48 χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από τον ηρωικό φοιτητικό και εργατικό - λαϊκό ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, που αποτέλεσε το αποκορύφωμα της πάλης λαού και νεολαίας ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία, η οποία ήταν μία από τις πολλές μορφές της εξουσίας του κεφαλαίου, που επιλέγεται ανάλογα με τις εκάστοτε προτεραιότητες και τις ανάγκες της αστικής τάξης.
Ο τριήμερος εορτασμός κορυφώνεται με την αντιιμπεριαλιστική πορεία στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα και τις πορείες σε όλη τη χώρα.
48 χρόνια μετά, τα αιτήματα για «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» παραμένουν επίκαιρα, αφού παρά την τεράστια επιστημονική - τεχνική πρόοδο στα χρόνια που μεσολάβησαν, η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του λαού είναι ακόμα ζητούμενο, καθώς σκοντάφτει στο ποια τάξη έχει στα χέρια της την οργάνωση της παραγωγής, συνολικότερα της οικονομίας και της κοινωνίας.
Ιδιαίτερα επίκαιρα όμως παραμένουν, στις σημερινές συνθήκες, και τα συνθήματα στις πύλες του Πολυτεχνείου «Έξω οι ΗΠΑ» και «Έξω το ΝΑΤΟ», μιας και το αστικό ελληνικό κράτος, με τις συμφωνίες που υπογράφει, βάζει τη χώρα ακόμη πιο βαθιά στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, την μετατρέπει σε απέραντη αμερικανονατοϊκή βάση και ταυτόχρονα σε μαγνήτη της επιθετικότητας των αντίπαλων ιμπεριαλιστικών ενώσεων.
Για όλους αυτούς τους λόγους, ο φετινός εορτασμός του ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου μπορεί και πρέπει να αποτελέσει έναν ακόμα κρίκο στην εργατική - λαϊκή πάλη για μόρφωση και εργασία με ανθρώπινες συνθήκες, μέτρα προστασίας της υγείας και της ζωής του λαού, ελεύθερο χρόνο, εισόδημα για αξιοπρεπή ζωή, για την απόρριψη κάθε αντεργατικού - αντιλαϊκού νόμου, για την καταδίκη κάθε αστικού κόμματος, που, με το μαστίγιο ή το καρότο, στερεί από τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους από τον πλούτο που παράγουν.
Μπορεί και πρέπει να αποτελέσει εφαλτήριο ώστε να δυναμώσει ο αγώνας για να κλείσουν όλες οι βάσεις, να αποδεσμευτεί η χώρα από τις ενώσεις και τις συμμαχίες του κεφαλαίου.
Για όλους αυτούς τους λόγους, οι τριήμερες εκδηλώσεις και οι μεγάλες αντιιμπεριαλιστικές πορείες σε όλη τη χώρα στέλνουν το μήνυμα ότι το Πολυτεχνείο ζει και θα ζει μέσα στους αγώνες του σήμερα...
Είναι το νούμερο 8, την ξέρουν όλοι με αυτό
1
ΑπάντησηΔιαγραφή17-11-1973. “”Τα Γεγονότα του Πολυτεχνείου. Στρατόπεδο Θανάτου Ντούνη.””
Στις 17 Νοεμβρίου του 1973 έχουμε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου που θαρραλέοι φοιτητές σήκωσαν την γροθιά τους και το ανάστημα τους απέναντι στην τυραννική δικτατορία που μαινόταν την Ελλάδα από το 1967. Τα χρόνια που ακολούθησαν πολλοί αμφισβήτησαν αυτούς τους νέους που κοίταξαν κατάματα τους φασίστες βασανιστές τους. Υπήρξαν και αυτοί που είπαν ότι όλα είναι ψέματα και προβοκάτσια της Αριστεράς. Αυτοί που νοσταλγούν τα μαύρα εκείνα χρόνια που δεν είχε ανοίξει ούτε ρουθούνι…. Σήμερα την 17 Νοέμβριου του 2021 θα κάνουμε μια αναφορά στο πρόσωπο της Χούντας πίσω από την μάσκα της.
Στον δρόμο προς Νέα Μάκρη υπάρχει ο οικισμός «Σεμέλη». Στη θέση των σημερινών κατοικιών υπήρχε το εφιαλτικό Στρατόπεδο Διονύσου το λεγόμενο Στρατόπεδο ‘’Ντούνη’’ όπου στρατωνιζόταν το 505 τάγμα Πεζοναυτών με Διοικητή τον αντισυνταγματάρχη Κωνσταντίνο Παπαδόπουλο, τον νεότερο αδελφό του δικτάτορα. Μετά την 21η Απριλίου του 1967, αποτέλεσε τόπο μαρτυρίων και βασανιστηρίων δεκάδων πολιτών που συνελήφθησαν από το χουντικό καθεστώς. Πέρασε στην ιστορία για τη φρικτή δοκιμασία της εικονικής εκτέλεσης των κρατουμένων.
