Το «ιβηρικό» και άλλα ευρωενωσιακά «πρότυπα φτώχειας» του καπιταλισμού

 Ολες οι αστικές δυνάμεις, φιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές, ακροδεξιές επιχειρούν να εμφανίσουν την αλυσίδα ιμπεριαλιστικών πολέμων, καπιταλιστικών κρίσεων, αντεργατικών μέτρων και αντιλαϊκής διαχείρισης της πανδημίας ως μια παρέκκλιση της καπιταλιστικής κανονικότητας. Επικαλούνται εδώ και χρόνια «έκτακτες καταστάσεις» και κάθε είδους «κρίσεις», που δεν αποτελούν «συμπτώσεις» αλλά συμπτώματα ενός σάπιου, εκμεταλλευτικού συστήματος.

Ενδεικτικό του αδιεξόδου των απολογητών της καπιταλιστικής βαρβαρότητας αποτελεί το γεγονός ότι ενώ παλιότερα επικαλούνταν ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες ως πρότυπα «για μια καλύτερη ζωή», σήμερα σπεύδουν να τις εμφανίσουν αυτές ως ...ελπίδα για τους λαούς, γιατί όπως ισχυρίζονται παρέχουν έστω μια στοιχειώδη ανακούφιση σε εξαθλιωμένους. Πατούν βεβαίως στις μειωμένες απαιτήσεις που μεθοδικά καλλιεργούν στον λαό όλα αυτά τα χρόνια.

Ιδιαίτερη αποστολή για να κερδηθεί χρόνος για το καπιταλιστικό σύστημα, για να παραταθούν οι κάλπικες προσδοκίες και το κλίμα αναμονής, έχουν αναλάβει οι σοσιαλδημοκράτες, τόσο οι νεόκοποι όσο και οι παραδοσιακοί (βλ. ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα).

Ως γνήσιοι απολογητές της ΕΕ, διαλαλούν «υπαρκτά πρότυπα λαϊκής ανακούφισης» που αποδεικνύονται «αδειανά πουκάμισα», αποτελώντας προτάσεις ανακύκλωσης της εξαθλίωσης, αφήνοντας σε κάθε περίπτωση απείραχτους τους καλοστημένους μηχανισμούς εκμετάλλευσης που εδώ και χρόνια προωθούν μεθοδικά το κεφάλαιο, η ΕΕ και όλες οι αστικές κυβερνήσεις.

Το «ιβηρικό μοντέλο»

 

Για να σπείρουν νέες αυταπάτες, επικαλούνται το «παράδειγμα» των σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων στην Ισπανία και στην Πορτογαλία.

Η αλήθεια όμως για το τι πραγματικά συμβαίνει στην Ισπανία ή στην Πορτογαλία δεν μπορεί να αποκρυφτεί, και το ψέμα τους έχει κοντά ποδάρια. Δεν υπάρχει άλλωστε χαρακτηριστικότερο παράδειγμα κρατών - μελών της ΕΕ που οι λαοί τους βίωσαν τις δραματικές συνέπειες από την «απελευθερωμένη» αγορά Ενέργειας και την «πράσινη» στρατηγική μετάβαση.

Κι αυτό όχι μόνο γιατί οι ανατιμήσεις στην Ενέργεια ξεκίνησαν, όπως σε όλη την ΕΕ, πολύ πριν το ξέσπασμα του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία, από τις αρχές του 2020, με εκτόξευσή τους τον Σεπτέμβρη του 2021, αλλά και γιατί αυτές οι χώρες είχαν ούτως ή άλλως μηδενική εξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο.

Ως απάντηση στις πανάκριβες τιμές Ενέργειας, αρχικά η κυβέρνηση Σάντσεθ στην Ισπανία εφάρμοσε την πρόταση που για μήνες έχει κάνει σημαία του ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, για μειώσεις «στο κατώτατο επιτρεπόμενο όριο με βάση τους ελάχιστους συντελεστές της ΕΕ».

Οι μειώσεις αφορούσαν τον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης και τον ΦΠΑ στην Ενέργεια, μαζί με ορισμένους ακόμα δικαιούχους στο αντίστοιχο «κοινωνικό τιμολόγιο». Τα μέτρα αυτά αποτελούσαν κρατική επιδότηση, δηλαδή πληρωμή από τους ίδιους τους εργαζόμενους μέσω των υπέρογκων «πράσινων» φόρων και ανατιμήσεων. Ούτε ένα ευρώ από τα μονοπώλια δεν πειράχτηκε, οι δε μειώσεις τιμών συνδέονταν με αποζημιώσεις και επιδοτήσεις για πρόσθετες επενδύσεις, που θωράκισαν περαιτέρω τους ενεργειακούς κολοσσούς.

Παρά τους πανηγυρισμούς της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα, αυτά τα μέτρα όχι μόνο δεν κάλυψαν τις ανατιμήσεις, αλλά δεν απέτρεψαν την αύξηση των λογαριασμών του ηλεκτρικού ρεύματος κατά 10%, κι αυτά πριν καν ξεκινήσει ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία...

Μόλις αυτός ξέσπασε, η κυβέρνηση Σάντσεθ, μαζί με την επίσης σοσιαλδημοκρατική του Κόστα στην Πορτογαλία, παρεμβαίνοντας στον σχεδιασμό της Κομισιόν, που άφηνε συγκριτικά «ριγμένους» στον ευρωενωσιακό ανταγωνισμό τούς ισπανικούς και πορτογαλικούς ενεργειακούς ομίλους, επικαλέστηκαν - για τα δικά τους συμφέροντα και όχι των λαών - τη «γεωγραφική ιδιαιτερότητα» και την περιορισμένη συνδεσιμότητα της Ιβηρικής Χερσονήσου με την υπόλοιπη Ευρώπη.

Ετσι, οι δύο αστικές τάξεις από τον Μάιο φέτος επέβαλαν συμφωνία - εξαίρεση από τους όρους που έχουν καταλήξει τα υπόλοιπα κράτη - μέλη με την Κομισιόν. Η εξαίρεση αφορά την κρατική επιδότηση της τιμής φυσικού αερίου και άνθρακα στη χονδρεμπορική αγορά. Ο λαός δηλαδή πληρώνει με τη φορολογία του το πανάκριβο κόστος για να καλυφθούν από τον κρατικό προϋπολογισμό οι απογειωμένες τιμές παραγωγής Ενέργειας από ορυκτά καύσιμα, οι δε όμιλοι εκ του ασφαλούς εξακολουθούν να βγάζουν τρελά κέρδη και από την κρατικά επιδοτούμενη τιμή.

Για του λόγου το αληθές, το μεγαλύτερο ισπανικό μονοπώλιο Ενέργειας, η «Iberdrola», το τρίτο τρίμηνο 2022 ανακοίνωσε αύξηση κερδών 28,9% πάνω από την ίδια περίοδο πέρυσι, βελτιώνοντας και την επίδοσή της σε σχέση με το προηγούμενο τρίμηνο, πριν την εφαρμογή της εξαίρεσης.

Αντίστοιχα, στην Πορτογαλία, το μεγαλύτερο μονοπώλιο Ενέργειας, η «Galp», στα τέλη του α' εξαμήνου ανακοίνωσε καθαρά έσοδα 420 εκατ. ευρώ το πρώτο εξάμηνο του 2022 - αύξηση 153% από το πρώτο εξάμηνο του 2021. Να σημειωθεί επίσης ότι στην Πορτογαλία καταγράφεται και η πανευρωπαϊκή πρωτιά για τα λαϊκά νοικοκυριά που οι δαπάνες τους για καύσιμα από τα μηνιαία έξοδά τους αποτελούν το υψηλότερο ποσοστό στην ΕΕ.

Κυβερνητικές αλχημείες...

Είναι ενδεικτικό ότι στο τέλος του καλοκαιριού η Ισπανίδα υπουργός Ενέργειας, Τ. Ριμπέρα, δήλωνε πως η εξαίρεση οδήγησε «τα νοικοκυριά να εξοικονομήσουν περίπου 17 ευρώ τον μήνα»... Τον Ιούνιο - Ιούλιο όμως οι Ισπανοί είδαν το αντίκρισμα των «ρυθμίσεων» του κεφαλαίου, με λογαριασμούς διπλάσιους από την αντίστοιχη περσινή περίοδο.

Στη δε Πορτογαλία, ο πρωθυπουργός Κόστα δήλωσε πρόσφατα ότι η εξαίρεση μείωσε τις τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος κατά 18% μέσο όρο σε σύγκριση με τις αναμενόμενες τιμές εάν αυτή δεν είχε τεθεί σε ισχύ. Με άλλα λόγια, η σύγκριση δεν γίνεται καν με το τι πλήρωναν πέρυσι ο ισπανικός και ο πορτογαλικός εργαζόμενος λαός, αλλά κάνοντας βολικές συγκρίσεις με τις τιμές αν δεν ίσχυε η εξαίρεση...

Ομως η πραγματικότητα είναι αμείλικτη.

Οι τιμές, παρά την εξαίρεση, ανέβηκαν κι άλλο. Τον Αύγουστο η μέση τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας στην ισπανική αγορά χονδρικής έφτασε σε ρεκόρ 307,80 ευρώ ανά μεγαβατώρα (MWh), σημειώνοντας αύξηση 19,3% σε σύγκριση με τον Ιούλιο, η ακριβότερη ιστορικά όπως έδειξαν τα στοιχεία του διαχειριστή της Ιβηρικής Αγοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας (OMIE).

Ο μέσος οικιακός λογαριασμός ηλεκτρικού ρεύματος έφτασε στην Ισπανία τα 158,26 ευρώ «στον ακριβότερο Αύγουστο της Ιστορίας» (συμπεριλαμβανομένων των φόρων). Στις 31/10 η Eurostat ανακοίνωνε ότι η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος στην Ισπανία αυξήθηκε 32,2% κατά το πρώτο εξάμηνο του 2022, που περιλαμβάνει και ενάμιση μήνα εφαρμογής της «ιβηρικής εξαίρεσης», αύξηση υπερδιπλάσια του μέσου όρου των άλλων χωρών της ΕΕ (13%) σε σύγκριση με το πρώτο εξάμηνο του 2021.

Αλλά και η τιμή του φυσικού αερίου για οικιακή κατανάλωση στην Ισπανία αυξήθηκε επίσης, κατά 4,3 μονάδες σε σύγκριση με τον μέσο όρο της ΕΕ: Αύξηση 29,8% για την Ισπανία και 25,5% συνολικά για την ΕΕ, σύμφωνα με το Ισπανικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Στην Ισπανία, της πολυδιαφημισμένης από ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ «εξαίρεσης», με βάση πρόσφατη έρευνα τουλάχιστον το 40%των νοικοκυριών στη Μαδρίτη δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα. Ενώ ακόμα και η Τράπεζα της Ισπανίας εκτιμά ότι άμεσα το ποσοστό των χρεωμένων νοικοκυριών που θα γίνουν «υπερχρεωμένα» θα αυξηθεί κατά σχεδόν 4 ποσοστιαίες μονάδες, γεγονός που μεταφράζεται σε ακόμα 350.000 νοικοκυριά που θα βυθιστούν - και με τη βούλα των επισήμων ερευνών - στη φτώχεια.

Να πάρουμε επίσης υπόψη ότι στην Ισπανία έχει επιβληθεί το σύστημα κατανάλωσης της Ενέργειας «με το κομμάτι», μέσω των ψηφιακών μετρητών, που έχουν ενεργοποιηθεί ήδη από το 2010. Αντίστοιχη «ψηφιακή μετάβαση» θα γίνει και στην Ελλάδα, όπου η κυβέρνηση της ΝΔ ήδη «τρέχει» διαγωνισμό ανάμεσα στους ομίλους - αναδόχους για 7,5 εκατ. ψηφιακούς μετρητές. Η τιμή της κιλοβατώρας στην Ισπανία ήδη αλλάζει στοχευμένα εντός της ημέρας «κατά τα καλά και συμφέροντα» των ομίλων: Κατά κανόνα αυτή απογειώνεται στις ώρες αιχμής και αποκλιμακώνεται σε ορισμένες άλλες, ασύμφορες για τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά.

Το σύστημα αυτό, με δεδομένο ότι η κατανάλωση ρεύματος συνδέεται για μεγάλο ποσοστό λαϊκών νοικοκυριών και με τη θέρμανση, κάνει μονόδρομο την «εθελοντική» ενεργειακή στέρηση, δηλαδή το ξεπάγιασμα του λαού, ιδίως τις βραδινές ώρες, που θεωρούνται ώρες αιχμής. Να πώς υλοποιείται εκβιαστικά και ο «εθνικός στόχος» κάθε αστικής τάξης και κυβέρνησης, όπως άλλωστε και της ΕΕ, για «εξοικονόμηση Ενέργειας»...

