Η αληθινή τους ανησυχία

Μερικά στοιχεία για τη Γαλλία: Το 2022 σε «κίνδυνο φτώχειας» βρισκόταν το 28%, δύο μονάδες μάλιστα παραπάνω σε σχέση με τέσσερα χρόνια πριν. Πάνω από 9 εκατομμύρια άνθρωποι υπολογίζονται ως φτωχοί και σε «επισφαλή κατάσταση», ακόμα και με βάση τους δείκτες της αστικής στατιστικής. 3 εκατομμύρια οι άνεργοι, 6,5 εκατομμύρια δουλεύουν με μερική απασχόληση. Το 38% των νοικοκυριών δηλώνουν ότι τα φέρνουν βόλτα με δυσκολία μέχρι το τέλος του μήνα και ότι οι λογαριασμοί στην τράπεζα είναι μονίμως στο «κόκκινο». Ενας στους τέσσερις Γάλλους δηλώνει ότι περιορίζει την ποσότητα τροφής στο πιάτο του ή παραλείπει γεύματα. Δύο χρόνια πριν, εν μέσω πανδημίας, ανθρωπιστικές οργανώσεις έλεγαν ότι «δεν έχουμε ξαναζήσει παρόμοια κατάσταση από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά».

Πού όλα αυτά; Στη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης, έβδομη μεγαλύτερη στον κόσμο (με βάση το ονομαστικό ΑΕΠ) και μέλος του G8. Στη χώρα που 31 μονοπωλιακοί της όμιλοι βρίσκονται στις 500 μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου, λίστα όπου είναι η Γαλλία είναι η ευρωπαϊκή χώρα με τη μεγαλύτερη εκπροσώπηση, μπροστά μέχρι και από τις Γερμανία και Βρετανία.

* * *

Τα νούμερα βέβαια δεν λένε από μόνα τους την αλήθεια για το τι συμβαίνει τις μέρες αυτές στη Γαλλία, για τις αιτίες ενός ακόμα κύματος οργής λαού και νεολαίας, με αφορμή τη δολοφονία του 17χρονου διανομέα η οποία για άλλη μια φορά έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει. Γιατί όλα τα παραπάνω αποτυπώνουν μόνο ένα μέρος των τεράστιων και διογκούμενων ταξικών ανισοτήτων, της φτώχειας, της εξαθλίωσης, της γκετοποίησης που φουντώνουν στις λαϊκές - εργατικές συνοικίες στο Παρίσι, στη Μασσαλία και σε άλλες πόλεις, με θύματα τους εργάτες, τη νεολαία και, βέβαια, τους μετανάστες.

Αποτυπώνουν ένα μικρό μόνο μέρος από την εκμετάλλευση και τη ζωή χωρίς δικαιώματα, από την προοπτική του Καιάδα που «προσφέρει» το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό που, όσο σαπίζει, γίνεται και ακόμα πιο αντιδραστικό. Γι' αυτό επιστρατεύει όλο και πιο συχνά την ωμή κρατική καταστολή και βία απέναντι στον «εχθρό λαό», και μαζί τον ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία, τις κάθε λογής σάπιες ιδέες, στην υπηρεσία του σάπιου συστήματος.

Και μιλάμε για τη Γαλλία, που συμμετείχε και συμμετέχει από τις πρώτες θέσεις στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τις επεμβάσεις για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, από την Αφρική και την Ουκρανία μέχρι τη Μέση Ανατολή και τον Ειρηνικό. Εκεί από όπου ξεριζώνονται χιλιάδες και αναγκάζονται να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς, με τους πιο «τυχερούς» να καταλήγουν φτηνά εργατικά χέρια και κάτοικοι των γκέτο στις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις.

* * *

Ολα αυτά προσπαθούν να κρύψουν αυτές τις μέρες οι περισπούδαστες αναλύσεις διαφόρων αστών δημοσιολόγων και κάθε είδους αντιδραστικές θεωρίες που αναπαράγονται σωρηδόν, περί «μεταναστών που δεν επιθυμούν να ενσωματωθούν, αλλά συσσωρεύονται με επιταχυνόμενους ρυθμούς στις κοινωνίες της Δύσης» (οι ίδιοι που τις ...ζυγές μέρες γράφουν για τα «πολύτιμα εργατικά χέρια» των μεταναστών, που τα έχουν ανάγκη τα αφεντικά τους), περί «αυτοκτονικής "ισλαμολαγνείας"», περί «πολέμου πολιτισμών» και άλλα τέτοια, με μια γνωστή και μη εξαιρετέα αντικομμουνίστρια να ωρύεται χτες το πρωί από τη ...φιλόξενη συχνότητα του «ΣΚΑΪ» ότι «δεν ερμηνεύονται τα φαινόμενα αυτά με μαρξιστικούς όρους».

Από κοντά και τα διάφορα εγχώρια φασιστοειδή, που νομίζουν ότι βρήκαν ευκαιρία να ξεράσουν δηλητήριο με αφορμή τις κινητοποιήσεις στη Γαλλία, διακινώντας διάφορα εμετικά περί «λαθρομεταναστών», «αλλόθρησκων» και άλλα τέτοια ...αντισυστημικά στην υπηρεσία του συστήματος. Παρουσιάζοντας σαν εχθρό τον γείτονα, τον συμμαθητή, τον συνάδελφο με άλλο χρώμα, καταγωγή, θρησκεία κ.λπ.

Αλλά κι εκείνοι που βλέπουν «τέσσερις μήνες χάους και υστερίας» στη Γαλλία, λοιδορώντας και απαξιώνοντας τις μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις των Γάλλων εργαζομένων, ανάμεσά τους και χιλιάδων μεταναστών, ενάντια στην αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση του «κεντρώου» και «προοδευτικού» Μακρόν.

* * *

«Καρφώνονται» όλοι τους και προδίδουν τις αγωνίες της αστικής τάξης, των κυβερνήσεων και των κομμάτων της, που βλέπουν να έρχονται και νέες «φουρτούνες», μια νέα καπιταλιστική κρίση και παραπέρα όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Ανησυχούν μήπως το «δεν μπορώ να αναπνεύσω», που ακούγεται από όλο και περισσότερους, μετατραπεί σε οργανωμένο αγώνα σύγκρουσης και ανατροπής, ενάντια στη βαρβαρότητα του συστήματος, που την παρουσιάζουν σαν ...ακούνητη κανονικότητα. Αν κάτι επιβεβαιώνεται όμως από τους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες στη Γαλλία, στη Γερμανία, στο Βέλγιο, στην Ισπανία και σε άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, είναι ότι τα πράγματα δεν είναι στατικά. Και ότι οι λαοί κρατάνε τη δύναμη στα χέρια τους...

Τ