Οταν οι Ουκρανοί πολεμούσαν στο Ιράκ...

Η εμπλοκή στα επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς μετατρέπει μια χώρα σε θύτη άλλων λαών και (αργά ή γρήγορα) τον λαό της σε θύμα. Ενα τέτοιο παράδειγμα είναι και η Ουκρανία, που στην πολυκύμαντη ιστορία της μετά τις ανατροπές στην πρώην ΕΣΣΔ, ξεχωρίζει η ωμή επέμβαση των Ευρωατλαντικών, στον ανταγωνισμό τους με τη Ρωσία. Αποκορύφωμα αυτής της επέμβασης ήταν το πραξικόπημα του 2014 και η στρατιωτική επίθεση στους ρωσόφωνους πληθυσμούς της Ανατολικής Ουκρανίας, που σε συνδυασμό με το σχέδιο περικύκλωσης της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ, έριξε «λάδι στη φωτιά» και έφερε πιο κοντά την πολεμική ανάφλεξη, όπως έγινε τελικά με την απαράδεκτη στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας. Οπως αποδεικνύεται, ο πόλεμος που πληρώνουν ακριβά οι λαοί σε Ουκρανία και Ρωσία, με ολέθριο κίνδυνο να γενικευτεί, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία...

* * *

Οσο για εκείνους - μέσα κι έξω από τη χώρα - που παριστάνουν σήμερα τους «φίλους» και «προστάτες» του ουκρανικού λαού, είναι οι ίδιοι που τον έμπλεκαν σε πολεμικές περιπέτειες σε βάρος άλλων λαών πριν από μερικά χρόνια, στο όνομα της «ασφάλειας» και της «δημοκρατίας». Με τα ίδια δηλαδή επιχειρήματα που χρησιμοποιούν σήμερα οι δυο εμπόλεμες πλευρές, για να κρυφτεί ότι οι λαοί σε Ουκρανία και Ρωσία χύνουν το αίμα τους στον βωμό ισχυρών ανταγωνισμών, για οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα και όχι βέβαια για τις ...δημοκρατικές «αξίες» και τα «ιδανικά» της αστικής τάξης και των κυβερνήσεων στις δυο χώρες, ούτε των ΝΑΤΟικών συμμάχων της κυβέρνησης Ζελένσκι. Ηρθε λοιπόν ένα δημοσίευμα στον Τύπο (in.gr) να μας θυμίσει ότι η ουκρανική κυβέρνηση, σε πλήρη αντίθεση με τη θέληση του λαού, συμμετείχε στο πλευρό των ΑμερικανοΝΑΤΟικών στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Ιράκ! Συνολικά, πάνω από 5.000 Ουκρανοί στρατιώτες υπηρέτησαν στο Ιράκ ως μέλη της «συμμαχίας των προθύμων», ενώ κάποιοι απ' αυτούς δεν επέστρεψαν ποτέ στην πατρίδα τους.

* * *

Το ιστορικό της εμπλοκής είναι αποκαλυπτικό: Στις 5 Ιούνη 2003 το ουκρανικό κοινοβούλιο αποφάσισε με διαφορά 273 ψήφων την αποστολή «ειρηνευτικού» σώματος 1.800 στρατιωτών στο Ιράκ, στο όνομα της «αποκατάστασης» της χώρας μετά την στρατιωτική εισβολή, όπου πρωτοστάτησαν οι ΗΠΑ. Εκείνη την εποχή, το 90% των Ουκρανών ήταν αντίθετο με μια «στρατιωτική λύση της κρίσης» στο Ιράκ και μόνο το 4,6% ενέκρινε τον πόλεμο, σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε στον Τύπο της Ουκρανίας. Επίσης, κατά τη διάρκεια του πολέμου, το 38% των Ουκρανών συμφωνούσε ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν ήταν «επικίνδυνος για την ειρήνη στον κόσμο», αλλά το ίδιο έλεγε το 57% και για τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Τζ. Μπους! «Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι περισσότεροι Ουκρανοί παραμένουν απρόθυμοι να στείλουν γιους, συζύγους, πατέρες και αδέρφια στο Ιράκ, μια χώρα που παραμένει εξαιρετικά επικίνδυνη», έγραφε ο ουκρανικός Τύπος, αντανακλώντας την αντίδραση της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και την εμπλοκή της χώρας τους σ' αυτά.

* * *

Οι Ουκρανοί στρατιώτες, υπό πολωνική διοίκηση, ανέλαβαν να ...σταθεροποιήσουν την περιοχή μεταξύ Βασόρας και Βαγδάτης, ελέγχοντας δύο σημαντικούς αυτοκινητόδρομους στο νότιο Ιράκ. Ανέλαβαν επίσης να φρουρούν ένα τμήμα 120 χλμ. στα σύνορα με το Ιράν, αλλά και ΝΑΤΟικές αποθήκες πυρομαχικών. Να σημειωθεί ότι ήταν η 3η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη της «συμμαχίας των προθύμων» που στάλθηκε στο Ιράκ. Με το πρόσχημα μάλιστα ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν διέθετε όπλα μαζικής καταστροφής, η τότε φιλοδυτική κυβέρνηση της Ουκρανίας είχε ζητήσει από το κοινοβούλιο να στείλει μέχρι και τάγμα απολύμανσης (!) με 500 στρατιώτες, για να συνδράμουν το Κουβέιτ, στην περίπτωση που ο Σαντάμ χρησιμοποιούσε αυτά τα όπλα, όπως ήταν το «αφήγημα» των ΗΠΑ.

* * *

Για την «αναγκαιότητα» να συμμετέχει η χώρα του στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Ιράκ, ο τότε επικεφαλής του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και Αμυνας της Ουκρανίας δήλωνε κυνικά: «Ακόμη και η προσωρινή παρουσία στρατευμάτων στο Ιράκ θα επιτρέψει στις ουκρανικές εταιρείες να αποφύγουν τον αποκλεισμό από τη διαδικασία ανοικοδόμησης και να ανανεώσουν την προηγούμενη οικονομική μας συνεργασία με τη μελλοντική ιρακινή κυβέρνηση». Με άλλα λόγια, η αστική τάξη της Ουκρανίας έβλεπε τη συμμετοχή της στον πόλεμο και στην κατοχή του Ιράκ ως μια «ευκαιρία» για μπίζνες, στο πλευρό των Δυτικών, που αιματοκύλησαν την περιοχή και έριξαν τον σπόρο μελλοντικών εντάσεων και ανταγωνισμών, που συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Μια ματιά μόνο στη Βαγδάτη, 20 χρόνια μετά την αμερικανοΝΑΤΟική εισβολή, είναι αρκετή για να αποτυπώσει τις συνέπειες από τη «νίκη της ...δημοκρατίας»! Το ίδιο ισχύει άλλωστε με το Αφγανιστάν, τη Λιβύη και όποια άλλη χώρα έβαλαν στο στόχαστρο οι ΗΠΑ με τους πρόθυμους συμμάχους τους, στους οποίους περιλαμβάνεται βέβαια και η Ελλάδα, με όλες τις κυβερνήσεις.

* * *

Το συμπέρασμα απ' όλα αυτά είναι πως στην πλευρά των λαών δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι από τους ανταγωνισμούς που οξύνονται. Οι λαοί είναι πάντα τα θύματα, με όποιο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο κι αν συνδέει τα συμφέροντά της η αστική τάξη, είτε εμφανίζεται ως επιτιθέμενη, είτε ως αμυνόμενη στους πολέμους. Τα συμφέροντα του λαού δεν τέμνονται πουθενά με τα δικά της, είτε τον σέρνει σε αποστολές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σύνορα της χώρας, για να σκοτώνει άλλους λαούς, είτε τον κάνει κρέας για τα κανόνια αλλότριων συμφερόντων και ανταγωνισμών μέσα στην ίδια του τη χώρα. Η στάση και η θέση του ΚΚΕ από την πρώτη κιόλας μέρα του πολέμου στην Ουκρανία ότι «δεν διαλέγουμε στρατόπεδο ληστών» και ότι μόνο η αυτοτελής πάλη του λαού μπορεί να δώσει πραγματική διέξοδο, παραμένει αδιαμφισβήτητη και φάρος για το εργατικό - λαϊκό κίνημα στη χώρα μας και αλλού. Γι' αυτό η πάλη ενάντια στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό και την εμπλοκή σ' αυτόν, με τη σύμφωνη γνώμη κυβέρνησης - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ και των άλλων κομμάτων, δεν μπορεί παρά να αποτελεί βασικό κριτήριο ενίσχυσης του ΚΚΕ και στις επερχόμενες εκλογές.

Κ. Μ

 

Τελετή λήξης ουκρανικής αποστολής στο στρατόπεδο Echo στο Κεντρικό Ιράκ, στις 9 Δεκεμβρίου 2008. (Photo Credit: U.S. Army)