Το δισέλιδο του «Ριζοσπάστη» παρουσιάζει την αταλάντευτη και αγωνιστική ζωή του Βασίλη Βενετσανόπουλου.
Ο Βασίλης Βενετσανόπουλος γεννήθηκε στην Κυπαρισσία στις 31 Δεκέμβρη 1911. Τελείωσε το Γυμνάσιο Κυπαρισσίας το 1929. Τον ίδιο χρόνο μπήκε στη Σχολή Ευελπίδων και μετά από τετραετή φοίτηση αποφοίτησε το 1933 με τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού Πεζικού.
Πρώτος από αριστερά ο Βασίλης Βενετσανόπουλος με άλλους ευέλπιδες, το 1933
Είχε μια ζωή
όπως και εκατοντάδες άλλοι αξιωματικοί της γενιάς του. Μιας γενιάς που
ανδρώθηκε στην περίοδο της φοβερής, της μεγάλης δεκαετίας 1940-1950. Της
δεκαετίας που στη διάρκειά της κρίνονταν Αρχές, Αξίες, Ιδανικά και Πιστεύω.
Αυτή τη δεκαετία ο Βασίλης Βενετσανόπουλος την έζησε στην καλύτερή του ηλικία. Εζησε την εμπειρία της πρώτης μεγάλης πενταετίας της αθάνατης ΕΑΜικής Αντίστασης 1940-1945, απέναντι στους ναζί - φασίστες κατακτητές και τους συνεργάτες τους και στη συνέχεια τη δεύτερη πενταετία 1945 - 1950 του ηρωικού αγώνα του λαού στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ).
Η πορεία του Βασίλη Βενετσανόπουλου, ενός αξιωματικού του ελληνικού στρατού, αποτελεί παράδειγμα για τους νέους ανθρώπους και τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων.
Μετά την αποφοίτησή του από τη Σχολή Ευελπίδων, τοποθετήθηκε στο 16ο Σύνταγμα Πεζικού στη Βέροια. Εκεί μυήθηκε στο Κίνημα του 1935.
Το 1935 στη Βέροια, ο Βενετσανόπουλος στάλθηκε με τη διμοιρία του να επιβάλουν την τάξη στην πόλη, που βρισκόταν σε απεργιακή κίνηση. Ομως τελικά ενώθηκαν με τους απεργούς και τάχθηκαν με το μέρος τους.
Τον ίδιο χρόνο, το 1935, μετατέθηκε στην Αθήνα και τοποθετήθηκε σε έναν ανεξάρτητο λόχο, συγκεκριμένα στο Λόχο Ευζώνων Ανακτορικής Φρουράς. Εκεί στην Αθήνα προσχώρησε σε μία Αντιφασιστική Κομμουνιστική Κίνηση Κατώτερων Αξιωματικών.
Αντικαταστάθηκε από Διοικητής του Λόχου Ευζώνων ανακτορικής φρουράς από έναν τραυματία του αλβανικού μετώπου και στάλθηκε στο αλβανικό μέτωπο σε ένα Σύνταγμα Πεζικού. Δεν πρόλαβε να φτάσει στο Αλβανικό Μέτωπο, γιατί στο μεταξύ τελείωσε ο πόλεμος. Εμεινε στη Διοίκηση του Λόχου Ευζώνων Ανακτορικής Φρουράς μαζί με τον τραυματία αντικαταστάτη του. Μαζί με άλλους αξιωματικούς, μέλη της Αντιφασιστικής Κομμουνιστικής Κίνησης, αποφάσισαν να μείνουν στην Ελλάδα και να πάρουν μέρος στον αγώνα κατά των κατακτητών.
Στο μεταξύ είχε ιδρυθεί το ΕΑΜ τον Σεπτέμβριο του 1941. Σε αυτό προσχώρησαν μεταξύ άλλων και οι αξιωματικοί της Αντιφασιστικής Κομμουνιστικής Κίνησης που αποφάσισαν να συνδεθούν με το ΚΚΕ.
Ο Βενετσανόπουλος τοποθετήθηκε στο Κλιμάκιο του Γενικού Αρχηγείου του ΕΛΑΣ Ηπείρου, που διοικούσαν ο Αρης Βελουχιώτης και ο Συνταγματάρχης Πεζικού Νίκος Παπασταματιάδης.
Αργότερα υπηρέτησε στη Διεύθυνση του Γραφείου Επιχειρήσεων του Γενικού Αρχηγείου του ΕΛΑΣ ως βοηθός του ταγματάρχη Θεοδώρου Μακρίδη (Εκτορα).
Τον Νοέμβρη του 1944 τοποθετήθηκε στον ΕΛΑΣ Αθήνας και ανέλαβε καθήκοντα Διοικητή του Συντάγματος του ΕΛΑΣ των ανατολικών συνοικιών, Καισαριανής, Βύρωνα, Υμηττού, Νέας Σμύρνης.
Πήρε μέρος στη μάχη κατά των Βρετανών ιμπεριαλιστών, τον Δεκέμβρη του 1944 στην Αθήνα.
Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας διώχτηκε από τον στρατό. Δικάστηκε δύο φορές ερήμην σε θάνατο, γιατί εντάχτηκε στις οργανώσεις του ΕΛΑΣ το 1943 και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας το 1947.
Το 1947 κυκλώνεται το σπίτι του στην Αθήνα και με έγγραφο σημείωμα καλείται να παρουσιαστεί την επόμενη μέρα στο Φρουραρχείο, όπου επρόκειτο να του ανατεθεί υπηρεσία. Πιάστηκε και εξορίστηκε μαζί με άλλους αξιωματικούς στη Νάξο.
Δραπέτευσε με μικρό πλοιάριο τον Απρίλιο του 1947, μαζί με άλλους δεκατρείς (13) μόνιμους αξιωματικούς εξόριστους από τη Νάξο με κατεύθυνση τον Ευβοϊκό και από εκεί έφτασε σε τμήματα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Τοποθετήθηκε στο Αρχηγείο της Δυτικής Μακεδονίας, δηλαδή στην κατοπινή 9η Μεραρχία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ).
Στη συνέχεια τοποθετήθηκε στο Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ, στο Τμήμα Επιχειρήσεων, όπου παρέμεινε μέχρι τον Σεπτέμβρη του 1949, οπότε και ο κύριος όγκος των δυνάμεων του ΔΣΕ πέρασαν από το Βίτσι και τον Γράμμο στη Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας.
Ο Βενετσανόπουλος, ζώντας σαν πολιτικός πρόσφυγας στην ΕΣΣΔ, πήρε μέρος στη 12η Πλατιά Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ το 1968 και εκλέχθηκε μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Στη συνέχεια εργάστηκε στο Περιοδικό «Προβλήματα Ειρήνης και Σοσιαλισμού» σαν αντιπρόσωπος του ΚΚΕ στο περιοδικό αυτό. Το 1968 και το 1969 ήταν αντιπρόσωπος του ΚΚΕ στις προπαρασκευαστικές εργασίες για τη Διεθνή Διάσκεψη των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων. Επίσης το 1975 και το 1976, με την ίδια ιδιότητα πήρε μέρος στην προετοιμασία και πραγματοποίηση της Διεθνούς Διάσκεψης των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, που έγινε το 1977.
Στο 9ο και 10ο Συνέδριο του ΚΚΕ εκλέχτηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Στο 11ο Συνέδριο εκλέχτηκε μέλος της Επιτροπής Κομματικού Ελέγχου.
Το 1976 επαναπατρίστηκε και ανέλαβε διάφορες υπηρεσίες που του ανέθεσε το ΚΚΕ.
Το 1990 στο Συνέδριο της Πανελλήνιας Ενωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης (ΠΕΑΕΑ) εκλέχτηκε πρόεδρος της Ενωσης και παρέμεινε πρόεδρος μέχρι το επόμενο Συνέδριό της το 1992, όπου και ανακηρύχτηκε επίτιμος πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ. Επίσης ήταν μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Αντιστασιακών (FIR) και αντιπρόεδρός της.
Η δράση του Βασίλη Βενετσανόπουλου αποτελεί παράδειγμα και για τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων. Μέσα στη φωτιά του πολέμου ακολούθησε τον δρόμο του αγώνα ανταποκρινόμενος στη φωνή της συνείδησης και του χρέους, που ταυτίζεται με το δίκιο του λαού. Αυτόν τον δρόμο τον βάδισε ΟΡΘΙΟΣ έως το τέλος της ζωής του.
«Εφυγε» στις 29 Ιούνη 2006.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου