«Μαζοχίστρια… Ηδονίζεσαι που σε κτυπώ… Έτσι μ’ αρέσεις… Έτσι μ’ αρέσεις…»

Το 1975 ξεκίνησε στο Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών η δίκη 37 στρατιωτικών – βασανιστών της Χούντας. Ανάμεσά τους το ανθρωπόμορφο κτήνος που φέρει το όνομα Θεόδωρος Θεοφιλογιαννάκος, που πέθανε σαν σήμερα αμετανόητος μέχρι το τέλος για τα ειδεχθή εγκλήματά του.


Η δίκη αποχτά μεγάλη δημοσιότητα. Ο Ριζοσπάστης με εκτενή ρεπορτάζ από την αίθουσα του Στρατοδικείου μεταφέρει αυτούσιους πολλούς διαλόγους βασανιστών με  μάρτυρες κατηγορίας – θύματά τους, που σακατεύτηκαν στα χέρια τους.

Αμετανόητος για τα «επιτεύγματά» του, θρασύς, εριστικός και ασύλληπτα προκλητικός, ο Θεοφιλογιαννάκος θα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο σε πολλά επεισόδια της δίκης. Σε ένα από αυτά περηφανευόταν ότι είναι «αριστούχος» βασανιστής με διεθνή διάκριση: «Διαγωνίστηκα σε διεθνή διαγωνισμό με διακόσιους «ανακριτές» και επρώτευσα» ούρλιαζε στην Βάσω Ζωγράφου, υπάλληλο του ΟΤΕ, όταν τη βασάνιζε με φάλαγγα στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και την απειλούσε ότι θα τη βιάσουν μπροστά στον αρραβωνιαστικό της. Και δεν είχε άδικο να περηφανεύεται…

Το ανθρωπόμορφο τέρας από τον Αύγουστο του 1972 είχε εισπράξει τα εύσημα από τον στρατηγό Ζαγοριανάκο, αυτόν που σαν αρχηγός του στρατού διέταξε τη σφαγή στο Πολυτεχνείο. Ο Ζαγοριανάκος με γενική διαταγή της 28 του Αυγούστου 1972, «επαινεί» για τη δράση τους μια σειρά αξιωματικούς, με πρώτο στη σειρά τον Θεοφιλογιαννάκο. Γράφει η διαταγή: «Ταγματάρχην (ΠΖ) Θεοφιλογιαννάκον Θεόδωρον, Διοικητήν του ΕΑΤ-ΕΣΑ, διότι επεδείξατο εξαιρετικήν δραστηριότητα, ζήλον, εργατικότητα και χάρις εις την διακρίνουσαν τούτον εξαίρετον ικανότητα και μεθοδικότητα περί την οργάνωσιν και διοίκησιν μονάδος, κατώρθωσε να καταστήσει ταύτην υποδειγματικήν, συντελέσας ούτω τα μέγιστα εις τον εντοπισμόν και εξάρθρωσιν αντεθνικώς δρωσών οργανώσεων, στρεφομένων κατά της εθνικής επαναστατικής κυβερνήσεως».

Τι επιβράβευε ο χουντικός αρχηγός του Στρατού; Το φάλαγγα, τις απειλές και τους βιασμούς των κρατουμένων γυναικών, τον άγριο ξυλοδαρμό ανωτέρων και ανωτάτων αξιωματικών, το κάψιμο με αναμμένα τσιγάρα, το κρέμασμα από τα παράθυρα με δεμένα χέρια και τις κλοπές των χρημάτων και άλλων αντικειμένων που διέπρατταν σε βάρος των κρατουμένων οι βασανιστές υφιστάμενοί του…

Ο δήμιος Θεοφιλογιαννάκος σε κάποιο από τα πολλά “σόου” του

 κατά τη διάρκεια της δίκης των στρατιωτικών – βασανιστών της Χούντας…

Η κατάθεση της Βασιλικής Ζωγράφου περιγράφει την εικόνα του εθνικόφρονα αρχιβασανιστή με τα αιμοβόρα ένστικτα:

«Στις 4 Σεπτεμβρίου του 1969 με κάλεσε ο διευθυντής Ασφαλείας του ΟΤΕ και με ρώτησε αν είμαι η Βασιλική Ζωγράφου. Του απάντησα πως ναι και λίγο αργότερα με το υπηρεσιακό του ΟΤΕ μεταφέρθηκα στη Σταδίου 15. Εκεί παρουσιάσθηκα στο γραφείο του ειδικού συμβούλου, για να μου γίνει και πάλι η ερώτηση αν ήμουν η Βασιλική Ζωγράφου.

Από κει με παρέλαβαν και με μετέφεραν στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Αρχικά με έβαλαν σε ένα γραφείο και περίμενα για λίγο και στη συνέχεια με πήγαν σ’ ένα άλλο γραφείο όπου ήταν δύο λύριοι με πολιτικά.

Μόλις μπήκα ο ένας απ’ αυτούς μου συστήθηκε σαν ταγματάρχης Θεοφιλογιαννάκος.

Μου υπέβαλαν μια ερώτηση κι όταν απάντησα δεν γνωρίζω γιατί με ρωτάτε, σηκώθηκε ο Θεοφιλογιαννάκος και μου είπε: «Θα πρέπει να ντρέπεσαι γιατί μας κοροϊδεύεις!.. Θα σε αφήσω μισή ώρα… Αν στο διάστημα αυτό δεν μας έχεις απαντήσει θα τα πούμε αργότερα…».

Αφού τελικά δεν μπορούσαμε να «συνεννοηθούμε» μου είπε ότι από δω κανείς δεν έφυγε σωστός…

Αμέσως μετά διέταξε τον λοχία να πάει να φέρει μια φόρμα μικρότερο νούμερο, για να με κτυπήσουν σαν… Έλληνα στρατιώτη!..

Παράλληλα άρχισε να με κτυπά με γροθιές στο πρόσωπο! Αρχικά τα κτυπήματα ήταν λίγο άτσαλα μα αργότερα έγιναν ρυθμικά και συστηματικά. Αποτέλεσμα ήταν να νοιώθω ρίγη σ’ όλο μου το σαγόνι, ενώ ταυτόχρονα το αίμα έρρεε από τα δόντια μου…

Ο Θεοφιλογιαννάκος μου είπε το παρακάτω χαρακτηριστικό. Ότι ανάμεσα σε διακόσιους διαγωνιζομένους διεθνώς ανακριτάς είχε… πρωτεύσει! Πράγματι το πίστεψα γιατί τα κτυπήματα ήταν ρυθμικά και υπολογισμένα! Ακόμη μου είπε πως έχουμε 150.000 όπλα στα χέρια μας και θα σας λιώσουμε σαν σκουλήκια!

Τον ειρωνεύθηκα κι αυτό μου στοίχισε περισσότερο και εντονότερο ξύλο. Αμέσως μετά μου στραμπούλιξε το δεξί χέρι στην ωμοπλάτη, τον αριστερό καρπό και τα δάκτυλα. Ταυτόχρονα διέταξε τον λοχία να φέρει ένα κλομπ.

Με τοποθέτησαν στο κρεβάτι και γρήγορα άρχισε πάλι ο Θεοφιλογιαννάκος να μου κάνει φάλαγγα.

Από την άλλη πλευρά ο Χατζηζήσης μου ακινητοποίησε το κεφάλι γιατί κατάλαβε πως με την κίνηση αυτή έβρισκα διέξοδο στους πόνους που ένοιωθα στα πόδια μου. Και ο Θεοφιλογιαννάκος φώναξε: «Μαζοχίστρια… Ηδονίζεσαι που σε κτυπώ… Έτσι μ’ αρέσεις… Έτσι μ’ αρέσεις…».

Άρχισα να κλαίω κι εκείνος έλεγε: «Κλαις για να σε λυπηθούμε… Δεν σε λυπόμαστε…». Και το ξύλο συνεχιζόταν.

Σε μια στιγμή ο Θεοφιλογιαννάκος διέταξε τον λοχία να πάει να φέρει τον μνηστήρα μου για να βλέπει που θα περάσουν όλοι από πάνω μου, για να δουν αν θα μαρτυρήσουμε αυτό που ζητούν.

Στη συνέχεια φώναξαν να φέρουν μια λεκάνη με κρύο νερό για να βάλουν μέσα τα πληγωμένα μου πόδια… Ο ίδιος λοχίας που παρακολούθησε τους βασανισμούς μου αργότερα μου έδωσε λίγο καφέ κι ένα τσιγάρο…

Την άλλη μέρα το πρωί με μετέφεραν στο πειθαρχείο. Λίγο αργότερα όταν πήγα στην τουαλέτα, είδα τρομοκρατημένη αυτή να γεμίζει από αίμα… Μετά από αυτό με μετέφεραν στη Γενική Ασφάλεια των Αθηνών κι από τότε δεν έχω ξαναδεί τους κατηγορουμένους…».

Κατιούσα