Ο «αντικομμουνισμός» είναι εκείνο το νήμα που ενώνει από τον Πινοσέτ μέχρι τον Παττακό και από τον Φράνκο μέχρι τον Μακάρθι. Πρόκειται για τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή κάθε αντιδραστικής, ανελεύθερης, καταπιεστικής, τρομοκρατικής και δικτατορικής συμπεριφοράς απέναντι σε χώρες και λαούς.
Είναι μια στείρα, υστερική και άκρως συντηρητική ιδεολογία, που δεν κατάφερε να οικοδομήσει ουσιαστικά κανένα σοβαρό θεωρητικό επιχείρημα ενάντια στον κομμουνισμό, παρά μόνο τη συμμαχία της με τα πιο ολοκληρωτικά και φασιστικά καθεστώτα.
Στη χώρα μας έχουμε πολύτιμη εμπειρία: Δεν υπάρχει λαϊκή διεκδίκηση που οι δυνάστες του λαού, δικτάτορες και επίδοξοι δικτάτορες, να μην έβλεπαν πάντα «κομμουνιστικό δάκτυλο» και «συνοδοιπόρους».
Ο αντικομμουνισμός από την εποχή του ιδιώνυμου είναι η βασική προμετωπίδα του καθεστώτος όταν αυτό επέλεγε την ολοκληρωτική, την δικτατορική, τη φασιστική του φορεσιά, όπως συνέβη το ‘36 με τον Μεταξά ή το ’67 με τους Μακαρέζους.
Τίθεται το ερώτημα:
«Μα καλά, όποιος δεν συμφωνεί με τον κομμουνισμό, όποιος δεν συμφωνεί με την Αριστερά, πρέπει να το κρύβει;».
Απάντηση:
Όποιος διαφωνεί με τον μαρξισμό, όποιος απεύχεται και αντιμάχεται την προοπτική του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού από την άποψη της δικής του ταξικής θέσης ή της δικής του φιλοσοφικής και πολιτικής ανάλυσης, έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει και να το διαλαλεί. Τα παραπάνω σημαίνουν: Πολιτική κριτική, πολιτική αντιπαράθεση, ακόμα και πολιτική πολεμική.
Αλλά δεν μιλάμε γι’ αυτό. Γιατί, πολύ απλά, ο αντικομμουνισμός είναι άλλο πράγμα.
Ο αντικομμουνισμός, όσο κι αν (ανά τις εποχές) καμώνεται ότι κυκλοφορεί με το ένδυμα της «πολιτικής κριτικής», είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό. Είναι η τακτική του ψέματος. Είναι η τακτική της συκοφαντίας. Είναι η τακτική της προβοκάτσιας και της λάσπης. Είναι η τακτική της διαστρέβλωσης θέσεων, της παραποίησης απόψεων και της πλαστογράφησης ιστορικών δεδομένων.
Ο αντικομμουνισμός δεν αντιμετωπίζει την κομμουνιστική κοσμοθεωρία ως μια επιστήμη με έστω «αβάσιμα» συμπεράσματα. Δεν αντιπαραθέτει στη «μη αποδεκτή» ιδεολογία του μαρξισμού – λενινισμού τον πολιτικό του αντίλογο. Δεν βλέπει στη δράση των κομμουνιστών την πολιτική δράση των πολιτικών του αντιπάλων.
Ο αντικομμουνισμός εκείνο που επιζητά είναι να εμφανίζει και κάτω από συγκεκριμένους πολιτικούς συσχετισμούς να επιβάλλει την αντιμετώπιση της κομμουνιστικής ιδεολογίας και της κομμουνιστικής πολιτικής δράσης σαν «ποινικό αδίκημα»! Να την καταστήσει «ποινικά κολάσιμη»!
Επομένως, απέναντι στον κομμουνισμό και τους κομμουνιστές εκείνο που επιλέγεται σαν μέσο «πολιτικής αντιπαράθεσης» δεν είναι το πολιτικό επιχείρημα, αλλά η απειλή. Δεν είναι η δύναμη της πειθούς στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης ιδεών ενώπιον του λαού, αλλά η επιβολή του «νόμου»!
Η Ιστορία διδάσκει:
Δεν υπήρξε ένταση του αυταρχισμού, δεν υπήρξε επίθεση σε δημοκρατικό δικαίωμα, δεν υπήρξε ποτέ ενίσχυση της ιδεολογικής και πολιτικής τρομοκρατίας, που να μη συνοδεύτηκε – πάντα – από ένταση του αντικομμουνισμού.
Δεν υπήρξε ποτέ αντιλαϊκό μέτρο, που να μην χρησιμοποίησε σαν δεκανίκι του την αντικομμουνιστική ρητορική. Δεν υπήρξε ένταση της εκμετάλλευσης των καταπιεσμένων στρωμάτων, βάθεμα ή παλινόρθωση του αντιδημοκρατικού βάλτου από τα τέλη του 19ου αιώνα, που να μην είχε προμετωπίδα τον αντικομμουνισμό. Να γιατί στην ΕΕ, στην Ελλάδα και παντού στον κόσμο των Πάιατ, ο αντικομμουνισμός, βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη.
Εν κατακλείδι:
Ο αντικομμουνισμός καμία σχέση δεν έχει με την έννοια της πολιτικής διαπάλης.
Ιστορικά, δε, έχει αποδειχτεί και μάλιστα περίτρανα ότι η ποινικοποίηση της κομμουνιστικής δράσης ισοδυναμεί όχι απλώς με καμπανάκι, αλλά με συναγερμό για την υπεράσπιση των δημοκρατικών και πολιτικών ελευθεριών σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, καθώς η φαλκίδευσή τους, την οποία προωθεί ο αντικομμουνισμός, δεν αφορά μόνο στους κομμουνιστές, αλλά στοχεύει ολόκληρη την κοινωνία.
Όσο για το αν συνιστά «αμάρτημα» να είναι αντικομμουνιστές οι αντικομμουνιστές, επαναλαμβάνουμε:
Φυσικά και δεν είναι αμάρτημα. Στην περίπτωσή τους, μάλιστα, το να είναι αντικομμουνιστές αποτελεί καθήκον. Και υποχρέωση!
Ισως, μάλιστα, ο αντικομμουνισμός τους να είναι και η μόνη ενδιαφέρουσα πλευρά της ύπαρξής τους ως δημοσιολόγων. Και τούτο διότι, αν μη τι άλλο, βοηθούν «να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι» ότι ο αντικομμουνισμός εκτός από κατ’ εξοχήν επικίνδυνος φορέας και προπομπός των πιο αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων, είναι και γελοίος.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΣοσιαλδημοκρατία και φασισμός αποτέλεσαν ιστορικά διαφορετικές αστικές επιλογές επιβολής της εξουσίας του κεφαλαίου, ελέγχου και καταναγκασμού της εργατικής τάξης, σε διαφορετικές περιόδους ανάπτυξης του καπιταλισμού. Με τη μεν πρώτη ν’ αποτελεί βασική κυβερνητική επιλογή σε συνθήκες επαναστατικής ανόδου για τη χειραγώγησή της και στη συνέχεια, μεταπολεμικά, ως διαχειρίστριας της κεϋνσιανής πολιτικής, σε φάση καπιταλιστικής ανασυγκρότησης κι ανάπτυξης πάνω στα συντρίμμια του πολέμου. Τη δε δεύτερη, να επιβάλλεται σε περιόδους αδυναμίας -και της σοσιαλδημοκρατίας- ν’ απορροφήσει την αστική-πολιτική κρίση, όπου οι αστικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες δεν είναι πλέον αποτελεσματικές κι απαιτούνται πιο αυταρχικές-δικτατορικές λύσεις.
Η αναζήτηση από τη μεριά του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος συμμαχιών με τη σοσιαλδημοκρατία στο πλαίσιο της συγκρότησης «Λαϊκών Μετώπων» για την αντιμετώπιση του φασιστικού κινδύνου (7ο Συνέδριο Κομμουνιστικής Διεθνούς) παραγνώριζε όλη την προηγούμενη εμπειρία του επαναστατικού κινήματος από το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας. Ένα ρόλο, τον οποίο όχι μόνο δε θ’ αποποιηθεί την κρίσιμη εκείνη περίοδο, αλλά θα «τιμήσει» πιστά και με συνέπεια όλα τα επόμενα χρόνια. Ακολούθως, αυτή η αναζήτηση συμμαχιών -ακόμα κι εκεί που δεν υλοποιήθηκε στον ίδιο βαθμό ή με τον ίδιο τρόπο- είχε πολλαπλές συνέπειες για την πορεία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, οδηγώντας σε απαράδεκτους συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, τόσο στον ιδεολογικοπολιτικό, όσο και τον οργανωτικό τομέα (π.χ. με τη διάλυση ή τη συγχώνευση των ταξικών συνδικάτων με τα ρεφορμιστικά, με τη συγχώνευση - σε ορισμένες περιπτώσεις - ακόμα και των νεολαιών των κομμουνιστικών κομμάτων με τις αντίστοιχες των σοσιαλιστικών κ.ο.κ.). Η εμπειρία της εν λόγω περιόδου εμπεριέχει πράγματι πολύτιμα διδάγματα για τη στρατηγική και την πολιτική συμμαχιών των κομμουνιστικών κομμάτων, με διαχρονική σημασία.
