Φορολογική πολιτική για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου

Στην τριήμερη συζήτηση για τις προγραμματικές δηλώσεις αποτυπώθηκε ξεκάθαρα το φορολογικό πρόγραμμα της νέας κυβέρνησης, το οποίο χωρίς να χάνει χρόνο ετοιμάζεται να καταθέσει και να ψηφίσει με σχετικό νομοσχέδιο τις επόμενες μέρες.

Με τη φράση «οι Ελληνες πληρώνουν λιγότερους φόρους και η οικονομία παίρνει μπροστά», ο πρωθυπουργός παρουσίασε μια δέσμη μέτρων με κύριο χαρακτηριστικό την ακόμα μικρότερη φορολογία προς το μεγάλο κεφάλαιο. Κάνοντας «ελκυστική τη φορολογική εγκατάσταση στην πατρίδα μας», ισχυρίστηκε, θα έχουμε πυροδότηση των επενδύσεων και της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Τα βασικά μέτρα που εξήγγειλε ήταν: Η μείωση του φόρου στις επιχειρήσεις στο 20% σε δύο φάσεις, η μείωση του φόρου επί των μερισμάτων από 10%, που το πήγε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, στο 5% το 2020, η αναστολή του ΦΠΑ στην οικοδομή και του φόρου υπεραξίας σε αγορές και πωλήσεις, με στόχο την «τόνωση του κλάδου», η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών από 20% στο 15%. Ανακοίνωσε, εξάλλου, τη μείωση του ΕΝΦΙΑ κατά 22% μεσοσταθμικά από φέτος τον Αύγουστο. Ταυτόχρονα παρουσίασε μια σειρά από φορολογικά επενδυτικά κίνητρα.

***

Παράλληλα, η ΝΔ μετά από ένα όργιο φοροληστείας απέναντι στο λαϊκό εισόδημα τα προηγούμενα χρόνια, εξαγγέλλει τώρα τη μείωση του εισαγωγικού φορολογικού συντελεστή από το 22% σήμερα στο 9% για εισοδήματα μέχρι 10.000 ευρώ.
Την ίδια ώρα όμως ξεκαθαρίζει: «Στο Προσχέδιο Προϋπολογισμού για το 2020 που θα κατατεθεί το Σεπτέμβριο δεν διαταράσσεται η δεδομένη δημοσιονομική ισορροπία. Ούτε και αμφισβητούνται οι στόχοι των πρωτογενών πλεονασμάτων».
Τι προκύπτει από τα παραπάνω;
Καταρχάς, παίρνοντας υπόψη ότι σήμερα σε σύνολο 55 δισ. ευρώ φορολογικών εσόδων το μεγάλο κεφάλαιο δίνει τα 3 δισ. (5%), ενώ τα λαϊκά στρώματα τα 52 δισ. (95%), προκύπτει καθαρά ότι με τα νέα μέτρα όχι μόνο δεν διαταράσσεται η αντιλαϊκή «ισορροπία», αλλά το κεφάλαιο θα πληρώνει ακόμα λιγότερα. Αρα οι εργαζόμενοι ακόμα περισσότερα.
Με δεδομένους τους ματωμένους δημοσιονομικούς στόχους για τους οποίους δεσμεύεται και η ΝΔ, την «τρύπα» - που εκτιμάται στο 1,5 περίπου δισ. στους επόμενους προϋπολογισμούς - από τις φοροαπαλλαγές και τα υπόλοιπα μέτρα για λογαριασμό του κεφαλαίου θα κληθεί να την καλύψει ο λαός. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει αλλιώς παρά μόνο με ένταση της δικής του φοροληστείας, και βέβαια με νέες περικοπές σε δαπάνες που αφορούν ακόμα και τα στοιχειώδη.
Οσο για τη μείωση των φορολογικών συντελεστών, φρόντισε ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, Κλ. Ρέγκλινγκ, να ξεκαθαρίσει τα πράγματα μιλώντας στο συνέδριο του «Εconomist» την προηγούμενη βδομάδα, επαναφέροντας τη γνώριμη κουβέντα περί «αντισταθμιστικών» στις φορολογικές μειώσεις και δείχνοντας προς τη «διεύρυνση της φορολογικής βάσης», δηλαδή στο να πιάνονται στην τσιμπίδα της φορομπηξίας περισσότερα λαϊκά νοικοκυριά. Το ίδιο άλλωστε επανέλαβε και ο υπουργός Οικονομίας κατά τη διάρκεια των προγραμματικών δηλώσεων, μιλώντας και εκείνος για τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης.

***

Πέρα από το μόνιμο αυτό, ταξικό υπέρ του κεφαλαίου «ισοζύγιο», έχει αξία να δει κανείς και από πιο κοντά τι είναι αυτά τα περιβόητα μέτρα «ανακούφισης» προς τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.
Σε αντίθεση με το μεγάλο κεφάλαιο, που όλα αυτά τα χρόνια είδε να νομοθετούνται για χάρη του μια σειρά από προκλητικές φοροελαφρύνσεις, αλλά και παρεμβάσεις που τόνωναν την κερδοφορία του, ο λαός μας έζησε μια μακρά περίοδο δραστικών αυξήσεων στην άμεση και έμμεση φορολογία, περικοπές του αφορολόγητου και των φοροαπαλλαγών, από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όπως και από τις προηγούμενες των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.
Οι όποιες φοροελαφρύνσεις προτείνει η ΝΔ για τμήματα των εργαζομένων και των μεσαίων στρωμάτων δεν μπορούν να αποκαταστήσουν τις τεράστιες εισοδηματικές απώλειες που αυτές προκάλεσαν. Ταυτόχρονα, παίρνοντας υπόψη το σύνολο της πολιτικής της νέας κυβέρνησης για μισθούς, συντάξεις, παροχές σε Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, αυτό που θα προκύψει για τους εργαζόμενους είναι να μειωθεί η επιβάρυνση από τη μία τσέπη και να αυξηθεί από την άλλη. Υπάρχει άλλωστε και πρόσφατη εμπειρία από την προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που για να μη μειωθεί το αφορολόγητο ψήφισε μαζί με τη ΝΔ τη διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, των υψηλών συντελεστών φορολογίας για τα λαϊκά στρώματα, τη διατήρηση της «εισφοράς αλληλεγγύης».
Αντίστοιχη είναι η πραγματικότητα και σε ό,τι αφορά τις «διευκολύνσεις πληρωμών» των άδικων αυτών φόρων και χαρατσιών: Διατηρώντας τη ρύθμιση των 120 δόσεων από την προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τροποποιώντας τη στα «σημεία», η κυβέρνηση ΝΔ έρχεται να συμπληρώσει το νομικό πλαίσιο, ώστε να αυξηθεί η «εισπραξιμότητα» σε χαράτσια προηγούμενων χρόνων. Οχι μόνο δηλαδή νομιμοποιεί στη συνείδηση των εργαζομένων τους άδικους, αντιλαϊκούς φόρους και τα χρέη, αλλά έρχεται να σφίξει κι άλλο τη θηλιά, ξεκαθαρίζοντας μάλιστα ότι θα είναι η τελευταία τέτοια ρύθμιση. Και την ίδια ώρα φυσικά δεν αναιρούνται οι αιτίες που οδήγησαν στη χρεοκοπία αυτοαπασχολούμενους, αγρότες, εργατικά - λαϊκά στρώματα.
Αντίστοιχα με τον ΕΝΦΙΑ η υποκρισία περισσεύει. Αντί για κατάργηση του αντιλαϊκού αυτού φόρου, όπως έλεγαν εδώ και χρόνια τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, προωθείται μια μικρή μείωσή του, την ώρα που με την προτεινόμενη μεταφορά στους δήμους των αρμοδιοτήτων είσπραξης και καθορισμού του ύψους του ΕΝΦΙΑ, σε συνδυασμό με την ισόποση περικοπή κρατικών κονδυλίων προς τους δήμους, ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για μια μελλοντική αύξηση του χαρατσιού, εκεί που η υποχρηματοδότηση των δήμων θα απαιτεί αυξημένα έσοδα.

***

Απέναντι στην κυβέρνηση και στη νέα αντιλαϊκή κλιμάκωση, αλλά και στην κάλπικη για το λαό αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων κομμάτων, βρίσκεται μόνο το ΚΚΕ, που παλεύει για την κατάργηση της μείωσης του αφορολόγητου για τα εισοδήματα μισθωτών και συνταξιούχων, χωρίς άλλους αντιλαϊκούς όρους και προϋποθέσεις, την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ στην ιδιοκτησία της λαϊκής οικογένειας, του ΕΦΚ και του ΦΠΑ στο πετρέλαιο θέρμανσης και στο φυσικό αέριο για οικιακή χρήση, την επαναφορά των διατάξεων για τον μειωμένο συντελεστή ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαίου, την απαγόρευση πλειστηριασμού κύριας κατοικίας για χρέη έως 200.000 ευρώ κ.λπ. Οι στόχοι αυτοί να γίνουν στόχοι διεκδίκησης για το εργατικό - λαϊκό κίνημα, σε σύγκρουση με την ταξική πολιτική υπέρ του κεφαλαίου που ακολουθούν διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις, ανεξάρτητα από αλλαγές στην κυβερνητική σκυτάλη. Και κυρίως να δυναμώσει ο αγώνας για να πληρώσει επιτέλους πραγματικά το κεφάλαιο, οι επιχειρηματικοί όμιλοι, και όχι ο λαός.