«Κόκκινο Χρυσάφι»

«Με κόκκινο της φράουλας τα χέρια τους βαμμένα...» γράφει ο Δημήτρης Κωνσταντόπουλος* στο ποίημα του για τους μετανάστες εργάτες γης που παράγουν τον “κόκκινο χρυσό” και τεράστιο πλούτο για τους μεγαλοτσιφλικάδες της Μανωλάδας.

Γράφει για τα βάσανά τους και τη φτώχεια. Γράφει και για τα παραπήγματα που μέσα τους «τα όνειρα κρυώνουν». Μιλάει για τους εργάτες γης που ζουν στη λάσπη και «τραβούν σιγά σιγά πάνω στην ανηφόρα». Μιλάει για τη σιγουριά πως «η μάχη αυτή θα είναι νικηφόρα».

Κόκκινο Χρυσάφι

Με κόκκινο της φράουλας τα χέρια τους βαμμένα

Τα βάσανα στο σώμα τους με τέχνη λαξεμένα

Ποια σάπια βάρκα έφερε στη γη αυτή ανθρώπους

Που έψαχναν απ' τη ζωή το τίμιο μερτικό τους

Η φτώχεια τους ανάγκασε ν' αφήσουν την πατρίδα

Και στης αράχνης τον ιστό να πέσουν σε παγίδα

Εμπόρευμα να γίνουν τάχα ήταν επιλογή τους

Κι όσων δεν πνίγηκαν χαλκάς βαραίνει το κορμί τους

Μέσα στα παραπήγματα τα όνειρα κρυώνουν

Κι οι ελπίδες οι νυχτερινές ποτέ δεν ξημερώνουν

Με το μπαρούτι τους χτυπούν το δίκιο οι αφεντάδες

Κλάψαν γεννώντας τέρατα οι δύστυχες μανάδες;

Ολημερίς φροντίζουνε το κόκκινο χρυσάφι

Μα οι ίδιοι ζουν σαν τα ποντίκια γύρω απ' το χωράφι

Λάσπη σκουπίδια πλαστικό όπου να δει το μάτι

Πόσα καφάσια φτιάχνουνε ένα απαλό κρεβάτι;

Ο άνθρωπος με άνθρωπο την αλλαγή θα φέρει

Κι έτσι τ' αδέλφια τους σφιχτά τους κράτησαν το χέρι

Το χρώμα η γλώσσα οι θεοί πολλούς έχουν χωρίσει

Μα αυτός που βλέπει το κοινό αυτά θα τα αφήσει

Κι έτσι τραβούν σιγά σιγά πάνω στην ανηφόρα

Μα σίγουρα η μάχη αυτή θα είναι νικηφόρα

Απ' τα σκουλήκια οι φράουλες να απελευθερωθούνε

Κι οι Μανωλάδες όπου γης να ξαναγεννηθούνε

*Είναι φυσικός και μουσικός. Παίζει μουσική και γράφει στίχους στους black body radiation.