Ζωή με ψίχουλα ή αντεπίθεση για τις ανάγκες μας;

Οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης της ΝΔ, σε συνέχεια των τελετών παράδοσης - παραλαβής των υπουργείων από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της προεκλογικής αντιπαράθεσης μεταξύ τους, ήρθαν να επιβεβαιώσουν ότι δύο είναι οι δρόμοι που ανοίγονται σήμερα στο λαό: Από τη μία ο δρόμος που ήδη βαδίζει και που τον καλούν να συνεχίσει η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και όλα τα αστικά κόμματα.

Ο δρόμος της υποταγής στις θυσίες για την καπιταλιστική κερδοφορία, του συμβιβασμού με τα ψίχουλα που περισσεύουν από το φαγοπότι των μονοπωλιακών ομίλων. Και από την άλλη ο δρόμος της οργάνωσης της πάλης, για να βάλουμε εμπόδια στην αντιλαϊκή επίθεση και να οργανώσουμε την αντεπίθεσή μας, διεκδικώντας όσα πραγματικά δικαιούμαστε. Ο δρόμος του αγώνα για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες με το λαό στην εξουσία και ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει.

Οι διάλογοι ανάμεσα στους διαχειριστές της μιζέριας του λαού μας, αλλά και οι σχολιασμοί των αστικών ΜΜΕ για τη δικομματική αντιπαράθεση, τους «ήπιους τόνους» που επικρατούν και τον «πολιτικό πολιτισμό» επιβεβαιώνουν ότι η όποια στάση αναμονής από τους εργαζόμενους θα πληρωθεί πολύ ακριβά. Γιατί απέναντί τους έχουν μονομπλόκ τις δυνάμεις του κεφαλαίου, που δηλώνουν αποφασισμένες να υπερασπιστούν τη στρατηγική του, τσακίζοντας τις λαϊκές ανάγκες.

«Κοινωνική ευαισθησία» με αντιλαϊκά κεκτημένα

Είναι χαρακτηριστική η συζήτηση γύρω από τα επιδόματα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας, με τη ΝΔ να παραλαμβάνει τη σκυτάλη από τον ΣΥΡΙΖΑ για να εμφανίσει ως «φιλολαϊκή» μια πολιτική διαχείρισης της φτώχειας που μοιράζει ψίχουλα σε ορισμένες κατηγορίες «ακραίας φτώχειας», την ίδια ώρα που καταργεί δικαιώματα και επιβάλλει στο λαό θυσίες διαρκείας. «Μην τολμήσετε να πειράξετε τα κεκτημένα», λέει δήθεν σε αυστηρούς τόνους ο ΣΥΡΙΖΑ στη ΝΔ. Τι εννοεί όμως ως «κεκτημένα»; Εννοεί τις εργαλειοθήκες του ΔΝΤ, εννοεί παροχή ορισμένων ισχνών επιδομάτων σε μερίδα των πιο φτωχών, που το εάν δοθούν ή όχι κρίνεται από την υπεραπόδοση των ματωμένων πλεονασμάτων, με τον «δημοσιονομικό κόφτη» να παραμονεύει στη γωνία. Και η ΝΔ, έχοντας βρει έτοιμο από τον ΣΥΡΙΖΑ τον μηχανισμό του «κόφτη», εύκολα μπορεί να παριστάνει και αυτή την «κοινωνικά ευαίσθητη», έχοντας την «πολυτέλεια» να μοιράσει κανένα ψίχουλο παραπάνω, στο φόντο των αμύθητων κερδών που εξασφαλίζει για τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Σε τι μπορεί λοιπόν να ελπίζει ο λαός που υποφέρει; Στην εφαρμογή μιας πολιτικής από τη ΝΔ, με τον ΣΥΡΙΖΑ να την καλεί να παραμείνει προσηλωμένη σ' αυτήν, μια πολιτική που ο ένας χτίζει πάνω σε αυτό που παρέλαβε από τον προκάτοχό του, ή στη δική του πάλη για να μην εφαρμοστούν οι επόμενες περικοπές, για να δυναμώσει τη διεκδίκηση επαναφοράς των απωλειών του; Τι μπορεί να δώσει πραγματική ανακούφιση στους εργαζόμενους που υποφέρουν; Ο εγκλωβισμός σε μία από τις δύο εκδοχές διαχείρισης της φτώχειας τους ή η ανυποχώρητη πάλη για την ολόπλευρη ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους;

