Μεγάλη αντιιμπεριαλιστική πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία.
Τα μαζικότατα και φέτος μπλοκ του ΚΚΕ και της ΚΝΕ υπό το σύνθημα «Το Πολυτεχνείο ζει, έξω οι Αμερικανοί» και «Έξω το ΝΑΤΟ να κλείσουνε οι βάσεις, καμία συμμετοχή στις επεμβάσεις» πορεύονται από τη συμβολή των οδών Σταδίου και Γεωργίου Σταύρου και τα Χαυτεία προς την πρεσβεία των ΗΠΑ.
Από τα Προπύλαια ξεκίνησαν οι Φοιτητικοί Σύλλογοι της Αθήνας, όπως επίσης η ΕΕΔΥΕ και φορείς του εργατικού - λαϊκού κινήματος.
Πάτρα
Τραγουδώντας υπό βροχή το «Ακορντεόν» του Μ. Λοΐζου έγινε η μαχητική προσυγκέντρωση των φοιτητών της Πάτρας, που έφτασε και ενώθηκε με τη συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου και Συνδικάτων, που γίνεται αυτή την ώρα στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης (πρώην Όλγας).
Με υψωμένες τις γροθιές οι φοιτητές μαζικά φώναξαν το σύνθημα «Το Πολυτεχνείο ζει, έξω το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί».
Δ. Κουτσούμπας: Επίκαιρα, διαχρονικά και ζωντανά τα μηνύματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου
Για να “πάρουν τα όνειρα εκδίκηση”
Στο Πολυτεχνείο μίλησε ο λαός - Ανίκητος δεν είναι ο ιμπεριαλισμός!
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 17-11-1973 💕 Γιώργος Κηρύκου, ο άνθρωπος που «κατάπιε» το στρατιωτικό άρμα όταν εισέβαλλε στο Πολυτεχνείο, επέλεξε τον δρόμο της φωτιάς ως το τέλος.
ΑπάντησηΔιαγραφή🔴Σκαρφαλωμένος στην πύλη του Πολυτεχνείου, πριν το τανκ πέσει επάνω της, φώναζε «όχι αδέλφια, δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό». Ο προβολέας του τεθωρακισμένου που στεκόταν μπροστά στην πύλη του Πολυτεχνείου εκείνο το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου 1973, ήταν ο μόνος που φώτισε το πρόσωπό του. Εκείνη τη νύχτα, μα και τα επόμενα χρόνια.
🔴Το παρατσούκλι του ήταν «Αλμπάνο» λόγω της ομοιότητάς του με τον Ιταλό τραγουδιστή. Καταγόταν από την Ικαρία, ένα από τα 5 παιδιά της οικογένειάς του, και το 1973 ήταν 18 χρονών. Είχε έλθει στην Αθήνα να βρει την τύχη του και δούλευε περιστασιακά σαν οικοδόμος και ελαιοχρωματιστής. Η μεγάλη του αγάπη, όμως, ήταν η μουσική και η κιθάρα. Ερασιτέχνης μουσικός, έφτιαχνε στιχάκια και τα έντυνε με τα ακόρντα της κιθάρας του.
🔴Η στεντόρεια κραυγή «όχι αδέλφια, δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό», το μοναδικό άκουσμα της ύπαρξής του, τη στιγμή που ανέμιζε την ελληνική σημαία σκαρφαλωμένος στην κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου, Η πρώτη και η τελευταία «δήλωση» έως το απροσδόκητο και τραγικό τέλος, το καλοκαίρι του 1993, που εγκλωβισμένος με δυο άλλους φίλους του που έτρεξαν να βοηθήσουν στη μεγάλη πυρκαγιά που ξέσπασε στην Ικαρία, προσπαθώντας να απεγκλωβίσει από τον πύρινο κλοιό μια γερόντισσα που κουβαλούσε στην πλάτη του.
Κώστας Σκλήρης