Ταυτόχρονα, το ίδιο σύστημα ψηφιακών μετρητών πλέον κάνει παρελθόν το να αποστέλλεται συνεργείο για να κόψει το ρεύμα από τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες που αδυνατούν να πληρώσουν, αφού πλέον το ρεύμα τούς κόβεται από μακριά, με ένα κλικ... Να πώς η ψηφιακή τεχνολογία και εξέλιξη, αντί για ευλογία, γίνεται βάσανο για τον λαό. Να πώς η «πράσινη» και η «ψηφιακή» καπιταλιστική μετάβαση ανοίγουν λεωφόρους κερδοφορίας για τα μονοπώλια και προδιαγράφουν, από την πιο πρώιμη κιόλας εφαρμογή τους, δραματικές απώλειες για τον λαό.

Ολα τα παραπάνω, βεβαίως, έχουν εξήγηση. Οι επιδοτήσεις και οι ενεργειακοί σχεδιασμοί κυβερνήσεων - ΕΕ - ομίλων κινούνται στο πλαίσιο της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου και των νόμων της καπιταλιστικής αγοράς, του Χρηματιστηρίου Ενέργειας. Αυτό έχει άμεσο αντίκτυπο. Η δε τιμή στην οποία αγοράζουν οι ευρωπαϊκοί όμιλοι το αμερικανικό υγροποιημένο φυσικό αέριο κινείται στα απρόσιτα επίπεδα όπου το διατηρεί ο ανταγωνισμός ανάμεσα στην ΕΕ και τις Κίνα - Ινδία για το ποια πλευρά θα εξασφαλίσει επάρκεια στο αμερικανικό LNG, αγοράζοντας πιο ακριβά από τον ανταγωνιστή τους. Και αυτό ισχύει επίσης για την επιλογή του υδρογόνου από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, ή των λεγόμενων ανανεώσιμων καυσίμων μη βιολογικής προέλευσης, που προβάλλονται ως η επόμενη «ελπιδοφόρα» προοπτική εξασφάλισης επαρκούς Ενέργειας.

Μάλιστα η ΕΕ, έχοντας στόχο την απεξάρτηση όχι μόνο από το ρωσικό φυσικό αέριο αλλά και από τις εισαγωγές από τις ΗΠΑ, επιταχύνει τον νέο αντιλαϊκό σχεδιασμό της, «RePower EU». Πρόκειται για ένα ξεχωριστό σχέδιο, στο πλαίσιο του Ταμείου Ανάκαμψης, με το οποίο θα χρηματοδοτούνται αδρά όμιλοι με ευρωενωσιακό χρήμα πληρωμένο από τους λαούς για δημιουργία νέων υποδομών και εγκαταστάσεων, με την επίκληση της ενεργειακής επάρκειας.

Για να τρέξουν δε οι εν λόγω επενδύσεις στον ανταγωνισμό με Ρωσία, ΗΠΑ και Κίνα, θα εξαιρούνται και από τις δεσμεύσεις από τους κανόνες της «Πράσινης Συμφωνίας», ενώ αίρεται ακόμα κι αυτή η προσχηματική υποχρέωση «μη πρόκλησης σημαντικής βλάβης» στο περιβάλλον.

Στο πλαίσιο αυτό, εντείνεται ο ανταγωνισμός που παρακολουθούμε αυτές τις μέρες, με τους αντικρουόμενους σχεδιασμούς της Γερμανίας και από την άλλη πλευρά της Γαλλίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας. Ασφαλώς, σε κάθε περίπτωση και το υδρογόνο που θα παράγεται στις νέες εγκαταστάσεις θα αγοράζεται και θα πωλείται με το ίδιο κριτήριο, τα κέρδη και τους ανταγωνισμούς των ομίλων, με τους λαούς να πληρώνουν τον κάθε φορά πανάκριβο λογαριασμό.

Οσον αφορά το αν αποτελούν λύση και διέξοδο αυτά τα χρυσοπληρωμένα από τον λαό επιδόματα που προτείνουν εν χορώ φιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες, με στόχο να διαιωνίσουν την κερδοφορία της καπιταλιστικής αγοράς και να χειραγωγήσουν τον λαό, απαντά το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου για τις κατευθυντήριες γραμμές της ΕΕ στη «Σύνοδο για το κλίμα» (COP27) που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Αίγυπτο: «Ορισμένα κράτη - μέλη έχουν υιοθετήσει μέτρα (...) για τον άμεσο αντίκτυπο της αύξησης των τιμών Ενέργειας, ιδίως στα νοικοκυριά, και οι πρακτικές αυτές πρέπει να αποτελούν την εξαίρεση και να είναι προσωρινές».

