Πυλώνες... τρομάρα μας!

Αμα ξανακούσω τη λέξη, θ' αρχίσω να ουρλιάζω μες στα μούτρα τους, όλων αυτών των πυλωνολατρών! Γιατί αν δεν βγούμε στους δρόμους όπως σήμερα, και δεν μπούμε στο μυαλό κάθε εργαζόμενου να του το εξηγήσουμε πυλωνοκλαστικά (ο πυλώνας είναι αγία καπιταλιστική εικόνα εξ ου και χρησιμοποιώ εικονοκλαστικό λεξιλόγιο), τότε το καινούριο

Ασφαλιστικό θα μας σαπίσει στην παμπάλαιη καινοτομία του.

Ο πυλώνας, στην καθομιλουμένη η μεγάλη κολόνα, ο στύλος, είναι για να στηρίζει κάτι, από καλώδια ρεύματος και γέφυρες, μέχρι κτίσματα κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Δεν είναι για να σου πέφτει στο κεφάλι, όπως με μια αρρώστια, ένα ατύχημα, ένα θάνατο, ο λαός λέει για να περιγράψει το βάσανό του «πάει, χάθηκε η κολόνα του σπιτιού μου». Κι όμως, στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο, με τα δικά της αποτρόπαια λόγια αυτή η κυβέρνηση, όπως και η προηγούμενη, μιλάει για τρεις πυλώνες που τάχα μου θα συγκρατήσουν την Ασφάλιση, κύρια κι επικουρική, και για την ακρίβεια ό,τι έχει περισσέψει μετά τους μνημονιακούς σεισμούς απ' αυτές. Και χωρίς αιδώ ο ένας πυλώνας, για παράδειγμα, θα είναι το ρίσκο και δη σε ξένα χέρια, δηλαδή ένα τεράστιο κομπόδεμα, που θα σχηματιστεί απ' τον ιδρώτα των εργαζόμενων δικαιούχων σύνταξης, που θα στηριχτεί σε επενδυτές βαφτισμένους θεσμικούς, που θα πάρουν τις εισφορές μας και θα τις ρίξουν στο καμίνι της αγοράς κεφαλαίων να κοπανιέται. Ετσι θα κερδίζουν οι επενδυτές κι όταν περισσεύει κάτι, και κυρίως αν περισσεύει, θ' αγοράζεις με τους κόπους και τις κρατήσεις μιας ζωής «το προϊόν ασφάλισης που επιθυμείς».

Ως γνωστόν, στο καπιταλιστικό σύστημα, όσο και να δουλέψεις, ρίσκο παίρνεις απέναντι στα συσσωρευμένα κέρδη των εργοδοτών. Αφού κι εμείς κι ο επιχειρηματίας εργοδότης, δήθεν από κοινού, είμαστε αντιμέτωποι με τους γνωστούς κινδύνους που απειλούν τη βιωσιμότητα του δικού τους όμως συστήματος. Κι έτσι η επικουρική κατ' αρχάς σύνταξη, κι αργότερα τα πάντα, και η Υγεία, και η Πρόνοια, και η Παιδεία ιδιωτικοποιούνται και μετατρεπόμαστε σε επενδυτές του ιδρώτα και των κόπων μας, διαλέγοντας προϊόντα μικρού, μεσαίου ή μεγάλου ρίσκου, κάτω απ' τα οποία θα βάλουμε το κεφάλι μας, για να ζήσουμε τα χρόνια της ανημπόριας με τον πυλώνα να καταρρέει και να μας βαράει κατακέφαλα.

Αυτή η ανατροπή, που η πυλωνοειδής βάση της μπήκε μαζί με το Μάαστριχτ στις αρχές του '90 στη ζωή μας, δεν είναι απλώς υπολογιστική, αλλά συνθλιπτικά εκβιαστική και αποκαλυπτικά αποενοχοποιητική όλων των πολιτικών και μη διαχειριστών των Ταμείων των εργαζομένων, των οποίων τα αποθεματικά αρπάχτηκαν, κλέφτηκαν και βούλιαξαν για να στηρίξουν την εξουσία του αστικού κράτους.

Το εξοργιστικό στην προσέγγιση είναι να ξέρεις ότι νεοδημοκράτες και συριζαίοι και πασόκοι και οι κατά καιρούς συγκυβερνώντες τους δουλεύουν κι επιζούν πολιτικά το ίδιο ασφαλιστικό σύστημα πυλώνων, κι ο καθένας τους έρχεται διαδοχικά υποκριτικά να κατηγορεί τον άλλον ότι εγκλημάτησε ή λάθεψε κι ότι αυτός σώζει ή διορθώνει. Και το δύσκολο είναι να κατανοήσουν οι εργαζόμενοι και να πεισθούν ότι κάθε φορά που εμφανίζεται ένα σύστημα πυλώνων που μιλάει για σταθερότητα, τόσο μεγαλύτερο είναι το ρίσκο να μας έρθουν οι πυλώνες στο κεφάλι, και το χειρότερο να μας ξαναπούν ότι εμείς φταίμε που το πήραμε, στηρίζοντας κι όχι ανατρέποντας την πολιτική τους. Γι' αυτό ας είμαστε προετοιμασμένοι για έναν συνεχή και αταλάντευτο αγώνα, κι όχι για μια μικροκομματική ρητορική εικονομαχία περί πυλώνων κι επενδυτών, τρομάρα μας! Κι άλλα τέτοια αστικά σοβαροφανή ευφυολογήματα, που καλύπτουν το δόγμα σκάσε και δούλευε, κι αν τα τινάξεις και νωρίς καλύτερα για τον πυλώνα και τους επενδυτές...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