Κατά το βασανιστήριο της εικονικής εκτέλεσης οδηγούσαν τους κρατουμένους στο πίσω μέρος του προαυλίου που υπήρχε ένας μεγάλος λάκκος σαν τάφος. Πετούσαν μέσα τους κρατούμενους, προκειμένου να τους αναγκάσουν να μιλήσουν. Ήταν η τελευταία ευκαιρία τους να μετανοήσουν. Μπροστά τους υπήρχε άγημα ένοπλων στρατιωτών. Αν δεν συμμορφώνονταν, ακουγόταν το παράγγελμα «Επί σκοπόν.». Αν παρέμεναν σιωπηλοί, διέταζαν «Πυρ» και τα όπλα που τους σημάδευαν εκπυρσοκροτούσαν. Οι κρατούμενοι σωριάζονταν αναίσθητοι από τον τρόμο και το σοκ. Δεν πέθαιναν εκείνη τη στιγμή γιατί τους έριχναν με άσφαιρα.
Οι βασανιστές χρησιμοποιούσαν αυτή τη μέθοδο ακόμη για να διασκεδάσουν εις βάρος ανήμπορων ανθρώπων. Έχουν καταγραφεί μαρτυρίες, όπου ενώ είχαν βασανίσει άγρια τον κρατούμενο, τον αιφνιδίαζαν τοποθετώντας του το όπλο στο στόμα. Τραβούσαν με δύναμη τη σκανδάλη και το θύμα κατέρρεε από τον τρόμο. Οι βασανιστές ξεκαρδίζονταν με το κατόρθωμά τους. Τον συνέφεραν από την λιποθυμία και ξανά από την αρχή.
Ένας από τους εκατοντάδες μάρτυρες που κατέθεσαν κατά την Μεταπολίτευση είπε πως συνελήφθη και βασανίστηκε στο Στρατόπεδο του Διονύσου. Τον πήραν υποβασταζόμενο, τον έσυραν, και του είπαν «Απόψε εδώ είναι το τέλος σου. Ή μιλά ή πεθαίνεις. Θα σε εκτελέσουμε». Περίπου δεκαπέντε πεζοναύτες, τον τράβηξαν σέρνοντας μέχρι το πεδίο βολής μέσα στην νύχτα. «Εδώ έχουμε θάψει κι άλλα καθίκια φοιτητές σαν και εσένα. Εδώ θα γίνει ο τάφος σου. Θα μιλήσεις;» Προστάζοντας τον να μιλήσει εκείνος παρέμενε σιωπηλός. Τότε, φώναξε ο ένας “Επί σκοπόν”. Ο βασανισμένος άνθρωπος είχε πάρει απόφαση πως είχε έρθει το τέλος του και φώναξε με δύναμη «Ζήτω η Ελλάδα, Ζήτω η Δημοκρατία». Τότε ακούστηκε “Πυρ” που συνοδεύτηκε από ομοβροντία πυροβολισμών. Όταν συνήρθε από την λιποθυμία κατάλαβε πως ήταν άσφαιρα.
2
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπήρχε το βασανιστήριο του Μνήματος. Ο κρατούμενος καθώς τον απειλούσαν ότι θα τον εκτελέσουν πάνω από ένα λάκκο που είχαν σκάψει, περίπου ένα με δύο μέτρα βάθος. Δίπλα από το λάκκο είχαν τοποθετήσει μια κάσα περίπου 30-40 πόντους ψηλή. Δήλωναν τότε οι βασανιστές στον φυλακισμένο ότι υπάρχει απόφαση των Αρχών για θανατική ποινή το ίδιο βράδυ αν δεν μιλήσει. Αυτός ο λάκκος θα ήταν ο τάφος του. Εκει θα τον σκοτώνανε, και θα τον έθαβαν μαζί με τους υπόλοιπους δικούς του.
Ξαναρωτούσαν αν θα μιλήσει και αν όχι ένας από τους βασανιστές τραβούσε όπλο και αποφασισμένος διέτασσε να τον βάλουν στην κάσα. Οι στρατιώτες πετούσαν πέτρες πάνω στο φέρετρο και χώμα. Προσποιούνταν ότι έθαβαν την κάσα μέσα στο λάκκο. Ο κρατούμενος πάντα έχανε τις αισθήσεις του.
Να αναφέρουμε και το βασανιστήριο της Σταγόνας γνωστό και ως κινέζικο βασανιστήριο του νερού. Αρχικά, ξάπλωναν το θύμα και το έδεναν σε πασσάλους με συγκεκριμένο τρόπο, ώστε το κεφάλι του να βρίσκεται κάτω από μία βρύση, που ανά τακτά διαστήματα έσταζε μία σταγόνα νερού πάνω στο μέτωπο. Στην αρχή φαινόταν χαζομάρα. Μόλις όμως πέρναγε λίγο η ώρα άρχιζαν να ζορίζουν τα πράγματα. Μέσα σε ένα τέταρτο ο πόνος ηταν αβάσταχτος. Το μαρτύριο της σταγόνας συνοδευόταν από τον σαδισμό των βασανιστών. Ήθελαν παράλληλα να χτυπούν το θύμα και έτσι η σταγόνα δεν έπεφτε συνέχεια στο ίδιο σημείο με αποτέλεσμα να αποτυγχάνει το βασανιστήριο και ξανά από την αρχή.
Βγάλσιμο δοντιών, ξερίζωμα νυχιών, άγριο χτύπημα στα πέλματα, φάλαγγα, ηλεκτροσόκ στα γεννητικά όργανα, καψίματα ήταν ακόμη μερικές από τις περιποιήσεις των καλεσμένων της επταετούς Χούντας.
Μετά την πτώση της Χούντας, δεκάδες κρατούμενοι μήνυσαν τους βασανιστές τους. Στις δίκες που ξεκίνησαν από το 1975 πολλοί θέλησαν να καταθέσουν έγγραφα ντοκουμέντα αλλά το δικαστήριο δεν τα δέχτηκε. Πολλοί που κατηγορούνταν για βασανισμό απαλλάχτηκαν με βούλευμα, Μόνο ο αρχιβασανιστης αστυνομικός Πέτρος Μπάμπαλης παραπέμφθηκε για απλές σωματικές βλάβες, αλλά τελικά αθωώθηκε. Στους κατηγορούμενους του ΕΑΤ ΕΣΑ επιβλήθηκαν ελαφρές ποινές κάθειρξης. Μια ακόμη δίκη για τους αστυνομικούς αρχιβασανιστές έγινε στη Χαλκίδα στις 11 Νοεμβρίου, ενώ παρόμοια διαδικασία στις 15 Δεκεμβρίου 1975 στην Πάτρα. Οι Μάλλιος και Μπάμπαλης κηρύχθηκαν αθώοι και έφυγαν ατιμώρητοι από το δικαστήριο, αλλά αργότερα δολοφονήθηκαν από τρομοκρατικές οργανώσεις.
Αυτός είναι ο Καπιταλισμός. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΔιαγραφήΤο ΚΚΕ ήταν παράνομο απο το 1925 μέχρι το 1974. ΑΥΤΑ... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατορθώσαμε ν’ απλώσουμε δίχτυο παράνομων οργανώσεων σ΄όλη την Ελλάδα, αλλού πιο δυνατό αλλού πιο αδύνατο.
ΔιαγραφήΦτιάξαμε την οργάνωση της ΕΠΟΝ με πανελλαδική κατεύθυνση.
Φτιάξαμε οργάνωση γυναικών.
Εκδίδαμε τον παράνομο “Ριζοσπάστη”,
βγάζαμε προκηρύξεις,
γράφαμε συνθήματα στους τοίχους,
μιλούσαν οι τηλεβόες.
Χαρακτηριστικό για τη μεγάλη πολιτική σημασία που είχε η χρησιμοποίηση του τηλεβόα, του πιο αγαπημένο μέσου προπαγάνδας του λαού μας είναι και το παρακάτω: Όταν ακούστηκε ο τηλεβόας στις γειτονιές με τα συνθήματα του ΚΚ, μερικές γυναίκες γονάτισαν στο εικόνισμα και προσευχόμενες είπαν: Άγια να ‘ναι τα στόματα που μιλάνε απ’ το χωνί για το Κουκουέ.
Ο Γιώργης Βοντίτσος-Γούσιας, στέλεχος του ΚΚΕ και του ΔΣΕ, γράφει τις αναμνήσεις του για την αποστολή του στην Ελλάδα το 1952
Το ΚΚΕ πρέπει να έχει πάντα Στρατηγικό στόχο τον Σοσιαλισμό και τακτική την κοινωνική συμμαχία εργατών αυτοαπασχολούμενων και φτωχών αγροτών σε Αντικαπιταλιστική αντιμονοπωλιακή πορεία που διεκδικεί προσωρινά μέτρα ανακούφισης και στην ιδεολογική πάλη και ζύμωση να εδραιώνεται η πρόταση εξουσίας για ανατροπή του καπιταλισμού με κοινωνικοποίηση των βασικών συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής ξήλωμα του Καπιταλιστικού κέρδους και δικτατορία του προλεταριάτου. Με αυτή την γραμμή του ΛΕΝΙΝ και των Μπολσεβίκων την δεκαετία του 40 στον Ιμπεριαλιστικό πόλεμο θα είχαμε εφαρμόσει τον ΕΛΙΓΜΟ των Λαικών Μετώπων και στο τελείωμα του πολέμου τον ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ 1944 θα είχαμε ανατρέψει τον καπιταλισμό χωρίς να έχουμε εγκλωβιστεί στον καπιταλισμό απο την ...λαοκρατία ευρωκομουνισμό.... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΔιαγραφήΗ «ομαλή δημοκρατική εξέλιξη»
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτις 18 Οκτώβρη αποβιβάστηκαν στο Κερατσίνι ο Γ. Παπανδρέου και μια σειρά υπουργοί. Περίπου ένα μήνα πριν, είχαν αποβιβαστεί στην Ελλάδα οι πρώτες αγγλικές στρατιωτικές δυνάμεις.
Στις 16 Οκτώβρη είχε φτάσει στην Αθήνα από τα βουνά της Ελεύθερης Ελλάδας ο Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Γ. Σιάντος, με μια σειρά μέλη της ΚΕ του Κόμματος, του ΕΑΜ και της ΠΕΕΑ. Την επόμενη μέρα συνήλθε το ΠΓ της ΚΕ, το οποίο εξέδωσε Απόφαση «πάνω στην απελευθέρωση της Αθήνας». Η Απόφαση εκτιμούσε ότι με την Απελευθέρωση της πρωτεύουσας και της υπόλοιπης Ελλάδας «ανοίγει νέο στάδιο αγώνων για την κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας και για την αναγέννηση της νέας δημοκρατικής Ελλάδας». Τονιζόταν επίσης η σημασία της «περιφρούρησης της τάξης και της ασφάλειας κατά την ώρα της απελευθέρωσης» που «ανέτρεψαν τις προσπάθειες των εχθρών της εθνικής ενότητας να συκοφαντήσουν το Κόμμα και το ΕΑΜ στα μάτια των συμμάχων μας».
Ανέφερε: «Ο λαός μας, κάτω από τις σημαίες του ΕΑΜ και του ΚΚΕ μ' ενθουσιασμό χαιρέτησε και φιλοξενεί τμήματα ενόπλων δυνάμεων των συμμάχων, που ήρθαν εδώ για να συνεχίσουν τον αγώνα εναντίον του εχθρού που υποχωρεί. Τα γενναία τέκνα της φιλελεύθερης και συμμάχου Μεγάλης Βρετανίας θα βρουν την πιο θερμή υποδοχή και υποστήριξη από το σύμμαχο, φιλελεύθερο και φιλοπρόοδο ελληνικό λαό» («Το ΚΚΕ - Επίσημα Κείμενα», τόμ. 5ος, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1981, σελ. 231-232).
Ακόμα: «Υποστηρίζουμε την κυβέρνηση εθνικής ενότητας γιατί οι προγραμματικοί της σκοποί συμπίπτουν με τους άμεσους σκοπούς του αγώνα μας. Την υποστηρίζουμε υπό την προϋπόθεση ότι θα πάρει όλα τα μέτρα πραχτικής εφαρμογής των προγραμματικών διακηρύξεών της».
Τέλος, το ΠΓ καλούσε «ολόκληρο το Κόμμα και τον ελληνικό λαό να περιφρουρήσουν την εθνική ενότητα, να κατοχυρώσουν τη λαϊκή κυριαρχία και ν' αγωνιστούν θαρρετά για μιαν Ελλάδα καθαρισμένη από το φασισμό, αναγεννημένη, λαοκρατούμενη, ευτυχισμένη».
Στην παραπάνω θέση αποτυπώνεται, με το χαρακτηρισμό «λαοκρατούμενη» Ελλάδα, η μεταρρυθμιστική, κοινοβουλευτική αντίληψη για το πέρασμα από την καπιταλιστική στη σοσιαλιστική εξουσία, η οποία δεν κατονομάζεται, αλλά υπονοείται.
Εξάλλου, ο Σιάντος είχε δηλώσει ότι στις εκλογές που θα γίνουν, το ΚΚΕ «όχι μόνο θα κατέβει σε ενιαίο συνασπισμό με όλα τα Κόμματα του ΕΑΜ, αλλά και επιδιώκει να συμπράξει σε έναν ευρύτατο συνασπισμό όλων των δημοκρατικών δυνάμεων της Χώρας. Το ΚΚΕ θεωρεί ότι προς το συμφέρον του Ελληνικού Λαού επιβάλλεται η συσπείρωση όλων των προοδευτικών δυνάμεων - και αυτών που βρίσκονται έξω από το ΕΑΜ - σε ένα πανδημοκρατικό Μέτωπο» («Ριζοσπάστης», 16-11-1944). ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Μέσα από αυτήν τη στρατηγική αντίληψη της «ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης» το Κόμμα έβλεπε ως αντίπαλο μόνο το τμήμα της αστικής τάξης που είχε ανοιχτά συνεργαστεί με τις δυνάμεις κατοχής, τους βασιλόφρονες, τους μεταξικούς κ.ά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα προβλήματα στην πολιτική του Κόμματος εκφράζονταν και στο κεντρικό ζήτημα της ταξικής πάλης αμέσως μετά την Απελευθέρωση, το ζήτημα της αποστράτευσης των ένοπλων λαϊκών σωμάτων (ΕΛΑΣ - Εθνική Πολιτοφυλακή) και της συγκρότησης «εθνικού στρατού». Η θέση του ΚΚΕ σε αυτό ήταν ότι διάλυση του ΕΛΑΣ και της Εθνικής Πολιτοφυλακής θα μπορούσε να γίνει μόνο με την προϋπόθεση της εκκαθάρισης του κρατικού μηχανισμού από δοσιλογικά και τεταρτοαυγουστιανά στοιχεία καθώς επίσης και της ταυτόχρονης διάλυσης των Χιτών, της Χωροφυλακής, του Ιερού Λόχου και της Ορεινής Ταξιαρχίας.
Κεντρικό αίτημα των ΚΚΕ και ΕΑΜ υπήρξε επίσης η σύλληψη, δίκη και τιμωρία όλων όσοι συνεργάστηκαν με τις δυνάμεις Κατοχής εγκληματώντας κατά του λαού.
Στις 25 Νοέμβρη το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» εκτιμούσε:
«Σαραντατρείς μέρες έκλεισαν από την απελευθέρωση... Και η πέμπτη φάλαγγα κρατάει όλες τις θέσεις της... Να ξεριζωθεί αποφασιστικά κάθε κίνδυνος για αντιλαϊκή τυραννία. Και να ξέρουν, μια και καλή, όλοι οι ανοιχτοί ή κρυφοί εραστές της διχτατορίας ότι ισχύει στις μέρες μας πιο πολύ από κάθε άλλη φορά ο μεγάλος λόγος που μας κληροδότησε η Γαλλική Επανάσταση: "ΟΤΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣ ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ ΔΕΝ ΤΟΥ ΜΕΝΕΙ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΕΙ ΠΑΡΑ `Η ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ `Η ΤΑ ΟΠΛΑ!"».
Βεβαίως, στο τι έπρεπε να «ξεριζωθεί» το Κόμμα υποτιμούσε το γεγονός ότι η κρατική ανασυγκρότηση δημιουργούσε, έτσι κι αλλιώς, νέους αστικούς θεσμούς, που από τη φύση τους είναι θεσμοί καταστολής.
Το κρίσιμο ζήτημα
Η συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στην κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» (2 Σεπτέμβρη - 1 Δεκέμβρη 1944), παρότι σύντομη, εμπεριέχει σημαντικά διδάγματα γύρω από το κρίσιμο ζήτημα της συμμετοχής ή μη των Κομμουνιστικών Κομμάτων σε αστικές κυβερνήσεις.
Το φαινόμενο δεν ήταν μοναδικό. Στο αμέσως επόμενο διάστημα (1945-1947) ΚΚ πήραν μέρος σε αστικές κυβερνήσεις 9 ακόμα χωρών της Δυτικής Ευρώπης (Ιταλία, Γαλλία, Βέλγιο, Δανία, Νορβηγία, Ισλανδία, Αυστρία, Φινλανδία, Λουξεμβούργο), σε δυο κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής (Χιλή, Κούβα) και σε δυο της Ασίας (Ινδονησία, Ιράν).
Καταρχάς, με τη συμμετοχή, το ΚΚΕ συνέβαλε στην επαναφορά και νομιμοποίηση μιας αστικής κυβέρνησης και ενός αστικού πολιτικού συστήματος χρεοκοπημένου στη συνείδηση της λαϊκής πλειοψηφίας. Οπως υπογράμμισε αργότερα ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου:
«Μόνον η συμμετοχή του ΚΚΕ εις την Κυβέρνησιν μας ήνοιγε τας πύλας της Ελλάδος. Και διά τούτο την επεδίωξα - και ευτυχώς κατορθώθη» («Καθημερινή», 2-3-1948). ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Ο ρόλος των ΕΑΜιτών υπουργών και υφυπουργών στην κυβέρνηση ήταν ρόλος αστικής διαχείρισης. Αυτό διαφάνηκε πιο κατηγορηματικά στο κρίσιμο υπουργείο των Οικονομικών (υπουργός Α. Σβώλος, υφυπουργός Αγγ. Αγγελόπουλος). Τα πρώτα μέτρα της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης σχεδιάστηκαν από κοινού με τα στελέχη του Βρετανικού Θησαυροφυλακίου Μπάιλι και κατόπιν από τους Γουάιλι και Λόιντ, όπως και με τον συνδιοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, Ξενοφώντα Ζολώτα. Βασικά ζητήματα υπήρξαν το νομισματικό, το επισιτιστικό, καθώς και η σύνταξη του προϋπολογισμού, που σύμφωνα με τον «Ριζοσπάστη», επρόκειτο να «είναι απόλυτα ισοσκελισμένος» και βασισμένος «πάνω σε υγιές νόμισμα» («Ριζοσπάστης», 2-11-1944).
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτις 9 Νοέμβρη 1944 αποφασίστηκε η κυκλοφορία της νέας δραχμής, η οποία ισοδυναμούσε με 50 δισ. παλιές, ενώ η ισοτιμία της με τη χάρτινη λίρα ορίστηκε στις 600 νέες δραχμές.
«Ενας από τους κυριότερους σκοπούς της κυβέρνησης», δήλωσε ο Α. Σβώλος, ήταν «να κινήσουμε ξανά τον παραγωγικό μηχανισμό της χώρας. Η σταθεροποίηση ήταν η απαραίτητη αφετηρία. Θ' απαιτηθεί όμως σκληρή εργασία για να ζωογονηθεί η οικονομία και να αυξηθεί η παραγωγή».
Ποια τάξη είχε τα κλειδιά της οικονομίας - την εξουσία
Παρότι το ΚΚΕ και το ΕΑΜ κατείχαν όλα τα οικονομικά υπουργεία, αναγκάστηκαν συχνά να συναινέσουν σε μέτρα που μόνο φιλολαϊκό χαρακτήρα δεν είχαν.
Στο επίπεδο των μισθών, π.χ., ορίστηκε μέσος μισθός για τους εργάτες και τους υπαλλήλους, ο οποίος, όπως τόνισε ο Α. Σβώλος στη σχετική εισήγησή του, θα κρατούνταν χαμηλά προκειμένου να δοθεί ώθηση στην οικονομία - τη μεταπολεμική καπιταλιστική ανασυγκρότηση. «Η εργατική τάξη», υπογράμμισε, «έδωσε τόσες θυσίες για την απελευθέρωση της χώρας και κάνει τώρα επίσης μεγάλη θυσία για την ανοικοδόμηση του τόπου, αφού δέχεται χαμηλό επίπεδο ημερομισθίων για τους δύο μήνες, Νοέμβρη και Δεκέμβρη και τούτο για να συμβάλλει με όλες της τις δυνάμεις στην κίνηση της παραγωγικής μηχανής» («Ριζοσπάστης», 14-11-1944).
«...Οι βιομήχανοι και οι διάφοροι μεγαλοεπιχειρηματίες - γράφει ο Β. Μπαρτζιώτας - χρησιμοποίησαν τη νομισματική μεταρρύθμιση, για να κατεβάσουν τα μεροκάματα και τους μισθούς (...). Οι εργάτες της Αθήνας - Πειραιά έκαναν αυστηρή κριτική στο ΚΚΕ και το ΕΑΜ (...). Διαδήλωναν καθημερινά έξω από το Πολιτικό Γραφείο του πρωθυπουργού και τα άλλα υπουργεία και απαιτούσαν να αυξηθούν τα μεροκάματα και οι μισθοί, να πληρώσουν τα σπασμένα της σταθεροποίησης - μεταρρύθμισης όχι οι εργαζόμενοι, αλλά η πλουτοκρατική ολιγαρχία, η οποία θησαύρισε στον πόλεμο» (Βασίλης Μπαρτζιώτας, «Η Εθνική Αντίσταση στην Αδούλωτη Αθήνα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1984, σελ. 345). ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
α, 1984, σελ. 345).
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ αστικός Τύπος έγραφε: «Τι θα γίνη λοιπόν; Το ΚΚΕ θα είναι ταυτοχρόνως Κυβέρνησις και πεζοδρόμιον; Συμπολίτευσις και αντιπολίτευσις; Δεν γίνεται αυτό» («Ελευθερία», 2-11-1944).
«Θα πρέπει όμως κι οι βιομήχανοι απ' τη μεριά τους», έγραφε ο Π. Δελμής (του Οικονομολογικού Τμήματος Μελετών του ΕΑΜ), «Πρώτο: να πάψουν να αποκρύβουν πρώτες ύλες όπως αποκαλύφθηκε σε ορισμένες τυπικές περιπτώσεις (εργοστάσιο Λαναρά). Δεύτερο, να βοηθήσουν το Υπουργείο και τις αρμόδιες αρχές για την κίνηση των επιχειρήσεών τους σπεύδοντας πρόθυμα να δώσουν ειλικρινή στοιχεία για τις δυνατότητες κίνησης της βιομηχανίας τους. Τρίτο, να μην κρατάνε στάση αντεργατική (ο τύπος έγραψε για ένα γνωστό βιομήχανο που κυνηγούσε μια εργάτρια μεσ' το εργοστάσιό του). Τέταρτο, να δείξουν ότι κατανοούν την ανάγκη να συνεισφέρουν στον κοινό αγώνα του λαού ένα μέρος τουλάχιστο απ' το επιχειρηματικό τους κέρδος, παράγοντας γρήγορα, φτηνά και σε μεγάλη ποσότητα τα είδη που χρειάζεται ο λαός» («Νέα Ελλάδα», 20-11-1944 ).
Μέτρα, όπως η επιβολή «έκτακτης φορολογίας» στους 1.000 πλουσιότερους Ελληνες (που υπολογιζόταν να αποφέρει συνολικά περίπου 1.500.000 λίρες και θα καταβαλλόταν σε χρυσό σε 4 τριμηνιαίες δόσεις - άγνωστο τελικά αν υλοποιήθηκε), δεν έθιγαν στο ελάχιστο την ουσία του προβλήματος: Ποια τάξη κατείχε τα κλειδιά της οικονομίας και - βεβαίως - την εξουσία. Οι βιομήχανοι κράτησαν κλειστά τα εργοστάσια, παρά τις σχετικές οικονομικές ενισχύσεις που έλαβαν («Ριζοσπάστης», 1-11-1944), ενώ υπήρξαν και περιπτώσεις όπου οι ίδιοι οι εργάτες έπαιρναν στα χέρια τους την παραγωγή, όπως π.χ. στα λιγνιτωρυχεία Καλογρέζας - Νέου Ηρακλείου και στα Ναυπηγεία Σαλαμίνας.
Οσον αφορούσε το υπουργείο Εργασίας (υπουργός Μ. Πορφυρογένης), αποφασίστηκαν η ίδρυση Ταμείου Ανεργίας και επίδομα ανεργίας στο 40% του μισθού, η επέκταση του 8ωρου στους κλάδους όπου δεν ίσχυε έως τότε κ.ά. («Ριζοσπάστης», 21-11-1944, 24-11-1944).
Ωστόσο, θεσπίστηκαν και μια σειρά άλλα μέτρα, όπως π.χ. η δυνατότητα των επιχειρήσεων «να θέτουν το πλεονάζον τμήμα» των εργαζομένων τους «εις κατάστασιν διαθεσιμότητος, συνεπαγομένην με αναστολήν της μισθοδοσίας, άνευ λύσεως της εργασιακής σχέσεως»(«Εφημερίς της Κυβερνήσεως», 25-11-1944, (ΦΕΚ 26)). ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Η πείρα διδάσκει
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στην αστική κυβέρνηση του 1944 αποτελεί απτό παράδειγμα για το πόσο ουτοπικός είναι ο ισχυρισμός ότι χάρη στη μαχητικότητα και τη συνέπεια του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι δυνατό μία τέτοια κυβέρνηση να ακολουθήσει φιλολαϊκό δρόμο ή - σε κάθε περίπτωση - να πάρει τουλάχιστον κάποια μέτρα υπέρ του λαού και ν' ανοίξει σιγά - σιγά τον δρόμο για έναν ευνοϊκότερο συσχετισμό στην πάλη για το σοσιαλισμό. Αντίθετα με αυτήν την ανεδαφική προσμονή, η πείρα και εκείνης της περιόδου διδάσκει ότι η συμμετοχή στις αστικές κυβερνήσεις - σε πείσμα των πιο καλών προθέσεων - γίνεται φραγμός στη λαϊκή πάλη και οδηγεί σε πισωγύρισμα με αρνητικές επιπτώσεις και για πολλά χρόνια.
Στο πλαίσιο της συμμετοχής σε αστική κυβέρνηση, δεν είναι δυνατό να υπάρξουν επωφελείς για το λαό συμβιβασμοί, από τη στιγμή που το ΚΚ έχει κάνει ήδη την πρώτη και θεμελιώδη υποχώρηση, προκειμένου να συμμετάσχει σε αυτήν την κυβέρνηση: Εχει παραιτηθεί από την πάλη για την εργατική εξουσία και συνεπώς από τον στόχο της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής.
