Να πάρει απάντηση η δηλητηριώδης προπαγάνδα της εμπλοκής

Η επικύρωση της κατάπτυστης Συμφωνίας Ελλάδας - ΗΠΑ για τις βάσεις, η επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Παρίσι, όπου και συναντήθηκε με τον Γάλλο Πρόεδρο, οι συνεχείς συνεκπαιδεύσεις - πρόβες πολέμου με Γαλλία και ΗΠΑ και φυσικά οι εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά έδωσαν και αυτήν τη βδομάδα την αφορμή στα αστικά κόμματα να βγάλουν στη «φόρα» και να «εμπλουτίσουν» τα χρεοκοπημένα ευρωατλαντικά επιχειρήματα, με στόχο την προετοιμασία εδάφους και τη στράτευση του λαού στην πολιτική της εμπλοκής
στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, στους στόχους της αστικής τάξης. Μπροστά στην κλιμάκωση της πάλης απέναντι στα επικίνδυνα σχέδια, με αφετηρία τις πετυχημένες συγκεντρώσεις της Πέμπτης ενάντια στη Συμφωνία, κλιμάκωση που απαιτεί να δυναμώσει το μέτωπο απέναντι στην προπαγάνδα αυτή, ο «Ριζοσπάστης» σταχυολογεί μερικά από τα «επιχειρήματα» που ακούστηκαν μέσα στη βδομάδα.

***

-- Δεν είναι όμως καλύτερος ένας επώδυνος συμβιβασμός μια ώρα αρχύτερα, παρά ένας συμβιβασμός με χειρότερους όρους μετά από ένα θερμό επεισόδιο ή πολύ περισσότερο μια πολεμική εμπλοκή;

Στην πραγματικότητα, το επιχείρημα αυτό αναπαράγει το ψευτοδίλημμα «σύγκρουση ή συμβιβασμός και συνεκμετάλλευση». Πρόκειται για δίλημμα ξένο για το λαό, μια παγίδα που στόχο έχει να τον εγκλωβίσει στα πάρε - δώσε ανάμεσα στις αστικές τάξεις της Ελλάδας και της Τουρκίας, στο φόντο ενός ευρύτερου παζαριού στην περιοχή μας.
Αλλωστε, δεν είναι λίγες οι φωνές που λένε ωμά ότι ένα «θερμό επεισόδιο» θα επιταχύνει τα «προδιαγεγραμμένα» σχέδια συνεκμετάλλευσης και συνδιαχείρισης σε Αιγαίο και Ανατ. Μεσόγειο, όπως και τη διχοτόμηση της Κύπρου.

Η πραγματικότητα όμως είναι ότι η «συνεκμετάλλευση» και η «συνδιαχείριση», είτε έρθουν ως αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων είτε ως αποτέλεσμα στρατιωτικής αντιπαράθεσης, θα έχουν πολλαπλές επιπτώσεις σε βάρος του ελληνικού λαού και των άλλων λαών της περιοχής.
Πρώτα απ' όλα, γιατί θα μεγαλώνουν τα πεδία ανταγωνισμών και αντιθέσεων μεταξύ όχι μόνο Ελλάδας - Τουρκίας αλλά και μεγάλων ιμπεριαλιστικών και επιχειρηματικών συμφερόντων, άρα πολλαπλασιάζονται οι αντιθέσεις, διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις για να ανεβαίνει επίπεδο ο ανταγωνισμός και να δημιουργούνται νέοι όροι συγκρούσεων.

Γιατί βέβαια ο όποιος «συμβιβασμός» θα γίνει ανάμεσα σε ανταγωνιζόμενα οικονομικά συμφέροντα καπιταλιστικών κρατών, θα καθορίζει το πώς οι επιχειρηματικοί όμιλοι θα μοιράσουν τα «ιμάτια» του ενεργειακού πλούτου των λαών. Μια τέτοια μοιρασιά ποτέ δεν αφήνει όλους ικανοποιημένους.

Ακόμα και αν υπάρχει προσωρινός συμβιβασμός, ανοίγει την όρεξη για να ξαναμοιραστούν τα μοιρασμένα. Πολύ περισσότερο που σήμερα μιλάμε σε συνθήκες που σπάνε παλιές συμφωνίες, αμφισβητούνται παραδοσιακές συμμαχίες, ισχυροποιούνται τάσεις αλλαγής των συσχετισμών ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Δεν πρόκειται άλλωστε για ένα υποθετικό σενάριο: Τα παλιότερα παραδείγματα βαλκανικών χωρών, της Λιβύης, της Συρίας κ.ά. δείχνουν πού οδηγεί η προσέλκυση του ενδιαφέροντος μεγάλων ανταγωνιζόμενων συμφερόντων, σε μια περιοχή με ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να επιδιαιτητεύουν!

Αλλά και η πορεία των ίδιων των ελληνοτουρκικών σχέσεων διδάσκει: Η εναλλαγή «θερμών επεισοδίων» με το προχώρημα των σχεδίων συνδιαχείρισης και συνεκμετάλλευσης, με την «υψηλή εποπτεία» ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, μείωσε ή αντίθετα πήγε σε νέο πιο επικίνδυνο επίπεδο τις εντάσεις ανάμεσα στις αστικές τάξεις των δύο χωρών;
Οι «επώδυνοι συμβιβασμοί» επομένως δεν αποτρέπουν, αλλά προετοιμάζουν τον νέο γύρο όξυνσης και ανταγωνισμών με θύματα τους λαούς. Για τον λαό το δίλημμα δεν μπορεί να είναι αν μέσα σε αυτό το «μαγκανοπήγαδο», που οδηγεί από το κακό στο χειρότερο, θα πληρώνει μια ώρα αρχύτερα ή αργότερα το βαρύ έτσι κι αλλιώς κόστος για τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

-- Ετσι κι αλλιώς η συμμετοχή της χώρας σε ΝΑΤΟ και ΕΕ είναι δεδομένη. Το πρόβλημα είναι να πάρουμε τα σωστά ανταλλάγματα, να γίνει η Ελλάδα πρωταγωνιστής των εξελίξεων.

Αυτή η επιχειρηματολογία προβλήθηκε ιδιαίτερα από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τα άλλα αστικά κόμματα, ασκώντας με παραλλαγές κριτική στην κυβέρνηση. Ποια είναι όμως τα ανταλλάγματα; Ποιον αφορούν; Τι σημαίνει η Ελλάδα πρωταγωνιστής των εξελίξεων; Τα ανταλλάγματα αφορούν τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης, αφορούν τη δυνατότητα να μπορεί να συμμετέχει σε μεγάλες μπίζνες σε μια σειρά τομείς, να έχει θέση στο γεωπολιτικό παιχνίδι. Η «αναβαθμισμένη Ελλάδα», η «Ελλάδα πρωταγωνιστής των εξελίξεων» είναι μια χώρα χωμένη έως το λαιμό σε επιθετικά ιμπεριαλιστικά σχέδια, είναι μια χώρα στρατιωτικό ορμητήριο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που έχει βάλει «πλάτη» στις αλλαγές συνόρων, στην αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, που έχει κάνει καλύτερούς της φίλους τους δολοφόνους των λαών και κράτη τύπου Ισραήλ. Μια τέτοια χώρα που συμμετέχει σε επιθετικούς σχεδιασμούς δεν μπορεί παρά να παζαρεύει κυριαρχικά δικαιώματα και σύνορα, να παζαρεύει την ασφάλεια του λαού της, ζυγίζοντας βαρύτερα τα κέρδη και τα οφέλη της αστικής τάξης, των εφοπλιστών, των μονοπωλιακών ομίλων σε τομείς όπως η Ενέργεια. Δεν μπορεί να μιλάς για σταθερότητα όταν συμβάλλεις στην αστάθεια. Δεν μπορεί να μιλάς για ειρήνη όταν στηρίζεις τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Για τον λαό μας, εκτός όλων των οφθαλμοφανών επιπτώσεων από τη μετατροπή της χώρας σε δεδομένο και προτιμώμενο εταίρο ιμπεριαλιστικών εγκλημάτων, έρχονται και άλλα δεινά. Οχι τυχαία, σε μια μερίδα της αρθρογραφίας έχει έρθει στην επιφάνεια το εξής ζήτημα. Αν λέει επιδιώκουμε να γίνουμε κάτι σαν το Ισραήλ στη ΝΑ Μεσόγειο, πρέπει να μάθουμε να ζούμε σε ζητήματα εσωτερικής ασφάλειας και άμυνας όπως το Ισραήλ, σαν μια μικρή χώρα με μεγάλους και ισχυρούς αντιπάλους και εχθρούς. Τι σημαίνουν αυτά πρακτικά; Οτι ένα αντίτιμο για τη συμμετοχή σε όλα αυτά τα επικίνδυνα σχέδια που πολλαπλασιάζει «εχθρούς» και «αντιπάλους» είναι η ένταση της στρατιωτικοποίησης και της καταστολής στο εσωτερικό της χώρας. Αυτό σημαίνει «ασφάλεια σαν του Ισραήλ», ενίσχυση των κρατικών στρατιωτικών - κατασταλτικών μηχανισμών, ακόμα μεγαλύτερες κρατικές δαπάνες για τη συντήρηση τέτοιων μηχανισμών που στρέφονται πρώτα απ' όλα ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

-- Το γεγονός ότι οι ΗΠΑ δεν θέλουν εντάσεις μέσα στο ΝΑΤΟ δεν είναι προς το δικό μας συμφέρον; Δεν βάζει φραγμό στην τουρκική επιθετικότητα;

Αυτό που επιδιώκουν οι ΗΠΑ είναι να «κλείσουν» ανοιχτά ζητήματα, προκειμένου να διαμορφώσουν τη μέγιστη δυνατή συγκέντρωση δυνάμεων στην περιοχή ενάντια στα σχέδια της Ρωσίας, της Κίνας και του Ιράν. Αυτό κάνουν στην Παλαιστίνη με ένα επαίσχυντο σχέδιο, που ουσιαστικά κατοχυρώνει το καθεστώς της ισραηλινής κατοχής και εξασφαλίζει τα συμφέροντα και τη σταθερότητα του Ισραήλ, βασικού συμμάχου των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή. Κάτι ανάλογο θέλουν να κάνουν και στην Κύπρο, προωθώντας διάφορα διχοτομικά σχέδια σε βάρος του λαού της. Στο ίδιο πλαίσιο αντιμετωπίζονται και τα Ελληνοτουρκικά. Εντάσσονται δηλαδή στην προσπάθεια διατήρησης της Τουρκίας μέσα στο ΝΑΤΟικό στρατόπεδο και έχουν ως βασικό στόχο να μη διαταραχθεί η συνοχή του ΝΑΤΟ στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, συνοχή που είναι απαραίτητη ώστε η ιμπεριαλιστική συμμαχία να βρίσκεται σε θέση μάχης απέναντι στους ανταγωνιστές της. Με δεδομένο ότι η Τουρκία είναι μια ισχυρή στρατιωτική δύναμη και ο προσεταιρισμός της με το ένα ή άλλο στρατόπεδο θα έχει καθοριστικό ρόλο στο συσχετισμό δυνάμεων. Αρα, πώς είναι δυνατόν η πολιτική των ΗΠΑ να αποτελέσει φραγμό απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα; Το σίγουρο είναι ότι σπρώχνει προς τη λογική της συνδιαχείρισης και της συνεκμετάλλευσης, εξασφαλίζοντας (όπως και στην περίπτωση της Παλαιστίνης) την υψηλή επιδιαιτησία για λογαριασμό των συμφερόντων της.

-- Μπορεί να έχετε δίκιο για το ΝΑΤΟ, το χαρακτήρα του, αλλά φαντάζεστε να ήμασταν μόνοι μας σε μια τέτοια περίοδο, να ήμασταν εκτός ΝΑΤΟ δεν θα ήταν χειρότερα;

Εχουμε μπει σε ένα σπιράλ ατέρμονο και επικίνδυνο, που αποτελεί αδιέξοδο για τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα και όλους τους λαούς της περιοχής. Δεν υπάρχει μικρότερο κακό όταν μπαίνεις στο στόμα του λύκου.

Το ΝΑΤΟ δεν είναι «αμυντική συμμαχία», είναι μια ιμπεριαλιστική συμμαχία που έχει ως στόχο να υπερασπίσει τα συμφέροντα μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων των κρατών - μελών του. Είναι ένα ιμπεριαλιστικό όργανο επίθεσης. Οπως κι αν ονομάσουν τις εγκληματικές αποστολές τους, «ειρηνευτικές», «αποστολές επιτήρησης», «διαμεσολαβητικές», είναι το ίδιο και το αυτό, και άλλωστε υπάρχει μεγάλη εμπειρία. Η συμμετοχή σε αυτό, σε συνθήκες μάλιστα όξυνσης των ανταγωνισμών, σημαίνει εκ των πραγμάτων βαθύτερη εμπλοκή σε επιθετικά επικίνδυνα σχέδια, έξω και από τις τυπικές ΝΑΤΟικές υποχρεώσεις. Σημαίνει αποστολή στρατού στη Λιβύη (ως διαμεσολαβητή), φρεγάτες να περιπολούν μαζί με γαλλικά πλοία στην Ανατολική Μεσόγειο, σημαίνει δύναμη επιτήρησης στα Στενά του Ορμούζ, σημαίνει αποστολή «Πάτριοτ» στη Σαουδική Αραβία. Αύριο, ποιος ξέρει πού αλλού... Αλήθεια, ποια συμφέροντα του ελληνικού λαού διακυβεύονται σε όλες αυτές τις περιοχές;

Δηλαδή εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά πολεμικά σχέδια, με την Ελλάδα να γίνεται πολεμικό ορμητήριο αλλά ταυτόχρονα και στόχος - όπως προβλέπεται και από την ελληνοαμερικανική Συμφωνία για τις βάσεις, που επικυρώθηκε την Πέμπτη - με αντάλλαγμα έναν εύθραυστο συμβιβασμό με την Τουρκία, που δεν θα αποκλείσει έναν νέο, πιο οξυμένο γύρο έντασης και αντιπαράθεσης αργά ή γρήγορα. Δηλαδή, ένας επικίνδυνος φαύλος κύκλος για τους λαούς της Ελλάδας και της περιοχής. Δεν υπάρχει λοιπόν μικρότερο κακό, δεν υπάρχει λιγότερο επώδυνη επιλογή για τον λαό, δεν υπάρχει διέξοδος προς όφελός του μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Για όσους δεν μετράνε τα κέρδη των μετοχών τους, δεν προϋπολογίζουν τα μερίδιά τους στις μεγάλες επενδύσεις Ενέργειας και μεταφοράς εμπορευμάτων, ένα τέτοιο σπιράλ οδηγεί μόνο σε συμφορές. Μέσα σε τέτοιες λυκοσυμμαχίες ο λαός είναι πάντα «μόνος του» απέναντι σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που μαλλιοτραβιούνται για τα συμφέροντά τους. Ετσι μόνος ήταν ο λαός και το 1914 και το 1922 και 1940 και το 1974. Οι φίλοι της αστικής τάξης δεν είναι δικοί μας φίλοι.

Μόνη διέξοδος για τον λαό είναι να σπάσει αυτόν το φαύλο κύκλο, απορρίπτοντας τα εκβιαστικά διλήμματα και διαλέγοντας έναν διαφορετικό δρόμο, της σύγκρουσης με αυτούς τους σχεδιασμούς, της απεμπλοκής, της αποδέσμευσης από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο αλλά και την ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο, ενάντια στη «ρίζα του κακού», το κεφάλαιο και τα συμφέροντά του, της πάλης για την εργατική - λαϊκή εξουσία, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Αυτήν την προοπτική πρέπει να παλέψει ο λαός μας μαζί με τους άλλους λαούς της περιοχής.