Σε καιρό πολέμου η σοσιαλδημοκρατία στην ιστορική βρωμοδουλειά της...

«Αν σηκώνατε το τηλέφωνο να επικοινωνήσετε με τους αρχηγούς των κομμάτων, ενδεχομένως να σας έλεγα την άποψή μου, όχι τώρα, κατόπιν εορτής, όπως και οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί. Θα σας έλεγα ότι θα ήταν προτιμότερο να στείλουμε ανθρωπιστική βοήθεια, θα ήταν προτιμότερο να στείλουμε, όπως έκανε η Ισπανία, όπως έκανε η Ιταλία, μη θανατηφόρο εξοπλισμό».

Αυτά είπε την περασμένη Τρίτη απευθυνόμενος στον πρωθυπουργό ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας, στην πρεμούρα του να ισχυριστεί ότι υπάρχει και «καλή» εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που ξεδιπλώνονται με επίκεντρο αυτήν τη φορά την Ουκρανία.

Την ώρα βέβαια που τα έλεγε αυτά ήταν γνωστό ότι η Ισπανία είχε στείλει 784 στρατιώτες στην Ανατολική Ευρώπη, ότι στη Λετονία είχε άρματα μάχης, στρατιώτες, τεθωρακισμένα, μαχητικά αεροσκάφη και φρεγάτες στη Μαύρη Θάλασσα. Ενώ λίγες ώρες μετά ο σοσιαλδημοκράτης πρωθυπουργός της Ισπανίας, Σάντσεθ, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους ξεκαθαρίζοντας: «Καθώς βλέπω ότι υπάρχουν πολιτικές ομάδες που αμφισβητούν τη δέσμευση της κυβέρνησης» να συμμετάσχει στην παροχή στρατιωτικής βοήθειας στην Ουκρανία, «θέλω να σας ανακοινώσω ότι η Ισπανία θα στείλει επιθετικό στρατιωτικό υλικό στην ουκρανική αντίσταση».

Σα να λέμε, δηλαδή, η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και οι... «προοδευτικές κυβερνήσεις» αλά ΣΥΡΙΖΑ στη γνώριμη βρωμοδουλειά τους: Της δύναμης που την ίδια ώρα που με το ένα χέρι σέρνει τους λαούς στο ιμπεριαλιστικό σφαγείο, με το άλλο ντύνει τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα με τα κάθε λογής «φιλειρηνικά» και άλλα προσχήματα.

Το έκανε στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Συρία αλλά και στα υπόλοιπα μέτωπα (για να πιάσουμε μόνο τα τελευταία 20 χρόνια), το ξανακάνει τώρα στην περίπτωση της Ουκρανίας...

Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία όχι μόνο δεν έμεινε στιγμή «αδρανής», αλλά «ανέλαβε δράση» αμέσως στην «εμπροσθοφυλακή» του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και στην κατεύθυνση όξυνσης της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία, μια αντιπαράθεση που την πληρώνουν και θα συνεχίσουν να την πληρώνουν ακριβά οι λαοί της Ρωσίας, της Ουκρανίας και όλης της Ευρώπης.

Με πρωταγωνιστές, λοιπόν, τις κυβερνήσεις των ομοϊδεατών του ΣΥΡΙΖΑ, σοσιαλδημοκρατών, των πολυδιαφημισμένων προοδευτικών κυβερνήσεων, τα κράτη - μέλη της ΕΕ «χτυπάνε τα ταμπούρλα του πολέμου», ανακοινώνουν τη μεγαλύτερη εμπλοκή τους και την πολεμική κλιμάκωση, με πολεμικούς προϋπολογισμούς και τεράστιες αυξήσεις εξοπλισμών, με αποστολή στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία και ενίσχυση των στρατιωτικών δυνάμεων, με νέες κυρώσεις, όλα όσα ρίχνουν κι άλλο λάδι στη φωτιά, με ανυπολόγιστους κινδύνους για τους λαούς.

Η Γερμανία, του σοσιαλδημοκράτη καγκελάριου Ο. Σολτς, προχωρά σε πρωτόγνωρους εξοπλισμούς στη μεταπολεμική ιστορία της, ύψους 100 δισεκατομμυρίων ευρώ (!), ποσό που θα αντιστοιχεί το 2024 στο 2% του ΑΕΠ της χώρας. Ταυτόχρονα, γνωστοποίησε την απόφαση η Γερμανία να παραδώσει για πρώτη φορά όπλα στην Ουκρανία και να παράσχει ενισχυμένη βοήθεια στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Στέλνει στην Ουκρανία 1.000 αντιαρματικά συστήματα, 500 πυραύλους «Στίνγκερ», 9 αυτοκινούμενα πυροβόλα «Χόβιτσερ», 14 εξοπλισμένα οχήματα, 10.000 τόνους καυσίμων, αντιαεροπορικούς πυραύλους. Μάλιστα, την Πέμπτη το γερμανικό πρακτορείο DPA, επικαλούμενο κυβερνητική πηγή, ανέφερε πως η Γερμανία εξετάζει το ενδεχόμενο να προμηθεύσει 2.700 αντιαεροπορικούς πυραύλους στην Ουκρανία, σοβιετικής κατασκευής, από τα αποθέματα του στρατού της Ανατολικής Γερμανίας, ώστε να μπορούν να τα χειριστούν οι Ουκρανοί.

Η Ιταλία, όπως ανακοίνωσε ο «κεντρώος» πρωθυπουργός, Μ. Ντράγκι, κηρύχθηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης για τρεις τουλάχιστον μήνες, ενώ αποφασίστηκε να διατεθούν 174,4 εκατομμύρια ευρώ για την αύξηση της στρατιωτικής της παρουσίας εντός του ΝΑΤΟ.

Η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Δανίας άναψε το «πράσινο φως» σε όσους «εθελοντές» το επιθυμούν να ενταχθούν σε στρατιωτικά σώματα που θέλει να σχηματίσει η Ουκρανία προκειμένου να πολεμήσουν εναντίον των Ρώσων. Οπως δήλωσε η πρωθυπουργός Μ. Φρέντρικσεν, «είναι μια επιλογή που κάποιος μπορεί να κάνει. Αυτό ισχύει ασφαλώς για όλους τους Ουκρανούς που κατοικούν εδώ, αλλά και για άλλους που σκέφτονται ότι μπορούν να συνεισφέρουν άμεσα στη σύγκρουση». Ταυτόχρονα θα στείλει «πεσκέσι» στην Ουκρανία και 2.700 αντιαρματικά όπλα.

Η Σουηδία στέλνει 5.000 αντιαρματικά όπλα στην Ουκρανία, ενώ η Φινλανδία θα στείλει 1.500 εκτοξευτές ρουκετών, 2.500 τουφέκια εφόδου και 150.000 φυσίγγια. Και οι δύο χώρες εξέφρασαν την επιθυμία τους να εγκαταλείψουν τη λεγόμενη «ουδετερότητα» και να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ.

Η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Πορτογαλίας, για την εκλογή της οποίας «δεν μπορούσε παρά να χαίρεται» ο ΣΥΡΙΖΑ προ εβδομάδων, στριμώχτηκε στις πρώτες θέσεις για τη στρατιωτική ενίσχυση της Ουκρανίας. «Υστερα από αίτημα των ουκρανικών αρχών, η Πορτογαλία θα διαθέσει στρατιωτικό εξοπλισμό, όπως αλεξίσφαιρα μπουφάν, κράνη, γυαλιά νυχτερινής όρασης, χειροβομβίδες, πυρομαχικά διαφορετικού διαμετρήματος, πλήρη φορητά ραδιόφωνα, αναλογικοί επαναλήπτες και αυτόματα τουφέκια G3», αναφέρεται σε ανακοίνωση του υπουργείου Αμυνας της χώρας.

Παλιά τους τέχνη κόσκινο... Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έχει «διαπρέψει» άλλωστε από τις κυβερνητικές καρέκλες όχι μόνο στο να πρωτοστατεί στον πόλεμο, αλλά και στο να βάζει γερή πλάτη σε όλα τα προσχήματα με τα οποία πραγματοποιούνται οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, να ντύνει τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και την εμπλοκή με τάχα «φιλολαϊκό» και «προοδευτικό μανδύα», για να ενσωματώνει πιο ενεργά σε αυτόν λαϊκές δυνάμεις.

Στη Γιουγκοσλαβία, όπου για την ιμπεριαλιστική επέμβαση επιστρατεύτηκαν τα περί «εθνοκάθαρσης Μιλόσεβιτς», της Κομισιόν προήδρευε τότε ο «κεντροαριστερός» Ρ. Πρόντι, τον οποίο τόσο υπολήπτεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι βόμβες που ισοπέδωσαν τη Γιουγκοσλαβία είχαν αποστολέα την ευρωενωσιακή σοσιαλδημοκρατία, που κυβερνούσε σε ουκ ολίγα κράτη - μέλη της ΕΕ: Κυβέρνηση Σρέντερ στη Γερμανία, Ντ' Αλέμα στην Ιταλία, Ζοσπέν στη Γαλλία, Σημίτη στην Ελλάδα, με ενορχηστρωτή την κυβέρνηση των ΗΠΑ, του Δημοκρατικού Κλίντον, και τον επίσης σοσιαλδημοκράτη επικεφαλής του ΝΑΤΟ, Χ. Σολάνα.

Στον πόλεμο στο Αφγανιστάν πρόβαλε το «όχι στον πόλεμο, όχι στην τρομοκρατία» για να στείλει στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ χιλιάδες στην ιμπεριαλιστική επέμβαση.

Στον πόλεμο εναντίον του Ιράκ έφταναν, όπως και στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ, το πρωί να παραχωρούν γην και ύδωρ και να στέλνουν δυνάμεις για τη διεξαγωγή του πολέμου, και το απόγευμα να καμώνονται ...τους διαδηλωτές ενάντια στον πόλεμο.

Για την Ιστορία, να θυμίσουμε ότι αν υπάρχει ένα κόμμα που συνέδεσε την ύπαρξή του και με τις τρεις επεμβάσεις (Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ) ήταν οι Εργατικοί της Βρετανίας. Γι' αυτό το κόμμα, το 2013 ο Αλ. Τσίπρας, στο πλαίσιο επίσκεψής του στο Λονδίνο, δήλωσε: «Είναι από τα λίγα κόμματα εξουσίας με τα οποία μοιραζόμαστε πολλές κοινές θέσεις και είμαστε σε διαρκή επικοινωνία»!

Μετά ήρθε η «Αραβική Ανοιξη», που αποδείχθηκε βαρυχειμωνιά για τους λαούς, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Λιβύη, στη Συρία, με τις σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις να παίρνουν «επ' ώμου» τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τα προσχήματα που τις συνόδευαν.

Το 2013 εξαπολύεται ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Μάλι με επικεφαλής τη Γαλλία. Πρόεδρός της; Ο σοσιαλδημοκράτης Φ. Ολάντ, που με την εκλογή του φύσαγε - κατά τον ΣΥΡΙΖΑ - «νέος αέρας» στην Ευρώπη, και στηρίγματά της το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, συγκεκριμένα οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γερμανία και η Δανία, στο όνομα της καταπολέμησης των εξτρεμιστών ισλαμιστών.

Ηευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία συνεχίζει «επάξια» τις ιστορικές παραδόσεις της στο ζήτημα του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Ηταν ο πρώτος ιμπεριαλιστικός πόλεμος, το 1914, που σηματοδότησε τη χρεοκοπία της ως πολιτικού εργατικού κινήματος. Η «μεγάλη προδοσία» της είναι διαρκείας. Αυτά που ακούγονται σήμερα από σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις θυμίζουν ίδια και απαράλλαχτα αυτά που ακούγονταν και τότε από επιφανείς εκπροσώπους της. Ο πόλεμος γίνεται για τη «δημοκρατία», την «ελευθερία», την «απελευθέρωση της Σερβίας» ή την «ανεξαρτησία του Βελγίου», την αντιμετώπιση της «τσαρικής απολυταρχίας», το «δικαίωμα στην αυτοδιάθεση των εθνών». Ο καθένας ανάλογα με το στρατόπεδο των ιμπεριαλιστών που συμμετείχε η χώρα του, ο καθένας ανάλογα με το ποιες επιδιώξεις είχε η δική του αστική τάξη. Τότε ήταν μάλιστα που σε πολλές χώρες οι σοσιαλδημοκράτες μπήκαν στις πολεμικές κυβερνήσεις ή, όπου δεν το έκαναν, ψήφισαν και με τα δύο χέρια τους πολεμικούς προϋπολογισμούς, έβαλαν πλάτη ώστε τα εργατικά συνδικάτα να στηρίξουν την συμμετοχή της χώρας τους στον πόλεμο. Οπου κυβέρνησαν και κυβερνούν, αποδεικνύονται «γεράκια πολέμου». Οπου παραμένουν στην αντιπολίτευση, συναινούν, στηρίζουν τα προσχήματα και καλλιεργούν αυταπάτες ότι έναν πόλεμο μπορεί έτσι απλά να τον διαδεχθεί η ειρήνη, λες και πρόκειται για δύο παιδιά που μάλωσαν και κάποιος πρέπει να τους φιλιώσει, χωρίς δηλαδή να μπουν στο στόχαστρο οι αιτίες που γεννούν και προετοιμάζουν τον πόλεμο. Αυτόν τον πόλεμο που όπως έλεγε ο Μπρεχτ γεννιέται από την ειρήνη τους όπως το παιδί από τη μάνα. Το ιστορικό συμπέρασμα είναι ότι η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο συνδέεται άμεσα με την πάλη ενάντια στη σοσιαλδημοκρατία, με το ξεσκέπασμα του βρώμικου ρόλου της, το γκρέμισμα αυταπατών για «φιλειρηνικές» προοδευτικές κυβερνήσεις.

Β.