Η στράτευση στα ιμπεριαλιστικά σχέδια είναι απειλή για το λαό...

 Η «ΣΥΝΕΧΕΙΑ» ΣΤΗΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

H βάση που καθορίζει την εσωτερική και εξωτερική πολιτική των αστικών κυβερνήσεων είναι τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων, η κερδοφορία τους και η ενίσχυση της θέσης τους στον διεθνή ανταγωνισμό, γι' αυτό η άλλη όψη της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι η

αποκαλούμενη «γεωστρατηγική αναβάθμιση», ανεξάρτητα από την ορολογία που χρησιμοποιείται.

Αυτά τα βασικά χαρακτηριστικά έβαλαν τη σφραγίδα τους στην εναλλαγή ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ (και το αντίστροφο), αυτά αναδείχθηκαν την περίοδο της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, αυτά σημάδεψαν τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και η εναλλαγή σήμερα με τη ΝΔ επιβεβαιώνει το ίδιο συμπέρασμα.

Σ' αυτή την πορεία και μέσα από τις όποιες δευτερεύουσες διαφορές που διευκολύνουν τη λειτουργία του διπολισμού για τον εγκλωβισμό λαϊκών δυνάμεων, προβάλλουν η στρατηγική σύμπλευση και η συναίνεση για τα «ιερά και τα όσια» του εκμεταλλευτικού συστήματος, τη σχέση των αστικών κομμάτων και κυβερνήσεων με την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποίησε ψευτοαριστερή φρασεολογία για την ενσωμάτωση λαϊκών δυνάμεων και στην πράξη δούλεψε μεθοδικά για την προώθηση του σχεδιασμού των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Αναβάθμισε τη στρατιωτική βάση της Σούδας, που κατέχει κεντρική θέση στις επιθέσεις κατά της Συρίας, του Ιράκ και της Λιβύης. Διατήρησε την κατασκοπευτική βάση στο Ακτιο και έβαλε τα θεμέλια για τη δημιουργία νέων αμερικάνικων βάσεων στην Αλεξανδρούπολη, στη Λάρισα, στο Στεφανοβίκειο, προετοίμασε την υποδομή για την υποδοχή πυρηνικών όπλων στον Αραξο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε παραπέρα τον Στρατηγικό Διάλογο, ανέλαβε νέες δεσμεύσεις, θωρακίζοντας τις αμερικάνικες βάσεις στην Ελλάδα, ανοίγοντας το θέμα της επικαιροποίησης της «Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας» με τους Αμερικανούς.

Δέσμευσε τη χώρα στις αποφάσεις της ΕΕ για τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας και προχώρησε στην ένταξη της στη «Μόνιμη Διαρθρωμένη Συνεργασία» (PESCO), που είναι το κύτταρο του Ευρωστρατού.

Στήριξε όλες τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένων κι αυτών που αφορούν τη διεύρυνσή του με νέα κράτη, τη συγκρότηση ετοιμοπόλεμων στρατιωτικών μονάδων για την περικύκλωση της Ρωσίας, και έφτασε μέχρι το σημείο αποδοχής του σχεδίου δημιουργίας των στρατιωτικών μονάδων (τέσσερα 30άρια) που θα μπορούν σε 30 μέρες να επεμβαίνουν σε όλο τον κόσμο.

Στο έδαφος αυτό πήρε τη σκυτάλη η ΝΔ, η οποία διατηρεί την υποδομή που δημιούργησε ο ΣΥΡΙΖΑ και φουλάρει τις μηχανές της αντιλαϊκής πολιτικής, όπως κατέδειξαν οι προγραμματικές δηλώσεις.

Στην πρόσφατη επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών κ. Δένδια στις ΗΠΑ, αλλά και την επίσκεψη Αμερικανών και ΝΑΤΟικών στελεχών αυτές τις μέρες στην Αθήνα, εξετάζεται η ενίσχυση των σχέσεων της Ελλάδας με τον αμερικανοΝΑΤΟικό ιμπεριαλισμό, η προώθηση της δεύτερης φάσης του Στρατηγικού Διαλόγου που περιλαμβάνει και την αναβάθμιση της «Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας».

Ο στόχος τους είναι όχι μόνο να ανανεωθεί το πλαίσιο της χρησιμοποίησης της βάσης τη Σούδας από τους Αμερικανούς και να ισχύσει για πέντε ή περισσότερα χρόνια (πολυετής), ώστε να μην απαιτείται ετήσια ανανέωση όπως ισχύει από το 1990. Αλλά να ενταχθούν σ' αυτήν και να «θεσμοθετηθούν» όλες οι παραχωρήσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, να εξασφαλιστεί η χρησιμοποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας στις αποστολές των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στο εξωτερικό, να ισχυροποιηθεί η θέση της Ελλάδας ως ορμητηρίου των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Ηδη, η Ελλάδα έχει συμμετάσχει σε 12 στρατιωτικές αποστολές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στο εξωτερικό, αλλά αυτό δεν τους αρκεί. Οι ιμπεριαλιστικές αποστολές έχουν απαιτήσεις, επεκτείνονται σε όλη την Υδρόγειο.

Η δοκιμασμένη θέση του ΚΚΕ πως η εμπλοκή της χώρας στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ στρέφεται κατά του λαού μας και των άλλων λαών, δεν αποδεικνύεται μόνο από τα παραπάνω παραδείγματα. Αποδεικνύεται από πλήθος γεγονότων, που αφορούν μεταξύ των άλλων τις εξελίξεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, το Κυπριακό και τα Βαλκάνια.

Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις σε επικίνδυνο δρόμο

Η Ελλάδα και η Τουρκία είναι μέλη του ΝΑΤΟ. Οι αστικές τάξεις των δύο κρατών συνεργάζονται για τα κοινά τους συμφέροντα και ανταγωνίζονται για την προώθηση των δικών τους επιδιώξεων στην περιοχή και μέσα σε αυτήν τη σχέση εκδηλώνεται η τουρκική επιθετικότητα. Η Τουρκία παραβιάζει τον ελληνικό εναέριο και θαλάσσιο χώρο, γκριζάρει το Αιγαίο, αμφισβητεί τα σύνορα και οι επιλογές αυτές είναι μέρος των γενικότερων διεκδικήσεων της τουρκικής αστικής τάξης για τη γεωστρατηγική της αναβάθμιση, για τον έλεγχο ενεργειακών πόρων, αγωγών και θαλάσσιων δρόμων.

Το ΝΑΤΟ είναι παράγοντας τροφοδότησης της τουρκικής προκλητικότητας και τη διευκολύνει στο Αιγαίο, που το θεωρεί πεδίο προώθησης των δικών του σχεδίων σε βάρος των ελληνικών συνόρων και των θαλάσσιων ζωνών. Βεβαίως, στις εκμεταλλευτικές διεθνείς σχέσεις παίζονται μεγάλα συμφέροντα, στις λυκοσυμμαχίες εκδηλώνονται αντιθέσεις και παρατηρούνται αναταράξεις και ανακατατάξεις, κι αυτό καταγράφεται στις σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, λόγω π.χ. της τουρκικής επιλογής να δυναμώσει τις σχέσεις με τη Ρωσία και να αγοράσει το ρωσικό πυραυλικό σύστημα «S-400».

Η απόφαση των ΗΠΑ για τον αποκλεισμό της Τουρκίας στην πώληση των μαχητικών «F-35» και το πρόγραμμα συμπαραγωγής, ή ακόμα και άλλα μέτρα της αμερικανικής κυβέρνησης δεν κλείνουν το θέμα. Ο γγ του ΝΑΤΟ Στόλτενμπεργκ, σε επίσκεψή του στην Αγκυρα τον περασμένο Μάη, ήταν σαφής. Συμμερίστηκε τις θέσεις Ερντογάν για τα ζητήματα της ασφάλειας, χαρακτήρισε την Τουρκία σημαντικό και πολύτιμο σύμμαχο του ΝΑΤΟ, το οποίο έχει επενδύσει πάνω από 5 δισ. δολάρια σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Η Τουρκία είναι η 2η στρατιωτική δύναμη στο ΝΑΤΟ, που θα προσφέρει πολλά ανταλλάγματα για να εμποδίσει τη ρωσική επιρροή και τα ανταλλάγματα αφορούν ακόμα και κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου.

Οι εξελίξεις τρέχουν. Ηδη, η τουρκική ηγεσία κατέθεσε στον ΟΗΕ τις συντεταγμένες τουρκικής ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας, καθορίζοντας μονομερώς τα όρια των θαλάσσιων ζωνών με την Ελλάδα και την Κύπρο. Προετοιμάζεται συμφωνία Τουρκίας - Λιβύης για τον καθορισμό της ΑΟΖ με την εξαίρεση ελληνικών νησιών, όπως η Κρήτη, η Ρόδος, το Καστελόριζο.

Οι τουρκικές ασκήσεις γύρω από το Καστελόριζο και οι διαδοχικές NAVTEX στην περιοχή προειδοποιούν ότι η λογική του εφησυχασμού έχει χρεοκοπήσει. Ο κίνδυνος για θερμό επεισόδιο είναι υπαρκτός και η πείρα από την κρίση των Ιμίων το 1996 και τη διαμεσολάβηση των Αμερικανών είναι διδακτική. Δεν πρόκειται μόνο για το «ευχαριστώ τις ΗΠΑ», που είπε προκλητικά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Σημίτης. Το ίδιο επικίνδυνες ήταν οι ελληνοτουρκικές Συμφωνίες της Μαδρίτης και του Ελσίνκι που ακολούθησαν το 1997 και 1999, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, και μιλούν για «ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας» στο Αιγαίο και διαφορές πέρα από αυτή για την υφαλοκρηπίδα, και οι θέσεις αυτές έχουν επανέλθει αυτήν την περίοδο.

Αναζητείται οδυνηρός συμβιβασμός στο Κυπριακό

Η τουρκική εισβολή και κατοχή της Κύπρου εδώ και 45 χρόνια έγινε από ΝΑΤΟική δύναμη και μέσα από τις συνομιλίες για το Κυπριακό, με την παρέμβαση των ΗΠΑ και της ΕΕ, διαιωνίζεται η κατοχή. Το τουρκικό γεωτρύπανο «Πορθητής» τρυπάει ήδη στην ΑΟΖ της Κύπρου, το «Γιαβούζ» ετοιμάζεται και το ερευνητικό «Μπαρμπαρός» ανοίγει δρόμους. Τα τετελεσμένα αποκτούν άλλη ποιότητα και στις συνθήκες αυτές τα μέτρα - κυρώσεις που αποφάσισε το πρόσφατο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ, π.χ. για το πάγωμα προενταξιακών κονδυλίων ύψους 145 εκατ. ευρώ κ.ά., έχουν εκθέσει τους απολογητές της ιμπεριαλιστικής ένωσης που καλλιέργησαν ψεύτικες προσδοκίες.

Η αλήθεια είναι πως η ΕΕ αντιμετωπίζει την Τουρκία ως στρατηγικό σύμμαχο. Εχει εμπορικές σχέσεις που ξεπερνούν τα 154 δισ. ευρώ. Η Γερμανία και η Γαλλία τοποθετούν δισ. σε επενδύσεις, πουλάνε οπλικά συστήματα. Μόνο τους τέσσερις πρώτους μήνες του 2019, η Γερμανία πούλησε στην Τουρκία οπλικά συστήματα αξίας 184 εκατ. ευρώ.

Επιπλέον, η παρουσία των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων, της «ExxonMobil» (ΗΠΑ), της «Total» (Γαλλία), της ENI (Ιταλία), στην κυπριακή ΑΟΖ όχι μόνο δεν λειτούργησε ως δύναμη αποτροπής, όπως ισχυρίζονταν οι υποστηρικτές του ευρωατλαντισμού, αλλά αποδείχτηκε ότι συνυπάρχουν με την τουρκική προκλητικότητα σε βάρος του κυπριακού λαού. Είναι παράγοντας όξυνσης των ανταγωνισμών.

Μέσα σε αυτό το τοπίο, έχει τη δική της σημασία η προσπάθεια να αναλάβουν οι αρχές των κατεχόμενων εδαφών της Κύπρου ρόλο κρατικής οντότητας, καταθέτοντας στον ΟΗΕ την πρόταση Ακιντζί για τη συγκρότηση κοινής επιτροπής και κοινού ταμείου υδρογονανθράκων για τη συνδιαχείριση των ενεργειακών πόρων της Κύπρου, που απέρριψε η κυπριακή κυβέρνηση και το Εθνικό Συμβούλιο.

Οι εξελίξεις είναι πολύ ανησυχητικές. Τη στιγμή που εντείνεται η τουρκική επιθετικότητα και έχει μπει στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της συνεκμετάλλευσης κυπριακών θαλάσσιων ζωνών, επιταχύνονται διαδικασίες για την έναρξη νέων συνομιλιών. Καθορίστηκε συνάντηση Αναστασιάδη - Ακιντζί στις 8 Αυγούστου και υπήρξε συμφωνία για 5μερή άτυπη διάσκεψη με τη συμμετοχή των δύο κοινοτήτων, των εγγυητριών δυνάμεων (Ελλάδα, Βρετανία, Τουρκία), με παρατηρητή την ΕΕ και ...με την «αθέατη» παρουσία των ΗΠΑ.

