Μια αυταπάτη που κρατάει χρόνια

Σ' ένα άρθρο της «Εφ.Συν», με τίτλο «Μια αναμονή που κρατάει χρόνια», το οποίο αναφέρεται στις γαλλικές εκλογές και τα πιθανά σενάρια εκλογής του νέου Προέδρου, ο συντάκτης Τάσος Παππάς διατυπώνει το ερώτημα «γιατί να μην ενώσουν τις δυνάμεις τους οι υποψήφιοι της Αριστεράς έναντι του Μακρόν». Στο ερώτημα απαντά ο ίδιος μέσω ενός αποσπάσματος της πρόσφατης ομιλίας του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 150 χρόνια απ' την Παρισινή Κομμούνα, στο οποίο αναφέρεται ότι «όποιος είναι πρόθυμος να υπηρετήσει από κυβερνητική θέση τη σαπίλα του καπιταλισμού, δήθεν για "να τον κάνει λίγο καλύτερο", ή κοροϊδεύει χοντρά ή απλά επιδιώκει να σπείρει συγχύσεις στο κίνημα». Για να συμπληρώσει ο ίδιος ο συντάκτης, με τη γνωστή προβοκατόρικη ατάκα, «αναμονή μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες».

Δεν θα ασχοληθούμε με το γεγονός ότι ο Τ. Παππάς συγκαταλέγει στις αριστερές δυνάμεις την υποψήφια του Σοσιαλιστικού Κόμματος ή τον Ζαν - Λικ Μελανσόν. Πιθανόν στη δική του αντίληψη οι παραπάνω να αποτελούν «αριστερά», όπως επίσης να αποτελεί «αριστερά» ο νεοεκλεγείς σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος της Γερμανίας Σολτς ή οι κυβερνήσεις της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, που συχνά - πυκνά επικαλείται, χωρίς όμως ποτέ να αναφέρει κάτι χειροπιαστό ως κέρδος για τους λαούς αυτών των χωρών. Και, επίσης, γιατί να μην αποτελούν «αριστερά» και οι εδώ συνοδοιπόροι τους, ο Τσίπρας, ο Παπανδρέου κι ο Ανδρουλάκης;

Δεν θα ασχοληθούμε επίσης με την πολιτική και λογική «ακροβασία» να αποδώσει τη θέση του ΚΚΕ για τις αστικές κυβερνήσεις σε κόμματα και δυνάμεις όπως το Σοσιαλιστικό Κόμμα Γαλλίας, που έχουν κυβερνήσει πολλές φορές στο παρελθόν και φιλοδοξούν να το ξανακάνουν, με ολέθρια βέβαια αποτελέσματα για τους λαούς, όπως η πρόσφατη διακυβέρνηση Ολάντ.

Θα ασχοληθούμε, όμως, με τη γνωστή ρετσινιά που προσπαθεί να κολλήσει στο ΚΚΕ, ότι δήθεν ακολουθεί «στάση αναμονής, μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες».

Ας μιλήσουμε για την «αναμονή» λοιπόν...

Αναμονή καλλιεργούν όλοι αυτοί που λένε στον λαό να «κάτσει στα αυγά του», προσμένοντας την ελπίδα μιας επόμενης κυβέρνησης που δήθεν θα τον απαλλάξει από τα βάρη και τα προβλήματα.

Αναμονή καλλιέργησαν όλοι αυτοί που υπόσχονταν πρόσφατα κατάργηση μνημονίων και αντεργατικών νόμων, χωρίς σύγκρουση με το πλαίσιο και τα αίτια που τα γέννησαν, με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα.

Αναμονή καλλιεργούν και σήμερα όσοι υπονομεύουν τους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες, π.χ. ενάντια στον νόμο Χατζηδάκη, σπέρνοντας ψεύτικες προσδοκίες στον λαό ότι μία επόμενη κυβέρνηση θα τον καταργήσει, παρά το γεγονός ότι είναι αυτοί ακριβώς οι αγώνες που σήμερα ακυρώνουν στην πράξη τις διατάξεις κι αυτού κι άλλων αντεργατικών νόμων. Μάλιστα, οι «επίδοξοι σωτήρες» σε μία σειρά από εργασιακούς κλάδους δεν διστάζουν να συμμαχήσουν ανοιχτά μ' αυτούς (ΝΔ) που υποτίθεται ότι αντιμάχονται.

Αναμονή τελικά καλλιεργούν αυτοί που εδώ και χρόνια πιπιλάνε την καραμέλα του «εξανθρωπισμού» του καπιταλισμού και των «φιλολαϊκών» κυβερνητικών λύσεων.

Το αποτέλεσμα βέβαια αυτής της αναμονής τούς διέψευδε πάντα και το μόνο που πετύχαιναν ήταν να σπέρνουν την απογοήτευση και τη μοιρολατρία, τροφοδοτώντας τον συντηρητισμό, έως και την ενδυνάμωση αντιδραστικών δυνάμεων.

Οσο για το τι κάνει το ΚΚΕ σήμερα, αντί άλλης απάντησης, απλά παραθέτουμε απάντηση που έδωσε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στον ίδιο τον δημοσιογράφο, σε συνέντευξη που του παραχώρησε πριν από λίγες μέρες και σε σχετικό ερώτημα που διατύπωσε:

«Οταν διαμορφωθούν οι συνθήκες για μια κυβέρνηση, όργανο της εργατικής - λαϊκής πλειοψηφίας κι εξουσίας, τότε το ΚΚΕ θα έχει οπωσδήποτε τη δική του θέση σ' αυτήν. Και για να προλάβω και την ερώτηση ότι αυτό είναι ίσως κάτι μακρινό, να σας πω ότι η προσπάθεια διαμόρφωσης των προϋποθέσεων, που είναι μια πορεία μάχης, ευθύνης, συγκρούσεων, μπορεί να συνοδεύεται με νίκες και κατακτήσεις για τον λαό με στήριγμά του τον ενωμένο μαζικό του αγώνα. Χώρια που "όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος".

Δείτε τον αγώνα των εργαζομένων στην COSCO, στην "e-food", σε άλλους χώρους δουλειάς. Αυτά που κέρδισαν, δεν τους τα έδωσε καμία κυβέρνηση, ίσα ίσα όλες οι κυβερνήσεις νομοθετούσαν σε βάρος τους, στο όνομα των "εμβληματικών επενδύσεων". Ας σκεφτεί ο καθένας και η καθεμιά τι θα μπορούσαμε να εμποδίσουμε ή να πετύχουμε, αν πολλαπλασιάζονταν σε όλη την Ελλάδα αυτές οι εστίες αντίστασης κι αγώνα, γνωρίζοντας βέβαια ότι στον καπιταλισμό δεν μπορούν να υπάρξουν μόνιμα και διαρκή "κεκτημένα".

Αυτός όμως είναι κι ο δρόμος, μέσα από τον οποίο μπορεί να ωριμάζει ένα μεγάλο, δυνατό εργατικό - λαϊκό κίνημα, που θα συγκρούεται με το κεφάλαιο και την εξουσία του, ικανό να ανατρέψει το σημερινό κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αλλάζουν μεν οι κυβερνήσεις, δεν αλλάζει όμως το ποιος κάνει κουμάντο.

Εμείς παλεύουμε για να συνειδητοποιήσει αυτήν τη δύναμη ο λαός και να κατευθύνει εκεί την πάλη του, σε αντίθεση με τα άλλα κόμματα που ορθώνουν εμπόδια με την πολιτική τους σε αυτήν τη συνειδητοποίηση».

Γκ.