Η κυβέρνηση διαφημίζει ως «κοινωνική πολιτική» μέτρα που ψηφίζει για τους πιο φτωχούς και τα παρουσιάζει ως επιδόματα που η ΝΔ θα καταργήσει

-- Η κυβέρνηση διαφημίζει ως «κοινωνική πολιτική» τα μέτρα που ψηφίζει για τους πιο φτωχούς και στην προεκλογική αντιπαράθεση τα παρουσιάζει ως «επιδόματα που η ΝΔ θα καταργήσει αν βγει κυβέρνηση»...

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει τα μέτρα διαχείρισης της φτώχειας ως στοιχείο που διαφοροποιεί τάχα τη δική της «κοινωνική» πολιτική από την «κοινωνικά ανάλγητη» και «νεοφιλελεύθερη» πολιτική που έρχεται να εφαρμόσει η ΝΔ. Στην πραγματικότητα, όμως, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των μέτρων προβλέπονται «με το νι και με το σίγμα» από τις συμφωνίες με τους δανειστές, ως «εξισορροπητικές παρεμβάσεις» στα φορολογικά και άλλα μέτρα που τσακίζουν την πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων.

Για του λόγου το αληθές, αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στο Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2018 - 2021, που ψήφισε η κυβέρνηση το 2017 και περιγράφει αναλυτικά τους δημοσιονομικούς και άλλους στόχους για την περίοδο αυτή. Στο κεφάλαιο «εξισορροπητικές παρεμβάσεις για την περίοδο 2018 - 2021» συναντάμε μεταξύ άλλων:

• Τα «θετικά αντίμετρα», που η κυβέρνηση παρουσίασε ως δικό της τάχα «επίτευγμα» για την «εξισορρόπηση» των απωλειών από την προνομοθετημένη μείωση του αφορολόγητου. Είναι τα μέτρα (μείωση φορολογικού συντελεστή για τα φυσικά πρόσωπα, αναμόρφωση της Ειδικής Εισφοράς Αλληλεγγύης, μείωση ΕΝΦΙΑ) που κατάργησε η κυβέρνηση, μαζί με την κατάργηση της μείωσης του αφορολόγητου, όλα σε πλήρη συμφωνία και βάσει του σχεδίου με τους «θεσμούς».
• Την αναφορά στα «σχολικά γεύματα», ως παρέμβαση που δεν προορίζεται γενικά στην παροχή δωρεάν σίτισης για όλα τα παιδιά στα σχολεία, αλλά που περιορίζεται στο στόχο της αντιμετώπισης της «παιδικής φτώχειας και της επισιτιστικής ανασφάλειας των μαθητών».
• Την αναφορά στο «επίδομα στέγασης» με τα αυστηρά κριτήρια που μπαίνουν, δηλαδή την επιδότηση δικαιούχων με «εισόδημα μονομελούς νοικοκυριού να μην υπερβαίνει τα 9.600 (...)».
• Την αναφορά στο επίδομα τέκνων που προβάλλεται ως μέτρο «εξορθολογισμού», αφού, όπως αναφέρεται, «θα καταβάλλεται στοχευμένα σε οικογένειες με παιδιά που αντιμετωπίζουν μεγαλύτερη ανάγκη και για το λόγο αυτό θα υπολογίζεται βάσει κλιμακούμενου εισοδηματικού κριτηρίου».

Είναι σαφές λοιπόν ότι πρόκειται για μέτρα μέσα στον στενό κορσέ της δημοσιονομικής σταθερότητας και των συμφωνηθέντων των μνημονίων, με αποκλειστικό σκοπό τη διαχείριση της φτώχειας και μάλιστα με το όσο το δυνατόν μικρότερο κόστος...

Ακόμα όμως και οι αλλαγές του ΣΥΡΙΖΑ σε τομείς όπως η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, τις οποίες πλασάρει ως «φιλολαϊκές», προβλέπονται από τις συμφωνίες με τους «θεσμούς» και βασική τους επιδίωξη είναι η μείωση του κόστους της ΠΦΥ για το κράτος. Να τι γράφει η πιο πρόσφατη μεταμνημονιακή «αξιολόγηση» του κυβερνητικού έργου: «Η ανάπτυξη της πρωτοβάθμιας υγειονομικής περίθαλψης συνεχίζεται, αλλά με αργούς ρυθμούς και με έντονες ανισότητες σε όλη την επικράτεια. Οι αρχές εκπλήρωσαν τη δέσμευση να ανοίξουν τουλάχιστον 120 ΤΟΜΥ και εν τω μεταξύ έχουν υπερβεί το στόχο με 124 ανοίγματα μέχρι τώρα, με την υποστήριξη του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου. Ωστόσο, με βάση τις τελευταίες αναφορές, προκύπτει μάλλον μια στατική εικόνα σχετικά με την πρόοδο στην ευρύτερη ανάπτυξη της πρωτοβάθμιας υγειονομικής περίθαλψης (...) Προκειμένου να τηρηθεί η δέσμευση στο Eurogroup για 240 ΤΟΜΥ ως τα μέσα του 2020, ο ρυθμός ανάπτυξης του δικτύου θα πρέπει να αποκτήσει μεγαλύτερη δυναμική».

Με άλλα λόγια, κυβέρνηση και «θεσμοί» παίρνουν δέκα από το λαό με τα χαράτσια, τους φόρους και τις περικοπές και επιστρέφουν το ένα, το οποίο μάλιστα προορίζεται μόνο για τους πιο φτωχούς και ανήμπορους. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι πολλά απ' αυτά τα μέτρα τα «κληρονόμησε» η σημερινή κυβέρνηση από την προηγούμενη της ΝΔ (με το ΠΑΣΟΚ), η οποία, σε συνθήκες μνημονιακής αντιλαϊκής επέλασης, είχε αναδειχτεί σε «μετρ» της ανακύκλωσης της φτώχειας, θεσπίζοντας τότε το «Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα», σε συμφωνία με την τρόικα...

Επομένως, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ανταγωνίζονται «στον πάτο του βαρελιού» σε ό,τι αφορά τις λαϊκές ανάγκες, για το ποιανού η πολιτική μπορεί καλύτερα να διαχειριστεί τη φτώχεια.

Προμετωπίδα της πολιτικής τους είναι τα μέτρα στήριξης της ανάπτυξης, της ανταγωνιστικότητας δηλαδή και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, με «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» (ιδιωτικοποιήσεις, απελευθέρωση τομέων της οικονομίας, νέες ανατροπές στην αγορά εργασίας, φοροελαφρύνσεις για τους επιχειρηματικούς ομίλους) και «δημοσιονομική σταθερότητα».

Η πολιτική αυτή όμως σημαίνει θυσίες δίχως τέλος για το λαό. Σημαίνει ένταση της εκμετάλλευσης και βάθεμα της φτώχειας. Γι' αυτό, αναγκαίο συμπλήρωμα της «αναπτυξιακής» τους πολιτικής είναι τα μέτρα ανακύκλωσης και μοιράσματος της φτώχειας, ανάμεσα στους λιγότερο και περισσότερο φτωχούς. Μάλιστα, πολλά απ' αυτά τα μέτρα προϋποθέτουν να έχουν πιαστεί τα πρωτογενή πλεονάσματα, που τα χρυσοπληρώνει ο λαός με φοροαφαίμαξη και περικοπές σε κρατικές δαπάνες για Υγεία, Πρόνοια, συντάξεις, Παιδεία κ.τ.λ.

Ο καβγάς τους είναι κάλπικος. Και απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο με ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ στις εκλογές, που σημαίνει κανένας συμβιβασμός με τη φτώχεια και τη διαχείρισή της, πάλη από καλύτερες θέσεις για μέτρα πραγματικής ανακούφισης και στήριξης των λαϊκών στρωμάτων, αγώνας για την ανάκτηση των απωλειών, καλύτερες προϋποθέσεις για την οργάνωση της αντεπίθεσης, με επίκεντρο τις σύγχρονες ανάγκες του λαού.