Το ΚΚΕ και το ΕΑΜ χρεώθηκαν σε μεγάλο βαθμό τα μη φιλολαϊκά μέτρα που πάρθηκαν αυτήν την περίοδο, χάριν των αναγκών της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης, όπως επίσης και την αποτυχία άλλων μέτρων, για παράδειγμα στο μέτωπο της καταπολέμησης της ανεργίας, του πληθωρισμού. Ταυτόχρονα, εφόσον οι ΕΑΜικοί υπουργοί αντιμετώπιζαν τα ζητήματα «από τα πάνω», ο λαϊκός παράγοντας υποτιμήθηκε ή ακόμα και τέθηκε στο περιθώριο.
Στις 15 Οκτώβρη 1944, η ΚΕ του Εργατικού ΕΑΜ ανέλαβε καθήκοντα προσωρινής διοίκησης της ΓΣΕΕ, με σκοπό την αποκατάσταση των συνδικαλιστικών ελευθεριών, τη διενέργεια αρχαιρεσιών στα συνδικάτα και τη σύγκληση ενός πραγματικού συνεδρίου της ΓΣΕΕ. Σημειώνεται ότι στις 18 Αυγούστου 1944 η ΚΕ του ΕΕΑΜ αποφάσισε το ΕΕΑΜ να χρησιμοποιεί «από δω και στο εξής τον τίτλο Γενική Συνομοσπονδία των Εργατών της Ελλάδας» με 16μελή Διοίκηση («Κείμενα της Εθνικής Αντίστασης», τόμ. Α', εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1981, σελ. 200).
Αυτήν την περίοδο η ΓΣΕΕ διακήρυττε πως «η εργατοϋπαλληλική τάξη θα υποστηρίξει την Κυβέρνηση στην πραγματοποίηση των σκοπών της» («Ριζοσπάστης», 5-11-1944 ).
Από τη μεριά του, ο Παπανδρέου διαβεβαίωνε τους εκπροσώπους των εργαζομένων «ότι η κυβέρνηση πιστεύει σταθερά στη λαοκρατία και αποβλέπει στη δημιουργία του λαϊκού σοσιαλιστικού κράτους» («Ριζοσπάστης», 7-11-1944).
Οπως ήταν επόμενο, το γενικότερο πρόβλημα της στρατηγικής του ΚΚΕ είχε άμεσο αντίκτυπο στην κατεύθυνση της πάλης του συνδικαλιστικού κινήματος. Σε σύσκεψη μεταξύ των εκπροσώπων της ΓΣΕΕ, των βιομηχάνων και των αρμόδιων υπουργών, υπό την προεδρία του Γ. Παπανδρέου (7 Νοέμβρη 1944), με αντικείμενο τη λειτουργία των εργοστασίων, ο Κ. Θέος, μιλώντας εξ ονόματος της ΓΣΕΕ, τόνισε μεταξύ άλλων:
«Ο αγώνας των εργατών που έφερε εθνική ένωση δεν είχε σαν επιδίωξη να κάμει προνομιούχο τάξη την εργατική. Ο εργατικός κόσμος είναι έτοιμος με αυταπάρνηση να συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις στην προσπάθεια της ανασυγκρότησης».
Διαβεβαίωσε ακόμη «ότι και οι εργάτες αναγνωρίζουν ότι και μεγάλο μέρος των βιομηχάνων έδειξε κατά το διάστημα της σκλαβιάς πατριωτική στάση». Ο υπουργός Εργασίας Μ. Πορφυρογένης, με τη σειρά του, τόνισε ότι «πρέπει να μην έχουμε προκαταλήψεις (...) και πρέπει να κατανοήσουμε ότι όλοι αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις για να μπούμε από την ανωμαλία στην ομαλότητα» («Ριζοσπάστης», 8-11-1944).
Το συμπέρασμα είναι ότι ο λαός, ακόμα και ένοπλος, θα παραμένει εγκλωβισμένος στο αστικό πλαίσιο, από τη στιγμή που το Κομμουνιστικό Κόμμα συμμετέχει σε αστική κυβέρνηση και δεν οργανώνει την αυτοτελή δράση της εργατικής τάξης για την ανατροπή της αστικής εξουσίας.
Με πληροφορίες απο "Ρ" Θ. Λ...... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
https://www.rizospastis.gr/story.do?id=11036664 Καλή χώνεψη σε όλους τους χαφιέδες του Κάουτσκι και του Μανιαδάκη. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή1943 διαλύθηκε η Κ.Δ και η ΟΚΝΕ δεν χρειαζόταν.... Για 25 χρόνια δεν υπήρχε ΚΝΕ με καταστροφικά αποτελέσματα για τον λαό και τους Κομμουνιστές. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή