Ο ΣΥΡΙΖΑ και η γοητεία των ακροδεξιών «επιχειρημάτων»

Από τον καιρό που ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στα σαλόνια της εξουσίας οι πολιτικές και ιδεολογικές του σχέσεις με την ακροδεξιά αποτέλεσαν βασικό χαρακτηριστικό της πολιτικής του παρουσίας. Η πολύχρονη αρμονική κυβερνητική συνεργασία με τους Ανεξάρτητους Έλληνες είναι το πιο εμφανές στοιχείο ετούτων των σχέσεων. Οι δικαστικές «διευκολύνσεις» προς τη Χρυσή Αυγή – τόσο με την κάτω από διάφορα προσχήματα παράταση της δίκης της Χ.Α., όσο και με τις «τροπολογίες»
περί «εγκληματικής οργάνωσης» – είναι επίσης πολύ γνωστές ιστορίες. Οι από κοινού φωτογραφήσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης με γνωστά –και διωκόμενα- στελέχη της Χ.Α. σε εθνικά ευαίσθητες περιοχές αποτελούν επίσης στοιχεία ετούτης της σταθερής σχέσης.

Εκείνο που είναι λιγότερο εμφανές είναι η προοδευτική υιοθέτηση και προώθηση από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ σημαντικών σημείων της ακροδεξιάς πολιτικής ατζέντας στον ιδεολογικό κυρίως τομέα. Στον τομέα αυτό ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η συνυπογραφή από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ της διακήρυξης των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην άτυπη συνάντησή τους στο Σιμπίου της Ρουμανίας στις 9 Μαΐου. Ακριβώς στην επέτειο της αντιφασιστικής νίκης του 1945 ο ΣΥΡΙΖΑ διακήρυξε μαζί με τους λοιπούς ηγέτες της Ε.Ε., ότι «Πριν από τριάντα χρόνια, εκατομμύρια άνθρωποι που αγωνίζονταν για την ελευθερία τους και για την ενότητα, έριξαν το «σιδηρούν παραπέτασμα» που είχε χωρίσει για δεκαετίες την Ευρώπη».

Πέρα από τα φώτα της δημοσιότητας λιγότερο εμφανείς πρακτικές που εκπορεύονται από τον ίδιο πολιτικό χώρο δείχνουν μια βαθύτερη και πιο επίμονη στροφή προς τον αντικομουνισμό. Η εισαγωγή μαθημάτων αντικομουνισμού στα Πανεπιστήμια στο πρότυπο των οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η προάσπισή τους μπροστά στις εύλογες αντιδράσεις φοιτητών και διδασκόντων είναι μέρος του γενικού σκηνικού. Ο πολλαπλασιασμός των «ιστορικών παρεμβάσεων» (με την μορφή αρθρογραφίας ή ραδιοφωνικών-τηλεοπτικών εκπομπών) βρίσκεται στον ίδιο παρονομαστή όπως και πρόσφατες εκδόσεις του χώρου (π.χ. το βιβλίο του Ζαγάρα, στο Θεμέλιο για την «κατάρρευση του “υπαρκτού” σοσιαλισμού και τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1991»).

Οι εκλογικές δυσκολίες του ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες διαδοχικές αναμετρήσεις βρίσκονται –κατά ένα μέρος- στη βάση αυτών των επιλογών. Η στροφή προς την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία πιστεύεται, από τους επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ- ότι θα απομονώσει το ΚΙΝΑΛ και θα φέρει ψηφοφόρους στο ΣΥΡΙΖΑ. Για την προσέγγιση όμως της σοσιαλδημοκρατίας βασικό διαπιστευτήριο είναι ο αντικομουνισμός κυρίως μέσα από την υιοθέτηση θεωριών περί «δύο άκρων» ή των αμέτρητων μπουρδολογιών που αρθρώνονται πάνω στον περί «ολοκληρωτισμού» λόγο. Προφανώς η ιδεολογική ταύτιση του ΣΥΡΙΖΑ με τις «πνευματικές αξίες» της σοσιαλδημοκρατίας εμπεριέχει αυτές τις παραμέτρους. Εξάλλου οι ίδιες «αξίες» αποτελούν και αναγκαίο διαπιστευτήριο για την αποδοχή από το ευρύτερο πολιτικό σύστημα της Ευρώπης, από την ακροδεξιά του ως την «αριστερή» του εκδοχή.

Πέρα όμως από τις στρατηγικές πολιτικής επιβίωσης η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ τροφοδοτείται από την ίδια πολιτική που από καιρό εφαρμόζει. Η διαχείριση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης, η εξυπηρέτηση των στόχων του ελληνικού και ευρωπαϊκού καπιταλισμού, δεν έχει πλέον ανάγκη παραπλανητικά σχήματα και ψευδεπίγραφα «αριστερούς» σχηματισμούς για να προωθήσει τις πολιτικές της. Αυτά έδωσαν ό,τι είχαν να δώσουν, ψαλίδισαν τις εργατικές κατακτήσεις, υπονόμευσαν το λαϊκό κίνημα και εξάρθρωσαν τις πολιτικές και οργανωτικές του δυνατότητες, εξυπηρέτησαν ιμπεριαλιστικά σχέδια και οργανισμούς. Ήρθε ο καιρός να περάσουν στη θέση τους πιο «παραδοσιακά» σχήματα τα οποία, καθώς πλέον έχουν στη διάθεσή τους το αντιλαϊκό οπλοστάσιο που δημιούργησε η λεγόμενη «αριστερά», μπορούν να προχωρήσουν παραπέρα την επίθεση στον κόσμο της εργασίας. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία οφείλουν να εγκαταλείψουν παλιές μεταμφιέσεις και να δείξουν ένα ανοικτά σκληρό πρόσωπο προς την καταδυναστευόμενη κοινωνία των υπηκόων τους.

Στην Ελλάδα, ετούτη η γενική ανάγκη προσαρμογής του πολιτικού συστήματος στις νέες σκληρές απαιτήσεις, συμπληρώνεται και επαυξάνεται από πρόσθετους, «γεωπολιτικούς» παράγοντες. Καθώς η χώρα έχει μετατραπεί σε προωθημένο φυλάκιο των αμερικανικών και των νατοϊκών συμφερόντων, οι όποιες πιθανότητες εσωτερικών αντιδράσεων στις επερχόμενες εμπλοκές της σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς χρειάζεται πιεστικά να εξουδετερωθούν. Ιδιαίτερα είναι απόλυτα αναγκαία προϋπόθεση να χτυπηθεί με κάθε τρόπο και μέσο το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας που έχει τη δυνατότητα να σταθεί απέναντι στα όσα σχεδιάζονται. Ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει αναλάβει το έργο της εδραίωσης των αμερικανικών και νατοϊκών θέσεων με ιδιαίτερο φανατισμό και αποτελεσματικότητα δεν θα επιθυμούσε να δει το έργο του να τίθεται σε κίνδυνο από τυχόν λαϊκές αντιδράσεις και αντιστάσεις. 

Το κτύπημα του ΚΚΕ μέσα από την γενίκευση της αντικομουνιστικής σταυροφορίας αποτελεί μέτρο προάσπισης της πολιτικής που με συνέπεια υπηρέτησε και υπηρετεί αυτός ο πολιτικός χώρος.

 Είναι δε χαρακτηριστικά ειρωνικό το γεγονός ότι ετούτη η αντικομουνιστική στην επιφάνεια και αντιλαϊκή στην ουσία της σταυροφορία καλύπτεται κάτω από πέπλα «προόδου» και «αντι-δεξιάς» ρητορικής. Είναι αφάνταστα ειρωνικό να προσκαλεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε συσπείρωση ενάντια στην άνοδο «του λαϊκισμού και της ακροδεξιάς» την ώρα που αγχωτικά υιοθετεί ακόμα και τις πιο «προχωρημένες» θέσεις του ακροδεξιού χώρου. Η τεχνογνωσία προφανώς υπάρχει. Δεν έχουμε ξεχάσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε για τέσσερα περίπου χρόνια τη χώρα σε στενή συνεργασία με τυπικά ακροδεξιό κόμμα. Προφανώς έμαθε πολλά μέσα από αυτή της συμβίωση. Στον τομέα των «δυτικών αξιών» ιδιαίτερα…

Γιώργος Μαργαρίτης