Με λίγα λόγια, κατ' εξαίρεση και αυστηρά προσωρινά θα επιδοτείται ακόμα κι αυτός ο μετριασμός της τιμής ρεύματος για τα λαϊκά νοικοκυριά - που τον πληρώνουν ήδη από άλλη τσέπη, με αύξηση της φορολογίας τους - με δεδομένες τις εκτός ελέγχου αυξήσεις, και πάλι βέβαια με βάση τον στόχο να διασφαλιστεί η εισπραξιμότητα των ομίλων.

Παράλληλα, η ΕΕ έχει επεξεργαστεί εδώ και χρόνια μια μεγάλη γκάμα πολιτικών διαχείρισης της εξαθλίωσης, που όλες τους όχι μόνο δεν βγάζουν τον λαό από τη φτώχεια, αλλά αντίθετα τον βυθίζουν βαθύτερα σε αυτή.

Τα «καλάθια» κι οι υποδιαιρέσεις της φτώχειας

Ηδη τα ευρωενωσιακά επιτελεία, ανάμεσά τους και ο Ισπανός πρωθυπουργός Σάντσεθ, έχουν βρει νέα υποδιαίρεση των ευάλωτων, μιλώντας για «σοβαρότερα ευάλωτους», αυτούς δηλαδή στους οποίους θα περιορίζονται πλέον τα ψίχουλα των επιδοτήσεων, ενισχύοντας τους γνωστούς κόφτες. Αυτούς πλέον υποδεικνύουν οι «αντοχές της καπιταλιστικής οικονομίας» και η «ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων».

Οσο διευρύνεται στον καπιταλισμό η εξαθλίωση και ανάγεται σε επιστήμη, τόσο εμφανίζονται νέες υποδιαιρέσεις και διαβαθμίσεις της. Τα «καλάθια φτώχειας» του νοικοκυριού, της κυβέρνησης, πέρα από προφανή κοροϊδία του λαού αποτελούν μεταμφιεσμένες «προσφορές» των αλυσίδων σούπερ μάρκετ, που σαν έτοιμες από καιρό έχουν καθιερώσει και τα λεγόμενα «προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας».

Ομως αυτά τα «καλάθια» πάνε πιο μακριά... Καθόλου τυχαία, στο πρόσφατο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου για τις «κατευθυντήριες γραμμές απασχόλησης», που υπερψήφισαν ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, το «καλάθι του νοικοκυριού» συνδέεται με τον καθορισμό έως και του ύψους του λεγόμενου «επαρκούς κατώτατου μισθού» της ΕΕ, ξύνοντας κι άλλο τον πάτο του...

Και στο βάθος ληγμένα...

Το ότι η εντεινόμενη φτώχεια εξαναγκάζει τον λαό να περικόπτει ακόμα και τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες του δεν σταματά στα προϊόντα διατίμησης ή σε αυτά της ιδιωτικής ετικέτας. Η καπιταλιστική βαρβαρότητα έχει και επόμενα επεισόδια... Εφεδρεία προετοιμασμένη από το 2017 (και ψηφισμένη από ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ στο Ευρωκοινοβούλιο) αποτελεί για το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις η στρατηγική με το πρόσχημα της «αποφυγής σπατάλης τροφίμων».

Αυτή προβλέπει «επέκταση των εξαιρέσεων της ένδειξης αναγραφής στα τρόφιμα για την ημερομηνία λήξης τους», «ανάκτηση ληγμένων τροφίμων και επαναχρησιμοποίησή τους».

Με τη διαφοροποίηση τιμών ανάλογα με την ημερομηνία λήξης των τροφίμων, που προτείνει εδώ και χρόνια η ΕΕ, με τις «εκπτώσεις» σε όσα προϊόντα λήγουν και τη διάθεση από τα εστιατόρια των απούλητων μερίδων σε φτηνότερες τιμές, στρώνουν το έδαφος για να τρέφονται οι εργατικές - λαϊκές οικογένειες, που έχουν τσακιστεί από τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα ΕΕ και κυβερνήσεων, με ληγμένα, αλλοιωμένα, ακατάλληλα τρόφιμα και αποφάγια.

