Επιλέγοντας το «μικρότερο κακό» βαδίζεις προς το χειρότερο

Το κλίμα τεχνητής πόλωσης μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, η σκανδαλολογία, το εμπόριο φόβου και ελπίδας του Αλέξη Τσίπρα, δεν στοχεύουν μόνο στο να συγκαλύψουν τη σύγκλιση των αστικών πολιτικών κομμάτων στις στρατηγικές αντιδραστικές επιλογές του κεφαλαίου. Δεν αποσκοπούν μόνο στο να κρύψουν για προεκλογικούς λόγους τις κοινές δεσμεύσεις τους για την αντιλαϊκή πολιτική που θα εφαρμοστεί την επόμενη μέρα.

Υπηρετούν τον βαθύτερο στόχο της άρχουσας τάξης να εκμηδενίσει τις απαιτήσεις των εργαζομένων να ζήσουν τη ζωή που τους αξίζει.
Υπονομεύουν κάθε προσπάθεια πολιτικής αμφισβήτησης του σημερινού αδιέξοδου δρόμου ανάπτυξης, που απαιτεί συνεχώς θυσίες από τους μισθωτούς και τους «ελεύθερους» επαγγελματίες για να ανακάμψουν και να αυξηθούν τα κέρδη του κεφαλαίου.

Επιχειρούν να επιβάλουν στους εργαζόμενους να αποδεχτούν πως ό,τι έχασαν τα προηγούμενα χρόνια, τα έχασαν οριστικά και πως το μόνο που μπορούν να επιλέξουν είναι αν θα τους επιστραφούν κάποια ψίχουλα από τη μεγάλη κλοπή ή τουλάχιστον μία υπόσχεση ότι δεν θα έχουν νέες απώλειες τα προηγούμενα χρόνια.

Επιλέγοντας «ποιος θα μας σφάξει λιγότερο» το επόμενο διάστημα, ψηφίζοντας το δήθεν «μικρότερο κακό», είναι βέβαιο ότι θα ξημερώσουν χειρότερες μέρες για τα λαϊκά στρώματα. Αυτή η αυτοκαταστροφική, μίζερη επιλογή αποδέχεται κάθε φορά ως δεδομένες τις συνεχείς μεγάλες απώλειες για το λαό από την επίθεση του κεφαλαίου και κατεβάζει συνεχώς τον πήχη των απαιτήσεων. Θεωρεί ότι δεν μπορούμε να βγούμε από τον σημερινό βάλτο της ανασφάλειας, της φτώχειας, της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, και αφήνει στο απυρόβλητο την πραγματική αιτία, τον μεγάλο ένοχο που ωφελείται από την πορεία επιδείνωσης της ζωής μας, την άρχουσα τάξη.

Εγκλωβίζει το λαό στην παγίδα της αναμονής, να ματαιοπονεί συγκρίνοντας υποσχέσεις και απειλές των αστικών κομμάτων. Ετσι, ο ΣΥΡΙΖΑ απειλεί για παράδειγμα ότι αν επικρατήσει η ΝΔ θα φέρει Ασφαλιστικό τύπου Πινοσέτ, την ώρα που ο ίδιος αποδέχεται όλες τις αντιδραστικές κατευθύνσεις της ΕΕ για αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, για «ενεργό γήρανση» των συνταξιούχων με συντάξεις πείνας, για ατομικό «ασφαλιστικό προϊόν» όπου οι ασφαλισμένοι βαφτίζονται «επενδυτές». Προβάλλει ως φόβητρο το Ασφαλιστικό τύπου Πινοσέτ για να δεχτούμε το «μικρότερο κακό», το νόμο - λαιμητόμο του Κατρούγκαλου.

Η Ιστορία διδάσκει...

Επιλέγοντας πολιτικά το «μικρότερο κακό», η αστική τάξη έχει λυμένα τα χέρια της να συνεχίζει την επίθεσή της, να αυξάνει συνεχώς το ξεζούμισμα των εργαζομένων, για να θωρακίζει την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη της. Οσο δεν οργανώνεται αποτελεσματικά, όσο καθυστερεί η πολιτική αντεπίθεση και οι αγώνες του λαού για να ανακτήσει τις απώλειές του, για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες του, η επίθεση του κεφαλαίου δεν πρόκειται να σταματήσει, ούτε να ανακοπεί.

Επιλέγοντας ΠΑΣΟΚ «για να μην έρθει η δεξιά» και στη συνέχεια ΣΥΡΙΖΑ «για να φύγει ο Σαμαράς», τα προηγούμενα χρόνια, φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από την περίοδο που μιλούσαμε για τη «γενιά των 700 ευρώ» για να προσδιορίσουμε τον κίνδυνο εξαθλίωσης των νέων εργαζομένων. Σήμερα, για το ίδιο θέμα, μιλάμε για τη «γενιά των 400 ευρώ». Ο μέσος μισθός κατρακύλησε επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ κάτω από τα 1.000 ευρώ, πάνω από τις μισές «νέες θέσεις εργασίας» αφορούν θέσεις μερικής απασχόλησης με μισθούς πείνας. Ετσι θα συνεχίσουμε;

Η επιλογή ανάμεσα σε δύο πόλους του αστικού πολιτικού συστήματος που και οι δύο έχουν ήδη δεσμευτεί ότι θα εφαρμόσουν τις αντιλαϊκές κατευθύνσεις του κεφαλαίου και της ΕΕ την επόμενη μέρα, αφοπλίζει το εργατικό κίνημα και υπονομεύει κάθε προσπάθεια οργάνωσης της λαϊκής αντεπίθεσης.

Η εφαρμογή αυτών των κατευθύνσεων αποτελεί αναγκαίο όρο για να αυξηθούν η κερδοφορία του κεφαλαίου και ο ρυθμός καπιταλιστικής ανάπτυξης. Γι' αυτό και εφαρμόζονται σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, και στη φάση της κρίσης και στη φάση της ανάκαμψης. Ο Τσίπρας, που προβάλλει την απειλή «της επταήμερης εργασίας» αν επικρατήσει ο Μητσοτάκης, εφαρμόζει ήδη τις κοινοτικές κατευθύνσεις για την οργάνωση του χρόνου εργασίας, που επιτρέπει τη συνεχόμενη εργασία για 12 μέρες και έχει ήδη προωθήσει ρυθμίσεις κατάργησης της κυριακάτικης αργίας στους εμποροϋπαλλήλους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ «κάνει ό,τι μπορεί» για το κεφάλαιο

Στην επιλογή του δήθεν «μικρότερου κακού» οδηγεί και η αυταπάτη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μία δύναμη που «κάνει ό,τι μπορεί» για το λαό, «σκέφτεται τους πολλούς» και προχωρά σε «αναγκαίους, ρεαλιστικούς συμβιβασμούς» με την ΕΕ, τους δανειστές και την εγχώρια άρχουσα τάξη.

Η αλήθεια είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση αποτελεί την πιο αποτελεσματική δύναμη του μαύρου μετώπου που προωθεί την επίθεση του κεφαλαίου. Γι' αυτό και εισπράττει τα εύσημα του Τραμπ, της Μέρκελ, του Μακρόν, του Γιούνκερ. Διότι αποδέχτηκε και προωθεί πολιτικές ματωμένων πλεονασμάτων σε βάρος του λαού μεγαλύτερων από αυτά που ζητούσαν οι δανειστές. Διότι απάντησε με ΜΑΤ στους αγώνες των αδιόριστων εκπαιδευτικών και των συνταξιούχων, την ίδια ώρα που έστηνε «γέφυρες» των «προοδευτικών δυνάμεων». Διότι διατήρησε την Ελλάδα στις πρώτες θέσεις των κρατών στις δαπάνες για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ (σε σχέση με το ΑΕΠ), εισπράττοντας τις ευχαριστίες της αμερικάνικης πρεσβείας.

Γι' αυτό και προκαλεί τόσο μεγάλη δυσκολία στην ηγεσία της ΝΔ, ώστε αυτή να διακινδυνεύει τη στοιχειώδη σοβαρότητά της μιλώντας για «αριστερές ιδεοληψίες» του ΣΥΡΙΖΑ.

Η σκέψη του Τσίπρα είναι αφιερωμένη στο πώς να ξεγελάσει το λαό για να ωφελήσει όσο το δυνατόν περισσότερο το κεφάλαιο, τους ελάχιστους μεγαλομετόχους των ομίλων. Εμφανίζεται ως «προστάτης των πολλών και εχθρός των ελίτ» ο πρωθυπουργός που διασφαλίζει ότι οι όμιλοι θα καταβάλλουν λιγότερο από το 5% των ετήσιων φορολογικών εσόδων του κράτους και ότι οι εφοπλιστές θα καταβάλλουν «εθελοντικά» ως ετήσιο φόρο τα ναύλα λίγων ημερών, ενώ ο λαός έχει γονατίσει από τη φοροαφαίμαξη.

Εχει θράσος να εμφανίζεται ως ευεργέτης των συνταξιούχων ο ΣΥΡΙΖΑ επειδή επιστρέφει 1 ευρώ τη μέρα από τη ληστεία της κατάργησης του ΕΚΑΣ, των περικοπών ύψους 3 μηνιαίων συντάξεων το χρόνο, των απωλειών πάνω από 2,4 δισ.
ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ μάς καλούν να επιλέξουμε ανάμεσά τους, την ίδια ώρα που μαζί με το ΚΙΝΑΛ είπαν το ίδιο κατάμαυρο, αποφασιστικό ΟΧΙ στις προτάσεις του ΚΚΕ για την αύξηση του κατώτατου μισθού, την κατάργηση της διάταξης για μείωση του αφορολόγητου, τη διαγραφή των τόκων για χρέη των φτωχών λαϊκών οικογενειών προς το κράτος.

Διαφορές στην υπηρεσία του κεφαλαίου

Το ζήτημα επομένως δεν είναι αν έχουν κάποιες διαφορές ο ΣΥΡΙΖΑ με την ΝΔ. Αυτές οι υπαρκτές διαφορές βοηθούν να εγκλωβίζονται διαφορετικά τμήματα του λαού και να μην αμφισβητούν τον πραγματικό αντίπαλό τους, την άρχουσα τάξη. Ετσι, ο Μητσοτάκης εμφανίζει ως πηγή των προβλημάτων για τους «νοικοκυραίους», ελεύθερους επαγγελματίες, το σημερινό σπάταλο κράτος, και ο Τσίπρας παριστάνει τον προστάτη των δημοσίων υπαλλήλων, ενώ και οι δύο κρύβουν ότι το αστικό κράτος παίρνει συνεχώς από το λαό και δίνει στους μονοπωλιακούς ομίλους. Οι διαφορές τους αφορούν τον κοινό σκοπό, το πώς θα γίνουν πιο ισχυροί και ανταγωνιστικοί οι επιχειρηματικοί όμιλοι.

Τέτοιες διαφορές πάντα θα υπάρχουν και ποτέ δεν εμπόδισαν την άμεση ή έμμεση συνεργασία αυτών των δυνάμεων στην εφαρμογή των αντιλαϊκών κατευθύνσεων για τη στήριξη των στρατηγικών συμφερόντων του κεφαλαίου.

Ο Τσίπρας καλεί σε «προοδευτική συμμαχία» τους Ευρωπαίους Σοσιαλδημοκράτες ενάντια στον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ), Βέμπερ, και την πολιτική του, την ίδια ώρα που οι Σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία συνεργάζονται στην κυβέρνηση με τους Χριστιανοδημοκράτες, δηλαδή με την ηγετική δύναμη του ΕΛΚ.

Ολοι αυτοί οι φιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες, εθνικιστές και «ευρωπαϊστές» θεωρούν ότι όπου υπάρχουν υψηλότεροι μισθοί, όπου απέμειναν κατακτημένα δικαιώματα της εργατικής τάξης, αυτά φρενάρουν την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων της ΕΕ.

Μόνο η οργάνωση της λαϊκής, της εργατικής αντεπίθεσης, που θα σημαδεύσει τον πραγματικό αντίπαλο, την αστική τάξη και την ΕΕ που τη στηρίζει, μπορεί να ανοίξει το δρόμο για καλύτερες μέρες.

Μόνο η πολιτική δράση και οι αγώνες με ξεκάθαρο προσανατολισμό, που συγκεντρώνουν δυνάμεις και ανοίγουν το δρόμο της ανατροπής, για την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού, μπορούν να φοβίσουν τον πραγματικό αντίπαλο, να ανακόψουν την επίθεσή του, να διασφαλίσουν συνέχεια, αντοχή και νικηφόρα προοπτική για το εργατικό - λαϊκό κίνημα.
Γι' αυτό απαιτείται σήμερα πιο ισχυρή λαϊκή αντιπολίτευση, πιο ισχυρό ΚΚΕ παντού, μέσα και έξω από τη Βουλή και το Ευρωκοινοβούλιο, στις Περιφέρειες, στους δήμους, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές. Γι' αυτό απαιτείται σήμερα η εργατική τάξη, ο λαός να δυναμώσει τη δική του δύναμη, το δικό του Κόμμα, το ΚΚΕ.

Του
Μάκη ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ*
*Ο Μ. Παπαδόπουλος είναι μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και υποψήφιος ευρωβουλευτής