Σήμερα, η αναβίωση της πεπαλαιωμένης όσο και σάπιας θεωρίας των «δύο άκρων» έρχεται για μια ακόμη φορά να συσκοτίσει τις πραγματικές κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές αντιθέσεις που ενυπάρχουν στην καπιταλιστική κοινωνία, με συχνές αναφορές μάλιστα στην ιστορική εμπειρία του φασισμού και του πολέμου. Όμως, όπως και σήμερα, έτσι και τότε, η βασική αντίθεση δεν ήταν μεταξύ της «δημοκρατίας» και των «φασιστικών καθεστώτων», αλλά μεταξύ της αστικής εξουσίας (είτε αυτή εκφραζόταν μέσ’ από τον αστικό κοινοβουλευτισμό είτε μέσ’ από την αστική δικτατορία κάθε μορφής) και της εργατικής. Στα παραπάνω έγκειται η θεμελιακή αντίθεση της εποχής μας, που μπορεί να λυθεί -και θα λυθεί- μόνο με την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του νέου κόσμου, του σοσιαλισμού. https://www.komep.gr/m-article/07cefc4a-f42a-11e9-95d7-3ed1504937da/
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
ΔιαγραφήΤα εκτενή αποσπάσματα που παραθέσαμε απ’ αυτό το πολυσέλιδο έγγραφο, όσο και τα προηγούμενα, νομίζουμε πως δεν αφήνουν σε κανέναν αυταπάτες για το ρόλο του ιμπεριαλισμού ακόμα κι όταν φοράει το προσωπείο του «ειρηνικού». Το σε ποιο βαθμό αυτό συνειδητοποιήθηκε, καταπολεμήθηκε ή υιοθετήθηκε συνολικά από το κομμουνιστικό κίνημα της εποχής, είναι κάτι που πρέπει να προκύψει μέσα από παραπέρα μελέτες αντίστοιχων αρχείων και ιστορικών εξελίξεων στις σοσιαλιστικές χώρες.
Το πόσο εκπληκτικά όμως οι εκτιμήσεις, ακόμα και κάποιες αυτούσιες εκφράσεις αυτών των αμερικάνικων εγγράφων συμπίπτουν μ’ αυτές των ρεβιζιονιστών της εποχής, ακόμα και μ’ αυτές των σύγχρονων οπορτουνιστών, ίσως συμβάλλει στο να κατανοήσουν περισσότεροι την ορθότητα της θέσης που το κομμουνιστικό κίνημα έχει υιοθετήσει εδώ και πάνω από έναν αιώνα, από τότε που εμφανίστηκαν οι πρώτοι απαρνητές και αποστάτες: Κάθε παρέκκλιση από τις αρχές του επιστημονικού σοσιαλισμού και άσχετα από προθέσεις αντικειμενικά μπαίνει στην υπηρεσία του ταξικού αντίπαλου της εργατικής τάξης, στην υπηρεσία του καπιταλισμού.
Ή όπως εκτίμησε το ΚΚΕ, «είτε άμεσα, είτε έμμεσα ο οπορτουνισμός ανοίγει το δρόμο για το αδυνάτισμα των κομμουνιστικών κομμάτων. Αποτελεί την ιδεολογική βάση για να ευοδωθούν οι προσπάθειες του ιμπεριαλισμού να υποσκάψει και να αδυνατίσει το σοσιαλισμό»[17].
https://www.komep.gr/m-article/918bb6ef-ff2b-11e9-95d7-3ed1504937da/... Και για το προηγούμενο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