραχθεί, για ποιο σκοπό, πώς θα κατανεμηθούν τα μέσα παραγωγής και το ανθρώπινο δυναμικό σε κάθε κλάδο και παραγωγική μονάδα, δε θα αποφασίζεται μέσω της αγοράς, προσφορά ζήτηση και κέρδος αλλά με βάση τους στόχους συνδυασμένης κάλυψης των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών, τους στόχους που θα θέτει η κοινωνία».

Αναφέρθηκε στην πείρα της ΕΣΣΔ, στο πρώτο σοσιαλιστικό κράτος, όπου ο ημερήσιος εργάσιμος χρόνος ήταν σταθερός, με 7ωρο - 5ήμερο. Στον εργάσιμο χρόνο υπολογιζόταν όχι μόνον ο παραγωγικός, αλλά και ο χρόνος μετακίνησης, φαγητού, για τις γυναίκες οι οικιακές εργασίες, προκειμένου να υπολογιστεί η πρόοδος για τον πραγματικά ελεύθερο χρόνο, για αυτομόρφωση, άθληση, Πολιτισμό, κοινωνική δράση. Σε όλους τους εργαζόμενους εξασφαλίζονταν μέρες εβδομαδιαίας ανάπαυσης και ετήσιες άδειες με αποδοχές. Η εργάσιμη εβδομάδα στη Σοβιετική Ένωση ήταν μια από τις μικρότερες στον κόσμο, αποδεικνύοντας τα πλεονεκτήματα και την ανωτερότητα του σοσιαλισμού.

«Αυτό αρκεί για να συγκρίνει ο εργάτης, η εργάτρια, ο μισθωτός τον καπιταλισμό με τον σοσιαλισμό!», είπε.

Τόνισε ότι «δεν είναι μοιραίο να αυξάνει καθημερινά η απόσταση ανάμεσα στις σύγχρονες επιστημονικές και τεχνολογικές δυνατότητες, γενικότερα η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων για τη διασφάλιση της κοινωνικής ευημερίας και την ίδια στιγμή να υπάρχει η σημερινή κατάσταση της αύξησης της εκμετάλλευσης, της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης, της ανασφάλειας που βιώνουν οι μισθωτοί, οι άνεργοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι νέοι, οι συνταξιούχοι.

Ας σκεφτούμε τις δυνατότητες που δίνει σήμερα η αύξηση του επιπέδου κοινωνικοποίησης της παραγωγής και της παραγωγικότητας της εργασίας για να αυξηθεί ο ελεύθερος χρόνος, η δημιουργική του αξιοποίηση και να ενισχυθεί το δημιουργικό περιεχόμενο της εργασίας, και να αναβαθμιστεί το γενικό μορφωτικό επίπεδο για τους εργαζόμενους που αποτελούν την κύρια παραγωγική δύναμη κάθε εποχής.

Ο σοσιαλισμός μπορεί λοιπόν να μας βγάλει από το φαύλο κύκλο καπιταλιστικής ανάπτυξης (που έχει ως προϋπόθεση την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζόμενων) και καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης που συνδέεται με περισσότερα βάσανα και πόνο για τον εργαζόμενο λαό. Στο σοσιαλισμό, οι εργαζόμενοι, θα γίνουν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές των εξελίξεων με την ενεργό συμμετοχή τους στη λήψη και στον έλεγχο των αποφάσεων, μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις τους σε κάθε χώρο δουλειάς».

Αντάμωση  του "χρόνου τέτοια μέρα"