Σκιαμαχίες σε ΝΑΤΟική γραμμή

Περίσσεψαν χτες οι κορόνες περί «πατριωτισμού» και «εθνικής γραμμής» από τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα του ευρωατλαντικού τόξου, στη συζήτηση επί της Ελληνοαμερικανικής Συμφωνίας για τις βάσεις. «Πατριωτικό καθήκον» βάφτισε ο Κυρ. Μητσοτάκης την ψήφιση της Συμφωνίας, «πατριωτική στάση» είναι η «διαπραγμάτευση μεγαλύτερων ανταλλαγμάτων από τις ΗΠΑ και εγγυήσεων για την ασφάλεια της χώρας», απάντησε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Με προκάλυμμα το «εθνικό συμφέρον», σκιαμαχούν για τους όρους της βαθύτερης εμπλοκής στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, που αποτελεί στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης, αποκλειστικά για τα δικά της συμφέροντα, σε βάρος του λαού.

Το συμφέρον της χώρας είναι «να είμαστε συνεπείς απέναντι στη συμμαχία», είπαν ο πρωθυπουργός και άλλα στελέχη της κυβέρνησης, υπερθεματίζοντας στη μετατροπή της χώρας σε προκεχωρημένο φυλάκιο του ευρωατλαντισμού.

Επικαλέστηκε γι' αυτό τον κίνδυνο από την επιθετικότητα της «σύμμαχου» Τουρκίας, με τον ΥΠΕΞ να θέτει ως εξής το θέμα: «Αν δεν υπήρχε η Αλεξανδρούπολη, φανταστείτε τη γεωστρατηγική σημασία που θα είχαν σήμερα τα Στενά, άρα και η Τουρκία».

Η ιστορία όμως των ελληνοτουρκικών σχέσεων μέσα στο ΝΑΤΟ έχει αποδείξει το εντελώς αντίθετο.

70 χρόνια τώρα, με ή χωρίς την Αλεξανδρούπολη στη λίστα των ΝΑΤΟικών υποδομών, η Τουρκία γκριζάρει το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, αμφισβητεί την ελληνική κυριότητα σε νησιά, συνεχίζει την κατοχή στην Κύπρο, χαράσσει αυθαίρετα τις θαλάσσιες ζώνες με κράτη της περιοχής, όπως η Λιβύη.

Θεωρώντας «ΝΑΤΟικό έδαφος» την επικράτεια των κρατών - μελών της, η ευρωατλαντική συμμαχία βάζει πλάτη στις αμφισβητήσεις της τουρκικής αστικής τάξης και στο όνομα της ΝΑΤΟικής συνοχής προωθούνται επώδυνοι συμβιβασμοί στα Ελληνοτουρκικά και στο Κυπριακό, σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Αλλωστε, και η ίδια η κυβέρνηση ομολογεί ότι το «αποτύπωμα» της μετατροπής της Αλεξανδρούπολης σε ΝΑΤΟικό ορμητήριο δεν συνέβαλε στο να «μαζευτούν» οι αμφισβητήσεις της Τουρκίας.

Αντίθετα, αναγνωρίζοντας τον σημαντικό ρόλο της στην ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση με τη Ρωσία, οι ΗΠΑ αναβαθμίζουν τα παζάρια με την τουρκική κυβέρνηση για επέκταση της στρατιωτικής βοήθειας και ενεργότερο ρόλο στους ενεργειακούς σχεδιασμούς.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, «πατριωτισμός» είναι να διεκδικήσει η Ελλάδα περισσότερα από τις ΗΠΑ για τη Συμφωνία και «να μην τα δίνει όλα για το τίποτα». Σε ποια ανταλλάγματα αναφέρεται όμως ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος διαπραγματεύτηκε πρώτος τη Συμφωνία, πριν περάσει τη σκυτάλη στη ΝΔ;

Οπως φάνηκε και στη χτεσινή συζήτηση, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήθελε κι άλλες τοποθεσίες, όπως η Σκύρος, να αξιοποιηθούν στρατιωτικά από τις ΗΠΑ, με το επιχείρημα ότι η αμερικανική παρουσία στο κεντρικό Αιγαίο λειτουργεί ως «αντίβαρο» στις τουρκικές αμφισβητήσεις.

Ζητάει δηλαδή ακόμα περισσότερες αμερικανικές βάσεις και παίζει τον ρόλο του «λαγού» για μια επόμενη αναθεώρηση της Συμφωνίας, που μόνο χειρότερη θα γίνεται για τον λαό, όσο οξύνονται οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και βαθαίνει η ελληνική εμπλοκή.

Ζητάει επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ «καλύτερους» όρους συμμετοχής της Ελλάδας στη στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ. Δηλαδή, περισσότερους εξοπλισμούς για τις ΝΑΤΟικές ανάγκες, τους οποίους άλλωστε διαπραγματεύεται και η σημερινή κυβέρνηση με άλλες, παράλληλες συμφωνίες.

Ζητάει ακόμα αναβάθμιση της εμπορικής χρήσης του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης έναντι της στρατιωτικής, κρύβοντας ότι αυτά τα δυο «πάνε πακέτο» και ότι από τα ενεργειακά - επιχειρηματικά σχέδια που «τρέχουν» στην περιοχή, κερδισμένοι θα βγουν μόνο οι μεγάλοι ενεργειακοί - κατασκευαστικοί όμιλοι και οι εφοπλιστές.

Ο λαός όμως θα συνεχίσει να ζει στην ενεργειακή φτώχεια, να πληρώνει χρυσάφι το αέριο που θα ξεφορτώνεται από τον ελληνόκτητο στόλο στους τερματικούς σταθμούς της Αλεξανδρούπολης και των άλλων λιμανιών.

Τα ...«πατριωτικά» συμφέροντα που υπερασπίζονται επομένως η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα στη σκιαμαχία τους και για τη Συμφωνία για τις Βάσεις, είναι αυτά της αστικής τάξης, που συνδέονται σε ευθεία γραμμή με τον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό και τη βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας σ' αυτόν.

Είναι αυτός ο σχεδιασμός που εκθέτει τον λαό σε μεγάλους κινδύνους και μετατρέπει τη χώρα σε στόχο, στο έδαφος των ανταγωνισμών που οξύνονται με Κίνα και Ρωσία. Που βάζει στο ζύγι τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, στο όνομα της «συμμαχικής συνοχής» στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, που η σημασία της αναβαθμίζεται στην αντιπαράθεση με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Αληθινά πατριωτική όμως για τον λαό είναι η εναντίωση και όχι ο συγχρονισμός με αυτά τα επικίνδυνα σχέδια. Είναι ο αγώνας ενάντια στη Συμφωνία και στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, για να κλείσουν τώρα όλες οι βάσεις. Αληθινά πατριωτικό είναι να δυναμώσει η πάλη ενάντια στην αστική τάξη και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις της σε κάθε χώρα. Ενάντια στην ίδια την εξουσία της, που είναι η μήτρα των πολέμων, της φτώχειας, της εκμετάλλευσης.