Οι δε επιχειρηματικοί όμιλοι θα είναι πολλαπλά κερδισμένοι, αφού θα τα διαθέτουν, θησαυρίζοντας, ενώ διαφορετικά θα ήταν υποχρεωμένοι να τα πετάξουν. Μάλιστα, αυτό που προτείνεται είναι η διάθεση ληγμένων τροφίμων από τις βιομηχανίες για «φιλανθρωπικούς σκοπούς» και παροχή φοροαπαλλαγών και «οικονομικών κινήτρων» στις επιχειρήσεις για δωρεές τροφίμων σε «φιλανθρωπικές οργανώσεις», ώστε οι καπιταλιστές να κερδίζουν και από τα «σαπάκια» που θα «δωρίζουν» και να πλασάρονται κι από πάνω σαν «φιλάνθρωποι».

Η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι τα αστικά κόμματα κινούνται στην ίδια στρατηγική κατεύθυνση, με κριτήριο τα συμφέροντα του κεφαλαίου, και σ' αυτό το πλαίσιο τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΠΑΣΟΚ κάνουν απεγνωσμένη προσπάθεια να εμφανίσουν διαφοροποιήσεις σε δευτερεύοντα ζητήματα από την αντιλαϊκή πολιτική που σήμερα υλοποιεί η ΝΔ.

Επιχειρούν απεγνωσμένα να απωθήσουν από τη συλλογική μνήμη του λαού ότι την ίδια ακριβώς στρατηγική είχαν ακολουθήσει απαρέγκλιτα και εκείνοι ως κυβέρνηση, που κατέσφαξαν τον λαό. Επιχειρούν έτσι να αποκρύψουν τις πολυπλόκαμες δεσμεύσεις τους στο κεφάλαιο και στην ΕΕ, σε οποιαδήποτε κυβερνητική εναλλαγή στο μέλλον κι αν συμμετέχουν. Φανερώνονται τα μεγάλα αδιέξοδα αυτού του σάπιου και ξεπερασμένου εκμεταλλευτικού συστήματος.

Κλιμάκωση της εργατικής - λαϊκής πάλης

Οι ανησυχίες ιμπεριαλιστικών οργανισμών, όπως το ΔΝΤ, για επερχόμενες «κοινωνικές αναταραχές» ενισχύονται όσο μόλις αυτήν τη βδομάδα σε μια σειρά ευρωπαϊκών χωρών, όπως στην Ισπανία, στη Μ. Βρετανία και βεβαίως στην Ελλάδα, οι λαϊκές κινητοποιήσεις κλιμακώνονται.

Στην Ελλάδα, το σάλπισμα της πανελλαδικής απεργίας της 9ης Νοέμβρη για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, ΣΣΕ, κατάργηση φόρων σε Ενέργεια, καύσιμα, τρόφιμα, σηματοδοτεί την κλιμάκωση του αγώνα. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και οι συνέπειές του, αλλά και η ενδεχόμενη νέα καπιταλιστική κρίση, μπορούν να πυροδοτήσουν τον λαϊκό προβληματισμό και τη συζήτηση για τη σημασία της συμπόρευσης εργατικών - λαϊκών δυνάμεων με το ΚΚΕ. Για την οριστική διέξοδο από τον σημερινό εφιάλτη, που δεν είναι ασφαλώς εποχικός, η οποία θα προσπερνά τους αυτόκλητους σωτήρες του καπιταλιστικού συστήματος και θα βγάζει την εργατική τάξη, τον λαό ως πρωταγωνιστές, μοναδικούς σωτήρες του εαυτού τους, με την εξουσία και την οικονομία στα δικά τους χέρια.

Η πρόσφατη απέλπιδα κυβερνητική προσπάθεια με αντικομμουνισμό και ψεύδος να υπερασπιστεί τον χρεοκοπημένο καπιταλιστικό κόσμο των πολέμων, του ανταγωνισμού, των «καλαθιών», των επιδομάτων φτωχοκομείου, των κουπονιών, είναι αποκαλυπτική. Φανερώνει όχι μόνο τα μεγάλα σημερινά καπιταλιστικά αδιέξοδα, αλλά και ότι το αντίπαλο δέος στον καπιταλισμό, η πραγματική διέξοδος για τον λαό, ήταν και παραμένει ο σοσιαλισμός.

Του
Κώστα ΠΑΠΑΔΑΚΗ*
*Ο Κώστας Παπαδάκης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ευρωβουλευτής του Κόμματος