Τις δυνατές στιγμές να τις κάνουμε κανόνα στον αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση

Αυτές τις μέρες δεν πληθαίνουν απλώς οι λογαριασμοί μας με την φρίκη που δημιουργεί ο καπιταλισμός, αναλογιζόμαστε και τα «μεγάλα μεγέθη» που για ακόμα μια φορά έδειξαν το μεγαλείο ενός λαού, που, όταν παίρνει την κατάσταση στα χέρια του, μπορεί να ανοίξει δρόμο στη ζωή και το δίκιο. Θαυμάζοντας τη δύναμη των πυρόπληκτων, μπροστάρηδες στον αγώνα τους, είδαμε να γίνεται πράξη το σύνθημα «μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό». Σιγοτραγουδώντας τον Μίκη, πήραμε «μαθήματα» από τον αγώνα των εργατών της Λάρκο. Θρηνώντας για τους δεκάδες νεκρούς και σακατεμένους στους χώρους δουλειάς, χαμογελάσαμε με τις σημαντικές κατακτήσεις των εργαζομένων της Cosco. Χειροκροτώντας ένα κόκκινο ποτάμι από μηχανάκια της efood που είχε καιρό να δει η Ελλάδα, στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ επιβεβαιώσαμε πως μπορούμε να καταφέρουμε πολλά.

Η «ζεστασιά» των γιορτινών ημερών «πάγωσε» όταν το Αιγαίο έγινε για ακόμα μια φορά υγρός τάφος για δεκάδες πρόσφυγες. Αλλά και οι πρώτες μέρες της νέας χρονιάς «στιγματίζονται» από την εγκληματική πολιτική διαχείρισης της πανδημίας σε όλο τον κόσμο, τον κυνισμό των αστικών κυβερνήσεων που θεωρούν πολυτέλεια να παρθούν μέτρα που μπορούν να σώσουν ζωές. Οι «γροθιές στο στομάχι» προφανώς δε σημαίνουν και πως θα «κλαίμε τη μοίρα μας».

Και τα παραδείγματα είναι πολλά. Με τα παραπάνω, έστω και με γλαφυρότητα, αποδεικνύεται  ότι τη νέα χρονιά ακόμα πιο οξυμένα φανερώνονται τόσο τα βάρη που φορτώνουν τα «οράματα»  της αστικής τάξης στις ζωές μας όσο και ο δρόμος που πρέπει να βαδίσουμε.

Επέτειοι… που απαιτούν τη δική μας ιδεολογική αντεπίθεση

Το 2022 είναι θα μπορούσαμε να πούμε και μια χρονιά που «επετειακά» καταρρέουν μια σειρά από μύθοι της αστικής τάξης, μια χρονιά που θα πρέπει να δυναμώσει η ιδεολογικοπολιτική μας αντιπαράθεση.

Η αστική τάξη της Ελλάδας και όλες οι αστικές δυνάμεις θα γιορτάζουν τα 70 χρόνια από την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ ισχυριζόμενοι πως η χώρα πλέον είναι «θωρακισμένη» απέναντι στις απειλές, έχει «πρωταγωνιστικό» ρόλο στην ευρύτερη περιοχή και ισχυρούς «συμμάχους». Όμως, ακριβώς αυτός ο «εγκλωβισμός» στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς είναι που μεγαλώνει τους κινδύνους για τον λαό, τα κυριαρχικά του δικαιώματα, μετατρέπει την Ελλάδα σε «θύτη» άλλων λαών.

Για τα 30 χρόνια από την υπογραφή της συνθήκης του Μάαστριχτ, του «μνημονίου των μνημονίων», όπως το έχει χαρακτηρίσει το ΚΚΕ, τα αστικά επιτελεία θα είναι αναγκασμένα να απολογηθούν για το ποιες είναι οι περιβόητες «ελευθερίες» που αποφασίστηκαν τότε. Γιατί 30 χρόνια τώρα αυτό που έχει αποδειχτεί είναι πως οι ελευθερίες για το κεφάλαιο προϋποθέτουν τη «σκλαβιά» της νέας γενιάς, τα λιγότερα δικαιώματα σε δουλειά, Υγεία και Παιδεία, αμέτρητες ανικανοποίητες ανάγκες. Αν δούμε 1 από τις 4 «ελευθερίες» τους αρκεί. Η «ελευθερία» κίνησης ανθρώπων, λοιπόν, είναι τα εκατομμύρια των ξεριζωμένων προσφύγων, των άγρια εκμεταλλευόμενων μεταναστών, των χιλιάδων Ελλήνων επιστημόνων και άλλων εργαζομένων που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν, βιώνοντας την ΕΕ της εντατικοποίησης, του πανάκριβου κόστους ζωής, της θλίψης που γεννά το «φευγιό» από τους αγαπημένους ανθρώπους.

Δράμα οι «ιστορικοί» σταθμοί στην αστική πολιτική, εφιάλτης και τα σημερινά τους «οράματα». Όπως αποτυπώνεται και στην αρθρογραφία του «Οδηγητή» που κυκλοφορεί, από το περιβόητο «Ταμείο Ανάπτυξης» που θα διαμορφώσει την «Ελλάδα του μέλλοντος», τα «λουλούδια» που φυτρώνουν στην Αλεξανδρούπολη που μπαίνει στο μάτι του ιμπεριαλιστικού κυκλώνα μέχρι τη σαπίλα μιας κοινωνίας που γεννά τέρατα, όλα επιβεβαιώνουν πως αυτό το σύστημα δεν μπορεί να χωρέσει τις ανάγκες και τα όνειρα της νέας γενιάς.

Βαδίζοντας στον δρόμο της ανατροπής δυναμώνει η ελπίδα

Οι Οργανώσεις της ΚΝΕ αυτήν την περίοδο «συζητάνε συλλογικά και δρούνε μαχητικά», συνειδητοποιούμε πως τα καθήκοντα, που έχουμε, μεγαλώνουν, είναι απαιτητικά και συνάμα αντλούμε δύναμη από την επιβεβαίωση των θέσεων του Κόμματος, τις σύγχρονες επεξεργασίες του, την εμπιστοσύνη που έχουμε στην εργατική τάξη.

Όπως αναφέρει και το μήνυμα της ΚΕ του ΚΚΕ για το 2020: «Τα πρόσφατα αγωνιστικά σκιρτήματα σε κλάδους και χώρους δουλειάς, που ακύρωσαν στην πράξη αντεργατικούς νόμους και σχεδιασμούς της εργοδοσίας, είναι ελπιδοφόρα και στέλνουν ένα δυνατό μήνυμα: Οι εργαζόμενοι μπορούν να επιβάλουν το δίκιο τους, αν πολλαπλασιαστούν οι εστίες αντίστασης και αγώνα, αν ηττηθούν οι λογικές της αναμονής και των “λύσεων απ΄ τα πάνω”, αν γυρίσουν την πλάτη στις ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να υπάρξει “δίκαιη” ή “προοδευτική” διαχείριση της σημερινής βαρβαρότητας, αν προσπεράσουν νέα, παλιά ή αναπαλαιωμένα αναχώματα εγκλωβισμού της λαϊκής δυσαρέσκειας».

Ο προβληματισμός και η ανησυχία που υπάρχει σε μεγάλο τμήμα της νέας γενιάς για το «πώς θα ζήσει καλύτερα» σε αρκετές περιπτώσεις συνυπάρχει και με το «κάτι πρέπει να γίνει». Είναι πολύ ελπιδοφόρα τα αποτελέσματα των εκλογών του Συλλόγου Σπουδαστών Δημοσίων ΙΕΚ Αττικής, όπου πάνω από 3.500 σπουδαστές με τη συμμετοχή τους, δήλωσαν πως «μαζί είναι πιο δυνατοί». Έχει πολύ ενδιαφέρον η συζήτηση με χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες για το ποιο Πανεπιστήμιο έχουν ανάγκη, για το πώς μπορούν να δυναμώσουν τη συζήτηση και τη δράση μέσα από τους Φοιτητικούς τους συλλόγους για ό,τι τους απασχολεί. Η πείρα που δημιουργεί η παρέμβαση των Οργανώσεων της ΚΝΕ σε κάθε χώρο που μορφώνεται, δουλεύει και ζει η νεολαία είναι πλούσια και πρέπει να εκτιμηθεί καλά. 

Με επαναστατική αισιοδοξία και αποφασιστικότητα θα αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες και τα προβλήματα και αυτού του χρόνου, θα «εγγράψουμε» νέα πείρα στην προσπάθειά μας να δρούμε ως μαχητικοί υπερασπιστές των συμφερόντων του λαού, στον αγώνα για την πιο όμορφη υπόθεση: την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Άρθρο του Σωκράτη Μπουντόλου, μέλους του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