Η συστηματική ανάλυση της απαξίωσης των δημόσιων συστημάτων Υγείας και της συνεχούς τάσης εμπορευματοποίησής τους τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά και η σύνδεση αυτών των πολιτικών με την καπιταλιστική ανάπτυξη, τόσο σε περιόδους ανάπτυξης, όσο και σε περιόδους καπιταλιστικών κρίσεων, έχουν ιδιαίτερη σημασία.
Ο λόγος είναι ότι μπορούν να αντληθούν σημαντικά συμπεράσματα σε σχέση με τις προτεραιότητες των αστικών κυβερνήσεων και των αστικών κομμάτων και του λεγόμενου από τα αστικά κόμματα «κοινωνικού κράτους», στο οποίο το σύστημα δημόσιας Υγείας είναι υποτίθεται η βάση του. Εδώ θα παρουσιάσουμε κάποια ενδεικτικά, όχι εξαντλητικά, χαρακτηριστικά όμως στοιχεία, από τις περιόδους πριν και μετά την καπιταλιστική κρίση του 2008 - 2009, μέχρι και σήμερα.
Ξεκινώντας, θα αποτελούσε καταρχάς ταυτολογία να πούμε ότι τα απαξιωμένα δημόσια συστήματα Υγείας είναι αποτέλεσμα των διαχρονικών πολιτικών κρατικής υποχρηματοδότησης. Ολες οι κυβερνήσεις, αστικά κόμματα και αστικά επιτελεία επιχειρούν να δώσουν σε αυτήν την ταυτολογία μια επίφαση βαθύτερης δικαιολόγησης, λέγοντας ότι αυτή η απαξίωση μπορεί να αντιστραφεί με την καπιταλιστική ανάπτυξη και με την ταυτόχρονη ενίσχυση της επιχειρηματικότητας μέσω των ΣΔΙΤ.
Σε αυτήν την «επιχειρηματολογία» αρκεί να παρατηρήσουμε ότι: 1) Η απαξίωση/υποχρηματοδότηση αυτή ίσα ίσα εντείνεται σχετικά σε περιόδους όπου οι ρυθμοί της καπιταλιστικής οικονομικής ανάπτυξης είναι υψηλοί, 2) τα αποτελέσματα της εμπορευματοποίησης των συστημάτων Υγείας με την εδραίωση των ΣΔΙΤ σε ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, όπως της Βρετανίας, της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα τα έζησαν και τα ζουν με τον πιο τραγικό τρόπο όταν κατέρρευσαν τα διαφημισμένα αυτά συστήματα Υγείας ένα προς ένα κατά τη διάρκεια της πανδημίας.
Πορείες αντιστρόφως ...αποκλίνουσες
Επιπρόσθετα, σε συνδυασμό με τα αντιλαϊκά μέτρα (μειώσεις μισθών, συντάξεων, φορολογία, νόμοι για απολύσεις, κατάργηση ΣΣΕ κ.λπ.) που πάνε χέρι χέρι με την καπιταλιστική ανάπτυξη, έχουν οδηγήσει σε αποκλεισμό για οικονομικούς λόγους από το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης και φροντίδας μεγάλες μάζες λαϊκών στρωμάτων.
Εχει ενδιαφέρον να ανατρέξουμε στην κατάσταση πριν από τα μνημόνια και την καπιταλιστική κρίση του 2008 - 2009, όπου παραδείγματος χάριν, στο διάστημα 2000 - 2008, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, το ΑΕΠ αυξανόταν με μέσους ετήσιους ρυθμούς της τάξης του 3,5% με συνολική αύξηση της τάξης του 68%.
Σε αυτήν την περίοδο, το χρέος παρέμενε σχεδόν αμετάβλητο ως ποσοστό του ΑΕΠ, ενώ μεταξύ 2008 και 2009 με το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, το χρέος αυξήθηκε κατά 16 ποσοστιαίες μονάδες, το δε ΑΕΠ μειώθηκε κατά 2% κατά την ίδια περίοδο.
Το διάστημα 2000 - 2008, στον τομέα της Υγείας, παρά την αλματώδη αύξηση του ΑΕΠ και τις δεδομένες αυξημένες κοινωνικές ανάγκες και τις διαχρονικές μεγάλες ελλείψεις, σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας και ειδικότερα στα Κέντρα Υγείας τα οποία είναι πολύ σημαντικά στην επαρχία και τα νησιά που δεν έχουν εύκολη πρόσβαση σε κάποιο μεγάλο νοσοκομείο, ο αριθμός κλινών μειώθηκε από 1.104 το 2000 σε 1.014 το 20081.