Η ΝΔ μοιράζει στο λαό ανέξοδες υποσχέσεις για μειώσεις στους φόρους και την ίδια στιγμή διαγκωνίζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ για το ποιος από τους δύο είναι φιλικότερος προς τους επιχειρηματικούς ομίλους, παίζοντας τα ρέστα της και προαναγγέλλοντας τη διεύρυνση των προνομίων προς το κεφάλαιο που θεσμοθέτησε η προηγούμενη κυβέρνηση. Ταυτόχρονα, βρίσκει έτοιμο όλο το μηχανισμό παραγωγής υπερπλεονασμάτων, αλλά και τη σε μεγάλο βαθμό «χωνεμένη» επιχειρηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ για την τήρηση της «δημοσιονομικής ισορροπίας» και των «συμφωνηθέντων», δείχνοντας με τον τρόπο αυτόν ποιος θα φορτωθεί τις νέες φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο, ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα... Σε τι μπορεί λοιπόν να ελπίζει ο λαός που βλέπει ξανά το εισόδημά του να εξανεμίζεται από τη φοροληστεία; Στην παθητική αναμονή για μέτρα που διευκολύνουν τους επιχειρηματικούς ομίλους ή στον αγώνα του για ουσιαστική ανακούφιση, για κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, του ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, για απαγόρευση των πλειστηριασμών λαϊκής κατοικίας;

Οταν οι αγορές και οι ιμπεριαλιστές δίνουν «ψήφο εμπιστοσύνης»...

Τα ιστορικά «ρεκόρ» στις αποδόσεις του ομολόγου, που διαφημίζει η σημερινή κυβέρνηση, όπως αντίστοιχα έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ σε προηγούμενες «εξόδους στις αγορές», σηματοδοτούν ακριβώς την εμπιστοσύνη που δείχνουν οι αγορές στην ελληνική κυβέρνηση, στην αποφασιστικότητά της να υλοποιήσει μέχρι κεραίας τα αντιλαϊκά μέτρα και κάθε μεταρρύθμιση που θέλει το κεφάλαιο. Είναι ψήφος εμπιστοσύνης σε ένα αστικό πολιτικό σύστημα που απέδειξε την ικανότητά του να συνεχίζει ακάθεκτο, παρά τις κυβερνητικές εναλλαγές, την αντιλαϊκή επίθεση. Τι έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι από μια τέτοια «ψήφο εμπιστοσύνης»; Ακριβώς την κλιμάκωση της επίθεσης σε βάρος τους, τις θυσίες διαρκείας για να πιάνονται αυτοί οι στόχοι, να μεγαλώνει η πίτα, από την οποία «τρώνε» οι μονοπωλιακοί όμιλοι.

