Έφτασε λοιπόν αυτή η ώρα, η ώρα του ταμείου. Γιατί αυτό είναι οι εκλογές, ένα ταμείο, παίρνουμε ένα Ζ και βλέπουμε που βρισκόμαστε. Δηλαδή, έχουμε μια εικόνα για το πού βρισκόμαστε, αλλά το θέλουμε και επίσημα.
Όταν γίνεται πανδημία και η κυβέρνηση κλείνει νοσοκομεία και μειώνει τις δαπάνες για την υγεία, όταν γίνεται ένα έγκλημα ιδιωτικοποίησης των τρένων υπογεγραμμένο από όλες τις αστικές κυβερνήσεις και η τρέχουσα τρέχει να ιδιωτικοποιήσει το νερό, ε… ξέρουμε πού βρισκόμαστε.
Κι από την άλλη, όταν εδώ, στην ίδια χώρα γονατίζει για πρώτη φορά ένα παγκόσμιο μονοπώλιο σαν την Cosco μπροστά σε έναν απεργιακό αγώνα, όταν σπάει ο τσαμπουκάς της αστικής τάξης που λέγεται “νόμος και τάξη” την Πρωτομαγιά, στο Πολυτεχνείο, στο Εφετείο, στα Πανεπιστήμια, σε όλους τους δρόμους, ε… έχουμε γευτεί το πόσο μακριά μπορούμε να φτάσουμε.
Αυτά όμως έχουν γραφτεί και ειπωθεί. Όλα. Δεν θυμάμαι ποτέ στο παρελθόν άλλη προεκλογική περίοδο που τα επιχειρήματα να ήταν τόσο ξεκάθαρα διατυπωμένα, με τόσο πλήρη και διαυγή τρόπο, τόσο καλά φωτισμένα από όλες τις πλευρές, με ντοκουμέντα, με συναίσθημα και με προοπτική. Προφανώς, αυτό το στοιχείο της προπαγάνδας έχει συνεισφέρει στο “ρεύμα” προς το ΚΚΕ που διαγράφεται παντού.
Όπως και αυτή η αλλόκοτη συγκυρία. Αυτή η αίσθηση της δεύτερης ευκαιρίας που επιτρέπει την σκανταλιά και το λάθος. Δεν έχω ζήσει άλλη τέτοια προεκλογική περίοδο, τόσο περίεργη, με τέτοια επίδραση στους ανθρώπους. Είναι αρκετοί αυτοί που ακόμα το σκέφτονται, παλεύουν με τα δαιμόνια τους, με τον ίδιο τους τον εαυτό.
Αναρωτιέμαι βέβαια, στο υποθετικό σενάριο που το ΚΚΕ βγει τρίτο κόμμα, δεν θα είναι αυτό αιτία ανακούφισης και πανηγυρισμού από μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού; Αν το ΚΚΕπάρει πάλι 5%, όσο κι αν αυτό εξηγηθεί, δεν θα είναι πηγή απογοήτευσης και ήττας για πολύ περισσότερους από τους κουκουέδες;
Σε κάθε περίπτωση όμως, εμείς θα είμαστε δίπλα στο λαό και τη Δευτέρα. Και έχουμε κάθε δικαίωμα να ζητάμε από το λαό να μας ενισχύσει, για να ηγούμαστε της άμυνας και να οργανώνουμε την αντεπίθεση όχι μόνο από καλύτερες θέσεις, αλλά και με μεγαλύτερα ψυχικά αποθέματα. Ίσως να παραβλέπει συχνά ο λαός ότι οι κομμουνιστές είναι κι αυτοί άνθρωποι, επειδή είναι τόσο αταλάντευτα στρατευμένοι στον αγώνα για ένα καλύτερο σήμερα και αύριο, που δίνουν την αίσθηση της μηχανής. Σε αυτήν την περίπτωση, θα έπρεπε βέβαια να πει κανείς ότι ακόμα και οι μηχανές χαλάνε. Αλήθεια, οι εργαζόμενοι, οι γονείς, οι γυναίκες, οι φοιτητές, οι νέοι θέλουν τον κουκουέ τους στο σωματείο, στο σχολείο, στο σύλλογο, στη γειτονιά απογοητευμένο ή ενθουσιασμένοΚΚΕπάρει πάλι 5%
Επίσης, αναρωτιέμαι το εξής: αν κάποιος θέλει να περάσει ένα μήνυμα καταγγελίας στο ΠΑΣΟΚ, τη Νέα Δημοκρατία και το ΣΥΡΙΖΑ, ως παλιός τους ψηφοφόρος, αλλά ταυτόχρονα δεν θέλει να ενισχυθεί ο άλλος πόλος, δεν είναι η ψήφος στο ΚΚΕ η καλύτερη επιλογή; Σε ποιο κόμμα μπορείς να αφήσεις την ψήφο σου για καταγγελία κάποιου άλλου, όντας ήσυχος ότι δεν θα καταλήξει ακριβώς σε αυτόν τον άλλο που ήθελες να τιμωρήσεις; Στις πόσες κωλοτούμπες θα πεισθεί ο ελληνικός λαός ότι δεν υπάρχουν προσωπικές απόψεις αλλά πολιτικές κατευθύνσεις που ακολουθούνται απαρέγκλιτα μέσα από ένα φαντασμαγορικό σόου με πιρουέτες, μεταγραφές και αποκηρύξεις;
Αλλά και να θέλεις να τρολάρεις με την καλή έννοια, να έχεις δηλαδή ψηφίσει και Λεβέντη στη ζωή σου (δεν αναφέρομαι στους επιχειρηματίες της Βορείου κυρίως Ελλάδας που στήριξαν αυτόν τον σαλτιμπάγκο της πολιτικής), δεν είναι το ΚΚΕ η καλύτερη επιλογή;
Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι που να μπορεί να βοηθήσει τους αναποφάσιστους να μην βγάλουν για άλλη μια φορά τα μάτια τους με τα ίδια τους τα χέρια. Δε νομίζω. Μόνοι τους θα βρουν την άκρη, όποια κι αν είναι αυτή. Εξάλλου, και μόνο το γεγονός ότι τα κομμένα χέρια έχουν ξαναφυτρώσει σε πάρα πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν, πρέπει να μας κρατάει προσγειωμένους.
Από την άλλη, πώς να κρατηθείς στη γη αν έχεις βρεθεί ανάμεσα στα σχεδόν 3 εκατομμύρια που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις με αφορμή το έγκλημα στα Τέμπη, αν έχεις πάει στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του ΚΚΕ, αν έχεις δει τις φωτογραφίες και τα βίντεο από αυτές; Αν έχεις ακούσει τις μεστές, σοβαρές αλλά και ανθρώπινες ομιλίες του Γενικού Γραμματέα και όλων των υποψήφιων βουλευτών, ανδρών και γυναικών.
Αξιοπρέπεια, συντροφικότητα, δύναμη, κι εν τέλει ελπίδα – με δυο κουβέντες: Κάπα Κάπα Έψιλον!
Καλό βόλι και καλά αποτελέσματα να έχουμε
Μπαίνω στο λεωφορείο για να πάω στην πατρίδα μου να ψηφίσω. Η μάνα μου με περιμένει, έχει φτιάξει το αγαπημένο μου φαγητό, ο πατέρας μου δεν μπορούσε να κοιμηθεί από την χαρά του. Σκέφτομαι εκείνους τους 57, το φαγητό έμεινε κρύο, ο πατέρας δεν κοιμήθηκε ποτέ ξανά, γύρισαν σε φέρετρα, γύρισαν σκόνη. Πριν το ξεχάσεις και πας να ψηφίσεις πήρες αγκαλιά το παιδί σου;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚυκλοθυμικός