55 χρόνια από το πραξικόπημα, συνεχίζεται ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, για δικαιώματα και σύγχρονες ανάγκες

Το πραξικόπημα δεν ήταν έργο μερικών "επίορκων αξιωματικών", όπως οι αναθεωρητές της ιστορίας υποστηρίζουν. Ήταν επιλογή της άρχουσας τάξης της χώρας και είχε την υποστήριξη των ΗΠΑ.

Εκκολάφτηκε στους κόλπους του αστικού πολιτικού συστήματος που οικοδομήθηκε στη χώρα μας μετά τη λήξη του εμφύλιου πολέμου, με σημαία τον αντικομμουνισμό. Ήταν αποτέλεσμα της κρίσης του αστικού πολιτικού συστήματος και επιβλήθηκε για να το βγάλει από αυτή, για την εξασφάλιση σταθερών συνθηκών για την κερδοφορία του κεφαλαίου. Επιβλήθηκε για να αντιμετωπιστεί το Κυπριακό, προς όφελος των ιμπεριαλιστών, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Η επτάχρονη στρατιωτική δικτατορία της 21^ης Απριλίου του 1967, εδραιώθηκε στηριζόμενη στη ωμή βία, τις διώξεις, συλλήψεις, εκτοπίσεις και φυλακίσεις των πολιτικών αντιπάλων της, κύρια των κομμουνιστών. Επέβαλε την απαγόρευση λειτουργίας των πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων της νεολαίας, τη διάλυση των συνδικαλιστικών και μαζικών ενώσεων και φορέων, την απαγόρευση των συναθροίσεων και κινητοποιήσεων, τη λογοκρισία κ.α. χωρίς ωστόσο να αποκτήσει λαϊκό έρεισμα, ούτε να αποτρέψει την αντίσταση του λαού και της νεολαίας.

Στις 23 Ιούλη του 1974 η Χούντα κάτω από το βάρος της προδοσίας της Κύπρου, την απομόνωση στην οποία είχε περιέλθει και την πίεση του αντιδικτατορικού κινήματος, με κορυφαία στιγμή την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973, κατέρρευσε, παραδίνοντας την εξουσία στους αστούς πολιτικούς, μετά τη συμφωνία ανάμεσα στη Χούντα, τον αστικό πολιτικό κόσμο και τους Αμερικάνους.

Στα χρόνια της "μεταπολίτευσης" ο λαός μας με την πάλη του πέτυχε ορισμένες κατακτήσεις σε θεσμικό και οικονομικό επίπεδο. Η αντίθεση όμως ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο, παραμένει καθοριστική και στα χρόνια της ανάπτυξης, αλλά και στις συνθήκες γενικευμένης κρίσης, για το ξεπέρασμα της οποίας ψηφίστηκαν τρία μνημόνια από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που οδήγησαν στη φτωχοποίηση των εργαζομένων και των μικρών και μεσαίων επαγγελματιών.

Η πανδημία που μαστίζει την Ελλάδα για πάνω από δυο χρόνια, και η άρνηση του κράτους να πάρει ουσιαστικά μέτρα για την προστασία της υγείας και της ζωής των πολιτών, έχουν δημιουργήσει για τους εργαζόμενους και τη νεολαία, αφόρητες συνθήκες διαβίωσης,

Σ' αυτές τις συνθήκες, της γενικής απαγόρευσης (Lookdown) προωθήθηκαν νέα αντεργατικά μέτρα, για να διασφαλίσουν την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων καθώς και καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις για την αντιμετώπιση της νέας κρίσης που επιτάχυνε ο κορονοϊός. Η επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι και η νεολαία, από την κυβέρνηση της Ν.Δ. και την εργοδοσία, με την εφαρμογή σκληρής αντιλαϊκής πολιτικής, είναι γενικευμένη, καθώς και η καταστολή, που πάει χέρι-χέρι με την αντιλαϊκή πολιτική.

Μέσα στην περίοδο της πανδημίας, τα γεράκια του ΝΑΤΟ αξιοποίησαν την κατάσταση για την προώθηση των ιμπεριαλιστικών τους σχεδίων. Οι εξελίξεις στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, με την επιθετικότητα της Τουρκίας, στα πλαίσια των ανταγωνισμών της άρχουσας τάξης της Ελλάδας με αυτήν της Τουρκίας και τα παζάρια που γίνονται υπό τη σκέπη των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, τίποτα καλό δεν προοιωνίζουν για τους λαούς της περιοχής. Η επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη δημιούργησε ασφυκτικό πλαίσιο στη Ρωσία.

Αποτέλεσμα της όξυνσης των Ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, μεταξύ ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ και ΡΩΣΙΑΣ, είναι και η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Δυο μήνες μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, οι θάνατοι νέων ανθρώπων, οι καταστροφές υποδομών, και η προσφυγιά, συνεχίζονται. Η συμμετοχή της χώρας μας, στα πλαίσια των δεσμεύσεών της με τους συμμάχους της, ΗΠΑ,ΝΑΤΟ, ΕΕ, με την αξιοποίηση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης και των άλλων ΑμερικανοΝΑΤΟϊκών βάσεων, και την αποστολή πολεμικού υλικού, έχουν μετατρέψει τη χώρα μας σε ορμητήριο του ΝΑΤΟ και βάζουν τη χώρα και το λαό μας στο στόχαστρο αντιποίνων.

Η ακρίβεια, ως αποτέλεσμα της νέας οικονομικής κρίσης και που οξύνθηκε λόγω των νέων συνθηκών που δημιούργησε ο πόλεμος στην Ουκρανία, έχει φέρει τα λαϊκά νοικοκυριά σε απόγνωση.

Σήμερα, αναδεικνύεται η αναγκαιότητα για ένα ισχυρό, ταξικά προσανατολισμένο και πολιτικοποιημένο κίνημα, ικανό να αναμετρηθεί με την βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική, να επιβάλλει λύσεις προς όφελος του λαού και της νεολαίας.

55 χρόνια μετά το πραξικόπημα της 21^ηςΑπριλίου του 1967 ο λαός μας συνεχίζει να αγωνίζεται:

• Για για την ικανοποίηση όλων των δικαιωμάτων του, για καλλίτερες συνθήκες διαβίωσης.

• Για ουσιαστικά μέτρα προστασίας της υγείας του.

• Ενάντια στη βία του κεφαλαίου και του πολιτικού του προσωπικού.

• Για να καταργηθούν οι νόμοι για τις διαδηλώσεις και την αστυνομία στα Πανεπιστήμια.

• Για αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, ΝΑΤΟ-ΕΕ.

• Για καμιά συμμετοχή ελληνικών στρατευμάτων έξω από τα σύνορα.

• Για να κλείσουν όλες οι ΑμερικανοΝΑΤΟϊκές βάσεις στην Ελλάδα.

• Λέμε ΟΧΙ στον Ιμπεριαλιστικό Πόλεμο. Καμιά εμπλοκή της χώρας μας σε αυτόν.

Σ' αυτούς τους αγώνες του λαού και της νεολαίας, εμείς οι φυλακισθέντες και εξορισθέντες αντιστασιακοί συμμετέχουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Από την μακρόχρονη πείρα μας γνωρίζουμε πως οι αγώνες δεν είναι μάταιοι, δεν είναι χαμένοι. Χαμένοι είναι μόνο οι αγώνες που δεν δίνονται, κάτω από το φόβο, τον εφησυχασμό, την ηττοπάθεια, το συμβιβασμό.

55 Χρόνια μετά το πραξικόπημα της 21^ης Απριλίου του 1967, ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ο αγώνας για δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα, για χειραφέτηση των εργαζομένων και την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους, ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!

  Τα μέλη του ΔΣ του Συλλόγου Φυλακισθέντων - Εξορισθέντων Αντιστασιακών (ΣΦΕΑ) 1967-1974, Στέργιος Βασιλείου, Γιάννης Κατσαρός, Ντίνα Κούκου, Σταύρος Σκουρτόπουλος, Θεόδωρος Τζιαντζής, Νίκος Τριανταφύλλου, Νίκος Τσιώκος, Όλγα Τσολακίδου, Σπύρος Χαλβατζής.