Τι έχει να περιμένει ο λαός από ένα κράτος «πιο επιτελικό» στην υπηρεσία της καπιταλιστικής ανάπτυξης, από μια διακυβέρνηση τύπου «διοίκησης επιχείρησης», όπως διαφημίζει τη νέα αντιδραστική μεταρρύθμισή της η ΝΔ (βλ. σελ 6); Απλά την προσθήκη νέων κρίκων σε μια μακριά αλυσίδα νομοθετημάτων που διαμορφώθηκε τα προηγούμενα χρόνια από όλες τις κυβερνήσεις, για να μπορούν πιο εύκολα να υπηρετούνται οι προτεραιότητες των επιχειρηματικών ομίλων. Από τη μία είναι ο δρόμος της «διακομματικής συναίνεσης» γύρω από το «γρήγορο και αποτελεσματικό κράτος», της υλοποίησης από τη ΝΔ νομοθετημάτων που ο ΣΥΡΙΖΑ δρομολόγησε για αναδιαρθρώσεις στην κρατική διοίκηση. Και από την άλλη είναι ο δρόμος της λαϊκής πάλης ενάντια σε μια πολιτική και ένα κράτος, που είτε «μικρό» είτε «μεγάλο», είτε «ευέλικτο» είτε «συγκεντρωτικό», αποδεικνύει με κάθε ευκαιρία ότι είναι εχθρικό για τη ζωή του λαού. Από την αποτελεσματική υλοποίηση των μνημονίων και των χιλιάδων εφαρμοστικών νόμων, μέχρι τις αθωράκιστες λαϊκές συνοικίες, που είδαν για άλλη μια φορά φέτος τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια τους με τον πρόσφατο σεισμό, ένα χρόνο μετά την πολύνεκρη τραγωδία στο Μάτι.

Τι έχει να περιμένει ο λαός από την «αξιοποίηση» του ενεργειακού πλούτου από τα μονοπώλια, από τους αγωγούς που ήδη διαπερνούν την ελληνική επικράτεια, από την καταλήστευση δηλαδή του πλούτου του; Ούτε η ενεργειακή φτώχεια που μαστίζει τα λαϊκά νοικοκυριά αντιμετωπίζεται, ούτε η «ασφάλεια» κατοχυρώνεται από την «αναβάθμιση» της ελληνικής αστικής τάξης. Ισα ίσα, που οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν το αντίθετο, ότι το κουβάρι των ανταγωνισμών στους οποίους η Ελλάδα παίζει ρόλο ΝΑΤΟικού τροχονόμου στην περιοχή όλο και περισσότερο εκθέτουν σε ανυπολόγιστους κινδύνους, καθιστούν τη χώρα μας μαγνήτη επιθέσεων. Από τι έχει να κερδίσει ο λαός; Από την παθητική αναμονή των εξελίξεων στα παζάρια ανάμεσα στις λυκοσυμμαχίες ή από την επαγρύπνησή του, από την πάλη του για να κλείσουν εδώ και τώρα οι βάσεις, για να πάψει να είναι η Ελλάδα ο «προτιμώμενος εταίρος» των ΗΠΑ στην περιοχή;

Στην αντεπίθεση η διέξοδος!

Οι δρόμοι για το λαό παραμένουν δύο, και κάθε μέρα αυτό επιβεβαιώνεται όλο και πιο εμφατικά. Κάθε μέρα που περνάει με το λαό να συμβιβάζεται με τα ψίχουλα είναι χειρότερη από την προηγούμενη, είναι νέα βήματα στον κατήφορο. Αντίθετα, εκεί που οι εργαζόμενοι ανασκουμπώνονται, εκεί που «ζωηρεύουν» και διεκδικούν το παρόν και το μέλλον τους σε σύγκρουση με την εργοδοσία, τις κυβερνήσεις, τα κόμματα και τους συνδικαλιστές τους, εκεί γεννιέται και η πραγματική ελπίδα. Τέτοια είναι τα ενθαρρυντικά παραδείγματα των τελευταίων ημερών σε χώρους δουλειάς, που γίνονται εστίες αντίστασης αποτελώντας παράδειγμα και για άλλους χώρους και κλάδους. Παραδείγματα που δείχνουν ότι υπάρχουν περιθώρια ανάπτυξης της εργατικής - λαϊκής πάλης, ότι μπορεί να ενισχυθεί η λαϊκή αντιπολίτευση, με καθοριστική τη συμβολή του ΚΚΕ, της δύναμης που μπαίνει μπροστά για να αποσπαστούν ανάσες ανακούφισης, αλλά και για να ανοίξει ο δρόμος της πραγματικής ανατροπής, της ρήξης, της προοπτικής της εργατικής εξουσίας.