Νέες συνομιλίες στα χνάρια αυτών του Κραν Μοντανά, τον Ιούλη του 2017, που ναυάγησαν, αλλά έδωσαν ώθηση στη διχοτομική λύση των «δύο συνιστώντων κρατών», με φορέα τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία ή «Χαλαρή Ομοσπονδία» που προέκυψε ως παραπέρα συμβιβασμός.

Το αμερικανικό νομοσχέδιο «East Med Act», για την «Ασφάλεια και την Ενεργειακή Συνεργασία στην Ανατολική Μεσόγειο», αποτελεί ακόμα ένα βήμα στην προώθηση των συμφερόντων των ΗΠΑ και εμπλέκει παραπέρα την Ελλάδα και την Κύπρο στον ανταγωνισμό ΗΠΑ - Ρωσίας και στους ευρύτερους ανταγωνισμούς, τόσο στην Ανατολική Μεσόγειο, όσο και στον Περσικό Κόλπο, όπου εντείνονται οι αμερικανικές πολεμικές προετοιμασίες κατά του Ιράν. Στο «παιχνίδι» αυτό συμμετέχει και το Ισραήλ (ως σύμμαχος της Ελλάδας και της Κύπρου), το οποίο κλιμακώνει τη δολοφονική επίθεση κατά του Παλαιστινιακού λαού και μαζί με τις ΗΠΑ προωθεί «λύση» θωράκισης της ισραηλινής κατοχής στα Παλαιστινιακά εδάφη, προκαλώντας την αντίδραση σειράς αραβικών κρατών.

Στα Βαλκάνια αλλάζουν σύνορα

Στα Βαλκάνια οξύνονται οι ανταγωνισμοί, ο ευρωατλαντισμός εφαρμόζει σχέδιο οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής διείσδυσης στην περιοχή αξιοποιώντας και τη συμφωνία των Πρεσπών. Στην πράξη αποδεικνύεται ότι η κάλπικη αντιπαράθεση μεταξύ ΝΔ, ΚΙΝΑΛ και ΣΥΡΙΖΑ για την ονοματολογία επεδίωκε να αποκρύψει το κρίσιμο ζήτημα, τον αμερικανοΝΑΤΟικό χαρακτήρα της συμφωνίας. Οι τυμπανοκρουσίες του ΣΥΡΙΖΑ περί ασφάλειας και ειρήνης στην περιοχή είναι ανυπόστατες. Η Βόρεια Μακεδονία μετατρέπεται σε ΝΑΤΟική βάση, στην περιοχή εξελίσσεται διαδικασία ανταλλαγής εδαφών μεταξύ Σερβίας και Κοσόβου, η Αλβανία ως τοποτηρητής των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών παρεμβαίνει γενικότερα, δένεται περισσότερο με το Κόσοβο, έχει ανοίξει ο ασκός του Αιόλου για παραπέρα διάσπαση της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης και η Ρωσία προωθεί τις δικές της συμμαχίες.

Συμπερασματικά, οι θέσεις που παρουσιάζουν την Ελλάδα ως «εξαγωγέα ασφάλειας και ειρήνης» είναι εκτός πραγματικότητας. Η εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στο πλευρό του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ, σε μια διαρκή οικονομική, πολιτική, στρατιωτική αναμέτρηση με τη Ρωσία, την Κίνα κ.ά., στρέφεται κατά του λαού μας και των άλλων λαών, εγκυμονεί πολύ μεγάλους κινδύνους.

Η πολιτική του ΚΚΕ είναι σε πλήρη αντιστοιχία με τα λαϊκά συμφέροντα και αποκτά μεγάλη σημασία η θέση του για την ανάπτυξη της κοινής πάλης των λαών και η ανάπτυξη των αγώνων κατά των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων, κατά της εμπλοκής της χώρας. Για τη μη συμμετοχή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε αποστολές στο εξωτερικό, να κλείσουν όλες οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις και να αποδεσμευτεί η χώρα από τις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες.

Ο λαός μας πρέπει να σκεφτεί καλά πού οδηγεί η καπιταλιστική βαρβαρότητα και να αγκαλιάσει την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, γιατί με την εργατική τάξη στην εξουσία, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και τον κεντρικό σχεδιασμό θα ανοίξει ο δρόμος για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, για την εφαρμογή πολιτικής που θα υπηρετεί την ειρήνη και θα στοχεύει σε αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με άλλα κράτη και λαούς.

Του
Γιώργου ΜΑΡΙΝΟΥ*
Ο Γ. Μαρίνος είναι μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