Πιο συγκεκριμένα, το διάστημα 2000 - 2008, στη Στερεά Ελλάδα και Εύβοια οι κλίνες μειώθηκαν από 200 σε 181, στην Πελοπόννησο από 189 σε 171, στη Θεσσαλία από 108 σε 104, στη Μακεδονία από 218 σε 205, στη Θράκη από 46 σε 40, στην Κρήτη από 99 σε 94, στα νησιά του Αιγαίου από 111 σε 105, ενώ στην Ηπειρο και στα Ιόνια Νησιά έμειναν αμετάβλητα.
Συνολικά, χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ενώ κατά τη διάρκεια της περιόδου 1995 - 2007 ο μέσος ετήσιος ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ ήταν 3,8%, με συνολική αύξηση κατά 103%, το 1995 οι διαθέσιμες κλίνες σε όλα τα νοσοκομεία της χώρας ήταν 4,9 ανά 1.000 κατοίκους και το 2007 4,8 ανά 1.0002.
Την ίδια περίοδο (1999 - 2008) τα καθαρά κέρδη για τις εισηγμένες στο Χρηματιστήριο της Αθήνας ΑΕ ήταν περισσότερα από 65 δισ. ευρώ με συνολική αύξηση των κερδών της τάξης του 600%3. Κατά το ίδιο διάστημα, το κράτος επιδότησε με «ζεστό» χρήμα τις επιχειρήσεις, επιδοτήσεις που φορτώνονται στις πλάτες μισθωτών, συνταξιούχων και αυτοαπασχολούμενων με τη μορφή χρέους.
Αναφέροντας μόνο δύο παραδείγματα από τα πολλά, μεταξύ 1999 - 2008 οι επιδοτήσεις των ακτοοπλόων εφοπλιστών από το ελληνικό Δημόσιο ξεπέρασαν τα 230 εκατ. ευρώ4, ενώ μεταξύ 2000 και 2020, για τη στήριξη παραγωγικών επενδύσεων, με πιστώσεις από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης (ΕΤΠΑ) διατέθηκαν περισσότερα από 8,8 δισ. ευρώ «ζεστό» χρήμα στις επιχειρήσεις5, ενώ το ποσό που δανείστηκε το κράτος για τα Ολυμπιακά έργα και τη διοργάνωση των Αγώνων ξεπέρασε τα 8,4 δισ. ευρώ (με 13 εργάτες να χάνουν τη ζωή τους στην κατασκευή των Ολυμπιακών έργων)6.
Η εξέλιξη των μισθών
Θα μας πούνε, όπως είπανε για τα μνημόνια, ότι κατά το ίδιο διάστημα, οι ονομαστικοί μισθοί αυξήθηκαν «υπερβολικά πολύ» (μεταξύ των άλλων το γνωστό «μαζί τα φάγαμε»). Δεν θα πρέπει να ξεγελαστούμε από το ποσοστό αύξησης του επιπέδου του ονομαστικού μισθού.
Το ερώτημα είναι πάντα, ποιο είναι το αρχικό επίπεδο του ονομαστικού αλλά και του πραγματικού και του σχετικού μισθού, δηλαδή η τιμή της εργασίας σε σχέση με την τιμή των υπόλοιπων εμπορευμάτων και τη σχέση της αύξησης του μισθού με το κέρδος του καπιταλιστή.
Παραδείγματος χάριν, ο κατώτατος ονομαστικός μισθός το 2000 ήταν ο άθλιος μισθός πείνας των 457,66 ευρώ, ενώ το 2008 ήταν 701 ευρώ, σημειώνοντας συνολική αύξηση της τάξης του 46%7ενώ ο συσσωρευτικός πληθωρισμός κατά το ίδιο διάστημα ήταν της τάξης του 35%. Ο μέσος πραγματικός μισθός, η μέση σύνταξη και ο κατώτατος μισθός εξακολουθούσαν και εξακολουθούν να αποτελούν μισθούς και συντάξεις πείνας.
Εκείνη την περίοδο που η κερδοφορία των επιχειρήσεων και του ΑΕΠ αυξήθηκε με ρυθμούς πολλαπλάσιους του πληθωρισμού, ο πραγματικός μέσος και ο κατώτατος μισθός ουσιαστικά μειώθηκαν λαμβάνοντας υπόψη τόσο τα ποσοστά πληθωρισμού και διαβίωσης (τρόφιμα, στέγαση) όσο και μια σειρά αντιλαϊκών μέτρων, όπως είναι η εντατικοποίηση της εργασίας, οι «ελαστικές» σχέσεις εργασίας, η διαχρονική εμπορευματοποίηση της Υγείας, η οποία συνδέεται με συνεχή αύξηση της συμμετοχής των ασθενών στην κάλυψη της νοσηλευτικής και φαρμακευτικής δαπάνης, καθώς επίσης και τη δαπάνη για φάρμακα.
Επιπρόσθετα, ο σχετικός μισθός μειώθηκε πολλαπλάσια, αφού σε σχέση με τα υπερκέρδη των καπιταλιστών εκείνη την περίοδο χειροτέρευσε κατά πολύ η κοινωνική θέση του εργαζόμενου, του εργάτη, το μερίδιο που τους αναλογεί από τα κέρδη που αυτοί παράγουν. Η κατανομή του κοινωνικού πλούτου έγινε ακόμα πιο ανισομερής, άρα μεγάλωσε και η εξουσία των καπιταλιστών πάνω στην εργατική τάξη.
Η περίοδος της καπιταλιστικής κρίσης
Μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, οι περικοπές στη συνολική κρατική χρηματοδότηση στο δημόσιο σύστημα Υγείας, παρά τις μεγάλες συσσωρευμένες ελλείψεις, εντάθηκαν. Από το 2009 έως το 2015 με κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ (2009 - 2011), ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΛΑ.Ο.Σ. (2011 - 2012), ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ (2012 - 2013) και ΝΔ - ΠΑΣΟΚ (2013 - 2015) οι περικοπές ήταν 7,3 δισ. ευρώ (από 16 δισ. ευρώ το 2009 σε 8,7 δισ. ευρώ το 2015).
Ο αριθμός των δημόσιων νοσοκομείων μειώθηκε από 140 το 2008 σε 123 το 2017, σε 10 χρόνια έκλεισαν δηλαδή 17 δημόσια νοσοκομεία ενώ καταργήθηκαν 9.000 κλίνες (από 38.115 το 2009 σε 29.495 το 2017)8.
Στα 17 νοσοκομεία στα οποία οι κυβερνήσεις έβαλαν «λουκέτο», ήταν και νοσοκομεία λοιμωδών νοσημάτων τα οποία σήμερα θα αποτελούσαν πολύτιμο σύμμαχο, με τη δικαιολογία ότι δεν υπάρχει στον 21ο αιώνα ανάγκη από αυτά. Συγκεκριμένα, η κυβέρνηση της ΝΔ το 2013 έβαλε «λουκέτο» στο Νοσοκομείο Ειδικών Παθήσεων - Λοιμωδών στη Θεσσαλονίκη και το 2017 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έβαλε λουκέτο στο Νοσοκομείο Θώρακος στην Πάτρα. Από το 2010 έως το 2013 με κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΛΑ.Ο.Σ. και ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, η μείωση των γιατρών του ΕΣΥ έφτασε το 35%.
Την τετραετία 2015 - 2019 η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ μείωσε τις επιχορηγήσεις των νοσοκομείων από τον κρατικό προϋπολογισμό κατά 860 εκατομμύρια (45%), φορτώνοντας τη δαπάνη στα ασφαλιστικά ταμεία. Την τελευταία τετραετία, εν μέσω πανδημίας, η κυβέρνηση της ΝΔ προχώρησε για το 2021 σε νέες περικοπές στην Υγεία της τάξης των 572 εκατ. ευρώ, ενώ το 2022 οι περικοπές έφτασαν συνολικά τα 279 εκατομμύρια: 139 εκατ. ευρώ μείωση της κρατικής χρηματοδότησης στα νοσοκομεία και μείωση κατά 140.000.000 ευρώ στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας9.
Η πανδημία «ευκαιρία» για τον ιδιωτικό τομέα Υγείας
Και ενώ κατά τη διάρκεια της πανδημίας το δημόσιο σύστημα Υγείας κατέρρευσε λόγω των διαχρονικών και συσσωρευμένων ελλείψεων είτε σε περιόδους καπιταλιστικής ανάπτυξης είτε κρίσης, αντί η κυβέρνηση της ΝΔ να ενισχύσει το πρωτοβάθμιο και δευτεροβάθμιο δημόσιο σύστημα Υγείας για να καλύψει τις τεράστιες ελλείψεις, χρηματοδότησε αδρά τον ιδιωτικό τομέα Υγείας.
Στην αρχή του πρώτου κύματος της πανδημίας επιχορήγησε με 30 εκατ. τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα και κλινικές, για την πραγματοποίηση κλινικών και εργαστηριακών ελέγχων10 ενώ τον Σεπτέμβρη του 2020 με Κοινή Υπουργική Απόφαση έδωσε άλλα 30 εκατ. ευρώ για την κατ' επίφαση «επίταξη» του ιδιωτικού τομέα11.
Εν κατακλείδι, οι συνολικές περικοπές στο δημόσιο σύστημα Υγείας μόνο κατά το διάστημα 2009 - 2022 ήταν της τάξης των 9 δισ. ευρώ, όσα δηλαδή το κράτος έδωσε ως «ζεστό» χρήμα στις επιχειρήσεις μόνο από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης, κατά το διάστημα 2000 - 2020.
Σε επίπεδο ΕΕ, ο ευρωπαϊκός Μηχανισμός Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας (RRF), το λεγόμενο Ταμείο Ανάκαμψης, προβλέπει έναν πακτωλό χρημάτων για το διάστημα 2021 - 2027 που φτάνουν τα 2,3643 τρισ. ευρώ12 που θα έχουν ως επίκεντρο τη χρηματοδότηση στην «πράσινη μετάβαση», στην «ψηφιακή οικονομία» και γενικά στις «ιδιωτικές επενδύσεις και τον μετασχηματισμό της οικονομίας», στην περαιτέρω εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Παιδείας.
Ο πακτωλός αυτών των χρημάτων για τη στήριξη κυρίως της επιχειρηματικότητας συνδέεται με την ταυτόχρονη δέσμευση των κρατών - μελών για μεταρρυθμίσεις στα Εργασιακά, για περισσότερα δηλαδή αντιλαϊκά μέτρα (βλ. δεσμεύσεις της «ενισχυμένης εποπτείας», που φέρουν τη σφραγίδα των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ).
Η Υγεία ατομική υπόθεση και ευθύνη
Από τα παραπάνω στοιχεία προκύπτει το βασικό συμπέρασμα ότι τα κρατικά χρέη, που πληρώνονται με τις θυσίες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, είναι: 1) Το αποτέλεσμα της παρέμβασης των αστικών κρατών που δανείζονται για τη στήριξη των συμφερόντων και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, 2) ο μισθός και το κέρδος βρίσκονται σε αντίστροφη αναλογία μεταξύ τους. Η ανάπτυξή τους, όπως και να την δει κανείς, είναι ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων, της εργατικής τάξης, είναι μαρτύριο για τα λαϊκά στρώματα.
Οι διαχρονικές αντιλαϊκές πολιτικές έχουν ως βάση τους το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της φροντίζουν για την αναπαραγωγή και τη φροντίδα των εργατών τόσο, όσο τους είναι απαραίτητο, παρέχοντας το ελάχιστο δυνατό στο θέμα της Υγείας.
Είναι αποκαλυπτικό το απόσπασμα από το κείμενο «Αναπτυξιακή Στρατηγική και Στόχοι του Τομέα Υγείας για την περίοδο 2014 - 2020» του υπουργείου Υγείας για το πώς αντιλαμβάνονται την Υγεία13:
«Η κακή υγεία οδηγεί σε απουσίες από την εργασία, εκτιμάται ότι ποσοστά απουσιών που κυμαίνονται μεταξύ 3% και 6% του χρόνου εργασίας, τελικά αντιπροσωπεύουν ετήσιο κόστος περίπου στο 2,5% του ΑΕΠ, σε απώλεια θέσεων εργασίας (το 10% των ανθρώπων άφησε τη δουλειά τους, κυρίως για λόγους υγείας)».
Ετσι η Υγεία γίνεται όλο και περισσότερο ατομική υπόθεση/ατομική ευθύνη για τον κάθε εργαζόμενο έτσι ώστε από τη μια μεριά όσο το δυνατόν η κάλυψη των αναγκών του σε υγειονομική περίθαλψη να βαρύνει τον ίδιο τον εργαζόμενο απαλλάσσοντας έτσι το αστικό κράτος από ένα τέτοιο «κόστος» με στόχο να «εξοικονομήσει» πόρους για τη στήριξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου, και από την άλλη μεριά ανοίγει νέους τομείς για την επένδυση υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων, νέων δηλαδή τομέων κερδοφορίας με την παραγωγή υπεραξίας από τους εργαζόμενους στα συστήματα Υγείας, από γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό.
Το κείμενο «Αναπτυξιακή Στρατηγική και Στόχοι του Τομέα Υγείας για την περίοδο 2014 - 2020» του υπουργείου Υγείας αναφέρει χαρακτηριστικά13: «Η μεταρρύθμιση του Τομέα της Υγείας στην Ελλάδα προϋποθέτει τη ριζική αναδιάταξη του υφιστάμενου εθνικού μοντέλου παροχής υπηρεσιών Υγείας, προκειμένου να βελτιωθεί ριζικά η σχέση κόστους - αποτελέσματος που χαρακτηρίζει το σημερινό σύστημα».
Ετσι, από τη μια μεριά οι λαϊκές ανάγκες στο αστικό κράτος αντιμετωπίζονται ως κόστος, το οποίο θα πρέπει να μειωθεί για τη μείωση της αξίας της εργατικής δύναμης και, από την άλλη, ως εμπόρευμα και «ευκαιρία» για επιχειρηματικά κέρδη.
Εδώ όμως θα πρέπει να τονιστεί ότι ακριβώς επειδή οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής είναι σύμφυτες με την ανισομετρία στην ανάπτυξη, τις συνεχείς οικονομικές κρίσεις που δημιουργούν στρατιές ανέργων, πολέμους, φτώχεια, πείνα, εξαθλίωση, δεν εξασφαλίζεται ούτε αυτό το ελάχιστο επίπεδο υγειονομικής περίθαλψης για το σύνολο της εργατικής τάξης, όπως άλλωστε αποδείχθηκε εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης που οξύνθηκε την περίοδο της πανδημίας.
Η αιτιολογική έκθεση σχετικά με τη θέσπιση του προγράμματος «Υγεία για την ανάπτυξη», του τρίτου πολυετούς προγράμματος δράσης της ΕΕ στον τομέα της Υγείας για την περίοδο 2014 - 2020 αναφέρει14: «Η χρηματοπιστωτική κρίση κατέστησε ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη να βελτιωθεί η σχέση κόστους - αποτελεσματικότητας των συστημάτων Υγείας. Τα κράτη - μέλη πιέζονται να επιτύχουν τη σωστή ισορροπία ανάμεσα στην παροχή καθολικής πρόσβασης σε υπηρεσίες Υγείας υψηλής ποιότητας και στην τήρηση των δημοσιονομικών περιορισμών (...) Η μεταρρύθμιση του συστήματος Υγείας πρέπει σαφώς να συνίσταται σε έναν συνδυασμό άμεσων βελτιώσεων της αποδοτικότητας με μια μακροπρόθεσμη στρατηγική δράση που να αντιμετωπίζει τα βασικά στοιχεία του κόστους».
Τους ενώνει η στρατηγική του κεφαλαίου
Αυτό που ενώνει όλα τα αστικά κόμματα, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΜέΡΑ25 κ.λπ., στην ουσία, παρά τις επιμέρους διαφορές τους στο φαινομενικό, είναι η πλήρης συμφωνία τους με τη στρατηγική της ΕΕ για την καπιταλιστική ανάπτυξη με «ατμομηχανή» τους επιχειρηματικούς ομίλους, τη στήριξη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, και για τα ζητήματα της Υγείας η πολιτική του κόστους - οφέλους, της εμπορευματοποίησής της.
Στον χώρο της Υγείας, στο κείμενο για τη «Φαρμακευτική Στρατηγική για την Ευρώπη»15που δόθηκε στη δημοσιότητα εν μέσω του δεύτερου κύματος της πανδημίας και συγκεκριμένα στις 25 Νοέμβρη 2020, ως κύρια αρχή αναφέρεται η «ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών φαρμακοβιομηχανιών», ενώ στο κείμενο της Στρατηγικής της ΕΕ για την Υγεία ως κύριοι άξονες αναφέρονται «η δημιουργία ενός συστήματος με μεγαλύτερη απόδοση μεταξύ κόστους και αποτελεσματικότητας και μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα»16.
Σε αυτήν τη βάση, γενικότερα, τα μέτρα που λαμβάνουν και ψηφίζουν από κοινού τα αστικά κόμματα, παρά τις προεκλογικές κοκορομαχίες τους για να ξεγελάσουν για άλλη μια φορά τα λαϊκά στρώματα, είναι η διαχείριση της ακραίας φτώχειας, εξειδικεύοντας τις κατευθύνσεις της ΕΕ.
Πρόκειται για την πολιτική «Ενισχύω τους πλούσιους, παίρνω από τους φτωχούς για να ενισχύσω τους εξαθλιωμένους». Ενώ δίνεται από το κράτος πακτωλός χρημάτων στους επιχειρηματικούς ομίλους, οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν καθηλωθεί εδώ και 11 χρόνια, κατακρημνισμένες στα άθλια επίπεδα πείνας που ήταν πριν από 15 χρόνια, ενώ η ανεργία καλπάζει.
Στην Ελλάδα, σύμφωνα με το πληροφοριακό σύστημα «Εργάνη», μόνο το 2022 οι απολύσεις έφτασαν τον αριθμό - ρεκόρ των 2.838.458 σε σύνολο 2.911.305 προσλήψεων. Από την άλλη, τα κέρδη για τις εταιρείες καλπάζουν και αυτά με το άρμα όλων των αντεργατικών νόμων που έχουν ψηφίσει όλα αυτά τα χρόνια ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, οι μεταλλάξεις τους και οι συνδυασμοί τους.
Το 2021, τα καθαρά κέρδη των 116 εταιρειών της κύριας αγοράς του ΧΑ, αν εξαιρεθούν οι πέντε τράπεζες, μετά τους φόρους, κυμάνθηκαν στα 4,1 δισ. ευρώ, αυξημένα κατά 505,3% σε σχέση με το 2020, και κατά 388,3% σε σχέση με το 2019. Το α΄ εξάμηνο του 2022 η κερδοφορία αυξήθηκε κατά 76% σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2021, ενώ, σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία του εννεαμήνου 2022 (80 εισηγμένες από τις 115, χωρίς να περιλαμβάνονται οι τράπεζες), η κερδοφορία ξεπέρασε τα 6 δισ. ευρώ, υπερκαλύπτοντας ήδη την κερδοφορία ολόκληρου του 2021 (οπότε είχε ανέλθει σε 5,1 δισ. ευρώ).
Συμπεριλαμβανομένων των 4 συστημικών τραπεζών (84 εισηγμένες) η κερδοφορία στο εννεάμηνο του 2022 είχε ανέλθει στα 9,3 δισ. ευρώ17. Κατά το ίδιο διάστημα, ως επιπλέον παραδείγματα, από το πρόγραμμα «Γενική Επιχειρηματικότητα» του «αναπτυξιακού» νόμου 4399/2016 το κράτος επιδότησε τις επιχειρήσεις με 350 εκατ. ευρώ, ενώ για τη «στήριξη της επιχειρηματικότητας μέσω του προγράμματος ΕΣΠΑ 2014 - 2020 για την αντιμετώπιση της πανδημίας της νόσου COVID-19» ο προϋπολογισμός ανήλθε στα 2 δισ. ευρώ, η δε κυβέρνηση από τον Αύγουστο του 2022 μέχρι και σήμερα έχει μοιράσει το ποσό των 8,2 δισ. ευρώ στους επιχειρηματικούς ομίλους της Ενέργειας, με τη μορφή επιδοτήσεων στους λογαριασμούς18.
Να τους φοβίσει ο λαός και με την ψήφο του!
Ο κάθε εργαζόμενος, ο αυτοαπασχολούμενος, ο αγρότης, ο φοιτητής, ο άνεργος που ζουν στο πετσί τους τα αποτελέσματα των διαχρονικών αντιλαϊκών κυβερνητικών πολιτικών της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και της ΕΕ, να προβληματιστούν και να βγάλουν τα συμπεράσματά τους για τη στάση όλων τους και γενικότερα όλων των αστικών κομμάτων.
Είναι ξεκάθαρο τίνος συμφέροντα υπηρετούν εξαπατώντας κάθε τέσσερα χρόνια τον λαό. Τους έχουν δοκιμάσει, τους έχουν δει ξανά και ξανά. Αυτό που τους επιφυλάσσουν, είναι ένα μέλλον μοιρασμένο ανάμεσα στη δουλειά για ένα κομμάτι ψωμί, στην ανεργία και στην υποαπασχόληση και τη συνεχή προσαρμογή στις απαιτήσεις των εργοδοτών. Το μικρότερο κακό που γίνεται πάντα μεγαλύτερο γιατί το κακό συσσωρεύεται συνέχεια.
Απέναντι σε αυτήν την κινούμενη άμμο του αστικού πολιτικού συστήματος, που πνίγει τις ελπίδες μας, απέναντι στα ψέματά τους, να τους γυρίσουμε την πλάτη. Να γυρίσουμε την πλάτη στα κόμματα της αστικής τάξης που μας βάζουν τη θηλιά στον λαιμό, να συμπορευθούμε με το ΚΚΕ γιατί είναι η μόνη επιλογή που δεν μεταμορφώνεται, δεν μεταλλάσσεται, που δίνει δύναμη στον λαό, που είναι δίπλα στον λαό καθημερινά, που παλεύει για τα δίκια των εργαζομένων με όλες του τις δυνάμεις, με αυτοθυσία, χωρίς ναι μεν αλλά, που δίνει την προοπτική και την ελπίδα της πραγματικής ανατροπής του βάρβαρου αυτού συστήματος. Ηρθε η ώρα να τους φοβίσει ο λαός με την πάλη και την ψήφο του!
Παραπομπές:
1. Ελληνική Στατιστική Αρχή, https://www.statistics.gr/statistics/eco
2. Ελληνική Στατιστική Αρχή, https://www.statistics.gr/el/statistics/-/publication/SHE06/-
3. Ετήσια Εκθεση - Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, 2008. http://www.hcmc.gr/aweb/files/Annual_Reports/files/etisia_2008.pdf
4. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=4682192
5. Ειδική έκθεση για τη στήριξη των παραγωγικών επενδύσεων σε επιχειρήσεις από την ΕΕ, 2018. https://www.eca.europa.eu/Lists/ECADocuments/SR18_08/SR_DURABILITY_EL.pdf
7. Υπόμνημα για τον κατώτατο μισθό https://ypergasias.gov.gr/
8. Αρχεία Ελληνικής Ιατρικής 2018, 35(4):549-557.
9. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=11499189
10. Υπουργείο Υγείας, Γεν. Δ/νση Οικονομικών Υπηρεσιών Δ/νση Οικονομικής Εποπτείας Αρ. πρωτ.: Β2β/Γ.Π.οικ.20397 https://www.iatronet.gr/photos/enimerosi/epixeopyy20.pdf
11. Κοινή Υπουργική Απόφαση οικ. 6177 - ΦΕΚ 4126/Β/24-9-2020, Υλοποίηση μέτρων αποφυγής και περιορισμού της διάδοσης κορονοϊού.
12. EU budget 2021-2027 and recovery plan https://www.consilium.europa.eu/en/infographics/recovery-plan-mff-2021-2027/
13. ΥΓΕΙΑ 2014 - 2020. «Αναπτυξιακή Στρατηγική και στόχοι του Τομέα Υγείας για την περίοδο 2014 - 2020», υπουργείο Υγείας, Μάης 2013. http://www.edespa-ygeia.gr/Uploads/announcements/2013/Anaptiksiaki-Stratigiki-2014.2020.pdf
14. «Υγεία για την ανάπτυξη», του τρίτου πολυετούς προγράμματος δράσης της ΕΕ στον τομέα της Υγείας για την περίοδο 2014 - 2020. https://eur-lex.europa.eu/legal-content/el/TXT/?uri=CELEX%3A52011PC0709
15. Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Φαρμακευτική Στρατηγική για την Ευρώπη, 2023. https://ec.europa.eu/health/human-use/strategy_en
16. EU policies and actions in public health. https://ec.europa.eu/health/policies/overview_en
18. https://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=1/2/2023&id=18918&pageNo=4
Του
Κώστα ΣΙΕΤΤΟΥ*
* Ο Κ. Σιέττος είναι καθηγητής Εφαρμοσμένων Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο της
Νάπολης, υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ στην Αιτωλοακαρνανία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου